Τhere is no business like show-business
Δύο άνθρωποι διαμόρφωσαν τη σχέση μου με το χρήμα και τις προσπάθειές μου για την απόκτησή του. Ο ένας ήταν ο πατέρας μου. Όλοι μας οι καβγάδες τέλειωναν πάντα με την ίδια φράση: "Εδώ μέσα πληρώνω εγώ και θα γίνεται αυτό που λέω". Η άλλη ήταν η μητέρα μου. Έπειτα από τους καβγάδες τους, που τέλειωναν πάντα με την ίδια φράση -"εδώ μέσα πληρώνω εγώ και θα γίνεται αυτό που λέω"-, με συμβούλευε: "Κοίτα να σπουδάσεις, να βρεις μια καλή δουλειά, να μη χρειάζεται να απλώνεις το χέρι όταν θέλεις ν' αγοράσεις μια κιλότα". Πες-πες χώνεψα για τα καλά πως όταν φέρνεις λεφτά στο σπίτι περνάει ο λόγος σου, και επίσης πως πρέπει να διαθέτεις πτυχίο αν θέλεις να εξασφαλίσεις τα βρακιά σου -πόσω μάλλον όταν, θεωρώντας ότι διαθέτεις επιδέξιο κώλο, προτιμάς τα μεταξωτά από τα λουλουδάτα βαμβακερά που σου αγοράζει από τη λαϊκή η μάνα σου.
Τα εισοδήματά μου, όταν ήμουν παιδί, προέρχονταν από τους μποναμάδες παππούδων, γιαγιάδων και λοιπών συγγενών στις ονομαστικές εορτές, στα γενέθλια, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Τι τα θες όμως... Τι 'ναι ο κάβουρας και τι 'ναι το ζουμί του. Επιπλέον, πολύ σύντομα διαπίστωσα ότι στον οικογενειακό μικρόκοσμο ισχύει ό,τι και στην εξωτερική πολιτική: όταν βασίζεσαι στην καλή θέληση των υπερδυνάμεων είσαι χαμένος από χέρι. Έπρεπε λοιπόν να βγάλω χρήματα με τον ιδρώτα του προσώπου μου. Ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα ως Ιδιωτικός Απεντομωτής. Με όπλο μια ροζ μυγοσκοτώστρα έκανα χαλκομανία τις μύγες με ζήλο, τις στόκαρα σε σπιρτόκουτα και, στο τέλος της βδομάδας, ο παππούς μου τις μετρούσε και μου έδινε μια δεκάρα για την καθεμιά. Ομολογουμένως αυτή η ασχολία όξυνε την υπομονή και την επιμονή μου, ωστόσο τα κέρδη ήταν πενιχρά. Αφού εξόντωσα περισσότερες μύγες από τους αντιφρονούντες που ξέκανε ο Στάλιν, μάζεψα τα χρήματα που χρειάζονταν για να αγοράσω ένα κουτί ξυλοχρώματα, δύο φιαλίδια σινικής μελάνης, πενάκια και κόλλες Σέλερ. Και τότε μπόρεσα να επεκτείνω τις δραστηριότητές μου. Με αγγελίες που έβαζα στη Μανίνα, ζωγράφιζα κατά παραγγελία αφίσες τις οποίες χρέωνα πενήντα δραχμές τη μία. Μπορεί τα ρούχα μου -και τα βρακιά μαζί- να εξακολουθούσαν να μου τα αγοράζουν οι γονείς μου, όμως εξασφάλιζα αυτά που ο πατέρας μου αποκαλούσε πολυτέλειες και που έκαναν ωραία τη ζωή: το Μίκυ-Μάους, την Πάττυ, τη Μανίνα, τον Μπλεκ, γαριδάκια με παιχνίδια, αυτοκόλλητα, αρωματικές γομολάστιχες, χρωματιστά στιλό, βόλους, μπιχλιμπίδια πάσης φύσεως και χρήσης.
Η... καλλιτεχνία με στήριξε μέχρι τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Και σήμερα ακόμα τα συγγενικά και φιλικά μας σπίτια έχουν από ένα έργο μου: στραβοχυμένα πήλινα τασάκια, κακοβαμμένα βότσαλα, ασουλούπωτα γύψινα κατασκευάσματα, μπουκέτα αποξηραμένων λουλουδιών μασουλημένα από εργατικά ζωΰφια, παραμορφωμένα κεριά. Στο Λύκειο οι οικονομικές απαιτήσεις μου μεγάλωσαν. Η εξωτερική εργασία αποκλειόταν λόγω σχολείου, έτσι στράφηκα στην απασχόληση στο σπίτι. Ανακάλυψα πως, κάθε λεπτό, δεκάδες πάνινα κουκλάκια για λαμπάδες λαχταρούσαν να τα παραγεμίσω, εκατοντάδες κεραμικά αντικείμενα περιμέναν να τα ζωγραφίσω, χιλιάδες σκουλαρίκια δεν έβλεπαν την ώρα να τους περάσω χάντρες. Το δωμάτιό μου μετατράπηκε σε εργαστήρι. Οι γονείς μου με άφηναν ήσυχη αφού οι βαθμοί μου παρέμεναν σταθεροί και επιπλέον δεν τους ζάλιζα απαιτώντας περισσότερα από εκείνα που θεωρούσαν απαραίτητα και τα οποία μου εξασφάλιζαν. Κάπου κάπου ο πατέρας μου έβαζε το κεφάλι του στο δωμάτιό μου, με κοιτούσε, κι έπειτα τραγουδούσε το Άσ' τον τρελό στην τρέλα του του Μανώλη Μητσιά.
Τέλειωσα αισίως το σχολείο, πέρασα και στην πολυπόθητη σχολή. Τώρα πια μπορούσα να πιάσω μια κανονική δουλειά και να μεγαλουργήσω. Ναι, ε; Στον Πολυτεχνίτη και Ερημοσπίτη ο Βέγγος γίνεται διαδοχικά γκαρσόνι, διαιτητής σε αγώνα μποξ, φαρμακοτρίφτης, φωτογράφος, μπάτσος. Εγώ, στη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής έκανα δακτυλογραφήσεις, μαγνητοφωνήσεις και απομαγνητοφωνήσεις δημοτικών συμβουλίων, τάιζα γάτους και σκύλους που οι ιδιοκτήτες τους έλειπαν για μεγάλα διαστήματα, πότιζα φυτά, έγραφα ανταποκρίσεις από αγώνες μπόντι-μπίλντινγκ, έπαιρνα συνεντεύξεις από τους φουσκωτούς, μετέφραζα άρθρα σε μικρά αθλητικά περιοδικά για καράτε και τζούντο. Και πάντα έψαχνα στις αγγελίες των εφημερίδων για κάτι ακόμα. Ώσπου μια μέρα διάβασα το εξής:
Εδώ είμαστε, σκέφτηκα, και πήρα αμέσως τηλέφωνο.
"Στούντιο Βιντεοδρόμιο. Παρακαλώ;" απάντησε μια ευγενική γυναικεία φωνή.
"Τηλεφωνώ για την αγγελία", είπα.
"Ποια αγγελία;"
"Για τον υποτιτλισμό καλλιτεχνικών βιντεοταινιών", εξήγησα.
"Εσείς ενδιαφέρεστε;"
"Μάλιστα".
Παύση μερικών δευτερολέπτων. "Ξέρετε, προτιμάμε άντρες", είπε η γυναίκα.
Ορίστε; Για ποιο λόγο; Σιγά μη με πτοούσε αυτό.
"Ακούστε... Ξέρω τη δουλειά, έχω ξανακάνει υποτιτλισμό". Αυτό ήταν αλήθεια. "Έχω τον εξοπλισμό και γνωρίζω το σόφτγουερ χρονισμού". Μερικές τεχνικές λεπτομέρειες πάντα εντυπωσιάζουν. Ο εξοπλισμός ήταν ένα βίντεο της φωτιάς και μια τηλεόραση δεκατεσσάρων ιντσών, το δε σόφτγουερ ένα απλό πρόγραμμα DOS για να πέφτουν οι υπότιτλοι στην ταινία την κατάλληλη χρονική στιγμή.
"Τι να σας πω... Θέλετε να περάσετε από δω να μιλήσετε με τον υπεύθυνο;" με ρώτησε.
Ήθελα!
Το κτίριο όπου στεγαζόταν το στούντιο βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα από εκείνα τα σοκάκια που μυρίζουν μονίμως απόνερα, σκουπίδια, γατόσκατα και κατουρλιό. Ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα ανησυχίας αλλά εκείνη την εποχή, θες το νεαρό της ηλικίας, θες η απειρία, ήμουν πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Επιχείρησα να διακρίνω το εσωτερικό του κτιρίου. Μάταιος κόπος. Η σκόνη και η βρόμα πάνω στα τζάμια της εισόδου πρέπει να ήταν δυο δάχτυλα. Πήρα βαθιά ανάσα και μπήκα. Το ασανσέρ είχε το ίδιο χάλι. Έτριζε ολόκληρο, στους τοίχους του έτρεχαν γράσα από τα συρματόσκοινα στην οροφή, το πάτωμά του ήταν γεμάτο καψίματα από αποτσίγαρα και λεκέδες από χυμένους καφέδες. Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι χαρούμενο. Ήρθε στο μυαλό μου ο Φρέντι Κρούγκερ. Ώρες ώρες είναι ν' απορείς με τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλος.
Βρήκα το νούμερο του γραφείου που μου είχαν πει, χτύπησα, δεν απάντησε κανείς και μπήκα. Στο πάτωμα φθαρμένη φτηνιάρικη μοκέτα, απροσδιορίστου χρώματος, κάτι μεταξύ ξεθωριασμένου πένθιμου κυπαρισσί και γκρίζου του ψόφιου ποντικού. Μια γλάστρα με ένα σκονισμένο πλαστικό φυτό, ένας διθέσιος καναπές από δερματίνη που είχε δει καλύτερες μέρες, ένα γραφείο, αριστερά και δεξιά του φοριαμοί φορτωμένοι με βιντεοκασέτες και μπομπίνες, μπροστά του μια καρέκλα. Απέναντι από την είσοδο υπήρχε μια άλλη πόρτα, κλειστή. Κανένα ίχνος ανθρώπου. Κάθησα στον καναπέ και περίμενα.
Έπειτα από κάμποση ώρα άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε ένας άντρας. Κοντός, κοκαλιάρης, στεγνός, άσπρος σαν βραστός μπακαλιάρος λες και είχε μήνες να τον δει ο ήλιος, με μαύρους κύκλους κάτω από τα κοκκινισμένα μάτια του, αξύριστος, με λιγδιάρικη φράντζα πάνω από το δεξί μάτι σαν τον Ανέστη Βλάχο, και γκριζαρισμένη χαίτη δεκαετίας '80. Φορούσε πουλόβερ μέσα από το τζιν παντελόνι του, και αθλητικά παπούτσια.
"Γεια σας!" είπα όσο πιο εύθυμα και φιλικά μπορούσα, και σηκώθηκα όρθια. "Ήρθα για την αγγελία".
Με κοίταξε ανέκφραστος. "Ποια αγγελία;"
"Για τον υποτιτλισμό".
"Θέλουμε άντρες. Δεν τηλεφώνησες προτού έρθεις;" Μάλιστα. Ενικός με το καλημέρα. Για να καταλαβαίνεις αμέσως ποια είναι η θέση σου.
"Τηλεφώνησα, αλλά μου είπαν να έρθω".
"Κρίμα ο κόπος σου, βρε κορίτσι μου".
Ωχ! Κακό αυτό. Τον έχανα. Έβαλα μπροστά την κασέτα.
"Ακούστε... Ξέρω τη δουλειά, έχω ξανακάνει υποτιτλισμό. Έχω τον εξοπλισμό και γνωρίζω το σόφτγουερ χρονισμού", είπα μονοκοπανιά.
Σαν να το ξανασκέφτηκε.
"Καλλιτεχνικές ταινίες έχεις ξανακάνει;" με ρώτησε.
Όχι.
"Ναι, βέβαια".
"Τι μου λες! Και δεν είχες πρόβλημα;"
"Όχι, κανένα". Μα τι έλεγε; Γιατί να έχω πρόβλημα;
"Τι να σου πω, βρε παιδάκι μου, δεν είναι για γυναίκες αυτές οι δουλειές", είπε.
"Πώς δεν είναι! Είναι και παραείναι!" επέμεινα εγώ.
"Έτσι, ε; Ας το συζητήσουμε λοιπόν", είπε με ανανεωμένο ενδιαφέρον.
Και το συζητήσαμε. Και αφού μιλήσαμε για τα χρήματα και τις προθεσμίες, με πήγε στο στούντιο και μου έδωσε μια κασέτα.
"Κάτσε να τη δεις. Αν νομίζεις ότι μπορείς να την κάνεις, θα την πάρεις", είπε και επέστρεψε στο γραφείο του.
Έβαλα την κασέτα στο βίντεο, πάτησα το πλέι και περίμενα. Στο μόνιτορ εμφανίστηκε μια εικόνα. Ένας γιατρός με λευκή ρόμπα καθόταν μπροστά από μια γυναικολογική καρέκλα, με το κεφάλι χωμένο ανάμεσα στα μπούτια μιας γυμνής θεογκόμενας που αναστέναζε παθιάρικα. Δίπλα του, κρατώντας έναν ιατρικό δίσκο με απροσδιόριστης ταυτότητας μακρόστενα αντικείμενα διαφόρων μεγεθών, στεκόταν μια επίσης γυμνή θεογκόμενα, με καπελάκι νοσοκόμας και άσπρες μεταξωτές κάλτσες με ζαρτιέρες. Κοίταξα τον γιατρό. Κοίταξα την ασθενή. Κοίταξα τη νοσοκόμα. Ο γιατρός σηκώθηκε όρθιος και γύρισε προς το μέρος μου. Κάτω από τη ρόμπα δεν φορούσε τίποτε. Στο μυαλό μου αναβόσβησε μια επιγραφή νέον: Καλλιτεχνικές βιντεοταινίες. Ο γιατρός είπε κάτι. Στα γερμανικά. Οι γνώσεις μου στη γλώσσα του Γκαίτε σταματούν στα "γιαβόλ, μάιν φίρερ,", "ντόιτσλαντ ίμπερ άλες", και "ράους, ράους, ελληνικό γκουρούνι". Σηκώθηκα μουδιασμένη, πήγα στο γραφείο του κυρίου Θανάση -όπως με είχε πληροφορήσει ο Ανέστης Βλάχος ότι τον έλεγαν- και στάθηκα μπροστά του.
"Κύριε Θανάση, στην ταινία που μου δώσατε μιλάνε γερμανικά", είπα.
"Ε, και;" με ρώτησε, σαν να μην καταλάβαινε το πρόβλημα.
"Μα δεν ξέρω γερμανικά. Εξάλλου ζητούσατε μεταφραστές για αγγλικά".
"Ε, και;" επανέλαβε.
"Τι ε, και; Τι θα γράψω;" ρώτησα. Κόντευα να καταρρεύσω.
"Ό,τι σου ΄ρθει. Τι φοβάσαι; Μήπως χαθεί το νόημα του έργου;" μου είπε και ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια.
Είχε κάποιο δίκιο.
"Λοιπόν, θα την πάρεις την κασέτα;"
"Ναι..." απάντησα ξεψυχισμένα.
"Ωραία. Μια και είναι η πρώτη σου δουλειά εδώ, σου δίνω περιθώριο μια βδομάδα. Και πού ΄σαι. Θέλω πιπεράτη γλώσσα. Δεν νοικιάζονται στα κατηχητικά αυτές οι ταινίες".
Γελάσαμε, σκέφτηκα.
Έπειτα από κάνα δυο μέρες επέστρεψα και παρέδωσα τη δουλειά στον κύριο Θανάση. Μπήκε στο στούντιο να την ελέγξει. Πέρασε ένα εικοσάλεπτο και ξαναβγήκε φουριόζος. Αυτό δεν μου φάνηκε καλό.
"Βρε παιδάκι μου, τι πήγες κι έγραψες στην ταινία;" ρώτησε ανταριασμένος.
"Δεν σας άρεσε;" είπα αποκαρδιωμένη.
"Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε, κορίτσι μου, αλλά... Πού τα άκουσες εσύ αυτά;"
"Ποια;" ρώτησα με αθώο ύφος.
Σήκωσε ένα χαρτί που κρατούσε στο χέρι του και το ανέμισε μπροστά στα μάτια μου.
"Εδώ τα ΄χω σημειώσει", είπε και έπειτα διάβασε σιωπηλός, συλλογισμένος. "Από πού να αρχίσω... Να, λες 'Φέρε, Χέλγκα, το κωλοβυθόμετρο'. Πώς σου ήρθε να το γράψεις αυτό;"
Τον κοίταξα σαν ζεματισμένη. "Τι να γράψω, κύριε Θανάση; Αφού της έβαζε ένα μαρκούτσ... ένα μαραφέτ... ένα μαντζαφλάρ... Ένα πράμα στον κωλ... στον πατ..."
Διάολε! Δύσκολη υπόθεση να συζητάς με τον εργοδότη σου, ειδικά όταν το αντικείμενο της δουλειάς είναι οι τσόντες.
"Είδατε πού", είπα τελικά. "Υποτίθεται ότι είναι ιατρικό εργαλείο. Τέλος πάντων, την έχω ξανακούσει αυτή τη λέξη".
"Πού;" με ρώτησε παραξενεμένος.
"Στο... Σε... Τότε που... Τι σημασία έχει; Την έχω ξανακούσει".
Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, κούνησε το κεφάλι του δεξιά-αριστερά, και διάβασε ξανά το χαρτί του.
"Μετά μου γράφεις 'θα σου σκίσω τα βάρδουλα'', είπε σφιγμένος. "Μα είναι έκφραση αυτή, ρε κορίτσι μου;"
"Κύριε Θανάση, εσείς μου είπατε ότι θέλετε πιπεράτη γλώσσα".
"Πιπεράτη, ναι. Αλλά πιπέρι με πιπέρι έχει διαφορά, ρε μανούλα μου".
"Τι εννοείτε;" τον ρώτησα μπερδεμένη.
"Τι εννοώ! Άλλο το πιπεράκι που βάζουμε κάθε μέρα στο φαγητό μας, άλλο το μπούκοβο, ρε μάνα μου, άλλο το μπούκοβο", μου εξήγησε, σαν να μιλούσε σε καθυστερημένη.
"Α! Δηλαδή εσείς δεν θέλετε μπούκοβο, θέλετε πιπεράκι".
"Όχι. Θέλω κάτι ανάμεσα".
Το σκέφτηκα λιγάκι. "Πάπρικα;" ρώτησα διστακτικά.
"Α, γεια σου! Πάπρικα".
"Καυτερή ή τύπου Ουγγαρίας, γλυκιά;"
"Δεν αφήνεις τις εξυπνάδες να κάνουμε τη δουλειά μας λέω γω;" με κεραυνοβόλησε.
"Μάλιστα, κύριε Θανάση", είπα υπάκουα.
"Πάμε παρακάτω". Συμβουλεύτηκε ξανά μανά το χαρτί του. "Αμ το άλλο!" αναφώνησε ξαφνικά. "'Πάρ' τα φλόκια μου''', διάβασε. "Τι είναι πάλι αυτό;"
"Δεν ξέρετε τι είναι τα φλόκια;" ρώτησα έκπληκτη. "Σημαίνει..."
"Άσ΄το! Ξέρω τι σημαίνει! Έλα, παππού μου, να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου", μουρμούρισε. "Αλλά, να, δεν είναι σικ".
Είχα ακούσει καλά; Είχε πει "σικ" ο κύριος Θανάσης; Ο κύριος Θανάσης με το πουλόβερ μέσα από το παντελόνι, τη φράντζα αλά Ανέστης Βλάχος και τη χαίτη-λασπωτήρα;
"Κύριε Θανάση, τσόντες φτιάχνουμε. Οι άνθρωποι γαμ... πηδ... κάνουν σεξ. Τι σικ και πράσινα άλογα;" είπα.
"Πρώτα πρώτα, δεν φτιάχνουμε τσόντες. Μην ξανακούσω τη λέξη τσόντες. Καλλιτεχνικές βιντεοταινίες θα λες. Επίσης, εδώ μέσα πληρώνω εγώ και θα γίνεται αυτό που λέω. Κατάλαβες;"
Για μια στιγμή ο χρόνος κοκάλωσε απότομα. Έπειτα γύρισε προς τα πίσω, σε γρήγορη κίνηση. Μπροστά μου δεν στεκόταν ο κύριος Θανάσης αλλά ο πατέρας μου, κι εγώ ήμουν παιδί, σε ένα δωμάτιο που στους τοίχους είχε ταπισερί από λουλουδάτα βρακιά λαϊκής. Πάνω από τα κεφάλια μας ταλαντευόταν νωχελικά μια γιγάντια ροζ μυγοσκοτώστρα.
"Τι με κοιτάζεις σαν χάνος, παιδάκι μου; Κατάλαβες, ναι ή ου;" άκουσα μια μακρινή φωνή να ρωτάει.
Ένα πελώριο χέρι με άρπαξε από τον σβέρκο και με τράβηξε πίσω στο παρόν. Συνειδητοποίησα ότι κοιτούσα τον κύριο Θανάση -σαν χάνος.
"Κατάλαβα", ψέλλισα, παραζαλισμένη από το όραμα. "Θα βάλω κάτι σικ. Να γράψω ζεστά ηδονικά ρυάκια σπέρματος;"
"Ρε, με δουλεύεις;"
Ήθελα να βροντοφωνάξω "ΝΑΙ". Δεν το ξεστόμισα όμως. Μπαϊλντισμένη ήμουν, δεν είχα τάσεις επαγγελματικής αυτοκτονίας.
"Όχι, κύριε Θανάση, τι είναι αυτά που λέτε; Απλώς προσπαθώ να σκεφτώ κάτι ταιριαστό".
"Ξέρεις κάτι; Ας το αφήσουμε καλύτερα", πρότεινε.
"Τι να αφήσουμε; Χρειάζομαι τη δουλειά", είπα αλαφιασμένη. Έβλεπα την απόλυση να πλησιάζει χοροπηδώντας.
"Ρε παιδί μου, δεν είναι αυτά τα πράγματα για γυναίκες, σου το είπα από την αρχή. Θες να σου δώσω τίποτε άλλο; Έχω κάτι ταινίες με ζώα".
Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν όρθια και τα μάτια μου γούρλωσαν. "Με... Με ζώα;" κατάφερα να πω. "Καλλιτεχνικές;"
Με κοίταξε σαστισμένος για μερικά δευτερόλεπτα. Έπειτα συνειδητοποίησε τι εννοούσα και γούρλωσαν τα δικά του μάτια. "Τι λες, βρε κορίτσι μου;" είπε τελικά. "Για ποιον με πέρασες; Ντοκιμαντέρ είναι. Ντοκιμαντέρ με ιπποπόταμους και τέτοια".
Η καρδιά μου πήγε στη θέση της, και ταυτόχρονα αισθάνθηκα πολύ ηλίθια. Τελικά συμφωνήσαμε να πάρω τους ιπποπόταμους. Ο κύριος Θανάσης είχε δίκιο. Δεν ήταν για μένα αυτή η δουλειά. Θέλουν αρχίδια οι σόου-μπίζνες. Κυριολεκτικά...
* Στούντιο Βιντεοδρόμιο, από όσο ξέρω, δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει, δεν έχει καμία σχέση με όσα περιγράφονται πιο πάνω. -Κουρούνα
Τα εισοδήματά μου, όταν ήμουν παιδί, προέρχονταν από τους μποναμάδες παππούδων, γιαγιάδων και λοιπών συγγενών στις ονομαστικές εορτές, στα γενέθλια, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Τι τα θες όμως... Τι 'ναι ο κάβουρας και τι 'ναι το ζουμί του. Επιπλέον, πολύ σύντομα διαπίστωσα ότι στον οικογενειακό μικρόκοσμο ισχύει ό,τι και στην εξωτερική πολιτική: όταν βασίζεσαι στην καλή θέληση των υπερδυνάμεων είσαι χαμένος από χέρι. Έπρεπε λοιπόν να βγάλω χρήματα με τον ιδρώτα του προσώπου μου. Ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα ως Ιδιωτικός Απεντομωτής. Με όπλο μια ροζ μυγοσκοτώστρα έκανα χαλκομανία τις μύγες με ζήλο, τις στόκαρα σε σπιρτόκουτα και, στο τέλος της βδομάδας, ο παππούς μου τις μετρούσε και μου έδινε μια δεκάρα για την καθεμιά. Ομολογουμένως αυτή η ασχολία όξυνε την υπομονή και την επιμονή μου, ωστόσο τα κέρδη ήταν πενιχρά. Αφού εξόντωσα περισσότερες μύγες από τους αντιφρονούντες που ξέκανε ο Στάλιν, μάζεψα τα χρήματα που χρειάζονταν για να αγοράσω ένα κουτί ξυλοχρώματα, δύο φιαλίδια σινικής μελάνης, πενάκια και κόλλες Σέλερ. Και τότε μπόρεσα να επεκτείνω τις δραστηριότητές μου. Με αγγελίες που έβαζα στη Μανίνα, ζωγράφιζα κατά παραγγελία αφίσες τις οποίες χρέωνα πενήντα δραχμές τη μία. Μπορεί τα ρούχα μου -και τα βρακιά μαζί- να εξακολουθούσαν να μου τα αγοράζουν οι γονείς μου, όμως εξασφάλιζα αυτά που ο πατέρας μου αποκαλούσε πολυτέλειες και που έκαναν ωραία τη ζωή: το Μίκυ-Μάους, την Πάττυ, τη Μανίνα, τον Μπλεκ, γαριδάκια με παιχνίδια, αυτοκόλλητα, αρωματικές γομολάστιχες, χρωματιστά στιλό, βόλους, μπιχλιμπίδια πάσης φύσεως και χρήσης.
Η... καλλιτεχνία με στήριξε μέχρι τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Και σήμερα ακόμα τα συγγενικά και φιλικά μας σπίτια έχουν από ένα έργο μου: στραβοχυμένα πήλινα τασάκια, κακοβαμμένα βότσαλα, ασουλούπωτα γύψινα κατασκευάσματα, μπουκέτα αποξηραμένων λουλουδιών μασουλημένα από εργατικά ζωΰφια, παραμορφωμένα κεριά. Στο Λύκειο οι οικονομικές απαιτήσεις μου μεγάλωσαν. Η εξωτερική εργασία αποκλειόταν λόγω σχολείου, έτσι στράφηκα στην απασχόληση στο σπίτι. Ανακάλυψα πως, κάθε λεπτό, δεκάδες πάνινα κουκλάκια για λαμπάδες λαχταρούσαν να τα παραγεμίσω, εκατοντάδες κεραμικά αντικείμενα περιμέναν να τα ζωγραφίσω, χιλιάδες σκουλαρίκια δεν έβλεπαν την ώρα να τους περάσω χάντρες. Το δωμάτιό μου μετατράπηκε σε εργαστήρι. Οι γονείς μου με άφηναν ήσυχη αφού οι βαθμοί μου παρέμεναν σταθεροί και επιπλέον δεν τους ζάλιζα απαιτώντας περισσότερα από εκείνα που θεωρούσαν απαραίτητα και τα οποία μου εξασφάλιζαν. Κάπου κάπου ο πατέρας μου έβαζε το κεφάλι του στο δωμάτιό μου, με κοιτούσε, κι έπειτα τραγουδούσε το Άσ' τον τρελό στην τρέλα του του Μανώλη Μητσιά.
Τέλειωσα αισίως το σχολείο, πέρασα και στην πολυπόθητη σχολή. Τώρα πια μπορούσα να πιάσω μια κανονική δουλειά και να μεγαλουργήσω. Ναι, ε; Στον Πολυτεχνίτη και Ερημοσπίτη ο Βέγγος γίνεται διαδοχικά γκαρσόνι, διαιτητής σε αγώνα μποξ, φαρμακοτρίφτης, φωτογράφος, μπάτσος. Εγώ, στη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής έκανα δακτυλογραφήσεις, μαγνητοφωνήσεις και απομαγνητοφωνήσεις δημοτικών συμβουλίων, τάιζα γάτους και σκύλους που οι ιδιοκτήτες τους έλειπαν για μεγάλα διαστήματα, πότιζα φυτά, έγραφα ανταποκρίσεις από αγώνες μπόντι-μπίλντινγκ, έπαιρνα συνεντεύξεις από τους φουσκωτούς, μετέφραζα άρθρα σε μικρά αθλητικά περιοδικά για καράτε και τζούντο. Και πάντα έψαχνα στις αγγελίες των εφημερίδων για κάτι ακόμα. Ώσπου μια μέρα διάβασα το εξής:
"Ζητούνται μεταφραστές αγγλικών για υποτιτλισμό καλλιτεχνικών
βιντεοταινιών. Πληροφορίες τηλ. 36ΧΧΧΧΧ"
Εδώ είμαστε, σκέφτηκα, και πήρα αμέσως τηλέφωνο.
"Στούντιο Βιντεοδρόμιο. Παρακαλώ;" απάντησε μια ευγενική γυναικεία φωνή.
"Τηλεφωνώ για την αγγελία", είπα.
"Ποια αγγελία;"
"Για τον υποτιτλισμό καλλιτεχνικών βιντεοταινιών", εξήγησα.
"Εσείς ενδιαφέρεστε;"
"Μάλιστα".
Παύση μερικών δευτερολέπτων. "Ξέρετε, προτιμάμε άντρες", είπε η γυναίκα.
Ορίστε; Για ποιο λόγο; Σιγά μη με πτοούσε αυτό.
"Ακούστε... Ξέρω τη δουλειά, έχω ξανακάνει υποτιτλισμό". Αυτό ήταν αλήθεια. "Έχω τον εξοπλισμό και γνωρίζω το σόφτγουερ χρονισμού". Μερικές τεχνικές λεπτομέρειες πάντα εντυπωσιάζουν. Ο εξοπλισμός ήταν ένα βίντεο της φωτιάς και μια τηλεόραση δεκατεσσάρων ιντσών, το δε σόφτγουερ ένα απλό πρόγραμμα DOS για να πέφτουν οι υπότιτλοι στην ταινία την κατάλληλη χρονική στιγμή.
"Τι να σας πω... Θέλετε να περάσετε από δω να μιλήσετε με τον υπεύθυνο;" με ρώτησε.
Ήθελα!
Το κτίριο όπου στεγαζόταν το στούντιο βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα από εκείνα τα σοκάκια που μυρίζουν μονίμως απόνερα, σκουπίδια, γατόσκατα και κατουρλιό. Ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα ανησυχίας αλλά εκείνη την εποχή, θες το νεαρό της ηλικίας, θες η απειρία, ήμουν πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Επιχείρησα να διακρίνω το εσωτερικό του κτιρίου. Μάταιος κόπος. Η σκόνη και η βρόμα πάνω στα τζάμια της εισόδου πρέπει να ήταν δυο δάχτυλα. Πήρα βαθιά ανάσα και μπήκα. Το ασανσέρ είχε το ίδιο χάλι. Έτριζε ολόκληρο, στους τοίχους του έτρεχαν γράσα από τα συρματόσκοινα στην οροφή, το πάτωμά του ήταν γεμάτο καψίματα από αποτσίγαρα και λεκέδες από χυμένους καφέδες. Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι χαρούμενο. Ήρθε στο μυαλό μου ο Φρέντι Κρούγκερ. Ώρες ώρες είναι ν' απορείς με τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλος.
Βρήκα το νούμερο του γραφείου που μου είχαν πει, χτύπησα, δεν απάντησε κανείς και μπήκα. Στο πάτωμα φθαρμένη φτηνιάρικη μοκέτα, απροσδιορίστου χρώματος, κάτι μεταξύ ξεθωριασμένου πένθιμου κυπαρισσί και γκρίζου του ψόφιου ποντικού. Μια γλάστρα με ένα σκονισμένο πλαστικό φυτό, ένας διθέσιος καναπές από δερματίνη που είχε δει καλύτερες μέρες, ένα γραφείο, αριστερά και δεξιά του φοριαμοί φορτωμένοι με βιντεοκασέτες και μπομπίνες, μπροστά του μια καρέκλα. Απέναντι από την είσοδο υπήρχε μια άλλη πόρτα, κλειστή. Κανένα ίχνος ανθρώπου. Κάθησα στον καναπέ και περίμενα.
Έπειτα από κάμποση ώρα άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε ένας άντρας. Κοντός, κοκαλιάρης, στεγνός, άσπρος σαν βραστός μπακαλιάρος λες και είχε μήνες να τον δει ο ήλιος, με μαύρους κύκλους κάτω από τα κοκκινισμένα μάτια του, αξύριστος, με λιγδιάρικη φράντζα πάνω από το δεξί μάτι σαν τον Ανέστη Βλάχο, και γκριζαρισμένη χαίτη δεκαετίας '80. Φορούσε πουλόβερ μέσα από το τζιν παντελόνι του, και αθλητικά παπούτσια.
"Γεια σας!" είπα όσο πιο εύθυμα και φιλικά μπορούσα, και σηκώθηκα όρθια. "Ήρθα για την αγγελία".
Με κοίταξε ανέκφραστος. "Ποια αγγελία;"
"Για τον υποτιτλισμό".
"Θέλουμε άντρες. Δεν τηλεφώνησες προτού έρθεις;" Μάλιστα. Ενικός με το καλημέρα. Για να καταλαβαίνεις αμέσως ποια είναι η θέση σου.
"Τηλεφώνησα, αλλά μου είπαν να έρθω".
"Κρίμα ο κόπος σου, βρε κορίτσι μου".
Ωχ! Κακό αυτό. Τον έχανα. Έβαλα μπροστά την κασέτα.
"Ακούστε... Ξέρω τη δουλειά, έχω ξανακάνει υποτιτλισμό. Έχω τον εξοπλισμό και γνωρίζω το σόφτγουερ χρονισμού", είπα μονοκοπανιά.
Σαν να το ξανασκέφτηκε.
"Καλλιτεχνικές ταινίες έχεις ξανακάνει;" με ρώτησε.
Όχι.
"Ναι, βέβαια".
"Τι μου λες! Και δεν είχες πρόβλημα;"
"Όχι, κανένα". Μα τι έλεγε; Γιατί να έχω πρόβλημα;
"Τι να σου πω, βρε παιδάκι μου, δεν είναι για γυναίκες αυτές οι δουλειές", είπε.
"Πώς δεν είναι! Είναι και παραείναι!" επέμεινα εγώ.
"Έτσι, ε; Ας το συζητήσουμε λοιπόν", είπε με ανανεωμένο ενδιαφέρον.
Και το συζητήσαμε. Και αφού μιλήσαμε για τα χρήματα και τις προθεσμίες, με πήγε στο στούντιο και μου έδωσε μια κασέτα.
"Κάτσε να τη δεις. Αν νομίζεις ότι μπορείς να την κάνεις, θα την πάρεις", είπε και επέστρεψε στο γραφείο του.
Έβαλα την κασέτα στο βίντεο, πάτησα το πλέι και περίμενα. Στο μόνιτορ εμφανίστηκε μια εικόνα. Ένας γιατρός με λευκή ρόμπα καθόταν μπροστά από μια γυναικολογική καρέκλα, με το κεφάλι χωμένο ανάμεσα στα μπούτια μιας γυμνής θεογκόμενας που αναστέναζε παθιάρικα. Δίπλα του, κρατώντας έναν ιατρικό δίσκο με απροσδιόριστης ταυτότητας μακρόστενα αντικείμενα διαφόρων μεγεθών, στεκόταν μια επίσης γυμνή θεογκόμενα, με καπελάκι νοσοκόμας και άσπρες μεταξωτές κάλτσες με ζαρτιέρες. Κοίταξα τον γιατρό. Κοίταξα την ασθενή. Κοίταξα τη νοσοκόμα. Ο γιατρός σηκώθηκε όρθιος και γύρισε προς το μέρος μου. Κάτω από τη ρόμπα δεν φορούσε τίποτε. Στο μυαλό μου αναβόσβησε μια επιγραφή νέον: Καλλιτεχνικές βιντεοταινίες. Ο γιατρός είπε κάτι. Στα γερμανικά. Οι γνώσεις μου στη γλώσσα του Γκαίτε σταματούν στα "γιαβόλ, μάιν φίρερ,", "ντόιτσλαντ ίμπερ άλες", και "ράους, ράους, ελληνικό γκουρούνι". Σηκώθηκα μουδιασμένη, πήγα στο γραφείο του κυρίου Θανάση -όπως με είχε πληροφορήσει ο Ανέστης Βλάχος ότι τον έλεγαν- και στάθηκα μπροστά του.
"Κύριε Θανάση, στην ταινία που μου δώσατε μιλάνε γερμανικά", είπα.
"Ε, και;" με ρώτησε, σαν να μην καταλάβαινε το πρόβλημα.
"Μα δεν ξέρω γερμανικά. Εξάλλου ζητούσατε μεταφραστές για αγγλικά".
"Ε, και;" επανέλαβε.
"Τι ε, και; Τι θα γράψω;" ρώτησα. Κόντευα να καταρρεύσω.
"Ό,τι σου ΄ρθει. Τι φοβάσαι; Μήπως χαθεί το νόημα του έργου;" μου είπε και ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια.
Είχε κάποιο δίκιο.
"Λοιπόν, θα την πάρεις την κασέτα;"
"Ναι..." απάντησα ξεψυχισμένα.
"Ωραία. Μια και είναι η πρώτη σου δουλειά εδώ, σου δίνω περιθώριο μια βδομάδα. Και πού ΄σαι. Θέλω πιπεράτη γλώσσα. Δεν νοικιάζονται στα κατηχητικά αυτές οι ταινίες".
Γελάσαμε, σκέφτηκα.
Έπειτα από κάνα δυο μέρες επέστρεψα και παρέδωσα τη δουλειά στον κύριο Θανάση. Μπήκε στο στούντιο να την ελέγξει. Πέρασε ένα εικοσάλεπτο και ξαναβγήκε φουριόζος. Αυτό δεν μου φάνηκε καλό.
"Βρε παιδάκι μου, τι πήγες κι έγραψες στην ταινία;" ρώτησε ανταριασμένος.
"Δεν σας άρεσε;" είπα αποκαρδιωμένη.
"Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε, κορίτσι μου, αλλά... Πού τα άκουσες εσύ αυτά;"
"Ποια;" ρώτησα με αθώο ύφος.
Σήκωσε ένα χαρτί που κρατούσε στο χέρι του και το ανέμισε μπροστά στα μάτια μου.
"Εδώ τα ΄χω σημειώσει", είπε και έπειτα διάβασε σιωπηλός, συλλογισμένος. "Από πού να αρχίσω... Να, λες 'Φέρε, Χέλγκα, το κωλοβυθόμετρο'. Πώς σου ήρθε να το γράψεις αυτό;"
Τον κοίταξα σαν ζεματισμένη. "Τι να γράψω, κύριε Θανάση; Αφού της έβαζε ένα μαρκούτσ... ένα μαραφέτ... ένα μαντζαφλάρ... Ένα πράμα στον κωλ... στον πατ..."
Διάολε! Δύσκολη υπόθεση να συζητάς με τον εργοδότη σου, ειδικά όταν το αντικείμενο της δουλειάς είναι οι τσόντες.
"Είδατε πού", είπα τελικά. "Υποτίθεται ότι είναι ιατρικό εργαλείο. Τέλος πάντων, την έχω ξανακούσει αυτή τη λέξη".
"Πού;" με ρώτησε παραξενεμένος.
"Στο... Σε... Τότε που... Τι σημασία έχει; Την έχω ξανακούσει".
Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, κούνησε το κεφάλι του δεξιά-αριστερά, και διάβασε ξανά το χαρτί του.
"Μετά μου γράφεις 'θα σου σκίσω τα βάρδουλα'', είπε σφιγμένος. "Μα είναι έκφραση αυτή, ρε κορίτσι μου;"
"Κύριε Θανάση, εσείς μου είπατε ότι θέλετε πιπεράτη γλώσσα".
"Πιπεράτη, ναι. Αλλά πιπέρι με πιπέρι έχει διαφορά, ρε μανούλα μου".
"Τι εννοείτε;" τον ρώτησα μπερδεμένη.
"Τι εννοώ! Άλλο το πιπεράκι που βάζουμε κάθε μέρα στο φαγητό μας, άλλο το μπούκοβο, ρε μάνα μου, άλλο το μπούκοβο", μου εξήγησε, σαν να μιλούσε σε καθυστερημένη.
"Α! Δηλαδή εσείς δεν θέλετε μπούκοβο, θέλετε πιπεράκι".
"Όχι. Θέλω κάτι ανάμεσα".
Το σκέφτηκα λιγάκι. "Πάπρικα;" ρώτησα διστακτικά.
"Α, γεια σου! Πάπρικα".
"Καυτερή ή τύπου Ουγγαρίας, γλυκιά;"
"Δεν αφήνεις τις εξυπνάδες να κάνουμε τη δουλειά μας λέω γω;" με κεραυνοβόλησε.
"Μάλιστα, κύριε Θανάση", είπα υπάκουα.
"Πάμε παρακάτω". Συμβουλεύτηκε ξανά μανά το χαρτί του. "Αμ το άλλο!" αναφώνησε ξαφνικά. "'Πάρ' τα φλόκια μου''', διάβασε. "Τι είναι πάλι αυτό;"
"Δεν ξέρετε τι είναι τα φλόκια;" ρώτησα έκπληκτη. "Σημαίνει..."
"Άσ΄το! Ξέρω τι σημαίνει! Έλα, παππού μου, να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου", μουρμούρισε. "Αλλά, να, δεν είναι σικ".
Είχα ακούσει καλά; Είχε πει "σικ" ο κύριος Θανάσης; Ο κύριος Θανάσης με το πουλόβερ μέσα από το παντελόνι, τη φράντζα αλά Ανέστης Βλάχος και τη χαίτη-λασπωτήρα;
"Κύριε Θανάση, τσόντες φτιάχνουμε. Οι άνθρωποι γαμ... πηδ... κάνουν σεξ. Τι σικ και πράσινα άλογα;" είπα.
"Πρώτα πρώτα, δεν φτιάχνουμε τσόντες. Μην ξανακούσω τη λέξη τσόντες. Καλλιτεχνικές βιντεοταινίες θα λες. Επίσης, εδώ μέσα πληρώνω εγώ και θα γίνεται αυτό που λέω. Κατάλαβες;"
Για μια στιγμή ο χρόνος κοκάλωσε απότομα. Έπειτα γύρισε προς τα πίσω, σε γρήγορη κίνηση. Μπροστά μου δεν στεκόταν ο κύριος Θανάσης αλλά ο πατέρας μου, κι εγώ ήμουν παιδί, σε ένα δωμάτιο που στους τοίχους είχε ταπισερί από λουλουδάτα βρακιά λαϊκής. Πάνω από τα κεφάλια μας ταλαντευόταν νωχελικά μια γιγάντια ροζ μυγοσκοτώστρα.
"Τι με κοιτάζεις σαν χάνος, παιδάκι μου; Κατάλαβες, ναι ή ου;" άκουσα μια μακρινή φωνή να ρωτάει.
Ένα πελώριο χέρι με άρπαξε από τον σβέρκο και με τράβηξε πίσω στο παρόν. Συνειδητοποίησα ότι κοιτούσα τον κύριο Θανάση -σαν χάνος.
"Κατάλαβα", ψέλλισα, παραζαλισμένη από το όραμα. "Θα βάλω κάτι σικ. Να γράψω ζεστά ηδονικά ρυάκια σπέρματος;"
"Ρε, με δουλεύεις;"
Ήθελα να βροντοφωνάξω "ΝΑΙ". Δεν το ξεστόμισα όμως. Μπαϊλντισμένη ήμουν, δεν είχα τάσεις επαγγελματικής αυτοκτονίας.
"Όχι, κύριε Θανάση, τι είναι αυτά που λέτε; Απλώς προσπαθώ να σκεφτώ κάτι ταιριαστό".
"Ξέρεις κάτι; Ας το αφήσουμε καλύτερα", πρότεινε.
"Τι να αφήσουμε; Χρειάζομαι τη δουλειά", είπα αλαφιασμένη. Έβλεπα την απόλυση να πλησιάζει χοροπηδώντας.
"Ρε παιδί μου, δεν είναι αυτά τα πράγματα για γυναίκες, σου το είπα από την αρχή. Θες να σου δώσω τίποτε άλλο; Έχω κάτι ταινίες με ζώα".
Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν όρθια και τα μάτια μου γούρλωσαν. "Με... Με ζώα;" κατάφερα να πω. "Καλλιτεχνικές;"
Με κοίταξε σαστισμένος για μερικά δευτερόλεπτα. Έπειτα συνειδητοποίησε τι εννοούσα και γούρλωσαν τα δικά του μάτια. "Τι λες, βρε κορίτσι μου;" είπε τελικά. "Για ποιον με πέρασες; Ντοκιμαντέρ είναι. Ντοκιμαντέρ με ιπποπόταμους και τέτοια".
Η καρδιά μου πήγε στη θέση της, και ταυτόχρονα αισθάνθηκα πολύ ηλίθια. Τελικά συμφωνήσαμε να πάρω τους ιπποπόταμους. Ο κύριος Θανάσης είχε δίκιο. Δεν ήταν για μένα αυτή η δουλειά. Θέλουν αρχίδια οι σόου-μπίζνες. Κυριολεκτικά...
* Στούντιο Βιντεοδρόμιο, από όσο ξέρω, δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει, δεν έχει καμία σχέση με όσα περιγράφονται πιο πάνω. -Κουρούνα
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Πέμπτη, Μαρτίου 03, 2005 και ώρα 3:00 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
10:40 μ.μ.Ρε μάνα μου, κάθομαι και το διαβάζω φωναχτά και στον Κώστα κι έχουμε λυθεί στο γέλιο. Έχει ψωμί η υπόθεση. Εύγε!
12:04 π.μ.
Κουρούνα εύγε κοριτσάρα μου, μας είχες στο περίμενε μέρες τώρα αλλά χτύπησες φλέβα χρυσού με τούτο το post!
3:06 π.μ.
Άξια, άξια!! Κάθε post και καλύτερο από το προηγούμενο, το κόβω να το κάνεις συνδρομητικό το blog μια μέρα και να ψάχνουμε όλοι τις πιστωτικές μας :-)
Η δικιά μου σύντομη εμπειρία με τον υποτιτλισμό δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο πιπεράτη και ενδιαφέρουσα, αλλά μπορώ να πω ότι έστω και νέα κι άπειρη τότε, τίμησες το credo του τιμημένου αυτού επαγγέλματος με το παραπάνω. Ο καλός υποτιτλιστής δεν κολώνει πουθενά, κι αποδίδει περιεκτικά με μεράκι και φαντασία αυτό που θα ήθελε να πει ο ποιητής (ο μπήχτης, ιν δατ κέις) αν μιλούσε στην γλώσσα στόχο. Με Κουρούνα και thas, θα το σηκώσει η ελληνική μπλογκόσφαιρα το Μπούκερ!
10:14 π.μ.
Εύγε! Δεν είμαι κανένας ειδικός, αλλά πολύ μ' αρέσει ο τρόπος που γράφεις. Κάποτε (αν δεν το έχεις κάνει ήδη) θα εκδώσεις βιβλίο -και τότε θα γίνεται αυτό που λες εσύ.
11:00 π.μ.
Oriste mexri kai sthn eleu8erotupia h xaris sas eftase!
http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=2666472
11:00 π.μ.
Oriste mexri kai sthn eleu8erotupia h xaris sas eftase!
http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=2666472
11:40 π.μ.
ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!! ΕΓΡΑΨΕΣ....
11:42 π.μ.
Το κείμενο είναι... γαμάτο! Εκπληκτικό! Ευγε! Μπράβο! Ούρα! (ουπς μήπως δεν σικ το ούρα;)
χαχα!
Ακόμα γελάω!
1:59 μ.μ.
Μια και το 'φερε η κουβέντα, γιατί δεν αρέσουν στις γυναίκες οι καλλιτεχνικές ταινίες;
(ένα από τα υπαρξιακά ερωτήματα που με ταλανίζουν)
9:21 μ.μ.
Ακόμα χτυπιέμαι στο πάτωμα, σε παντρεύομαι αύριο!!!
9:45 μ.μ.
Μεγαλειώδες! :'-D
2:20 π.μ.
Πολύ καλή, μόνο μπράβο
3:10 π.μ.
Exeis monadiko talento...
Chris.
9:31 μ.μ.
πολύ καλό, αλλά ήταν εμπειρία ή το φαντάστηκες;
12:50 π.μ.
Κυρία μου,
υποκλίνομαι...
2:13 π.μ.
XA XA XA...
Να'σαι καλά μ'έκανες και γέλασα! Πρώτη φορα σε διαβάζω, αλλά όχι τελευταία...
Φεύγω τώρα για να βάλω το λινκ σου στο μπλογκ μου (ακούγεται πολύ ...καλιτεχνικό αυτό!)
Σ'ευχαριστώ!
5:38 π.μ.
Parakaleitai o en logw gambros na steilei mynhma stin wraia kaliakouda,..eem, sorry kourouna, dioti yparxoun pliroforiai dia ameso endiaferon!! Sto xwrio tis nyfhs psaxnoun hdh ton papapa..nai, einai new age ortodox apou aytous me tas tri-"pa's"!
proksenitis
(mpat u can call me kouraaaki! kraa, kraaa...)
1:25 μ.μ.
Σοφία, Σπουργιτάκι, Όνειρε, Σάκη, Λήδα, Γλυκερία, Γεράσιμε, Crazy Monkey, Null, Γιώργο, Avanti, Algio, Chris, Leoka, Αρετή, ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια.
Αλλά τόσα ευχαριστώ στον Ναυτίλο, στον Koυκ, στη Σοφία (ξανά) που με έβαλαν στα blogs τους.
GeorgeMv, αν δεν κινδύνευαν να πέσουν ξεροί οι γονείς μου ακούγοντας ότι επιτέλους θα νοικοκυρευτώ, θα σε παντρευόμουν πάραυτα.
J95, εμένα μου αρέσουν οι καλλιτεχνικές ταινίες. Αρκεί να μη μου τις δίνει ο κύριος Θανάσης...
Leoka, ήταν εμπειρία που θα προτιμούσα να είχα φανταστεί!
ETC, σε έχω "διαβάσει" στο 9 και άλλα έντυπα και με έκανες να γελάσω. Χαίρομαι που σε έκανα κι εγώ μια φορά να γελάσεις.
Προξενητή (aka Koraki), μην ανησυχείς. Πού θα πάει, εσένα θα σε ξεπουπουλιάσω κάποια στιγμή!
5:05 μ.μ.
Eklamvanoume auto ws filotimon kai egkardian sexο-filofronhsis kai tha metavivasomen tas euxas eis to afentikon kathoti itan up laaate laaaast night ki e,e,eekraze!
ypallilos
ek grafeion proksenhth aka korakos
(ο Κόραξ, του Κόρακος, ράιτ?)
5:52 μ.μ.
Πάντως εγώ που δουλεύω στο χώρο του DVD Authoring και υπάρχουν πολλές... καλλιτεχνικές ταινίες, οι υποτιτλίστριες κάνουν σαν τρελλές για να τις πάρουν για δουλέιά, διότι είναι πολύ ευκολές στην μετάφραση. Εύκολα λεφτά δηλαδή! Εχετε δει μετάφραστρια να χρονίζει τσόντα..εχμ..καλλιτεχνική ταινία με το ένα χέρι και με το άλλο να διαβάσει το "Ciao";
5:53 μ.μ.
...επίσης μήπως ο Θανάσης είναι κάπου προς δυτικά προάστεια; Γιατί ξέρω έναν Θανάση που ασχολείται με το αντικείμενο...
6:01 μ.μ.
Όχι, ΔΕΝ είναι αυτός (ξέρω ποιον λες). Το "Θανάσης" είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, αλλιώς λεγόταν ο δικός μου.
12:07 π.μ.
τα παιδιά τα είπαν όλα, κάπου διάβασα ότι το μπλοκ λειτουργεί ως καθρέφτης, λοιπόν είσαι ωραία... ;)
3:15 μ.μ.
πολύ καλό το κειμενάκι. "Δυστυχώς" δεν μπορώ να διαφωνήσω σε κάτι. Τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα περιγράφεις.
Έχω δουλέψει και εγώ σαν "καλλιτεχνικός" μεταφραστής σε έντυπο υλικό όμως για πολύ γνωστό εκδοτικό οίκο. Πέρασα όμως πάρα πολύ ωραία και θα το ξανάκανα αν μου δίνονταν η ευκαιρία.
Είχα κάποια προβλήματα αρχικά, άλλα αμέσως πήρα μπρος και μπορώ να πω πως πέρασα πολύ όμορφα γράφοντας περίεργα και "πιπεράτα" σενάρια.
Η πλάκα είναι πως για ψευδώνυμο έβαλα το όνομα κάποιου κολλητού μου. Ακόμα με κυνηγάει!! :)
3:27 μ.μ.
imoun sth bibliothiki otan eida to keimeno. ksafnika eniosa to kabli mou na xontrainei. ebala arga to xeri mesa apo to panteloni kai me efksanomeni entasi arxisa na xaideyomai. i kopela dipla mou efige diakritika.den peirazei...ligo akoma...teleiosa me mai apistefti ekriksi idonis.eniosa ygros pantou.
afto itan ena paradeigma paprikas :-)))
3:28 μ.μ.
Δεν θα με πείραζε καθόλου να μεταφράσω "καλλιτεχνικά" κείμενα. Ο γραπτός λόγος είναι αλλιώς, μπορείς να ζωγραφίσεις εκεί. Οι ταινίες όμως, και συνήθως αυτές που υποτιτλίζονται σε μικρά στούντιο από πελάτες που θέλουν να κάνουν αρπαχτές στα βιντεοκλάμπ, είναι άθλιες -και ειδικά οι γερμανικές! Κι αυτός ο φίλος σου αντί να σε ευχαριστήσει που δόξασες το όνομά του σε κυνηγάει; Ντροπή! :-)
3:55 μ.μ.
Αγαπητέ ανώνυμε, θα ήταν πάπρικα αν έγραφες ότι ένιωσες τον ανδρισμό σου να διεγείρεται. Το καυλί που χοντραίνει είναι σκέτο μπούκοβο και καθόλου σικ (όπως θα έλεγε και ο θανάσης)!
6:59 μ.μ.
Τι να πω, όταν έφτασα στο "κωλοβυθόμετρο", άρχισαν οι πόνοι στο στομάχι απο το πολύ γέλιο... Αυτό εδώ το post μαζί με το προηγούμενο με τα Άρλεκιν ήταν ότι καλύτερο έχω διαβάσει τις τελευταίες 6 εβδομάδες (με εξαίρεση φυσικά τα δικά μου κείμενα!). Εύγε, κέρδισες επάξια μια θέση στο blog μου, αναμνηστική πλακέτα, έπαινο και ένα κουτί λουκούμια (!!!)
10:34 π.μ.
Κουρούνα μου σ’ ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για τα δικά σου καλά λόγια!
2:39 μ.μ.
Άργησες, αλλά άξιζε τον κόπο!
Kειμενάρα με τα όλα της!
Mπράβο φίλη Kουρούνα! Συνέχισε να μας κελαηδάς τις ιστορίες σου!
7:11 μ.μ.
Τζόαν, όλο κο-κο-κο είσαι κι από αβγό τίποτε. Τα ίδια μας έλεγες και ως Salinger, αλλά χαΐρι δεν είδαμε. Ξουτ!
9:00 π.μ.
Υποκλίνομαι...
4:17 μ.μ.
:))
μου έφτιαξες την ημέρα :-)
1:39 μ.μ.
Kyriaki proi kai epesa ksafnika mesa sto keimeno sou, meta apo protasi mias filis. Euge sou, nomisa oti vrethika sto xwro ki ezisa oti eixes zisei, poly kalo keimeno, synexise...... mou arese poly!
4:11 μ.μ.
Κουρουνα με τα πολλα βρηκα πως να σε βρω, πως να απαντησω και εχω να σου πω, σαν "συναδελφος" και ομοιοπαθης,...οτι λεγονται πλεον
"εκπαιδευτικες".
αληθεια κανεις ακομα υποτιτλους;
θες?
5:21 μ.μ.
Να 'σαι καλά! Γέλασα κι όχι σε μια όποια κι όποια μέρα! Τι να σου πω, ευχαριστώ! Κι όταν ξαναπετύχω ντοκιμαντέρ θα το αφήσω να παίζει τιμής ένεκεν...
6:00 μ.μ.
kourana mou eisai ateleiwth
2:19 π.μ.
Επειδή έχω και εγώ εμπειρία στις καλλιτεχνικές ταινίες, και έχω φάει απειράριθμα σάντουιτς everest με το ένα χέρι ενώ μετέφρασα στο VDPC, απλά η κατάντια είναι όταν σκάει παράπονο από την εταιρία διανομής με την εξής μορφή:
- Ναι, μια χαρά ήταν, μια μικρή παρατήρηση μόνο.
- Παρακαλώ, πείτε μου (η φωνή του αφεντικού).
- Πείτε στον μεταφραστή ότι το Im cumming, δεν μεταφράζεται σε "Έρχομαι!!!!".
-...
7:12 μ.μ.
Εξαίρετο!!!!!
Το διαβασα στη δουλειά και κόντεψα να πεθάνω στα γέλια (όπως και να απολυθώ ;ο)
Αrience
1:25 μ.μ.
Πολύ αστείο.
Κι εγώ κάνω υποτιτλισμούς ενός σίριαλ τύπου "Μ'αγαπάς" - "Σ'αγαπώ" -"Μ'αγαπάς πολύ;" - "Σ'αγαπώ πολύ" κλπ κλπ κλπ. Αλλά όταν τελειώσουν τα επεισόδια, φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να κάνω και τις "καλλιτεχνικές" ταινίες, γιατί πρέπει κάπως να βγαινει το μεροκάματο. Αλλά τι να κάνουμε;
Ιννα
8:48 μ.μ.
Όλα τα λεφτά το κειμενάκι σου..Θέλω κι άλλο!!!!
Ράνια
12:22 π.μ.
ΕΣΑΣ
(στην κυρία Ρωρερκάρ,
που επαίνεσε τα ποιήματά μου)
Μη μου παινεύετε την ποίησή μου.
Το μάτι παίνεσε ποτέ του δάκρυ;
Κύμα εξύμνησε θάλασσας μάκρη
και τη λευκότητα τ’ άνθος του κρίνου;
Πότε ορχήστρα ύμνησε όργανά της;
Ή μήπως είδατε μες στη ζωή σας
να πλέκει εγκώμιο το ψητό της κνίσας
ή απ’ τον Αίολο να παινιέται ο μπάτης;
Το χέρι μου η ψυχή μου αν προστάζει
και ποιημάτων γράφει αυτό σωρεία,
μα την ψυχή μου την εξουσιάζει
η Χάρη κι η Αγνότη σας, κυρία.
Κυρία, αν ό,τι γράφω σας αρέσει
εσάς ο εαυτός σας ας παινέσει.
Γιώργης Χολιαστός
12:22 π.μ.
ΕΣΑΣ
(στην κυρία Ρωρερκάρ,
που επαίνεσε τα ποιήματά μου)
Μη μου παινεύετε την ποίησή μου.
Το μάτι παίνεσε ποτέ του δάκρυ;
Κύμα εξύμνησε θάλασσας μάκρη
και τη λευκότητα τ’ άνθος του κρίνου;
Πότε ορχήστρα ύμνησε όργανά της;
Ή μήπως είδατε μες στη ζωή σας
να πλέκει εγκώμιο το ψητό της κνίσας
ή απ’ τον Αίολο να παινιέται ο μπάτης;
Το χέρι μου η ψυχή μου αν προστάζει
και ποιημάτων γράφει αυτό σωρεία,
μα την ψυχή μου την εξουσιάζει
η Χάρη κι η Αγνότη σας, κυρία.
Κυρία, αν ό,τι γράφω σας αρέσει
εσάς ο εαυτός σας ας παινέσει.
Γιώργης Χολιαστός
8:09 π.μ.
[B]NZBsRus.com[/B]
No More Sluggish Downloads With NZB Downloads You Can Instantly Find HD Movies, PC Games, MP3 Albums, Applications & Download Them @ Blazing Rates
[URL=http://www.nzbsrus.com][B]NZB[/B][/URL]
11:43 π.μ.
Making money on the internet is easy in the hush-hush world of [URL=http://www.www.blackhatmoneymaker.com]seo blackhat[/URL], Don’t feel silly if you haven’t heard of it before. Blackhat marketing uses alternative or not-so-known methods to produce an income online.
1:58 μ.μ.
To be a adroit benign being is to have a make of openness to the world, an skill to group aleatory things beyond your own restrain, that can front you to be shattered in uncommonly outermost circumstances as which you were not to blame. That says something remarkably impressive thither the get of the ethical compulsion: that it is based on a trust in the unpredictable and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a plant than like a sparkler, something fairly feeble, but whose very special attractiveness is inseparable from that fragility.
1:08 π.μ.
Έχεις ταλέντο. Και χιούμορ.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο