Σεξουαλική αγωγή
Προειδοποίηση: Αν είσαι άντρας και η λέξη περίοδος σου προκαλεί αμηχανία ή σου φαίνεται σιχαμερή και ανατριχιαστική, αν λιποθυμάς στη θέα του αίματος, ή αν δεν έχεις πάει φαντάρος (οπότε δεν έχεις γίνει ακόμα άντρας!), καλύτερα να μη διαβάσεις παρακάτω.
Εκεί γύρω στις αρχές της πέμπτης Δημοτικού συνέβη ένα γεγονός που μου άλλαξε τη ζωή: έγινα γυναίκα. Όχι, τρομάρα σου! Δεν έκανα σεξ στα έντεκα. Εννοώ πως αυτό που σε άλλα κορίτσια συνήθως συμβαίνει στην εφηβεία, δηλαδή η περίοδός τους, εμένα ήρθε να με ταράξει όταν ακόμα δεν με απασχολούσε καθόλου αν θα αποκτούσα βυζιά κι ενώ έβλεπα τα αγόρια ως αντιπαθητικούς και δόλιους Εγγλέζους που ο Μπλεκ -δηλαδή εγώ- έπρεπε να κατατροπώσει.
Ένα βράδυ, λοιπόν, ενώ κοιμόμουν μακαρίως (είχε περάσει η εποχή του μεταμεσονύκτιου τρόμου και των εφιαλτών), και ονειρευόμουν τα θολά νερά του Μισισιπή και τα πονηρά γατόψαρα που περίμεναν τον Χοκ Φιν -δηλαδή εμένα- να τα ψαρέψω, ξύπνησα από φρικτούς πόνους δεξιά στην κοιλιά μου. Αφού σήκωσα τον κόσμο στο πόδι και έγινε το απαραίτητο οικογενειακό συμβούλιο, οι γονείς μου κατέληξαν στο συμπέρασμα πως μάλλον είχα πρόβλημα στη σκωληκοειδίτιδα, και κατέφυγαν στο ενδεδειγμένο γιατροσόφι: μπουκάλι με παγωμένο νερό εκεί που πονούσα. Παρά την εσφαλμένη ιατρική διάγνωση και την ακόμα πιο εσφαλμένη μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος που τελικά είχα, επέζησα. Το πρωί, όταν διαπίστωσαν ότι έχαιρα άκρας υγείας, οι γονείς μου ξέχασαν το συμβάν -το ίδιο κι εγώ.
Δεν με ξέχασε εκείνο όμως. Έτσι, το ίδιο απόγευμα και ενώ έπαιζα στην αυλή, διαπίστωσα κάποια στιγμή ότι το παντελόνι μου ήταν μούσκεμα στο αίμα. Ινδιάνικο βέλος! ήταν η πρώτη σκέψη. (Πρέπει να σου πω ότι μπαινόβγαινα από την πραγματικότητα στα αποκυήματα της φαντασίας μου με την ίδια ευκολία που τα αγαπημένα μου εξωγήινα τέρατα πηγαινοέρχονταν στις χωροχρονικές διαστάσεις). Όμως δεν έπαιζα Μπλεκ εναντίον πάντων, οπότε ήταν μάλλον απίθανο να με έχει πετύχει βέλος. Απευθύνθηκα λοιπόν στον Υπαρχηγό, δηλαδή στη μαμά μου. Ο Αρχηγός ήταν στη δουλειά του.
"Μαμά, αίματα", ανακοίνωσα.
"Πού σκοτώθηκες πάλι, βρε; Δεν σου έχω πει να προσέχεις;" μου είπε φουρκισμένη.
"Δεν σκοτώθηκα, δεν πονάω. Δεν ξέρω τι έγινε".
Έπειτα από μια γρήγορη εξέταση, η μαμά μου κατάλαβε ότι είχε έρθει η μαύρη ώρα να δώσει εξηγήσεις για τα ανεξήγητα.
"Έλα να σε πλύνω και να σου πω τι θα κάνεις", μου είπε και με πήγε στο μπάνιο.
"Τι έπαθα;" τη ρώτησα ενώ με έπλενε.
"Τίποτα. Έγινες γυναίκα". Πρώτη κεραμίδα. Δεν ήθελα να γίνω γυναίκα. Οι γυναίκες δεν ψαρεύανε γατόψαρα, δεν σκοτώνανε Ινδιάνους, δεν κάνανε τίποτε της προκοπής.
"Δεν είμαι γυναίκα, είμαι παιδί".
"Τώρα είσαι γυναίκα".
"Δεν είμαι!"
"Είσαι".
"Γιατί;"
"Γιατί έτσι". Μαύρα μαντάτα. Άπαξ και έλεγε γιατί έτσι, ο ύφαλος δεν ξεπερνιόταν με τίποτε.
"Πότε θα περάσει αυτό;"
"Δεν θα περάσει. Θα κρατήσει μερικές μέρες και θα γίνεται κάθε μήνα". Δεύτερη κεραμίδα. Τι κάθε μήνα; Πώς κάθε μήνα; Γιατί κάθε μήνα; ΟΧΙ!
"Δεν θέλω!"
"Δεν είναι στο χέρι σου".
"Ποιος το λέει!"
"Ο Θεός". Τρίτη κεραμίδα και φαρμακερή. Δεν γινόταν να αμφισβητήσεις την Υπέρτατη Αρχή -που ήταν πιο πάνω από τον Υπαρχηγό, πιο πάνω ακόμα και από τον Αρχηγό-, ούτε να αλλάξεις τις βουλές της. Έκανα μια προσπάθεια να κερδίσω κάτι από αυτή τη μίζερη υπόθεση.
"Δεν θα πηγαίνω σχολείο αυτές τις μέρες, ε;" ρώτησα με ελπίδα.
"Πώς δεν θα πηγαίνεις σχολείο, θα πηγαίνεις", ήρθε η απάντηση. "Αλλά δεν θα κάθεσαι στο μωσαϊκό, δεν θα κολυμπάς στη θάλασσα, και δεν θα αφήνεις τα αγόρια να σε ακουμπάνε γιατί θα κάνεις μωρό", πρόσθεσε απνευστί.
Ε; Αυτό με το μωσαϊκό δεν με πείραξε, μικρό το κακό. Το άλλο με τη θάλασσα με πείραξε και με έκοψε, αλλά το άφησα κατά μέρος για χάρη του τρίτου, που μου προκάλεσε απόλυτη σύγχυση. Θα έκανα μωρό αν με ακουμπούσαν τα αγόρια; Μα τι έλεγε η μαμά μου;
"Και πώς θα παίζουμε αν δεν με ακουμπάνε;" τη ρώτησα.
"Άσε τα πολλά λόγια και κάνε ό,τι σου λένε!" μου απάντησε εκνευρισμένη.
"Γιατί, ρε μαμά;"
"ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!"
"Πεεεεεεεες!" επέμεινα.
"Θα πάψεις ή θα σου αστράψω κάναν φούσκο;"
Η απειλή του φούσκου ήταν το υπέρτατο επιχείρημα των γονιών μου όταν στριμώχνονταν, το βούλωσα λοιπόν και άκουσα χολωμένη το τεχνικό μέρος της υπόθεσης Περίοδος, αυτό που είχε να κάνει με τις σερβιέτες και τη χρήση τους. Η απόλυτη φρίκη! Δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό, το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει την αποτρόπαιη κατάσταση. Τις επόμενες μέρες περιφερόμουν σαν αυτόματο, με τον εγκέφαλό μου μουδιασμένο, σίγουρη πως όλοι ήξεραν ότι φορούσα εκείνο το πράγμα, βέβαιη πως το τρίξιμό του ακουγόταν μερικά τετράγωνα πιο κάτω. Για παιχνίδι ούτε λόγος -φοβόμουν το ρεζίλεμα. Ανασκάλευα ανόρεχτα τα βιβλία μου, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να ενθουσιαστώ με τον Φωτεινό Παντογνώστη. Τζίφος. Τίποτε δεν μπορούσε να με ανασύρει από την κατάθλιψη στην οποία είχα βουλιάξει εξαιτίας της καινούριας πραγματικότητας. Ο Αρχηγός -τον οποίο ο προδότης Υπαρχηγός, παρά τις ικεσίες μου, είχε ενημερώσει για τη μεταμόρφωσή μου σε γυναίκα-, αποφασισμένος να μου φτιάξει το κέφι, αγόρασε ένα παιχνίδι που από καιρό είχα στο μάτι και τον πιλάτευα να μου πάρει: τον Φασόλα.
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Ο Φασόλας έλαμψε σαν ηλιαχτίδα και σκόρπισε τη μαυρίλα των ημερών. Είχε φουντωτά πράσινα μαλλιά, κόκκινη φάτσα, πελώριες ματάρες, πλατύ χαμόγελο με καρδούλες, λαχανί κορμί, και φορούσε καφετιά παπούτσια και κλαρωτή βερμούδα με ροζ τιράντες. Ένας κούκλος, όνομα και πράγμα! Τον αποχωριζόμουν μόνο όταν πήγαινα στο σχολείο. Με το που επέστρεφα τρώγαμε μαζί, διαβάζαμε μαζί, παίζαμε οι δυο μας, και τις νύχτες μοιραζόμασταν το κρεβάτι μου. Έχωνα το πρόσωπό μου στα πράσινα μαλλιά του που μύριζαν κουφέτο και αποκοιμιόμουν, λυτρωμένη από τον εφιάλτη της μετάλλαξής μου και τις φρίκες που τη συνόδευαν.
Μερικές μέρες μετά την άφιξη του Φασόλα, και ενώ η μισητή περίοδος είχε τελειώσει και την είχα αφήσει πίσω μου -ο επόμενος μήνας ήταν πολύ μακριά για το εντεκάχρονο μυαλό μου- με έπιασε πονόκοιλος και πυρετός. Η μαμά μου αποφάνθηκε ότι ήταν κρύωμα και εφάρμοσε την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή: πορτοκαλάδες, παιδικές ασπιρίνες και εντριβές στην κοιλιά με ζεστό λαδάκι και αποξηραμένο χαμομήλι. Παρά τα γιατροσόφια της όμως ο πονόκοιλος δεν υποχωρούσε. Και τότε μες στο μυαλό μου άστραψε η φοβερή αλήθεια: θα έκανα μωρό γιατί με είχε ακουμπήσει ο Φασόλας, που ήταν αγόρι! Η μία συμφορά μετά την άλλη: πρώτα η μεταμόρφωση σε γυναίκα, έπειτα η απόκτηση μωρού εξαιτίας της αποκοτιάς μου. Κατέρρευσα. Στη μαμά μου δεν γινόταν να πω τίποτε. Πώς θα αποκάλυπτα ότι δεν είχα ακούσει τις συμβουλές της και είχα αφήσει ένα αγόρι να με αγγίξει; Έπρεπε να κρύψω το μωρό. Και σε πόσο καιρό θα ερχόταν αυτό; Σε τρεις μέρες, σε μια βδομάδα; Οι γνώσεις μου στο θέμα ήταν ανύπαρκτες. Ήξερα μόνο ότι ένα μωρό περιμένει στην κοιλιά της μαμάς του μέχρι να έρθει η ώρα να βγει. Άρχισα να πίνω το ένα ποτήρι νερό μετά το άλλο, σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο μετά την καταναγκαστική λακερδοφαγία στο αστυνομικό Τμήμα του Νικήτα Πλατή, πιστεύοντας πως, αν γέμιζε η κοιλιά μου, το μωρό θα έκανε μπουρμπουλήθρες και θα αναγκαζόταν να βγει μια ώρα αρχύτερα. Μάταιος κόπος. Στο τέλος, κι ενώ το νερό κόντευε να αναβλύσει από τ΄ αφτιά μου, ο κοιλόπονος και ο πυρετός πέρασαν και κατάλαβα ότι είχα καταλήξει σε λάθος συμπεράσματα. Ωστόσο, ο Φασόλας έμεινε να σκονίζεται παραπεταμένος, και επανήλθε στην ενεργό δράση ένα χρόνο αργότερα, όταν η αγαπημένη μου θεία, θεωρώντας ότι είχε έρθει η ώρα να μάθω τα μυστικά της ζωής, μου έκανε δώρο το βιβλίο Από τα δώδεκα έως τα δεκαοχτώ ("όλα όσα θέλουν να ξέρουν τα κορίτσια για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τις σχέσεις"), και μου άνοιξε τα μάτια.
Παρότι σήμερα γελάω με την κρυψίνοια που επικρατούσε γύρω από αυτά τα θέματα όταν ήμουν παιδί, ζοχαδιάζω όταν τώρα πια βλέπω στην τηλεόραση τις διαφημίσεις για σερβιέτες. Έχεις προσέξει ότι το υγρό που χρησιμοποιείται για να διαφημιστεί η απορροφητικότητά τους είναι πάντα γαλάζιο και ποτέ κόκκινο, λες και οι γυναίκες στις οποίες απευθύνονται είναι, στη χειρότερη περίπτωση, ετερόχθονες του Άλφα του Κενταύρου, και στην καλύτερη γαλαζοαίματες πριγκίπισσες; Απωθημένα!
Εγώ και ο αγαπημένος μου
Εκεί γύρω στις αρχές της πέμπτης Δημοτικού συνέβη ένα γεγονός που μου άλλαξε τη ζωή: έγινα γυναίκα. Όχι, τρομάρα σου! Δεν έκανα σεξ στα έντεκα. Εννοώ πως αυτό που σε άλλα κορίτσια συνήθως συμβαίνει στην εφηβεία, δηλαδή η περίοδός τους, εμένα ήρθε να με ταράξει όταν ακόμα δεν με απασχολούσε καθόλου αν θα αποκτούσα βυζιά κι ενώ έβλεπα τα αγόρια ως αντιπαθητικούς και δόλιους Εγγλέζους που ο Μπλεκ -δηλαδή εγώ- έπρεπε να κατατροπώσει.
Ένα βράδυ, λοιπόν, ενώ κοιμόμουν μακαρίως (είχε περάσει η εποχή του μεταμεσονύκτιου τρόμου και των εφιαλτών), και ονειρευόμουν τα θολά νερά του Μισισιπή και τα πονηρά γατόψαρα που περίμεναν τον Χοκ Φιν -δηλαδή εμένα- να τα ψαρέψω, ξύπνησα από φρικτούς πόνους δεξιά στην κοιλιά μου. Αφού σήκωσα τον κόσμο στο πόδι και έγινε το απαραίτητο οικογενειακό συμβούλιο, οι γονείς μου κατέληξαν στο συμπέρασμα πως μάλλον είχα πρόβλημα στη σκωληκοειδίτιδα, και κατέφυγαν στο ενδεδειγμένο γιατροσόφι: μπουκάλι με παγωμένο νερό εκεί που πονούσα. Παρά την εσφαλμένη ιατρική διάγνωση και την ακόμα πιο εσφαλμένη μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος που τελικά είχα, επέζησα. Το πρωί, όταν διαπίστωσαν ότι έχαιρα άκρας υγείας, οι γονείς μου ξέχασαν το συμβάν -το ίδιο κι εγώ.
Δεν με ξέχασε εκείνο όμως. Έτσι, το ίδιο απόγευμα και ενώ έπαιζα στην αυλή, διαπίστωσα κάποια στιγμή ότι το παντελόνι μου ήταν μούσκεμα στο αίμα. Ινδιάνικο βέλος! ήταν η πρώτη σκέψη. (Πρέπει να σου πω ότι μπαινόβγαινα από την πραγματικότητα στα αποκυήματα της φαντασίας μου με την ίδια ευκολία που τα αγαπημένα μου εξωγήινα τέρατα πηγαινοέρχονταν στις χωροχρονικές διαστάσεις). Όμως δεν έπαιζα Μπλεκ εναντίον πάντων, οπότε ήταν μάλλον απίθανο να με έχει πετύχει βέλος. Απευθύνθηκα λοιπόν στον Υπαρχηγό, δηλαδή στη μαμά μου. Ο Αρχηγός ήταν στη δουλειά του.
"Μαμά, αίματα", ανακοίνωσα.
"Πού σκοτώθηκες πάλι, βρε; Δεν σου έχω πει να προσέχεις;" μου είπε φουρκισμένη.
"Δεν σκοτώθηκα, δεν πονάω. Δεν ξέρω τι έγινε".
Έπειτα από μια γρήγορη εξέταση, η μαμά μου κατάλαβε ότι είχε έρθει η μαύρη ώρα να δώσει εξηγήσεις για τα ανεξήγητα.
"Έλα να σε πλύνω και να σου πω τι θα κάνεις", μου είπε και με πήγε στο μπάνιο.
"Τι έπαθα;" τη ρώτησα ενώ με έπλενε.
"Τίποτα. Έγινες γυναίκα". Πρώτη κεραμίδα. Δεν ήθελα να γίνω γυναίκα. Οι γυναίκες δεν ψαρεύανε γατόψαρα, δεν σκοτώνανε Ινδιάνους, δεν κάνανε τίποτε της προκοπής.
"Δεν είμαι γυναίκα, είμαι παιδί".
"Τώρα είσαι γυναίκα".
"Δεν είμαι!"
"Είσαι".
"Γιατί;"
"Γιατί έτσι". Μαύρα μαντάτα. Άπαξ και έλεγε γιατί έτσι, ο ύφαλος δεν ξεπερνιόταν με τίποτε.
"Πότε θα περάσει αυτό;"
"Δεν θα περάσει. Θα κρατήσει μερικές μέρες και θα γίνεται κάθε μήνα". Δεύτερη κεραμίδα. Τι κάθε μήνα; Πώς κάθε μήνα; Γιατί κάθε μήνα; ΟΧΙ!
"Δεν θέλω!"
"Δεν είναι στο χέρι σου".
"Ποιος το λέει!"
"Ο Θεός". Τρίτη κεραμίδα και φαρμακερή. Δεν γινόταν να αμφισβητήσεις την Υπέρτατη Αρχή -που ήταν πιο πάνω από τον Υπαρχηγό, πιο πάνω ακόμα και από τον Αρχηγό-, ούτε να αλλάξεις τις βουλές της. Έκανα μια προσπάθεια να κερδίσω κάτι από αυτή τη μίζερη υπόθεση.
"Δεν θα πηγαίνω σχολείο αυτές τις μέρες, ε;" ρώτησα με ελπίδα.
"Πώς δεν θα πηγαίνεις σχολείο, θα πηγαίνεις", ήρθε η απάντηση. "Αλλά δεν θα κάθεσαι στο μωσαϊκό, δεν θα κολυμπάς στη θάλασσα, και δεν θα αφήνεις τα αγόρια να σε ακουμπάνε γιατί θα κάνεις μωρό", πρόσθεσε απνευστί.
Ε; Αυτό με το μωσαϊκό δεν με πείραξε, μικρό το κακό. Το άλλο με τη θάλασσα με πείραξε και με έκοψε, αλλά το άφησα κατά μέρος για χάρη του τρίτου, που μου προκάλεσε απόλυτη σύγχυση. Θα έκανα μωρό αν με ακουμπούσαν τα αγόρια; Μα τι έλεγε η μαμά μου;
"Και πώς θα παίζουμε αν δεν με ακουμπάνε;" τη ρώτησα.
"Άσε τα πολλά λόγια και κάνε ό,τι σου λένε!" μου απάντησε εκνευρισμένη.
"Γιατί, ρε μαμά;"
"ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!"
"Πεεεεεεεες!" επέμεινα.
"Θα πάψεις ή θα σου αστράψω κάναν φούσκο;"
Η απειλή του φούσκου ήταν το υπέρτατο επιχείρημα των γονιών μου όταν στριμώχνονταν, το βούλωσα λοιπόν και άκουσα χολωμένη το τεχνικό μέρος της υπόθεσης Περίοδος, αυτό που είχε να κάνει με τις σερβιέτες και τη χρήση τους. Η απόλυτη φρίκη! Δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό, το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει την αποτρόπαιη κατάσταση. Τις επόμενες μέρες περιφερόμουν σαν αυτόματο, με τον εγκέφαλό μου μουδιασμένο, σίγουρη πως όλοι ήξεραν ότι φορούσα εκείνο το πράγμα, βέβαιη πως το τρίξιμό του ακουγόταν μερικά τετράγωνα πιο κάτω. Για παιχνίδι ούτε λόγος -φοβόμουν το ρεζίλεμα. Ανασκάλευα ανόρεχτα τα βιβλία μου, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να ενθουσιαστώ με τον Φωτεινό Παντογνώστη. Τζίφος. Τίποτε δεν μπορούσε να με ανασύρει από την κατάθλιψη στην οποία είχα βουλιάξει εξαιτίας της καινούριας πραγματικότητας. Ο Αρχηγός -τον οποίο ο προδότης Υπαρχηγός, παρά τις ικεσίες μου, είχε ενημερώσει για τη μεταμόρφωσή μου σε γυναίκα-, αποφασισμένος να μου φτιάξει το κέφι, αγόρασε ένα παιχνίδι που από καιρό είχα στο μάτι και τον πιλάτευα να μου πάρει: τον Φασόλα.
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Ο Φασόλας έλαμψε σαν ηλιαχτίδα και σκόρπισε τη μαυρίλα των ημερών. Είχε φουντωτά πράσινα μαλλιά, κόκκινη φάτσα, πελώριες ματάρες, πλατύ χαμόγελο με καρδούλες, λαχανί κορμί, και φορούσε καφετιά παπούτσια και κλαρωτή βερμούδα με ροζ τιράντες. Ένας κούκλος, όνομα και πράγμα! Τον αποχωριζόμουν μόνο όταν πήγαινα στο σχολείο. Με το που επέστρεφα τρώγαμε μαζί, διαβάζαμε μαζί, παίζαμε οι δυο μας, και τις νύχτες μοιραζόμασταν το κρεβάτι μου. Έχωνα το πρόσωπό μου στα πράσινα μαλλιά του που μύριζαν κουφέτο και αποκοιμιόμουν, λυτρωμένη από τον εφιάλτη της μετάλλαξής μου και τις φρίκες που τη συνόδευαν.
Μερικές μέρες μετά την άφιξη του Φασόλα, και ενώ η μισητή περίοδος είχε τελειώσει και την είχα αφήσει πίσω μου -ο επόμενος μήνας ήταν πολύ μακριά για το εντεκάχρονο μυαλό μου- με έπιασε πονόκοιλος και πυρετός. Η μαμά μου αποφάνθηκε ότι ήταν κρύωμα και εφάρμοσε την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή: πορτοκαλάδες, παιδικές ασπιρίνες και εντριβές στην κοιλιά με ζεστό λαδάκι και αποξηραμένο χαμομήλι. Παρά τα γιατροσόφια της όμως ο πονόκοιλος δεν υποχωρούσε. Και τότε μες στο μυαλό μου άστραψε η φοβερή αλήθεια: θα έκανα μωρό γιατί με είχε ακουμπήσει ο Φασόλας, που ήταν αγόρι! Η μία συμφορά μετά την άλλη: πρώτα η μεταμόρφωση σε γυναίκα, έπειτα η απόκτηση μωρού εξαιτίας της αποκοτιάς μου. Κατέρρευσα. Στη μαμά μου δεν γινόταν να πω τίποτε. Πώς θα αποκάλυπτα ότι δεν είχα ακούσει τις συμβουλές της και είχα αφήσει ένα αγόρι να με αγγίξει; Έπρεπε να κρύψω το μωρό. Και σε πόσο καιρό θα ερχόταν αυτό; Σε τρεις μέρες, σε μια βδομάδα; Οι γνώσεις μου στο θέμα ήταν ανύπαρκτες. Ήξερα μόνο ότι ένα μωρό περιμένει στην κοιλιά της μαμάς του μέχρι να έρθει η ώρα να βγει. Άρχισα να πίνω το ένα ποτήρι νερό μετά το άλλο, σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο μετά την καταναγκαστική λακερδοφαγία στο αστυνομικό Τμήμα του Νικήτα Πλατή, πιστεύοντας πως, αν γέμιζε η κοιλιά μου, το μωρό θα έκανε μπουρμπουλήθρες και θα αναγκαζόταν να βγει μια ώρα αρχύτερα. Μάταιος κόπος. Στο τέλος, κι ενώ το νερό κόντευε να αναβλύσει από τ΄ αφτιά μου, ο κοιλόπονος και ο πυρετός πέρασαν και κατάλαβα ότι είχα καταλήξει σε λάθος συμπεράσματα. Ωστόσο, ο Φασόλας έμεινε να σκονίζεται παραπεταμένος, και επανήλθε στην ενεργό δράση ένα χρόνο αργότερα, όταν η αγαπημένη μου θεία, θεωρώντας ότι είχε έρθει η ώρα να μάθω τα μυστικά της ζωής, μου έκανε δώρο το βιβλίο Από τα δώδεκα έως τα δεκαοχτώ ("όλα όσα θέλουν να ξέρουν τα κορίτσια για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τις σχέσεις"), και μου άνοιξε τα μάτια.
Παρότι σήμερα γελάω με την κρυψίνοια που επικρατούσε γύρω από αυτά τα θέματα όταν ήμουν παιδί, ζοχαδιάζω όταν τώρα πια βλέπω στην τηλεόραση τις διαφημίσεις για σερβιέτες. Έχεις προσέξει ότι το υγρό που χρησιμοποιείται για να διαφημιστεί η απορροφητικότητά τους είναι πάντα γαλάζιο και ποτέ κόκκινο, λες και οι γυναίκες στις οποίες απευθύνονται είναι, στη χειρότερη περίπτωση, ετερόχθονες του Άλφα του Κενταύρου, και στην καλύτερη γαλαζοαίματες πριγκίπισσες; Απωθημένα!
Εγώ και ο αγαπημένος μου
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Τρίτη, Φεβρουαρίου 01, 2005 και ώρα 1:19 π.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
11:47 π.μ.Το κείμενο βγήκε υπέροχο, αγαπητή φιλενάς. Τι να σχολιάσει κανείς μετά ... περιττά φαντάζουν όλα.
(Να ενημερωθεί πάραυτα το περιοδικό "Παιδί και Νέοι Γονείς". Μιλάω σοβαρότατα.)
12:46 μ.μ.
Αγαπητή κουρούνα,
Αν και ως ανήρ δυσκολεύομαι να κατανοήσω τον πόνο που βγάζετε στο δίκτυο, πρέπει να παραδεχθώ ότι το κείμενό σας είναι εξαιρετικό.
Η απορία δε που εκφράζετε για το χρώμα του υγρού που χρησιμοποιούν οι διαφημιστές, έχει αποτελέσει θέμα προβληματισμού και για μένα και η απάντηση που έχω δώσει κινείται την ίδια κατεύθυνση με την δικιά σας. Καθόσον γνωρίζετε, τα τηλεοπτικά σήματα διαδίδονται και στο διάστημα. Έτσι -σωστά σκεπτόμενοι- οι διαφημιστές απευθύνονται όχι μόνο στο περιορισμένο στα 2-3 δις γήινο αγοραστικό κοινό, αλλά και σ' αυτό των Βουλκάνιων, των Κλίγκον, των Φερένγκι, των Καρδάσιων κλπ. Επίσης καθόσον πιστεύω γνωρίζετε πως η σοβαρή θεωρεία της καταγωγής των Ελλήνων από το Σείριο θέλει την ύπαρξη συμπατριωτών μας σ' αυτή την γωνιά του σύμπαντος στην οποία, λόγω διαφορετικών συνθηκών πίεσης και υγρασίας, δεν γνωρίζουμε ακόμα -μεταξύ άλλων- και το χρώμα που έχει το αίμα.
βαρόμετρο
12:59 μ.μ.
Βρε, στη φωτογραφία βγήκα όμορφη; Αυτό μας ενδιαφέρει. Ποιος πόνος και κολοκύθια;
1:46 μ.μ.
Ωραία βγήκες.
ΥΓ: Τι ωραία που δεν έχω περίοδο!
6:13 μ.μ.
Κούκλα, κούκλα, αν και αυτός ο καναπές με τα λαχούρια δεν ήταν ότι καλύτερο για φόντο (μαλακία του φωτογράφου).
βαρόμετρο
6:21 μ.μ.
Λες να περάσουν καμιά βόλτα οι Μποργκ να ψωνίσουν σερβιέτες; :P
10:57 μ.μ.
Dear Κουρούνα,
μπράβο!!! Ωραιότατο κείμενο, ακόμη καλύτερη η εικονογράφηση!
Προσωπικά, τι να πω; Με ξετρέλανε ο Φασόλας σου. Με τέτοια φωτογένεια, φυσικό ήταν να σε ξεσηκώσει με τη γοητεία του!
Κι άλλο! Κι άλλο!
Ιφιμέδεια
11:00 μ.μ.
Άλλη μια εξαιρετική καταχώρηση... Η σελίδα σου γίνεται όλο και καλύτερη...
Γέλασα πολύ με την ιστορία σου (αν και μου την είχες διηγηθεί και στο παρελθόν).
(όσο για την φωτογραφία, κούκλα βγήκες, μην ανησυχείς)
Καλή συνέχεια!
Μ.
12:25 π.μ.
νιώθω τυχερός ... διάβασα κάπου ότι η κουρούνα είναι πιο έξυπνη και από τον χιμπαντζή καθώς φτιάχνει μέχρι και πολύπλοκα εργαλία που τη βοηθάνε να συλλέγει την τροφή της... Η photo υπέροχη!!!
12:32 π.μ.
Πες τα Κουρούνα μου ν'αγιάσει το στοματάκι σου. Περνάει καμια φορά άντρας, με βλέπει λίγο άβολη και ύφος πόνου στη μούρη και ρωτά. "Τί έχεις". Πονάω, απαντώ, έχω περίοδο. Εξαφανίζονται αμέσως.
Το χειρότερο είναι τα κοριτσάκια. Στη γυμναστική στο γυμνάσιο κάποια στιγμή μου φώναξε η καθηγήτρια "τί κάνεις παιδί μου, κάνε την επίκυψη" και απάντησα "δε θέλω κυρία έχω περίοδο". Σοκαρισμένες οι κοριτσούδες με ρώτηξαν "καλά δε ντρέπεσαι να το λες δυνατά;".
Καλά δεν κατάλαβα, αυτοί οι άντρες μανάδες δεν έχουν; Γκόμενες; Αδελφές; Χέστηκα που θα το κρύψω. ΕΧΩ ΠΕΡΙΟΔΟ ΡΕ. Τιμή μου και καμάρι μου. ΕΣΥ που με κοιτάς γεννήθηκες ακριβώς επειδή η μάνα σου είχε κι αυτή περίοδο.
Να κάνουμε ένα Periodos Awarness Day?
3:18 π.μ.
Έχω εκστασιαστεί με αυτά που διαβάζω μες στα μαύρα μεσάνυχτα. Εύγε και τρισεύγε. Μνήμες ξυπνάνε στον ημι-κατεστραμμένο μου εγκέφαλο. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις συμμαθήτριες που επέμεναν ότι δεν κάνει να φιλάς τις εικόνες στην εκκλησία όταν έχεις περίοδο, διότι είναι, λέει, αμαρτία; Το δικό μου βιβλίο-αποκάλυψη "Πώς γεννήθηκα, μαμά;"; Ή την ατάκα πασπαρτού "Πάλι έχεις νεύρα; Περιμένεις περίοδο;", που φτύνει παρμένος ο αρσενικός άμα του υψώσεις τη φωνή; Όχι, αγαπητέ μου, δεν έχω περίοδο, απλώς έκανες ΧΟΝΤΡΟΜΑΛΑΚΙΑ. (Ε, τώρα τα πήρα κι εγώ.)
2:55 μ.μ.
Διαφωνώ με την προλαλήσασα, εμείς οι άντρες είμαστε πολύ αθώοι και απλοί -νομίζω μια καλή περιγραφή είναι ο όρος "μικρά βρωμερά χαζά γουρουνάκια".
Συνεπως δεν είναι και τόσο περίεργο να μην πάει το μυαλό μας ότι ΙΣΩΣ σας προσβάλλαμε επειδή πριν 2 μήνες δεν είχαμε πει "αυτό" όταν μας είχατε πει "εκείνο" το οποίο "εκείνο" επιφανειακά έμοιαζε με την ερώτηση "πάμε σινεμά" αλλά στην πραγματικότητα ήταν τεστ για να δείτε επιτέλους αν σας καταλαβαίνουμε και νοιαζόμαστε για τα συναισθήματά σας και κυρίως για το τι θα μπορούσαν να υποθέσουν οι φίλες σας για τη σημειολογία της σχέσης μας [=>"χοντρομαλακία" στο πρωτότυπο] και ΟΚ, το ευθύ χαζό γουρουνίσιο μυαλό μας σκέφτεται πολύ λογικά ότι "κι εγώ αν κάθε μήνα ένοιωθα μια τανάλια να μου ξεριζώνει τις ωοθήκες μάλλον τα ίδια νεύρα θα είχα".
7:17 μ.μ.
Αγαπητή Κουρούνα,
Μήπως θα μπορούσατε να μην ξαναβάλετε τέτοια έξοχα κείμενα στο blog σας τα οποία τυχαίνει να διαβάζω με όρεξη όταν έπρεπε ήδη να έχω φύγει για να προλάβω να είμαι κάπου αλλού σε 10 λεπτά;
Γιατί αν είναι κάθε κείμενο έτσι, τότε πάει, το κλείσαμε το μαγαζί, παντού καθυστερημένος θα φτάνω.
Και το comment; Πού το βάζετε το comment;
6:16 π.μ.
Με κάτι τέτοια είναι που αποφασίζω σιγά σιγά πως τα καλύτερα κείμενα τα βρίσκεις πλέον στο δίκτυο, και καθόλου δε με χαλάει. Ποιότητα, οικολογία και open source μαζί!
Κι αφήστε τους άλλους να πουλάνε DVD..
1:07 μ.μ.
Ευχαριστώ γιά άλλο ένα φοβερό κείμενο.
Μπράβο και στην Σοφία. Ούτε εγώ μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω γιατί οι γυναίκες ντρέπονται για την περίοδό τους. Ντρέπεται κανείς όταν έχει υψηλή χοληστερίνη; Θέλω να πώ, η περίοδος είναι κάτι το οποίο ορίζεται από το σώμα -άρα φυσικότατο- και μάλιστα χωρίς να μπορεί κανείς να το επηρεάσει, άρα δεν υπάρχει ούτε υπόνοια ηθικής ανάμιξης, εάν υποτεθεί ότι υπάρχει κάτι μεμπτό στην περίοδο. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό, ούτε αμήχανα ένοιωθα εάν κάποια φίλη ή κοπέλα μου είχε τις μέρες της. Ούτε και την απαγόρευση του σεξ κατά την διάρκεια αυτών των ημερών καταλαβαίνω -εννοείται όταν δεν υπάρχει πόνος στην μέση. Στην δική μου πλευρά πάντως, δεν κόλλησε ποτέ το θέμα αυτό. Θα με ενδιέφερε πολύ, εάν κάποιος που έχει σπουδάσει κάτι σχετικό, μπορούσε να μας ενημερώσει για την καταγωγή αυτής της ενοχής -αν και υποψιάζομαι εκκλησιαστικό δάκτυλο...
4:55 μ.μ.
Απ' τα καλύτερα που έχω διαβάσει. Ακόμα κι η φωτογραφία σου με τον μέλλοντα μπαμπά κάτι απ' τη ζωή των ενηλίκων (αντρών και γυναικών) καταγράφει. Θα μου συγχωρέσεις μια παρατήρηση: η αρχική προειδοποίηση μου φαίνεται περιττή. Λες και μας προετοιμάζει για ένα τυχαίο χρονογράφημα. Λες και θέλει να προσγειώσει το ποιητικότατο κείμενο που ακολουθεί. Αυτό που έγραψες σαφώς υπερβαίνει την όποια αμηχανία (λόγω περιόδου) των αντρών. 'Ίσως πρόκειται για σεμνότητα. Ίσως πάλι νόμιζες ότι έγραφες κάτι άλλο απ' αυτό που σου βγήκε. Ίσως χιούμορ. Όμως όσο χιούμορ απαιτείται είναι ήδη παρόν στο κείμενο. Δεν ξέρω. Δεν επεκτείνομαι. Δυστυχώς όταν κάτι μ' αρέσει πολύ είμαι ικανός μόνο για κλισέ. Απαραίτητα και χρήσιμα τα κλισέ, αλλά δεν έχω όρεξη...Μην αφήσεις τους επαίνους να σε βάλουν κάτω.
12:51 μ.μ.
Επιτρέπεται?
Έχουμε γίνει γυναικείο εγχειρίδιο για 12 έως 18!
Απαράδεκτο το ποστ σαν θέμα
Εκπληκτικό σαν αφήγηση
Θα μπορούσα όμως να πω...και την ατάκα...
«εδώ ο κόσμος καίγεται.....»
Αλλά δεν τη λέω για να μη γίνω πάλι στόχος!
araxtos
ΥΓ1
Αν δεν επιτρέπεται η «άλλη» άποψη πες το μου να μην ξανάρθω.
ΥΓ2
Γενικά, μια και άργησα να σε δω, να σου πω συγχαρητήρια για το blog σου.
ΥΓ3 Στη φωτογραφία είσαι αρκετά όμορφη και γλυκιά, καμία σχέση με Κουρούνα (πτηνό) όπως την ξέρω.
5:39 μ.μ.
Σας ευχαριστώ όλους για τους επαίνους και τα καλά σας λόγια. Όπως είπε αλλού η Dis, ψήλωσα 40 πόντους. Ήρθε και το σχόλιο του kuk και δεν χωράω πια να περάσω από τα κατώφλια!
Αραχτέ, χάρηκα που έγραψες. Η αντίθετη άποψη είναι πάντα καλοδεχούμενη, διαφορετικά θα ήταν σαν να ευλογάμε τα γένια μας. Ξαναέλα όποτε θες, με ό,τι έχεις να πεις.
12:41 μ.μ.
το διάβασα για δεύτερη φορά το Post και πραγματικά σου εύχομαι να ψηλώσεις πάνω από 20 πόντους γιατί πράγματι το αξίζεις έχει πολύ γέλιο... ;)
1:10 μ.μ.
Πού είναι ο Γιουνγκ; Αυτό θα πει συγχρονικότητα, Street Spirit! Πέρασα το blog σου στη λίστα μου -όχι στη μαύρη, στην κανονική-, έκανα reload για να το δω, και πήρε το μάτι μου άλλο ένα σχόλιο στο κείμενό μου. Ανοίγω και διαπιστώνω ότι ήταν δικό σου. Ώρες είναι να την ψωνίσω μ΄ αυτά και να αρχίσω να ψάχνω για Βριλ και σκεπτομορφές στη γειτονιά μου.
10:07 μ.μ.
Δε μου λες εσύ Κουρούνα,
ως πότε θα απολαμβάνεις τις δάφνες σου;
Γράψε και τίποτα καινούργιο.
Δε μας λυπάσαι που επανερχόμαστε σαν τα ζητιανάκια;
Ιφιμέδεια
11:21 π.μ.
Καλά σου λέει.
Φτάνει πια η ξάπλα και η απόλαυση της επιτυχίας.
Να πας πάλι εκεί που φυσάνε οι Βοριάδες και εκτίθεσαι στα κρύα και στα χιόνια
Πίσω στο κλαρί.
araxtos
1:31 μ.μ.
ότι καλύτερο έχω διαβάσει σε γυναικεία λογοτεχνία....συνέχισε
6:13 π.μ.
Wow!!!!
The best! You are simply the best!!!
This is the greatest piece of writing I ve read for a long time.
Chris, Los Angeles.
1:57 μ.μ.
Άλλο ένα εξαιρετικό –και πολύ αστείο- κείμενο!
Δημοσιεύεις κάπου? Έχεις εκδώσει κάτι?
Όπως κατάλαβες θέλω μεγαλύτερη δόση Κουρούνας!
Είναι ωραία σύμπτωση που το διάβασα σήμερα, Μέρα της Γυναίκας!
Φιλικά
etc
3:57 μ.μ.
Etc, ευχαριστώ και πάλι. Όχι, δεν έχω δημοσιεύσει τίποτε (ακόμα!).
10:27 π.μ.
Δεν έχεις δημοσιεύσει τίποτα?! Έγκλημα (τους), Κουρούνα μου!
Πάλι καλά που υπάρχει το μπλογκ (σου)! Τι επανάσταση στα εκδοτικά (κι όχι μόνο) τα μπλογκ!
7:20 μ.μ.
Kat’arxin signomi gia ta ‘greenglish’. Molis anakalipsa to blog su kai to thema me kaei. Den troo, den koimamai,den akouw (alla auto ki apo prin, opws tha deis parakatw). Vlepo oti exis ta psixika xarismata kai diavlepo ta fisika prosonta gia na diaprepsis sto athlitiko stereoma kourouna. To idio ke i sofia. Vevea xriazete skliri proponisi ke thisies gia na sinagonistis sto ipsilo epipedo pu apetitai apo ta moderna sports: apoxi iper-simetoxi apo/sto sex gia ti rithmisi tu kiklu, kiliaki antoxi, xari, omorfia, mpukles kai e3ipnada, kai pali ta apotelesmata den ine egiimena. An iparxi kai apo ti meria su (sas) endiaferon, tha protino ston proponiti kai ti sinathlitria mu na sas parume stin omada, distixos liturgume me masonistikes diadikasies ke pros to paron den mporo na po tipota alo giati tha ipofero frikta vasanistiria..
Os (pithani) sinathlitria pros sinathlitria, alla kai os anthropos, politis, ipnovatis kai ginaika, tha sou empisteuto ti diki mu empiria stin kokkino-porfiri (ts ts epiases to iponooumeno) anatoli tis efivias.
Isos oi (par)e3igisis kai nouthesies peri periodou na einai mia paradosi ton ellinidon mamadon pou xanetai sta vathi tis istorias. Mallon kai i dikia tous mama den ta e3igise kai toso kala. Gia tous mpampades oute logos, opos leei kai i parimia ‘opoios asxolitai me ginaikeia aimatakia; tou peftoun ta moustakia’.
Otan to mireo sinevi stin pempti dimotiku, i mama me kathodigise pros sto mpanio, dia meso parotrinsewn, anastenagmwn, amixanias kai texnikwn pliroforiwn peri servietwn klp. I mama ixe ta sxetika vivlia psixologias (pou ixa fisika diavasi krifa gia na k3ero tis kinisis tu exthru) ‘to paidi sas ki eseis’ klp. alla telika diale3e ti siguri methodo tis tromokratias. Etsi pliroforithika oti den prepei na katevaso to vraki gia kanenan plin tou antra mu kai oti mpori na mino egios an xrisimopio ‘3enes’ toualetes opu merika spermatozoaria (me jet turbines kai kataskopeutiko tileskopio profanos) isos tigxani na katikoun prosorina. Istera apo ta 40 prota deuterolepta ton simvulon ithikodidaktiku periexomenu ke paramenontas mesa sti mpaniera apofasisa na kufatho ethelusia (apo tote mou emine). Epidi akomi den i3era to obladi-oblada sigomurmuriza apo mesa ena diko mu tragudi, ‘to manifesto tis adikimenis apo tin kinonia’ pu to exi pi ke i Faranturi. To manifesto auto to kaliergo apo mikri, ine polisintheto kai poliepipedo, kai pleon toso epistimonika artio pu o Bush to danistike gia na grapsi to poliko mpardon politiko tu manifesto prin tis teleutees amerikanikes ekloges; kai to epestrepse olo ladies o vromiaris.. alla 3efeugo apo to thema. To manifesto emplutistike me fovo (ti mu simveni); kapia aoristi sixamara (gia tis sintiritikes miso-apiles tis manas mu) ; me mia parapano dosi tis proiparxusas 3erokefalias (oti pi tha kano to antitheto). Tote kateli3a oti a) eimai iothetimeni(itan olofanero) b) eprepe na to ‘kano’ to sintomotero dinaton (tholoura gia to ti kai pos). Emina poli euxaristimeni apo ton eauto mu me auta ta simperasmata ki apo tote to thema periodos os kosmogoniko gegonos den me 3ana-apasxolise.
10:51 μ.μ.
Soko, δεν ανοίγεις κάνα μπλογκ, να κάνουμε συνομοταξία;
9:12 π.μ.
Εξυπνο χιουμορ. Η προειδοποίηση στην αρχή είναι περιττή.
11:39 μ.μ.
ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ!
Για ρίξε μια ματιά εδώ σε ένα άρθρο περί ιερού αίματος που βρήκα:
To iero aima
Ενα μικρό απόσπασμα:
«..Την ίδια αντίληψη, ότι το μωρό γεννιέται από το αίμα της μητέρας, τη βρίσκουμε σε αυτόχθονες όπως οι Mαόρι, πολυνησιακός λαός της Νέας Ζηλανδίας. Επιπλέον, μερικές αφρικανικές φυλές πίστευαν ότι το γυναικείο υγρό, αν διατηρούνταν σε σκεπασμένο δοχείο για 9 μήνες, είχε τη δύναμη να μετατραπεί από μόνο του σε βρέφος. Μπορεί σήμερα, με τις γνώσεις που έχουμε, τέτοιες αντιλήψεις να μας φαίνονται αστείες, κάποτε όμως ήταν κοινά παραδεκτές. Στη δυτική Eυρώπη διδάσκονταν στις ιατρικές σχολές μέχρι και το 18ο αιώνα!..»
1:59 π.μ.
Αμ η οικτρη βεβαιοτητα πως ωσαν τον Κοντορεβυθουλη αφηνες-ακουσια- σημαδια κοκκινα παντου στο περασμα σου....αλλη εποχη μαγισων. Ασε δε Τον Μεγαλο Προβληματισμο: θα κανω παιδι Και με τον μπαμπα μου Και με τα δυο μου αδελφια(αφου και αυτοι με φιλουσαν σου λεω...);;;
Α ρε κοινοι τοποι..
12:44 μ.μ.
Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στην Κουρούνα!
Μόλις τώρα ανακάλυψα τα εξής:
1. τι είναι ένα blog
2. πώς δουλεύει
3. τον θαυμαστό κόσμο της Κουρούνας!
όπως αντιλαμβάνεσαι, τελώ ακόμα υπό την επίδραση του απίστευτου σοκ. Διότι φτάνω πρωί πρωί -δηλ. στις 9.30, όπως πάντα καθυστερημένη- στο γραφείο μου, παίρνω καφέ, ανάβω τσιγάρο, ανοίγω τα mail μου, είχα δύο και το δεύτερο είχε απλώς ένα link για το blog σου και μόνο σχόλιο "ρίξε μια ματιά και θα με θυμηθείς"!
Σαν απειλητικό μου φάνηκε, αλλά λέω "για να δούμε", πατάω κι εγώ το link και.... η ώρα είναι 11.30, εγώ δεν έχω ξεκολλήσει ακόμα, έφτιαξα ήδη δικό μου blog (δεν έχω γράψει ακόμα τίποτα βέβαια!)και, εννοείται πως δεν έχω κάνει ούτε μισή δουλειά!!
Μπορώ να το διαφημίσω σε όσους ξέρω και δεν ξέρω;
Δεν ξέρω πάντως αν διαβάζεις τα ποστ στα παλιά κείμενα, αλλά είπα να πω κι εγώ δυο λόγια -κι έχω ήδη γράψει μισή σελίδα χωρίς να έχω μπει στο θέμα, βέβαια, αλλά δεν πειράζει...
Λοιπόν, στο θέμα μας! Το κείμενο είναι απίστευτο -και η φωτο επίσης!
Πάντως, για την ιστορία, όλη αυτή η δαιμονοποίηση της περιόδου έχει σίγουρα εκκλησιαστική προέλευση, καθότι στις περισσότερες μη μονοθεϊστικές θρησκείες, η γυναίκα είναι σύμβολο γονιμότητας κλπ, ακριβώς λόγω της περιόδου και της κυοφορίας... Μόνο χριστιανοί και μουσουλμάνοι έχουν αναγάγει τη γυναίκα σε κατώτερο ον και την περίοδο, μια φυσιολογική λειτουργία του σώματος δηλαδή και μάλιστα από τις πιο ιερές, αν σκεφτούμε το στόχο για τον οποίο υπάρχει, σε κάτι σιχαμερό και επωνείδιστο...
Πάντως, για να σας πω και την προσωπική μου εμπειρία, εμένα η μαμά μου με είχε προειδοποιήσει και μου έιχε εξηγήσει τα πάντα και μου είχε αγοράσει και ειδικά βιβλία! και όταν μου ήρθε περίοδος για πρώτη φορά, ο πρώτος στον οποίο το είπα ήταν ο μπαμπάς μου, γιατί ήταν ακόμα πρωί -πριν πάω σχολείο- και η μαμά μου κοιμόταν!!! Και μάλιστα της άφησε σημείωμα ενημερωτικό (στη δική μας οικογένεια, ο Αρχηγός είναι η μαμά, η οποία βεβαίως έπρεπε να ενημεςρωθεί για τα καθέκαστα!) και όταν γύρισα το μεσημέρι από το σχολείο, είχε ετοιμάσει το καλύτερό της φαγητό (αρνάκι στο φούρνο και μια τέλεια κασερόπιτα!!), είχε φτιάξει γλυκό, ανοίξαμε κρασί για να το γιορτάσουμε και τελοσπάντων, ούτε όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο δεν κάναμε τέτοιο τραπέζι!!!
Αυτά λοιπόν, πάω να δουλέψω και λίγο, γιατί δε με πληρώνουν για να κάνω ποστ στο μπλογκ!! :)
2:36 μ.μ.
Ωραίο το κείμενο μακάρι να το διαβάζουν και οι μαμάδες που πρέπει να εξηγήσουν σε λίγο καιρό και αυτές στις κοράσσες τους. Ελπίζω να μην δώσουν τις ίδιες απαντήσεις με τη μαμά σου.
Η φωτογραφία είναι χάλια όμως.
6:58 μ.μ.
ΤΥΧΑΙΑ ΜΠΗΚΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ SITE ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΚΑΘΗΣΑ Κ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΟΛΟ.ΣΑΝ ΑΦΗΓΗΣΗ ΚΑΛΗ ΑΛΛΑ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΑ.
9:23 π.μ.
Χαιρομαι που βρεθηκα εδω και σε διαβασα... Η κορουλα μου τελειωνει το Δημοτικο. Πιο αρμοδια να της τα πει αυτα ειναι βεβαια η τεως μου... αλλα καποιο ρολο εχω να παιξω ως προς σταση και αγορια!
Σ' ευχαριστω.
6:31 μ.μ.
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
12:07 π.μ.
Τώρα θα μου πεις, αργά το σκέφτηκα να αφήσω σχόλιο...
Όμως και "φασόλας" και "από 12 έως 18" και "μπλεκ" (αν και προτιμούσα "τρουένο").
Τόσα κοινά!!!
Τα σέβη μου
2:01 π.μ.
...please where can I buy a unicorn?
12:48 π.μ.
t n pw pia!!!ola emeis t travame oi gunaikes:emeis pa8ainoume kaya8li4i,otan sunousiazomaste poname,otan genname poname,oi antres mia xara exoun voleutei...omws mporeis n m dwseis m apantisi:pote ein i kltr ilikia n knc erwta??!!?!?!?ponaei polu opws lene i ein apla mu8oi??sos!!!
12:48 π.μ.
t n pw pia!!!ola emeis t travame oi gunaikes:emeis pa8ainoume kaya8li4i,otan sunousiazomaste poname,otan genname poname,oi antres mia xara exoun voleutei...omws mporeis n m dwseis m apantisi:pote ein i kltr ilikia n knc erwta??!!?!?!?ponaei polu opws lene i ein apla mu8oi??sos!!!
10:20 μ.μ.
It is very important to shock a resemble gentlemanly distress of all your gems pieces so that they last in behalf of a lifetime. There are diverse approaches and ways to straight weird types of jewels be it gold, silver-tongued, pearls, diamond or marvel stones. Outlined below are the several ways sooner than which you can take carefulness of your accessories and charge of them shiny and redone always.
11:30 π.μ.
It is quite leading to shock a resemble gentlemanly distress of all your precious stones pieces so that they last for the purpose a lifetime. There are unalike approaches and ways to cleansed different types of jewels be it gold, grey, pearls, diamond or nonpareil stones. Outlined under the sun are the heterogeneous ways by means of which you can take carefulness of your accessories and keep them shiny and green always.
[url=http://blackfriday2010.spruz.com/]Black Friday 2010[/url]
1:58 μ.μ.
To be a noble benign being is to procure a amiable of openness to the far-out, an skill to guardianship uncertain things beyond your own control, that can lead you to be shattered in unequivocally outermost circumstances for which you were not to blame. That says something exceedingly weighty with the get of the honest compulsion: that it is based on a conviction in the uncertain and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a shop than like a jewel, something rather feeble, but whose extremely item attraction is inseparable from that fragility.
5:47 μ.μ.
Транспортно-логистическая компания "Азия-Трейдинг" организовывает доставку сборных грузов (LCL) и контейнерных грузов (FCL) из Китая и стран Азии в Россию с последующим таможенным оформлением в ЦЭД Владивосток.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο