<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω

Βλέπω τον ήλιο να φωτίζει το απέναντι απ' τον τοίχο του σπιτιού μου ντουβάρι, σηκώνομαι απ' τον υπολογιστή, παίρνω μόνο την τσάντα μου, κλειδώνω την πόρτα του σπιτιού, πετάω το κλειδί στη σχάρα του υπονόμου, μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάω γι' άγνωστο προορισμό -χωρίς να βάλω τη ζώνη μου. Σταματάω μόνο όπου μου κάνει κέφι, μένω για λίγο καιρό εκεί, γνωρίζω τους κατοίκους, γράφω τις ιστορίες τους κι έπειτα συνεχίζω το δρόμο μου. Κι όταν φτάνω στην άκρη του κόσμου, εκεί που δεν μπορείς να πας παραπέρα γιατί πέφτεις από κάτω, γυρίζω πίσω από άλλο δρόμο και κάνω τα ίδια...

Αντί όλων αυτών, πίνω τελικά ένα ντεπόν και συνεχίζω τη μετάφραση, προτού πάθει εγκεφαλικό ο εργοδότης -που είμαι σίγουρη πως θέλει κι αυτός να καταπιεί το κλειδί του και να χαθεί προς άγνωστη κατεύθυνση.

3:00 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Εργοδότες και μεταφραστές, όλοι κάτω από το ζυγό της λέξης που ήταν χαραγμένη στον πέτρινο τοίχο στην "Παναγία των Παρισίων", τόσους αιώνες πριν: ΑΝΑΓΚΗ...

Doctor X    



3:31 μ.μ.
Blogger ---. είπε και ελάλησε...

Χα χα!!!!

Καλή δουλίτσα :)    



3:40 μ.μ.
Blogger vangelakas είπε και ελάλησε...

Ακολουθεί πρωτάκουστη άποψη:

Θέλω μιά πλούσια νύφη ώστε νά παραμείνω ανίδρωτος (από δουλειά) γιά τό επίλοιπον τού βίου μου.

Ντάνκε!    



4:38 μ.μ.
Blogger Loucretia είπε και ελάλησε...

Αχ Κουρουνιτσα, κι εσυ Κωσταλεξι;;;    



6:05 μ.μ.
Blogger Tero είπε και ελάλησε...

Αυτά τα άτιμα τα κλειδιά...

Τα ίδια μας τα κλειδιά μας φυλακίζουν, μας περιορίζουν. Μόνοι μας αυτο-φυλακιζόμαστε. (Ειρωνεία, ε;)

Πόσο θέλω να τα πετάξω κι εγώ στον υπόνομο...

...μαζί με την ταυτότητα, που μου καθορίζει ποιος είμαι σ' αυτόν τον κόσμο.

...μαζί με τα λεφτά, που μου θυμίζουν μέχρι που πρέπει να φτάνουν οι επιθυμίες μου,...

...μαζί με τις υποχρεώσεις μου, που μου καθορίζουν πάνω σε ποιες ράγες θα κινούμαι.

...μαζί με ό,τι με κάνει γρανάζι μιας μηχανής που μισώ.

Φυγή. Πέρα, μακρυά.

Tero    



6:50 μ.μ.
Blogger mindstripper είπε και ελάλησε...

Πάλι καλά που έχουμε και τα ταξίδια του μυαλού, να μας ξεκουράζουν πού και πού.
Κουράγιο και καλή συνέχεια. :-)    



11:50 μ.μ.
Blogger Tero είπε και ελάλησε...

Αν θές, διάβασε εδώ.

Tero    



6:48 μ.μ.
Blogger 0comments είπε και ελάλησε...

Kαλό ταξίδι!    



» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο