Μια ωραία πεταλούδα
Στο γάμο του πέρυσι το καλοκαίρι, τον κοιτούσα και θυμήθηκα τη μέρα που άργησε να γυρίσει από το σχολείο.
"Κάπου θα χαζεύει", είπε ο πατέρας μου στη μάνα μου όταν εκείνη άρχισε να τρώει τα νύχια της από την ανησυχία γιατί είχε περάσει ένα τέταρτο από τη συνηθισμένη ώρα που γύριζε ο Ντίνος. Πέρασε και το μισάωρο, όμως, πέρασαν σαράντα λεπτά κι εκείνος άφαντος ακόμα. Τότε ο πατέρας μου βγήκε να τον ψάξει. Έπειτα από κάμποση ώρα μπήκαν στο σπίτι, ο Ντίνος αναψοκοκκινισμένος, ο πατέρας μου κρατώντας τη σάκα και την ποδιά του αδερφού μου στο χέρι.
"Στο ρέμα ήταν ο κύριος. Είχε πετάξει στα χώματα τη σάκα, είχε βγάλει την ποδιά και κυνηγούσε πεταλούδες!" είπε στη μάνα μου.
"Που να σε φάει ο λύκος, μας έκοψες το αίμα!" είπε εκείνη στον αδερφό μου, τάχα νευριασμένη, αλλά φανερά ανακουφισμένη που δεν είχε σκοτώσει κάνα αμάξι το παιδί, που δεν το'χε αρπάξει κάνας ανώμαλος.
Εγώ κι ο Ντίνος πήγαμε στο δωμάτιό μας.
"Πώς σου 'ρθε όταν είδες τον μπαμπά;" τον ρώτησα.
"Άσε, χέστηκα πάνω μου!" απάντησε, κι αρχίσαμε να χαχανίζουμε πνιχτά. Ήταν δέκα χρονών τότε.
Χτες μου είπε ότι σε λίγους μήνες θα γίνει ο ίδιος πατέρας.
"Πώς σου 'ρθε όταν το 'μαθες;" τον ρώτησα, προσπαθώντας ακόμα να χωνέψω το νέο.
"Άσε, χέστηκα πάνω μου!" απάντησε. Μου 'ρθε ξανά στο μυαλό το περιστατικό με τις πεταλούδες. Του το 'πα.
"Γαμώ το, το μπαζώσανε το ρέμα. Πού θα κυνηγάει πεταλούδες το δικό μου το παιδί;" μουρμούρισε.
"Θα το πηγαίνουμε για σαφάρι στη Ρόδο, στην κοιλάδα με τις πεταλούδες", του είπα κι αρχίσαμε να γελάμε. Τριάντα έξι εκείνος, σαράντα εγώ.
"Κάπου θα χαζεύει", είπε ο πατέρας μου στη μάνα μου όταν εκείνη άρχισε να τρώει τα νύχια της από την ανησυχία γιατί είχε περάσει ένα τέταρτο από τη συνηθισμένη ώρα που γύριζε ο Ντίνος. Πέρασε και το μισάωρο, όμως, πέρασαν σαράντα λεπτά κι εκείνος άφαντος ακόμα. Τότε ο πατέρας μου βγήκε να τον ψάξει. Έπειτα από κάμποση ώρα μπήκαν στο σπίτι, ο Ντίνος αναψοκοκκινισμένος, ο πατέρας μου κρατώντας τη σάκα και την ποδιά του αδερφού μου στο χέρι.
"Στο ρέμα ήταν ο κύριος. Είχε πετάξει στα χώματα τη σάκα, είχε βγάλει την ποδιά και κυνηγούσε πεταλούδες!" είπε στη μάνα μου.
"Που να σε φάει ο λύκος, μας έκοψες το αίμα!" είπε εκείνη στον αδερφό μου, τάχα νευριασμένη, αλλά φανερά ανακουφισμένη που δεν είχε σκοτώσει κάνα αμάξι το παιδί, που δεν το'χε αρπάξει κάνας ανώμαλος.
Εγώ κι ο Ντίνος πήγαμε στο δωμάτιό μας.
"Πώς σου 'ρθε όταν είδες τον μπαμπά;" τον ρώτησα.
"Άσε, χέστηκα πάνω μου!" απάντησε, κι αρχίσαμε να χαχανίζουμε πνιχτά. Ήταν δέκα χρονών τότε.
Χτες μου είπε ότι σε λίγους μήνες θα γίνει ο ίδιος πατέρας.
"Πώς σου 'ρθε όταν το 'μαθες;" τον ρώτησα, προσπαθώντας ακόμα να χωνέψω το νέο.
"Άσε, χέστηκα πάνω μου!" απάντησε. Μου 'ρθε ξανά στο μυαλό το περιστατικό με τις πεταλούδες. Του το 'πα.
"Γαμώ το, το μπαζώσανε το ρέμα. Πού θα κυνηγάει πεταλούδες το δικό μου το παιδί;" μουρμούρισε.
"Θα το πηγαίνουμε για σαφάρι στη Ρόδο, στην κοιλάδα με τις πεταλούδες", του είπα κι αρχίσαμε να γελάμε. Τριάντα έξι εκείνος, σαράντα εγώ.
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Τρίτη, Απριλίου 19, 2005 και ώρα 4:18 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
5:51 μ.μ.Αι σιχτίρ, αγαπητή κατά τα άλλα Κουρούνα..αι σιχτίρ απογεματιάτικα... Κι ακόμα δεν έχω τελειώσει το ωχτάωρο στη δουλειά...
Συγκινήθηκα πανάθεμά σε...
Συγκινήθηκα και δε μου συμβαίνει συχνά τελευταίως...
Με το καλό να έρθει το καινούριο βλαστάρι στην οικογένεια...
Δεν πειράζει που δεν έχει πια ρέμα να κυνηγάει πεταλούδες μωρέ...
Είμαι σίγουρη πως κάτι θα βρεις εσύ ν' αναπληρώσεις το κενό...
Αν μη τι άλλο με τέτοια θεία, θα ναι τυχερό το πουλάκι μου....
Giteana
Χμμ...τώρα που το ξανασκέφτομαι...έχω κάτι μικρο-ενδοιασμούς για τις δυο τελευταίες σειρές..αλλά άσε χαρμόσυνο είναι το γεγονός...χα χα χα...
Με το καλό...
Επίσης, άσε τα λεφτά κάτω...μην αρχίσεις απο τώρα να τρέχεις για ζιπουνάκια, κρεμαστά μόμπιλα για πάνω απο την κούνια, βιβλιαράκια με τέρατα και δράκους...Easy ρε, έχεις καιρό γι αυτά... Κανά μήνα ας πούμε...κι όταν αρχίσεις το ψάξιμο, σφύρα να πάμε μαζί...Φράγκο δε θα σου μείνει...
6:04 μ.μ.
Και χθες τα ξημερώματα τελείωσα άλλη μια ανάγνωση της "Αιολικής Γης" του Βενέζη. Και να που βρίσκω τα ίδια πιτσιρίκια εδώ. Ωραίο!
6:48 μ.μ.
Μικρή αγαπημένη μου Κουρούνα...κοντεύει να περάσει χρόνος και δεν έχεις ξαναπεράσει από το σπίτι μέσα στο άγριο χάραμα με τον μπαμπά του Φιντέλ για να με πάρεις μακριά...να με πας στα πέρα μέρη...ίσαμε τον "Σαλονικιό" να φάμε κατσικάκι...πότε θα πάψω πια να κλαίω και να κοπανιέμαι....???!!
(υ.γ. αν αργήσετε πολύ θα λαμβάνεις τακτικά απειλητικά μηνύματα! ΒEWARE!)
7:24 μ.μ.
Nanakos! Πού είσαι συ, βρε ψυχή; Ο Φιντέλ γλίτωσε τον ευνουχισμό, αλλά ο μπαμπάς του δεν τη βγάζει με τίποτε: θα του τα κόψω! Μα καλά, είσαι μπλογκοσφαιρίτης από τον Μάρτιο κι εγώ δεν ξέρω τίποτε; Θίγεται η φήμη μου ως πρακτορείου Ρόιτερ. Μη μου στενοχωριέσαι, ας περάσει το Πάσχα και θα ξαναρχίσουμε τις μεταμεσονύχτιες (ή προμεσημβρινές) εξορμήσεις στα πατσατζίδικα Αθηνών και περιχώρων, παρέα με τις τραγουδιάρες και τους Ψωμιάδηδες -και όχι, δεν νηστεύω, αλλά θα λείπω τη Μεγάλη Βδομάδα και ίσως και μερικές μέρες μετά.
7:43 μ.μ.
Χεχε, σωστή: οι νέες γενιές δε χρειάζονται μόνο σχολεία της προκοπής, αλλά και σκανδαλιά, λαχανιασμένη ανάσα και γρατζουνισμένα γόνατα. Εμείς δεν είχαμε πεταλούδες, αλλά σκαρφαλώναμε στα βράχια για να ξεριζώσουμε βολβούς, κυνηγιόμασταν με τα διπλά φυσοκάλαμα, και κάναμε ράλι και άλματα με "φτιαγμένα" ποδήλατα, από ράμπες που θα ζήλευε κι ο Ivel Knievel. Με το καλό να σας έρθει, θεία :-)
10:15 μ.μ.
Χαίρομαι για τα ευχάριστα νέα σου! Με το καλό!
Μ'έκανες να σκέφτομαι πότε θα μου πει κάτι τέτοιο κι ο δικός μου αδελφούλης!
10:35 μ.μ.
Ομορφο, μπράβοοοοοοο!
Λίαν συγκινητικο , γενικώς μου άρεσε, οπως επίσης η φωτογραφία με το πηδηλατάκι, μου θύμισε τα φικά μου παιδικά χρόνια.
11:29 μ.μ.
Είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι γερνάω... Μπράβο Κουρούνα με ανέβασες. ;-)
Με το καλό βρε...
12:35 π.μ.
βέβαια, αν δεν ξερετε ακόμη αν είναι αγόρι ή κορίτσι μπορείς να του τα πάρεις τα ζιπουνάκια πρασινάκια...ή κιτρινάκια...:)
με το καλό να το δεχτείτε...
11:14 π.μ.
Γίπιιιιιιι!
1:21 μ.μ.
Κι εγώ είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι γερνάω και με επιβεβαίωσες.
Αλλά τελικά είναι αναπόφευκτο.
2:36 μ.μ.
Και βέβαια γερνάμε, παιδιά! (Σόρυ για το οξύμωρο!)
Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι στη μπλογκόσφαιρα μπορούν να νιώσουν αυτό το ωραίο κείμενο, να συγκινηθούν, ή ακόμα-ακόμα να καταλάβουν τι σημαίνει «ρέμα»!
ΥΓ. Δεν θέλω να σε «ναουνιάσω», αλλά νομίζω ότι το δάσος με τις πεταλούδες στη Ρόδο έχει καεί!...
8:14 μ.μ.
Kαι πόσο χρονών είπες ότι θα γίνεις όταν το πλάσμα αυτό κοιτώντας σε στα μάτια θα χαμογελάει και θα ψελλίζει..θεία!
9:25 π.μ.
συγχαρητήρια!Χειροκροτώ όρθια πρώτα για το χαρμόσυνο γεγονός και μετά για το τρυφερό κείμενο.
1:46 μ.μ.
Συγχαρητήρια για το ευχάριστο γεγονός. Με αντιπροσωπεύει απόλυτα η πρώτη προλαλήσασα, από συναισθη-ματικής απόψεως εννοώ. Τέλος πιστεύω ότι ο τρόπος, που γράφεις ή ανακοινώνεις ένα νέο, είναι "άπαιχτος".
1:57 μ.μ.
Όντως, γερνάμε. Επίσης αγαπητή κουρούνα, συγχαρητήρια για το ευχάριστο γεγονός.
- Περιπαιχτικο-Mersault
5:54 μ.μ.
Με το καλό κι από μένα.
Οσο για την ιστορία βρε ΚΟΥΡΟΥΝΑ παραλίγο να κλάψω....
Τριαντα πέντε -και βάλε- χρόνια πίσω με πήγες.
Να είσαι καλά.........
4:37 π.μ.
Τί ωραίο κείμενο!!!!
Να ζήσει, να σας μοιάσει!...
6:30 μ.μ.
Με το καλό να 'ρθει το μικρό ταξιδιάρικο. Κι όχι μόνο να κυνηγάτε πεταλούδες παρέα, αλλά να τις πιάνετε, να τις καβαλάτε και να πετάτε στ'αστέρια και τα σύννεφα:)
12:39 π.μ.
na sai kala gi auto to keimeno mou thimise dikes mou istories me ton aderfo mou pou panta argouse na girisei spiti kai oi dikoi etrogan ta nixia tous- alla panta ego tin plirona na pao na ton mazepso- enas theos kserei pou ksimeronotan kathe fora
tora megalose
ma akoma den exei mualo
:)
10:04 μ.μ.
alli douleia den exete na kanete ego mikros meta ti petaloudes anakalipsa kai tin malakia !!!!!
2:30 μ.μ.
Ανώνυμε, φαίνεται...
3:05 π.μ.
Ώστε κι εσύ είσαι άνθρωπος με αδυναμίες, Κουρούνα; Κι εσύ τη λες σε κάποιον που σε εκνευρίζει; Όμως ακόμη κι αυτό, το κάνεις με τόσο στυλ!
Απ'ώσταν ανακάλυψα το μπλογκ σου, μπαίνω κάθε δυο-τρεις μέρες και διαβάζω παλιότερα κείμενα. Αυτό σου δίνει χρόνο για να ετοιμάζεις στο μεταξύ καινούργια! Δε χτυπιέμαι από τα γέλια, όπως γράφουν άλλοι αναγνώστες, ωστόσο δεν τα εκτιμώ λιγότερο από εκείνους. Πρόκειται κανονικά περί λογοτεχνίας. Τα σέβη μου, τα συγχαρητήριά μου, το θαυμασμό μου και τις ευχές μου.
Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να εκδώσεις. Σε σοβαρά κείμενα σαν αυτά αξίζει το χαρτί και το μελάνι. Όμως μετά σκέφτηκα ότι, αν όσα έχεις αναρτημένα στο μπλογκ τα είχα συγκεντρωμένα σε έναν τόμο, θα τον τελείωνα σε μια καθισιά. Ενώ τώρα έχω τη χαρά της αγωνίας και της αναμονής, ανάλογη με εκείνην του αναγνώστη επιφυλλίδων. Εν πάση περιπτώσει διάβασα σε ένα σχόλιο ότι έχεις ήδη εκδώσει. Μπράβο, έπρεπε.
Εκτός του ότι έχεις ωραίες ιδέες και καλή πέννα, κάτι που βλέπει ο καθένας και που εξαίρεται απαρέγκλιτα από τους αναγνώστες σου στα πρώτα (κυρίως) σχόλια κάθε κειμένου, βρίσκω ότι η γραφή σου είναι βαθιά και πολυεπίπεδη. Τα περισσότερα κείμενα είναι αστεία. Όμως πίσω από το χιούμορ, συνήθως υπάρχει μία πικρία. Και πίσω από την πικρία, υπάρχει (σ'το ξανάγραψα αυτό κάπου) μεγάλη συμπάθεια για τους ήρωες που βάζεις στο στόχαστρο. Υπάρχει αγάπη για τους ανθρώπους και τη ζωή. Αυτό είναι το αληθινό χιούμορ, αυτό που αντέχει στο χρόνο γιατί λέει αλήθειες. Όπως στο Σαρλό, στον Καραγκιόζη, στον Αριστοφάνη... (Δεν κάνω συγκρίσεις μεγέθους, μη φανώ αμετροεπής: απλώς φέρνω μερικά παραδείγματα.)
Επίσης, εκτιμώ πολύ τον τρόπο με τον οποίο αναφέρεσαι στο σεξ. Παλιά κανείς δε μίλαγε γι'αυτό, επειδή ήταν ταμπού. Τώρα μιλάνε όλοι, οι περισσότεροι όμως εξακολουθούν να το θεωρούν ταμπού. Εσύ καταπιάνεσαι μαζί του χωρίς χυδαιότητα, χωρίς σεμνοτυφία (που κατά βάθος είναι πάλι χυδαιότητα), και χωρίς, όπως πολλοί, να παραβιάζεις τις ανοιχτές θύρες του ταμπού που επιτέλους καταρρίφθηκε.
Τα κείμενά σου (καθώς και οι απαντήσεις σου στα σχόλια) είναι γεμάτα ευγένεια, κομψότητα, στυλ. Εύλογα φαντάζεται κανείς ότι κι εσύ η ίδια θα είσαι έτσι.
Από αυτά που διαβάζω, μ'αρέσει να σε φαντάζομαι. Φαντάζομαι ένα γοητευτικό άνθρωπο, με μία ευγένεια που τα κάνει όλα επάνω του να δείχνουν φυσικά, χωρίς υπερβολές. Ευφυής, καλλιεργημένη κλπ., χωρίς όμως να επισκιάζει κανέναν άλλο που τυχόν είναι λιγότερο ευφυής ή καλλιεργημένος.
Όμως κάθε τόσο, περιδιαβαίνοντας το μπλογκ σου, λεπτομέρειες από τη δική σου υλική πραγματικότητα έρχονται να ταράξουν τη δική μου ιδεατή. Από διάφορα σχόλια αναγνωστών έμαθα ότι έχεις όνομα (εκτός από το Κουρούνα, εννοώ). Από αυτό εδώ το κείμενο μαθαίνω ότι έχεις και ηλικία, καθώς και αδερφό. Ελπίζω στο βιβλίο σου να μην αναφέρεται και επώνυμο, πόσο μάλλον να μην υπάρχει φωτογραφία. Θα ήταν απο-γοήτευση, περιορισμός.
Σ'ευχαριστώ πολύ.
3:05 μ.μ.
Πλείστες όσες οι αδυναμίες μου, Πέπε! Αν μόνο την έλεγα σ' αυτούς που με εκνευρίζουν, θα είχα αγιάσει -κάτι για το οποίο δεν τρέφω φιλοδοξίες. Σ΄ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι όταν βλέπω κάθε τόσο ότι έχεις σχολιάσει ένα από τα κείμενά μου, γιατί πάντα έχεις να γράψεις κάτι ουσιαστικότερο από απλούς επαίνους.
Στο βιβλίο μου υπάρχουν το όνομα και μια φωτογραφία μου (σχεδόν, δηλαδή, γιατί πιο πολύ φαίνεται η γάτα μου), οπότε μακριά. Διάβαζέ με εδώ μέσα και κράτα την καλή εικόνα που έχεις πλάσει με τη φαντασία σου! :-)
5:43 π.μ.
Εχμ... Κοιτάζοντας προσεκτικότερα τα άλλα σχόλια, βλέπω ότι αυτά που γράφω τα έχουν πει κι άλλοι, με λιγότερα και πιο εύστοχα λόγια. Τέλος πάντων...
Κι εγώ χαίρομαι που μου απαντάς!
Εντάξει, μάλλον από εδώ θα σε διαβάζω. Μπορούμε και να επικοινωνούμε, που με το βιβλίο δε γίνεται. Αλήθεια, είναι άραγε καλό για τη λογοτεχνία το να υπάρχει η δυνατότητα τόσο άμεσης επικοινωνίας μεταξύ δημιουργού και αναγνωστών (ή ακόμη και αναγνωστών μεταξύ τους); Γιατί βέβαια αυτή είναι κυρίως η καινοτομία των μπλογκ. Και παλιά μερικοί γράφανε γράμματα στους συγγραφείς, αλλά δεν είναι το ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι μας αρέσει...
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο