Κυριακή πρωί στην πλατεία Αμερικής
Έχω πάει διακοπές στην Κέρκυρα. Στεκόμαστε στην άκρη ενός γκρεμού με τη φίλη μου τη Σοφία και θαυμάζουμε την πανέμορφη θάλασσα από κάτω. Καθαρή σαν διαμάντι, μας αφήνει να διακρίνουμε τους κόκκους άμμου στο βυθό της. Εκεί είναι ξαπλωμένοι τρεις τέσσερις άνθρωποι και κάνουν ηλιοθεραπεία χαμογελαστοί, με τα μάτια κλειστά. "Μα στο βυθό κάνουν ηλιοθεραπεία αυτοί; Πώς στο διάβολο αναπνέουν;" ρωτάει απορημένη η Σοφία. Δεν προλαβαίνει να αποσώσει τα λόγια της κι από μια υπόγεια σπηλιά ξεπροβάλλει ένα κακάσχημο μαλλιαρό καβούρι, μεγάλο σαν βάρκα, αρπάζει στις κοφτερές δαγκάνες του τον έναν, και ξαναχώνεται αστραπιαία στη φωλιά του. Το νερό θολώνει από τα αίματα. Οι τρίχες στο σβέρκο μου σηκώνονται όρθιες. Με πιάνει πανικός. Στρέφομαι στη Σοφία. Βλέπω ότι έχει μεταμορφωθεί σε ασπρόμαυρη γάτα που με κοιτάζει αποσβολωμένη με πελώριες, κατάμαυρες ίριδες. Τη βουτάω στην αγκαλιά μου κι αρχίζω να τρέχω. "Πάμε να φύγουμε, Σοφία! Θα μας φάει κι εμάς!" φωνάζω. Καθώς τρέχω πανικόβλητη, ακούγεται μουσική τέκνο που γίνεται όλο και πιο εκκωφαντική. Νιώθω βάρος στο ηλιακό πλέγμα μου κι αμέσως μετά την αίσθηση ότι πέφτω από πολύ ψηλά. Πέφτω… πέφτω… πέφτω…
…και προσγειώνομαι μ' ένα δυνατό τράνταγμα μες στο κορμί μου. Το αστρικό σώμα μου, η ψυχή μου, η ζωτική πνοή μου έχει γυρίσει στο περίβλημά της. Είμαι ξαπλωμένη στο στρώμα μου, ανάσκελα. Το στόμα μου είναι πικρό από τον ύπνο, το κεφάλι μου μουδιασμένο από την απότομη επιστροφή στη γήινη διάσταση. Δεν ανοίγω τα μάτια μου. Το περίβλημά μου δεν έχει καμία διάθεση να σηκωθεί κυριακάτικα απ' το κρεβάτι, ενώ η ζωτική πνοή μου, πιο αδύναμη κι από γλόμπο σαράντα κηρίων, δεν έχει το κουράγιο να το σύρει. Παραμένω όπως είμαι. Η Λούνα καταλαβαίνει ότι έχω ξυπνήσει και σηκώνεται. Με πλησιάζει -νιώθω το αλαφροπάτημά της- κι αρχίζει να τρίβεται επίμονα πάνω μου. Ανοίγω μια ιδέα τα μάτια μου. Τσούζουν, θολώνουν, τα κλείνω. Τ' ανοίγω ξανά. Η μεταξωτή, ασπρόμαυρη, γουργουριστή μουντζούρα ακουμπάει τη μύτη της στη δική μου. Είναι παγωμένη και υγρή. "Σοφία, τη γλιτώσαμε", της λέω, και γελάω μόνη μου. Τι όνειρο κι αυτό! Η Κέρκυρα, το καβούρι-γίγαντας, η δυνατή μουσική… Που δονεί ακόμα τους τοίχους της κρεβατοκάμαρας. Ακόμα; Ναι. Φαίνεται πως οι διπλανοί Πολωνοί ξυπνήσανε με κέφια. Ο τοίχος που χωρίζει το δωμάτιό μου απ' το σαλόνι τους είναι σαν τσιγαρόχαρτο. Τους ακούω να μιλάνε. Δεν καταλαβαίνω γρι. Όταν πρωτοήρθα σ' αυτό το σπίτι νόμιζα ότι ήταν Αλβανοί, αργότερα Ρώσοι. Αν είχαν άλλο χρώμα πετσί ίσως τους θεωρούσα Μαορί, Ινδιάνους, Κλίνγκον. Σφήνα στους δυσκολοπρόφερτους φθόγγους τους οι χαρούμενες τρίλιες του τρίχρονου παιδιού τους. Ένας Θεός ξέρει τι λένε. Τι σημασία έχει; Έχουν κέφια.
Όμως δε συμβαίνει το ίδιο με τη Σαπφώ Νοταρά. Που ξαφνικά ανεβαίνει στο παλκοσένικο με τα μανίκια ανασηκωμένα και τις γροθιές ακουμπισμένες στους γοφούς. "Πιο σιγαααααααά!" κραυγάζει η ασώματη γαϊδουροφωνάρα απ' τον ακάλυπτο. Τίποτε δεν αλλάζει. Η μουσική εξακολουθεί να τσιτώνει, τα πολωνικά κατρακυλάνε σα βότσαλα παρασυρμένα απ' το κύμα, οι παιδικές τρίλιες ζωγραφίζουν τσιγκελάκια στα μπαλόνια των διαλόγων. "Πιο σιγαααααααά!" δεύτερη φορά. Τίποτε. "ΠΙΟ ΣΙΓΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!" τρίτη φορά. Και φαρμακερή. Η μουσική κόβεται με το μαχαίρι, οι κουβέντες κοκαλώνουν στον αέρα, το παιδί καταπίνει τη φωνή του. Εδώ δεν έχει ελληνικό "α γαμήσου, μωρή γκιόσα", ούτε "δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, μωρή φακλάνα". Μόνο σιωπή. Απόλυτη. Οριστική. Φοβισμένη. "ΚΑΦΡΟΙ!" προσθέτει θριαμβευτικά η Σαπφώ. Δεν είναι Κάφροι, Σαπφώ μου, θέλω να της πω. Οι Κάφροι είναι Αφρικανοί. Ετούτοι είναι Πολωνοί -και μένα η διαχειρίστρια μου το ΄πε. Αλλά πού να μπλέκεις, για τέτοια είμαστε τώρα; Άσε που η Σαπφώ σίγουρα έχει χωθεί ξανά στη σπηλιά της σαν το μαλλιαρό καβούρι της Κερκύρας, έχοντας τσακίσει το θήραμά της. Όμως η περιέργεια είναι ισχυρή κινητήρια δύναμη. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και βγαίνω στη βεράντα που βλέπει στον ακάλυπτο. Το βλέμμα μου σκοτώνεται σε μετωπική με τοίχους από βρωμερό γκρίζο και ώχρα σε αποσύνθεση. Μπαλκόνια με σκουριασμένα κάγκελα, ξεφλουδισμένα ξύλινα παντζούρια, καλάθια με πατάτες και λεμόνια, πολύχρωμα πλαστικά μανταλάκια, σουτιέν, σώβρακα, πετσέτες, γλάστρες με ξεραμένα φυτά, ξεχαρβαλωμένα παιδικά παιχνίδια, σκούπες, φαράσια, σκουπιδοσακούλες, πίσω από πράσινες περσίδες μια τηλεόραση που παίζει. Η ασχήμια με πλακώνει στα χαστούκια και σκύβω το κεφάλι. Στο βάθος, από κάτω, δε βλέπω τη γαλάζια θάλασσα του ονείρου μου και τον ξανθό βυθό της, αλλά πλάνο από ιταλική ταινία με την Άννα Μανιάνι και τον Γκαστόνε Ρενζέλι.
Η πίσω αυλή ενός ισογείου, στρωμένη με λερά από την πολυκαιρία ασπρόμαυρα πλακάκια και σιρίτι μαίανδρο -απομεινάρια άλλων εποχών, μελαγχολικά και θλιβερά σαν τους γηραιούς απόστρατους που πίνουν λεμονάδα σε πόλεις με ιαματικά λουτρά. Ο ένοικος… ή, μάλλον, η ένοικος… έχει βάλει καμιά δεκαριά γλάστρες για να πιαστεί απ' την ομορφιά τους. Τα καταπράσινα γυαλιστερά φύλλα και τα λαμπερά κόκκινα λουλούδια τονίζουν περισσότερο τη μιζέρια -έντονο βάψιμο στα πλισαρισμένα μούτρα ογδοντάχρονης κυρίας. Το τελειωτικό πλήγμα έρχεται από το πλαστικό, βαθύ πορτοκαλί δίχτυ -κλεμμένο από έργα οδοποιίας- που ΄χει τοποθετήσει στη μάντρα της για να κρατήσει έξω… ποιον εχθρό; Τις καχεκτικές κεραμιδόγατες που περιφέρονται στη Σπάρτης; Τους μαύρους των νησιών με τα εξωτικά ονόματα που τραγουδάνε γκόσπελ κάθε Κυριακή στο κτίριο της Μοσχονησίων; Τους ξένους -Μαορί, Ινδιάνους, Κλίνγκον- που μένουν στο διπλανό ισόγειο και κάθε τόσο πιάνονται στα χέρια με ουρλιαχτά και κλάματα, σπάζοντας πράγματα; Δεν ξέρω, ούτε πρόκειται να μάθω.
Πιάνει ψιλή βροχή. Σηκώνω το κεφάλι μου. Κοιτάζω τα χαμηλά, μολυβένια σύννεφα και χώνομαι ξανά στη σπηλιά μου -κρατώντας γερά στις δαγκάνες μου την καρδιά μου.
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Κυριακή, Οκτωβρίου 23, 2005 και ώρα 9:08 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
9:48 μ.μ.Μια μέρα, θα πάμε σ' ένα σπίτι στη Δάφνη. Ή ίσως στην Ηλιούπολη. Μπορεί ακόμα και στο Σούνιο.
Όχι, όχι σ' ένα σπίτι. Σε δυο σπίτια.
Άμα είναι μονοκατοικίες, θα ναι κοντινά. Άμα είναι σε πολυκατοικία, θα ναι και τα δυο ρετιρέ, με ατέλειωτα μπαλκόνια, εσύ θα σαι στον ένα όροφο κι εγώ στον άλλο.
Θα πάρουμε κι άλλο γατί ή θα μοιράζουμε τη Λούνα ανά βδομάδα, μια σε σένα μια σε μένα.
Στην αρχή θα τα χουμε άδεια. Τα σπίτια. Σιγά σιγά θα τα γεμίσουμε με ό,τι μας αρέσει. Θα δίνουμε τα λεφτά μας σε καινούριες γλάστρες και φυτά. Θα πάρεις κι άλλες βιβλιοθήκες, μεγαλύτερες. Εγώ θα πάρω την παλιά σου, μου την έχεις υποσχεθεί.
Θα καθόμαστε τα καλοκαιρινά βράδυα στις βεράντες (ή στον κήπο) και θα πίνουμε καφέδες, αρωματικά τσάγια και μαργαρίτες.
Θα πηγαίνουμε βόλτες στη θάλασσα.
Θα μαζεύουμε μεγάλα, άσπρα βότσαλα.
Η Σαπφώ, οι Κλίγκον, η διαχειρίστρια, η σπιτονοικοκυρά, τα τσιμέντα, οι Μαορί, η Τζένη, ο Αλί, ο Μήτσος θα είναι παρελθόν.
Αναρωτιέμαι όμως... Θα έρχονται κι εκεί μήπως στιγμές που θα μας λείπουν όλα αυτά;
Η λογική μου λεει όχι. Απ' την άλλη πάλι, πότε κάναμε εμείς πράγματα με τη λογική και μόνο;
Ελπίζω μια μέρα οι Πολωνοί απο δίπλα, να μας λένε καλημέρα χωρίς φόβο στο βλέμμα.
Γράψε ξανά κάτι για τον Φιντέλ, σε παρακαλώ.
Σμουτς.
11:34 μ.μ.
Η καρδιά μου στις δαγκάνες σου..
11:40 μ.μ.
(Κακοκεφιά;)
(Απογοήτευση;)
(Λύπη;)
Κάτι σου τρώει τα σωθικά... Έχεις το τρόπο να το μεταδίδεις, πάντως!
Σου εύχομαι όμορφες μέρες. Μόνο αυτές αξίζουν!
Άσχετο με το mood: Το σκιτσάκι είναι του Violent Unknown Evil?
Tero
11:47 μ.μ.
24ωρη εγκυκλοπέδια της γειτονιάς. Μια ομορφιά!
11:57 μ.μ.
Αγαπητέ κύριε Κουρούνη, ;)
Από αυτά που ξέρω, η λέξη «κάφρος» είναι παραφθορά μιας αραβικής λέξης που σημαίνει «διάβολος». Αν και αυτό δεν μειώνει την αξία του κειμένου σας, εντούτοις θεώρησα σκόπιμο να το επισημάνω.
9:35 π.μ.
Εξαιρετικό κείμενο.
μερικοί ορισμοί για το "κάφρος" - "kafir" ή "Kaffir"
Kafir - a person who refuses to submit himself to Allah (God), a disbeliever in God.
a member of the Kafir people in northeastern Afghanistan
an offensive term for any Black African - often kaffir Used especially in southern Africa as a disparaging term for a Black person.
A tropical African variety of sorghum (Sorghum bicolor) grown in dry regions and in the Great Plains for grain and forage. Also called kaffir corn.
Kafir (Arabic: ???? k?fir; plural ????? kuff?r) is an Arabic word meaning "disbeliever", "denier" or "concealer." The Turkish form is Gavur. In a religious context it generally means a person who is not of the People of the book, however it is often used to mean "person who disbelieves in Islam" or "infidel" [1]. The noun kufr means "not believing in God" or "blasphemy, atheism." In Fiqh, the term amounts to the equivalent of Christian excommunication. The verb, "to declare someone a kafir" is takfir. For example, the novelist Salman Rushdie was declared a kafir in the Fatwa of Ayatollah Khomeini.
9:51 π.μ.
Ωραίο κείμενο.
Πάντως συμπάσχω και με τη Σαπφώ Νοταρλα. Η μουσική που ακούγεται "από δίπλα" είναι θόρυβος και ο θόρυβος σκοτώνει τη γαλήνη, σκοτώνει τη σκέψη, σκοτώνει τη δημιουργία, σκοτώνει τη δυνατότητά σου να ακούσεις τη δική σου μουσική (ιδίως με τη δική μου προτίμηση για την κλασσική μουσική, καταλαβαίνεις πόσο υποφέρω). Θέλω μια μονοκατοικία κάπου αλλού για να γλυτώσω από αυτά που περιγράφεις.
12:38 μ.μ.
αγαπη μου τι εφαγες το προηγουμενο βραδυ?:P
πολυ μαυριλα στο βλεμμα βρε παιδι μου...
Φιλακια.
smooch
4:52 μ.μ.
Το κείμενο, Και αυτό, είναι υπέροχο. Ζητώ συγνώμη απ' την ΚΟΥΡΟΥΝΑ αλλά οφείλω να καταθέσω και αυτό:
Ξεκίνησα το ιστολόγιό μου κεντρισμένος από τα κείμενα του Μιχάλη Μητσού και τα άκρως διδακτικά σχόλια κάποιων "φίλων" που, έστω κι αν εκφέρονται από "ακούνητες" θέσεις, κάνουν τον καθένα μας σοφώτερο. Σκαλίζοντας στο βάθος, ανακάλυψα εκπληκτικές ΚΟΥΡΟΥΝΕΣ, ΨΙΛΙΚΑΝΤΖΙΔΕΣ, ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ, ΚΑΛΤΣΟΒΡΑΚΟΥΣ κλπ και "Τα μυστικά του Κόλπου", τον Πάνο δηλαδή, που πέρα από τον λογοτεχνικό οίστρο του, τόλμησε να θέσει στο Διαδίκτυο τα ίδια ερωτήματα που προσπάθησα να θέσω κι εγώ μερικά χρόνια πριν, σε εκπροσώπους των θεσμών (πανάθεμά τους) και σε έγκριτους δημοσιογράφους (ξανάθεμά τους). Είχα την κρυφή ελπίδα ότι στον κόσμο αυτόν τον "εικονικό", αυτοί που τον βιώνουν είναι πολύ πιό ρομαντικοί (πραγματιστές δηλαδή, γιατί θέλουν να βλέπουν την αλήθεια και να μάχονται γι αυτήν) από αυτούς που αυτοαποκαλούνται "ρεαλιστές" με βάση τη δικιά τους "πραγματικότητα" που είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και ψευδής.
Είναι αλήθεια ότι το θέμα που θίγει ο Πάνος, και συμπληρώνω κατά δύναμη εγώ, δεν προσφέρεται για "εκμετάλλευση" με τις παραμέτρους "ακροαματικότητας", "τηλεθέασης" ή "αναγνωσιμότητας" που θέτει η σημερινή λειτουργία του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου. Το έργο "επέκταση του διαδρόμου 10-28 Α/Δ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στη θάλασσα" είναι διακομματικό. Αυτό σημαίνει ότι η πίτα είναι μοιρασμένη σε ικανοποιητικά για όλους κομμάτια με τρόπο που αποκλείει την κομματική αντίδραση. Τα θεσμικά πρόσωπα είναι ενταγμένα στο κάθε μαντρί και δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα έκφρασης της προσωπικής τους γνώμης. Οι δημόσιοι λειτουργοί, το ίδιο. Είδαμε έναν τέτοιον να μιλά με τέτοιο μένος κατά του Πάνου που το μόνο που κατόρθωσε ήταν να αναδείξει τις ενοχές του.
Οι δημοσιογράφοι; Δεν έχω την απαίτηση να με πιστέψουν ή να πιστέψουν τον Πάνο. Θυμώνω, όμως, όταν ο μόνος εμφανής στόχος τους είναι ο έλεγχος, η καθυπόταξη των πολιτικών που μπορεί να έχουν βουλευτική ασυλία αλλά είναι ολόγυμνοι και αδύνατοι απέναντι στη δημοσιογραφική ασυδοσία. Δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν έχουμε κλειδαρότρυπα να δείξουμε σε δημοσιογράφο. Έχουμε τα δεδομένα, τόσο ξεκάθαρα που δεν χρειάζεται να ανοίξουμε όζοντα σεντούκια. Εδώ "βρωμάει" ο τόπος όλος. Αλλά, φαίνεται ότι το άν τα πιάνει ο κολλητός του Γιακουμάτου είναι περισσότερο σπουδαίο από την ενδεχόμενη καταστροφή του Κόλπου της Θεσσαλονίκης. Φαίνεται ότι η εικονική πραγματικότητα της γρίππης των πτηνών πουλάει περισσότερο από την πραγματικότητα της ενδεχόμενης μόνιμης αλλοίωσης των ακτών του Θερμαϊκού από ένα ενδεχομένως μη χρειαζούμενο έργο. Που "ξεκινάει" τώρα. Τον Οκτώβριο!
Παρακαλώ όλους τους ιστολόγους και ιστολόγες να απευθύνουν σε όποιο ΜΜΕ θέλουν, και όσο πιό γρήγορα μπορούν, ένα και μοναδικό ερώτημα "πού είναι οι μελέτες περιβαλοντικών επιπτώσεων και επιπτώσεων επί της ακτογραμμής;", να "βομβαρδίσουμε" μ' αυτή την ερώτηση κάθε έντυπο, κάθε ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό Σταθμό και πού ξέρετε. Μπορεί να βρεθεί και κάποιος που δεν θα αντέξει να σιωπά.
5:22 μ.μ.
Αγαπητή κυρία Κουρούνα, τα σέβη μου.
Ως παλαιός στο κουρμπέτι (όχι στα μπλογκ, γενικώς) θα ήθελα, με την άδειά σας, να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις, απευθυνόμενες προς τους συναδέλφους σας μπλογκεράδες:
- δεν είναι τόσο δύσκολο πια να ξεχωρίσουμε μια απλή εγγραφή σε ημερολόγιο από ένα καθαρόαιμο λογοτεχνικό κείμενο. Πως στην ευχή τα μπερδεύετε έτσι; Αγνοείτε συστηματικά το (καλλιτεχνικό) αποτέλεσμα και ψάχνετε τις προσωπικές καταστάσεις της συγγραφέως - μα έτσι χάνετε την τούρτα και μασουλάτε το χρυσόχαρτο! Κάποιος που γράφει στο επίπεδο που γράφει η κυρία Κουρούνα ξεφεύγει πολύ από το σχήμα "έχω τις μαύρες μου - γράφω για τις μαύρες μου - σχολιάζουν τις μαύρες μου". Νομίζω πως είναι κρίμα! Επειδή, για λόγους ευγενείας, η κυρία Κουρούνα δεν πρόκειται ποτέ να σας το πει αυτό, σας το λέω εγώ.
- Κανένας (όχι τώρα, στα παλαιότερα κείμενα) δεν έχει σχολιάσει τη μαστοριά και την επιμέλεια της γραφής: όχι μόνο δεν υπάρχουν ορθογραφικά λάθη, βαρβαρισμοί, σολοικισμοί και λοιπά ιλαροτραγικά που όχι απλώς ενδημούν, αλλά χορεύουν καρσιλαμά στα 9/10 των μπλόγκ, αλλά και οι λέξεις και οι εκφράσεις είναι διαλεγμένες με μεράκι, προσοχή και επιμέλεια. Μόνο κάποιος προκλητικά άσχετος δεν διακρίνει το ψιλοκεντημένο και καλοδουλεμένο χειροτέχνημα - το οποίο είναι φυσικά 100% λογοτεχνία και 0% ημερολογιακή εγγραφή.
- Αν είχα μπλόγκ (δεν το αποκλείω για το απώτερο μέλλον) θα διάβαζα την Κουρούνα, και μερικούς (λίγους) ακόμα, όχι για να τους μιμηθώ, αλλά για να πάρω μαθήματα: τι σημαίνει έμπνευση, αλλά κυρίως τι σημαίνει δουλειά, επεξεργασία, λιώσιμο του υλικού. Θα μου πείτε αυτό δεν είναι μπλογκ, είναι λογοτεχνία. Νάτο, συμφωνήσαμε!
Κυρία Κουρούνα, γνωρίζετε οτι σας αγαπώ πολύ - το επικαλούμαι για να ζητήσω την επιείκιά σας για την κατάχρηση του χώρου σας.
Χαιρετώντας σας, επιτρέψτε μου να πω οτι το τελευταίο κείμενό σας μου άρεσε εξαιρετικά!
Doctor X
8:13 μ.μ.
Αχ βρε Κουρούνα, εσύ κελαηδάς με θάρρος καλύτερα κι από αηδόνι!
Θέλω επίσης να πω ότι μου άρεσε πολύ και το σχόλιο του Νυχτερινού Τύπου.
Νά'σαι καλά!
Ιφιμέδεια
9:54 μ.μ.
Ε, δεν είναι κατάσταση αυτή! Πάλι δεν ξέρω τι να ξεστομίσω...Αλλά, επειδή αν δεν αφήσω σχόλιο θα το σκυλομετανιώσω, το αφήνω αμήχανη και γεμάτη από μνήμες για όσα εσύ μου θύμισες τώρα.
12:57 π.μ.
[δεν είναι τόσο δύσκολο πια να ξεχωρίσουμε μια απλή εγγραφή σε ημερολόγιο από ένα καθαρόαιμο λογοτεχνικό κείμενο. Πως στην ευχή τα μπερδεύετε έτσι; Αγνοείτε συστηματικά το (καλλιτεχνικό) αποτέλεσμα και ψάχνετε τις προσωπικές καταστάσεις της συγγραφέως - μα έτσι χάνετε την τούρτα και μασουλάτε το χρυσόχαρτο! Κάποιος που γράφει στο επίπεδο που γράφει η κυρία Κουρούνα ξεφεύγει πολύ από το σχήμα "έχω τις μαύρες μου - γράφω για τις μαύρες μου - σχολιάζουν τις μαύρες μου".]
Δηλαδή μια/έναν λογοτέχνη δεν πρέπει να την/τον ρωτάμε πως νοιώθει; Πρέπει μόνο να λέμε "Αχ, τι ωραίο κείμενο έγραψες πάλι!";
Και βέβαια η Κουρούνα έχει λογοτεχνική γραφή. Τώρα αν τα σχόλιά μου είναι τελείως αντι-λογοτεχνικά και down-to-earth, συγγνώμη, but that's the best i can do.
Tero
11:24 π.μ.
Wraio to keimenaki sou alla emena den mou arese... Vasika apogoiteftika giati estw kai gia liges stigmes eftyxias pistepsa pws i istoria me to malliokavoura itan alithini :-( :-(
9:52 π.μ.
Ε ναι λοιπόν...
2:49 μ.μ.
Ωραία! Δε μου έφτανε το τσακίρ κέφι στο σκατόλακο, έχω και σένα να συγγράφεις λογοτεχνίες της μαύρης καντίφλας. Πόρνη!
5:17 μ.μ.
το χαράμισες το κείμενο προσφερόντάς το τζάμπα...
περιμένω κι άλλα...
6:19 μ.μ.
Think that could give you some Search Engine popularity, and traffic???
8:03 μ.μ.
Ωραίος ο κάβουρας. Μα γιατί δε βρίσκω τέτοιους την Καθαρά Δευτέρα;
Νοταρά - "ξένοι -Μαορί, Ινδιάνοι, Κλίνγκον" σημειώσατε 1
Και φυσικά όλα σχετίζονται με τον κάβουρα. Αφού το ευχαριστιούνται κάνοντας ηλιοθεραπεία δίπλα στη φωλιά του το ίδιο κάνει και ο μαλλιαρός κάβουρας γλυτώνοντας έτσι τη βόλτα από το υποθαλάσσιο Βασιλόπουλο που βρίσκεις και του φαγκριού το γάλα!
Και για να επιστρέψουμε στη Νοταρά θα μπορούσε να είναι και χειρότερη προς τους "τους ξένους -Μαορί, Ινδιάνους, Κλίνγκον" και αντί για "ΣΙΓΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" να πει "ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ!"
αν και εδώ που τα λέμε το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
11:43 μ.μ.
Το κείμενο είναι πολυ ωραίο, ζωντανό , αυθεντικο μέσα στη διαμαρτυρία του. Είναι σαφώς κείμενο διαμαρτυρίας και όχι κείμενο θρηνητικό. (Νομίζω). Για ποιό πράγμα όμως διαμαρτύρεται; Για την ασχήμια που μας περιβάλλει στη βρωμόπολη που ζούμε; Για την έλλειψη ανθρώπινης επαφής και ζεστασιάς; Για την απομάκρυνση απο την φύση και τον αστικό συνωστισμό; Τί ακριβώς; Η μήπως αποκαλύπτει μία απογοήτευση για την ζωή μας γενικά, τις εξουσιαστικές σχέσεις, την ανασφάλεια , την έλλειψη παιδικότητας και ανεμελιάς;
Θαχε ενδιαφέρον να μας πεί η Κουρούνα πως το νιώθει αλλά και οι άλλοι αναγνώστες.Η μήπως τελικά όλο αυτό το αίσθημα δυσφορίας άπλώς εκφράζει την έλλειψη νοήματος βίου που κάνει την ζωή ενδιαφέρουσα , ζωντανή και χρωματιστή μεσα και στην χειρότερη ασχημια;
11:56 π.μ.
ΤΙ ειναι αυτο το κειμενο΄? Μνορει και να ειναι λογοτεχνικο και μαλιστα και καλο αλλα η θεματολογια του ειναι ακρως ηλιθια. Εκφραζει καθαρα ρασιστικες αποψεις. Ντροπη σας!!!!!!!!!!
2:37 π.μ.
Ανώνυμε των 11.56 πμ, βουλωμένο γράμμα διαβάζεις!
5:16 μ.μ.
Hello people!
buy viagra
cheap viagra online
G'night
4:07 π.μ.
χαι χούι
2:41 μ.μ.
ti iperoxo...panta moy arese h parakm ths polhs...
10:55 π.μ.
Εξοχο.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο