Ζωγράφε μου, ζωγράφε μου...
Έμαθα που λες, αγαπητέ μου αναγνώστη, να διαβάζω προτού πάω σχολείο, γύρω στα τέσσερα και μισό, γιατί η μάνα μου, που τώρα πια είχε να φροντίσει το καινούριο μωρό, τον αδερφό μου, κάπως έπρεπε να με ξεφορτωθεί για να ανασάνει λιγάκι. Τηλεόραση δεν είχαμε ακόμα για να με στήσει μπροστά στην οθόνη. Εξάλλου, και να είχαμε, τι να έβλεπα; To "Οι Ουρανοί είναι δικοί μας"; Τι να κάνει, τι να κάνει, αντί να κάθεται να μου διαβάζει εκείνη τα παραμύθια -με τα οποία ξετρελαινόμουν-, με έμαθε να τα διαβάζω μόνη μου. Απόκτησα έτσι μια άνεση στην ανάγνωση που, όπως θα δεις παρακάτω, είχε καταστροφικά αποτελέσματα για μένα, το οικοσύστημα και το στενό οικογενειακό και συγγενικό μου περιβάλλον.
Όταν πήγα σχολείο λοιπόν, κι επειδή το παιδαγωγικό σύστημα της εποχής προ λάσπης -δηλαδή τότε που ήμουν εγώ πρωτάκι- ήταν μάλλον οπισθοδρομικό, η δασκάλα, θεωρώντας ότι ενοχλούσα τα άλλα παιδιά με τις προχωρημένες γνώσεις μου, με έβγαζε από την τάξη και με έστελνε να περιφέρομαι στους διαδρόμους και στο προαύλιο, όπου έκανα διάφορες αηδίες: παρίστανα τον αγαπημένο μου ήρωα, τον Χοκ Φιν, να ψαρεύει γατόψαρα, ανοιγόκλεινα τις βρύσες σαν αφιονισμένη, κυνηγούσα με χούφτες γεμάτες νερό τις γάτες που είχαν την ατυχή έμπνευση να κάνουν ένα πέρασμα από το σχολείο. Το αποτέλεσμα, όπως καταλαβαίνεις, ήταν να γίνω χειρότερος διάολος από όσο ήδη ήμουν, η πανίδα της περιοχής να ξενιτευτεί, οι δε συμμαθητές μου να με αντιπαθήσουν σφόδρα -γιατί ήμουν έξω ενώ εκείνοι ήταν μέσα- και να με εξοστρακίσουν.
Μια μέρα, λοιπόν, μας πήγαν εκδρομή στο άλσος της Νέας Σμύρνης. Συνήθως πηγαίναμε στον λόφο της Ζωοδόχου Πηγής, απέναντι από το σχολείο, οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι η εκδρομή στο άλσος ήταν για μένα κάτι σαν εξερευνητική αποστολή στη Γη του Πυρός -που τότε δεν τη γνώριζα. Ένα σου λέω: αφηνίασα. Αφού κάλπασα σε όλο το άλσος, πείραξα ό,τι μπορούσε να πειραχτεί, κυνήγησα ξανά μανά τις γάτες (που διαπίστωσαν ότι η Νέα Σμύρνη δεν ήταν αρκετά μακριά από το σχολείο του Χοκ Φιν), κάθησα αποκαμωμένη σε ένα παγκάκι. Και τι βλέπω; Σκαλισμένο πάνω στην πράσινη μπογιά ένα ωραίο ποίημα. Το απομνημόνευσα στο πι και φι και δεν έβλεπα την ώρα να πάω στο σπίτι να το απαγγείλω. Ήρθε η ευλογημένη ώρα, σχολάσαμε, πέρασε ο παππούς, με πήρε από το σχολείο, καθήσαμε να φάμε όλοι μαζί και κάποια στιγμή τελειώσαμε. Επιτέλους είχε φτάσει η ώρα του θριάμβου.
"Παππού, παππού, έμαθα ένα ποίημα σήμερα!"
"Μπράβο, παιδάκι μου. Για πες το μας".
"Ζωγράφε μου, ζωγράφε μου, με τα πολλά μολύβια, ζωγράφισέ μου το καυλί και κλάσε μου τ΄αρχίδια!"
Παγωμάρα, αμηχανία, βαθύς ζόφος στο οικογενειακό τραπέζι. Έλα όμως που δεν ήθελαν να υποψιαστώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, γιατί ήξεραν ότι θα άρχιζα τις ερωτήσεις. Ακολούθησαν κάμποσα βιασμένα "μπράβο, μπράβο", και μετά η κουβέντα άλλαξε. Όμως εγώ δεν είχα μείνει ικανοποιημένη από την υποδοχή του ποιητικού μου οίστρου. Πήγα λοιπόν στο τηλέφωνο, άρπαξα την ατζέντα, πήρα όλους τους συγγενείς και φίλους και τους απάγγειλα το Ποίημα. Φαντάζεσαι, αναγνώστη μου, να είχα συγγενή τον Ακρίδα ή τον Χριστόδουλο; Μέχρι εσχάτης γενεάς θα κατάτρυχαν οι αφορισμοί το σόι μου. Γι΄ αυτό σου λέω. Μη μάθεις στο παιδί σου γράμματα προτού πάει στο σχολείο. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν φυσιολογικά...
Όταν πήγα σχολείο λοιπόν, κι επειδή το παιδαγωγικό σύστημα της εποχής προ λάσπης -δηλαδή τότε που ήμουν εγώ πρωτάκι- ήταν μάλλον οπισθοδρομικό, η δασκάλα, θεωρώντας ότι ενοχλούσα τα άλλα παιδιά με τις προχωρημένες γνώσεις μου, με έβγαζε από την τάξη και με έστελνε να περιφέρομαι στους διαδρόμους και στο προαύλιο, όπου έκανα διάφορες αηδίες: παρίστανα τον αγαπημένο μου ήρωα, τον Χοκ Φιν, να ψαρεύει γατόψαρα, ανοιγόκλεινα τις βρύσες σαν αφιονισμένη, κυνηγούσα με χούφτες γεμάτες νερό τις γάτες που είχαν την ατυχή έμπνευση να κάνουν ένα πέρασμα από το σχολείο. Το αποτέλεσμα, όπως καταλαβαίνεις, ήταν να γίνω χειρότερος διάολος από όσο ήδη ήμουν, η πανίδα της περιοχής να ξενιτευτεί, οι δε συμμαθητές μου να με αντιπαθήσουν σφόδρα -γιατί ήμουν έξω ενώ εκείνοι ήταν μέσα- και να με εξοστρακίσουν.
Μια μέρα, λοιπόν, μας πήγαν εκδρομή στο άλσος της Νέας Σμύρνης. Συνήθως πηγαίναμε στον λόφο της Ζωοδόχου Πηγής, απέναντι από το σχολείο, οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι η εκδρομή στο άλσος ήταν για μένα κάτι σαν εξερευνητική αποστολή στη Γη του Πυρός -που τότε δεν τη γνώριζα. Ένα σου λέω: αφηνίασα. Αφού κάλπασα σε όλο το άλσος, πείραξα ό,τι μπορούσε να πειραχτεί, κυνήγησα ξανά μανά τις γάτες (που διαπίστωσαν ότι η Νέα Σμύρνη δεν ήταν αρκετά μακριά από το σχολείο του Χοκ Φιν), κάθησα αποκαμωμένη σε ένα παγκάκι. Και τι βλέπω; Σκαλισμένο πάνω στην πράσινη μπογιά ένα ωραίο ποίημα. Το απομνημόνευσα στο πι και φι και δεν έβλεπα την ώρα να πάω στο σπίτι να το απαγγείλω. Ήρθε η ευλογημένη ώρα, σχολάσαμε, πέρασε ο παππούς, με πήρε από το σχολείο, καθήσαμε να φάμε όλοι μαζί και κάποια στιγμή τελειώσαμε. Επιτέλους είχε φτάσει η ώρα του θριάμβου.
"Παππού, παππού, έμαθα ένα ποίημα σήμερα!"
"Μπράβο, παιδάκι μου. Για πες το μας".
"Ζωγράφε μου, ζωγράφε μου, με τα πολλά μολύβια, ζωγράφισέ μου το καυλί και κλάσε μου τ΄αρχίδια!"
Παγωμάρα, αμηχανία, βαθύς ζόφος στο οικογενειακό τραπέζι. Έλα όμως που δεν ήθελαν να υποψιαστώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, γιατί ήξεραν ότι θα άρχιζα τις ερωτήσεις. Ακολούθησαν κάμποσα βιασμένα "μπράβο, μπράβο", και μετά η κουβέντα άλλαξε. Όμως εγώ δεν είχα μείνει ικανοποιημένη από την υποδοχή του ποιητικού μου οίστρου. Πήγα λοιπόν στο τηλέφωνο, άρπαξα την ατζέντα, πήρα όλους τους συγγενείς και φίλους και τους απάγγειλα το Ποίημα. Φαντάζεσαι, αναγνώστη μου, να είχα συγγενή τον Ακρίδα ή τον Χριστόδουλο; Μέχρι εσχάτης γενεάς θα κατάτρυχαν οι αφορισμοί το σόι μου. Γι΄ αυτό σου λέω. Μη μάθεις στο παιδί σου γράμματα προτού πάει στο σχολείο. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν φυσιολογικά...
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Παρασκευή, Ιανουαρίου 14, 2005 και ώρα 2:38 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
7:06 μ.μ.Αυτή την ιστορία γιατί δεν μου την είχες πει; Ή μου την είχες πει και την είχα ξεχάσει, γαμώ το Αλτζχάϊμερ, γαμώ;
7:16 μ.μ.
Τόσες που σου έχω πει πού να τις θυμάσαι όλες; :-)
7:23 μ.μ.
para poly kalo!! alla sigoura eixes proideasei oligon osous gnorizan to klassiko: "i mana sou itane zografos..."
pornogeros
7:37 μ.μ.
Πόσο κλασικό είναι αυτό το "Η μάνα σου ήτανε ζωγράφος..." και δεν το ξέρω εγώ η σαραντάρα; Γύρισε πίσω, πορνόγερε, και πες μας!
8:38 μ.μ.
to thes olo etsi? take it tsaperdona: "i mana sou itane zografos, to [katitis] mou zografize xoris kanena lathos."
poniros o geros
8:48 μ.μ.
Πονηρός μεν, ντεμέκ πορνόγερος δε! :-)
9:08 μ.μ.
ΚΟΥΡΟΥΝΑ. Μόνο επειδή χρησιμοποίησες τη λέξη ντεμέκ και μου μύρισαν τα πάτρια εδάφη κερδίζεις τη συμπάθεια μου άνευ όρων.
9:13 μ.μ.
Σοφία μου, τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Ένας σκύλος που μαθαίνει ξένες γλώσσες, ως γνωστόν. Πολύ φοβάμαι πως είμαι τέτοια περίπτωση. Πώς να σου αποκαλύψω τώρα ότι είμαι Κατω-Αυλακιώτισσα; Σώζομαι αν ομολογήσω ότι έχω στενούς φιλικούς δεσμούς με τον ελληνικό Βορρά;
12:17 π.μ.
Εγώ δηλαδή μαύρος είμαι; Εδώ στην Κύπρο δεν μας μάθανε το ντεμέκ. Τί σημαίνει;
Γιώργος Ιορδάνου
12:40 π.μ.
"Και καλά", "τάχα μου", σύμφωνα με την Βολιώτισσα συγκάτοικό μου. Στην Κύπρο έχετε κάτι ανάλογο;
2:14 π.μ.
Κουρούνα (μου) δεν έχει σημασία. Μόνο που το γράφεις και ξέρεις τι σημαίνει φτάνει.
Τί να ΣΕ λέω τώρα ΜΕ έφτιαξες τη μέρα
12:53 π.μ.
Ohhhhhh, helinikaaaaaaaaa!. Ohhhhhhhhhhhhhhh!. Soy de madriti. Saludos. Ti ine agapi?, me rotas.
1:54 π.μ.
Hola! Que tal? Anathema ki an ksero pou me vrikes...
2:36 μ.μ.
Καταπληκτικό κείμενο! Και το δίστιχο βέβαια δε πάει πίσω! Ενθουσιάστηκα τώρα!!
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο