<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

15.2.2011

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 14, 2011




Ένας απολογισμός των ερώτων μου από το Δημοτικό μέχρι σήμερα ήταν αρκετός για να με πιάσει αϋπνία -και κατάθλιψη. Η γειτονιά δε βοηθάει. Δεν πίστευα ότι θα μου έλειπε η Πλατεία Αμερικής, αλλά να που συνέβη κι αυτό. Εδώ, στο Μικρολίμανο, επικρατεί υπερβολική ησυχία για τα γούστα μου. Βέβαια υπάρχει η θάλασσα εκατό μέτρα από το σπίτι κι αυτό είναι καλό, δυστυχώς όμως ο επιφυλακτικός εαυτός μου -ο προερχόμενος από την Πλατεία Αμερικής- δεν έχει τα κότσια να βγει έξω τέτοια ώρα για έναν μοναχικό περίπατο. Αγκαλιά λοιπόν και πάλι με τους τρεις γάτους ενός φίλου τους οποίους προσέχω όσο εκείνος λείπει. Φιλήστε μου τον Άγιο Βαλεντίνο αν τον δείτε!



Έρικ - Γουίνι

Φρόντο


buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Η κυρία Ελένη

Κυριακή, Φεβρουαρίου 06, 2011



«Όλη μέρα χθες σκεφτόμουν την Ελένη», της είπα.

«Και εγώ το ίδιο. Ήταν κι ο πατέρας σου συνέχεια εδώ και δε μπορούσα να κλάψω. Κλαις την Ελένη; θα μου έλεγε. Ποια κλαίει την πρώην συμπεθέρα της;»

Κι άρχισε να κλαίει σιγανά. Έπιασα να κλαίω κι εγώ και σκέπασα το ακουστικό με την παλάμη μου για να μη με ακούσει. Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι ευχάριστο. Στο μυαλό μου ήρθε η Ελένη με την καστανή περούκα –της είχαν πέσει τα μαλλιά από το διαβήτη-, το κίτρινο παντελόνι και το ασορτί ζακετάκι. Με τα στολίδια της. Με το μεγάλο χαμόγελο και τα ακόμα πιο μεγάλα καστανά μάτια. Η Ωραία Ελένη. Ακόμα και στα εβδομηνταφεύγα.

«Μα γιατί με λες κυρία Ελένη; Μαμά πρέπει να με λες», παραπονιόταν.
Χαμογελούσα αμήχανα. Αδύνατον να πω μαμά άλλη από τη μάνα μου. Όμως σ’ εκείνο το δώρο που της έκανα κάποια Χριστούγεννα της έγραψα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο «Χρόνια Πολλά, Μητέρα». Τρελάθηκε από τη χαρά της. Δε βαριέσαι, σκέφτηκα. Αφού το ευχαριστήθηκε…

«Δε θέλεις να βαφτείς λιγάκι;» με ρωτούσε κάθε τόσο, ελπίζοντας πως θα γινόταν ένα θαύμα και από λέτσος θα μεταμορφωνόμουν σε νεράιδα. Το θαύμα δεν έγινε ποτέ. Παρέμεινα λέτσος. Μου χάριζε κοσμήματα. Βραχιολάκια, σκουλαρίκια. Τα έβαζα μια φορά για να της περάσει ο καημός κι έπειτα τα έτρωγε το μαύρο σκοτάδι της μπιζουτιέρας. Που εκείνη μου είχε αγοράσει.

Τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας έσπασα στο σπίτι της ένα ωραίο τασάκι. Ήταν μεγάλη θεριακλού στο τσιγάρο. «Δεν πειράζει», μου είπε. Ανακουφίστηκα κάπως. «Ήταν δώρο του μακαρίτη του άντρα μου. Μου το έφερε σε μια επέτειό μας». Δεν την ήξερα ακόμα αρκετά καλά, όμως κατάλαβα ότι το είπε έτσι, επεξηγηματικά, όχι για να με κάνει να νιώσω άσχημα. Και ένιωσα άσχημα.

Εκείνο το τασάκι ήταν το πρώτο μιας σειράς καταστροφών. Έσπασα το πόδι μιας καρέκλας. Έκαψα ένα πλαστικό μπολ στο μάτι της κουζίνας. Μου ΄μεινε στο χέρι η βρύση του νιπτήρα. Πέταξα στο σκύλο ένα μπαλάκι για να παίξουμε και εκείνος έριξε κάτω το πορτμαντό και έσπασε τον καθρέφτη του. Εκατό χρόνια γρουσουζιάς -ο καθρέφτης ήταν ολόσωμος. Δεν ήμουν απλώς νύφη. Ήμουν η νύφη του Φρανκεστάιν. Όμως εκείνη συνέχισε να μου αγοράζει μπιχλιμπίδια.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να τα ξαναβρείτε;» με ρωτούσε από τότε που χώρισα με το γιο της, κάθε φορά που με πετύχαινε στο δρόμο.
Της χάιδευα την πλάτη. «Όχι, κυρία Ελένη».
Και κάθε φορά εκείνη με φιλούσε, αφήνοντάς μου στο μάγουλο δυο χείλη από κόκκινο κραγιόν.

Όταν τη βρήκαν ήταν τρεις ώρες πεθαμένη. Κάτι με το διαβήτη, κάποια επιπλοκή.
«Τουλάχιστον δεν κατάλαβε τίποτα», είπε η μάνα μου.
«Ναι...»

Κάποια μέρα θα δω στον ύπνο μου ότι πηγαίνω στο σπίτι της. Θα προχωρήσω στο διάδρομο, θα ανοίξω την πόρτα του δωματίου της και θα τη δω ξαπλωμένη στο πλευρό της, στο κρεβάτι της, με το τσιγάρο στο χέρι και τον καπνό του να ανεβαίνει στο ταβάνι σχηματίζοντας μπούκλες, ενώ το τρανζιστοράκι της θα παίζει. Όπως γίνεται κάθε φορά που ονειρεύομαι τους νεκρούς μου, δάκρυα θα κυλήσουν στα μάγουλά μου και θα της πω: «Κυρία Ελένη, εδώ είστε; Κάποιος μου είπε ότι πεθάνατε».

«Ήθελα να ΄ξερα ποιος λέει τέτοια πράγματα. Και συ, βρε χαζή, τι κλαις; Ποια κλαίει την πρώην πεθερά της;»

Και τότε θα γελάσω. Και μέχρι να ξυπνήσω θα είναι ωραία.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Ανανέωση

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 04, 2011
Κόντρα στην προσωπική, εθνική και παγκόσμια μαυρίλα που επικρατεί αποφάσισα να φέρω την άνοιξη νωρίτερα (τουλάχιστον στο μπλογκ μου). Βοήθησε η Ιφιγένεια με το σκίτσο της και ο καλός της (αυτός δεν έχει μπλογκ, οπότε θα παραμείνει στην αφάνεια) με την τεχνογνωσία του. Η Φλο, η Μπέλα και ο Τομ δέχτηκαν να ποζάρουν με αμοιβή μία γατοκονσέρβα ο καθένας.

Τα μοντέλα

Τομ (Παράκρουση)
Αγαπημένη φράση: "Κάθε λεπτό μια ζημιά με περιμένει να την κάνω".
Ιδιότητες: Αγαπησιάρης, χαδιάρης, σαλιάρης, τρελός ζημιάρης, μπούφος (έχει πέσει δυο φορές από το μπαλκόνι).


Φλο (Αμπελοφιλοσοφία)
Αγαπημένη φράση: "Μην κάνεις σήμερα αυτό που μπορείς να αφήσεις για αύριο".
Ιδιότητες: Tρυφερή, δειλή (αλλά θα σου κατεβάσει το χέρι απ' τη μασχάλη αν την ενοχλήσεις), απίστευτα χουζουρλού και χαδιάρα.


Μπέλα (Φλυαρία)
Αγαπημένη φράση: "Αφήστε με να μιλήσ... Ουφ, στέγνωσε το στόμα μου!"
Ιδιότητες: Oμιλητικότατη, απαιτητική, τολμηρή, ναζιάρα, ανεξάρτητη.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα