"The things we do for love"
Κάθε φορά που εκείνος ήταν να κατέβει στην Αθήνα την έπιανε τρέλα, μέτραγε τα λεπτά. Στο τέλος, του τηλεφωνούσε στο κινητό, έκλειναν ραντεβού στον ένα ή στον άλλο επαρχιακό σταθμό, έπαιρνε το αμάξι κι έτρεχε μες στην άγρια νύχτα να τον βρει, μόνο και μόνο για να περάσουν μαζί λίγες ώρες παραπάνω. Δε λογάριαζε τίποτα. Μεγάλος έρωτας, σου λέω.
Εκείνη τη φορά έφτασε νωρίς. Ντάλα καλοκαίρι, έβραζε το σύμπαν απ΄ τη ζέστη. Κολλούσε ολόκληρη. Ο ιδρώτας κυλούσε ανάμεσα στα στήθη και τις ωμοπλάτες της. Ο αέρας μύριζε βαριά από την κοπριά, τις πικροδάφνες και τα νυχτολούλουδα. Δεν τον ανάσαινε, τον κατάπινε -τόσο πηχτός ήταν από την υγρασία.
Κωλότοπος! σκέφτηκε. Τι περιμένεις… Κάμπος.
Πήγε στο κυλικείο. Ο καφετζής λαγοκοιμόταν σε μια καρέκλα πίσω από τον πάγκο. Δυο τρεις άλλοι καθόντουσαν βαριεστημένοι στα τραπέζια. Κάθησε κι εκείνη να περιμένει.
Ο τύπος την πλησίασε όταν έβγαλε τσιγάρο. Για να της προσφέρει φωτιά, ξέρεις τώρα. Μελαχρινός, γεροδεμένος. Από κείνους τους λαϊκούς, τους δουλευταράδες, που ο λόγος τους είναι συμβόλαιο, και τα σχετικά. Όχι του γούστου της, βέβαια, ωραίος άντρας όμως.
Είπανε τα κλασικά. Πώς σε λένε, πού μένεις, τι γυρεύεις εδώ τέτοια ώρα. Εκείνος ήταν νταλικέρης -τι άλλο;- και περίμενε ένα φορτίο κολόνιες απ΄ τη Θεσσαλονίκη.
"Θες να πάμε μια βόλτα;" της είπε κάποια στιγμή, στο άσχετο.
Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Τον έβαλε στο αμάξι και πήγαν παρακάτω. Ποιος άπλωσε πρώτος χέρι δεν ξέρω. Πέσανε ο ένας πάνω στον άλλο σα λυσσασμένα σκυλιά. Πόσο κράτησε; Πέντε; Δέκα λεπτά; Ούτε.
Είδε το τρένο να έρχεται. Καλά καλά δεν είχαν καταλαγιάσει οι σπασμοί της.
Μ΄ ένα τίναγμα του κορμιού της πέταξε από πάνω της τον άντρα.
"Το τρένο! Πάμε να φύγουμε!" τον πρόσταξε λαχανιασμένη.
Εκείνος, αποσβολωμένος, ίσα που πρόλαβε ν' ανεβάσει τα παντελόνια του.
Τον άδειασε καμιά πενηνταριά μέτρα απ' το σταθμό.
"Κατεβαίνω συχνά Αθήνα", της είπε, βγαίνοντας από το αμάξι. "Δώσ΄ μου το τηλέφωνό σου".
Τον κοίταξε λες και ήταν ανώμαλος. "Τι να το κάνεις;"
Έβαλε ταχύτητα και τσούλησε μέχρι το σταθμό. Τον είδε στον καθρέφτη να στέκεται σα χαμένος στη μέση του δρόμου.
Πλάκα μας κάνεις, ρε φίλε; σκέφτηκε.
Έπειτα έριξε μια ματιά στην είσοδο του σταθμού και τον ξέχασε τελείως. Ανάμεσα στους ταξιδιώτες που ξεχύνονταν από τις πόρτες ήταν κι ο δικός της.
Πετάχτηκε από το αμάξι κι έτρεξε καταπάνω του. Τον αγκάλιασε σφιχτά.
"Αγάπη μου…"
Έχωσε το πρόσωπό της στο λαιμό του κι ανάσανε βαθιά. Αναστέναξε. Η μυρωδιά του την τρέλαινε. Εκείνος τη φίλησε κι έχωσε τη γλώσσα του στο στόμα της.
"Όχι εδώ, βρε μάτια μου… Δε γουστάρω να μας χαζεύει ο κάθε λιγούρης", του είπε.
Τον έπιασε από το χέρι, πήγαν στ΄ αμάξι κι έφυγαν.
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Πέμπτη, Ιουνίου 15, 2006 και ώρα 1:02 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
1:35 μ.μ.Καλημέρα Κουρούνα μου! Να μην σχολιάσω γιατί δεν χρειάζεται κατά τη γνώμη μου! Η αίσθηση που μου άφησε ήταν τόσο άγρια και λυσσασμένη σαν το ένστικτο που δεν καταλαγιάζει εμπρός στην όποια λογική. Καλό καλοκαίρι να χουμε, Μ.
1:39 μ.μ.
γίνεσαι όλο και καλύτερη κάθε φορά.
αυτό είναι σενάριο μικρού μήκους πάντως.
έξοχο.... ουουουουουουουουουου σιξσιξσιξσιξσιξσιξσιξσιξ
ουουουουουουουουουο ποπ ιζ σαταν ποπ ιζ σαταν ποπ ιζ σαταν
ΣΚΑΤΑ! ΖΗΛΕΥΩ ΣΑ ΜΑΛΑΚΑΣ!
1:40 μ.μ.
>> Ο αέρας μύριζε βαριά από
>> την κοπριά,
σσσσσσσσ(ρουφοντας αερα)
μας εφτιαξες παλι σημερα οσο δεν παιρνει....
1:47 μ.μ.
Περίεργη ιστορία.
Ωραία γραμμένη, αλλά περίεργη.
2:26 μ.μ.
μιας και καποτε κατεβαινα απο ενα ρημαδοτραινο για να βρω τον πρωην μου που τοτε ητανε νυν μου εβαλες σκεψεις στο μυαλο που δεν θα πρεπε.
καλου κακου λεω να παω να του σπασω κανα γονατο με κλωτσιες για παν ενδεχομενο.
αν παραπονεθει θα τον παραπεμψω στην ηθικη αυτουργο.
δηλ εσενα.
..
2:40 μ.μ.
Ελπίζω μετά να τους πάτησε ο νταλικιέρης με την νταλίκα του.
(υπέροχο κείμενο)
3:07 μ.μ.
Πολύ καλό!!
6:30 μ.μ.
Ωραίο κείμενο λογοτεχνικά.
Ασυμβίβαστες σκέψεις.
{Την έπιανε τρέλα.
Μέτραγε τα λεπτά.
Έπαιρνε το αμάξι κι έτρεχε μες στην άγρια νύχτα να τον βρει.
Μόνο και μόνο για να περάσουν μαζί λίγες ώρες παραπάνω.}
{Όχι του γούστου της, βέβαια, ωραίος άντρας όμως
Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά
Ποιος άπλωσε πρώτος χέρι δεν ξέρω
Ο ένας πάνω στον άλλο σα λυσσασμένα σκυλιά.}
Διχασμένη προσωπικότητα?????
Κάτι από δρ.Τζεκυλ και μιστερ Χαϋντ Θυμίζει.
11:07 μ.μ.
Λίγο τσουλάκι η ηρωίδα σου αλλά από κειμενάρα σκίζεις!
:P
3:23 μ.μ.
Μου θύμισε μια φορά που ήμουν στο αεροδρόμιο και περίμενα τον δικό μου να γυρίσει από εξωτερικό. Στο μεταξύ άδειαζαν διάφορες πτήσεις, κατέβαινε κόσμος και ντουνιάς, κι άλλοι περίμεναν τους δικούς τους, όρθιοι, καθισμένοι, ανυπόμονοι, βαριεστημένοι. Ήταν κι ένας τυπάς, βαρύς κι ασήκωτος, γένεια τριών ημερών (πώς το κάνουν αλήθεια; υπάρχουν ειδικές μηχανές;), κολλητό φθαρμένο τζην, κυνηγετικό γιλέκο, μαύρα γυαλιά, καουμπόικες μπότες, και το μαλλί χαίτη, σαν τον παλιό καλό καιρό. Το χείλι του δεν έσπαγε στην άκρη ούτε χιλιοστό. Είπαμε: άντρακλας.
Ξαφνικά, το βαρύ, σκαμμένο προσωπείο έλιωσε σ' ένα αιφνιδιαστικό χαμόγελο. Έβγαλε το γυαλί για να δει καλύτερα την ξανθιά, λεπτή οπτασία που έτρεχε ανάλαφρη προς το μέρος του. Έδειχνε τόσο χαρούμενη όσο κι εκείνος. Ρίχτηκε στην αγκαλιά του με πάθος. Και μόλις το πρόσωπό της βρέθηκε στον ώμο του, έξω δηλαδή απ' τό οπτικό του πεδίο, θαρρείς και το πέρασες με σφουγγάρι, τόσο δραματική και αστραπιαία ήταν η αλλαγή. Σαν τους μίμους ή τα καρτούν που αλλάζουν εκφράσεις στο δευτερόλεπτο. Μια έκφραση άφατης βαρεμάρας, αηδίας και περιφρόνησης ζωγραφίστηκε στο χαριτωμένο προσωπάκι, συνοδέυτηκε δε κι από το χαρακτηριστικό άνοιγμα του στόματος με τη γλώσσα κρεμασμένη έξω, πως λέμε "μπλιαχ"... ενώ ο βαρύς καρδιοκατακτητής την έσφιγγε πάνω του και της έλεγε "μωράκι μου, γλύκα μου, πόσο σε πεθύμησα..." Και στη στιγμή έκανε πίσω το κεφάλι της, τον κοίταξε, και να πάλι η άλλη μάσκα, εκείνη του "κι εγώ σ' αγαπώ αγάπη μου"...
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Τι παράξενα πλάσματα που είμαστε οι άνθρωποι! Να είναι άρα γε ο αντίποδας της δικής σου ιστορίας; Να είναι η άλλη όψη του νομίσματος; Ή μήπως είναι η ίδια ιστορία με άλλα χρώματα;
Μελάνι
3:41 μ.μ.
Ηθικόν συμπέρασμα:Καλύτερα να τις περιμένετε παρά να σας περιμένουν!
12:43 μ.μ.
Όμορφο κείμενο.
Όπως και πολλά άλλα κείμενά σου, άλλωστε.
Είναι η πρώτη φορά που γράφω σχόλιο σε κάποιο blog και, καθόλου τυχαία, επέλεξα να είναι στο δικό σου.
2:05 μ.μ.
Εγώ, πάντως, είμαι με τον νταλικέρη.
7:05 μ.μ.
Μου θύμισες ένα κείμενο του Καρυωτάκη, από τα πολύ καλά πεζά του, για την ερωτική λύσσα της στιγμής.
Και μ' έκανες να ανατρέξω και σε προηγούμενα κείμενά σου.
Μπράβο κοριτσάρα μου.
ΜΙΜΗΣ
10:01 μ.μ.
sarafof η πρώτη σου παράγραφος ειναι τόσο διαφορετική από τό υπόλοιπο κειμενο.Αφήνει αυτήν τήν γλυκόπικρη γευση από έρωτες που τέλειωσαν βίαια αλλα δέν τέλειωσαν ποτέ πραγματικά.
10:46 μ.μ.
ωραίος άντρας όμως
Τον άδειασε καμιά πενηνταριά μέτρα απ' το σταθμό.
Εμένα μου αρεσαν αυτές οι δυο φράσεις περισσότερο.Αυτές που δείχνουν πόσο πολύ πόναγε ο ερωτάς την για τον άλλον.
11:10 μ.μ.
Εμενα μου εκανε εντυπωση ο σχολιασμος μιας Ιφιμεδειας. Εχασα αληθεια ωρα να σκεφτω τι εννοουσε:
"Περίεργη ιστορία.
Ωραία γραμμένη, αλλά περίεργη".
Δεν λεει:
"Περιεργη ιστορια.
Ωραια γραμμενη και περιεργη"
Λεει "αλλα"
Λες και οι ωραια γραμμενες δεν πρεπει κατα κυριο λογο να ειναι περιεργες, η τουμπαλιν, σα να πρεπει οι περιεργες να ειναι defacto ασχημα γραμμενες.
Τελικα ασχημα μας τα λεει η Ιφιμεδεια, αλλα περιεργα;
(το ερωτηματικο μπαινει για να δημιουργησει περαιτερω συγχυση σε οσους προσπαθουν να ακολουθησουν)
--
evris
11:17 μ.μ.
Το δευτερο προβλημα που μας προεκυψε με αυτην την προταση και ακομα την συζηταμε, ειναι οτι πραγματικα δεν βγαζει κανενα νοημα στην ερωτηματικη της μορφη.
Σε ρωταω λοιπον ευθεως Κουρουνα:
Ειναι η ιστορια σου ωραια γραμμενη αλλα περιεργη η οχι;
Εχουμε κολλησει εδω στο σπιτι πια και μιλαμε ετσι: (Θελεις μια υπεροχη αλλα καλομαγειρεμενη καρμποναρα; Ωραια η καρμποναρα σου. Καλομαγειρεμενη, αλλα ωραια)
--
evris
11:34 μ.μ.
Συγνωμη Κουρουνα και παλι, φυσικα και feel free να σβησεις τα 3 απανωτα comments μας, αλλα ρε παιδι μου ειμαστε εδω μαζεμενοι, για καποιο λογο δεν μπορουμε να ξεπερασουμε αυτην την προταση ετσι απλα. Τελικα μετα απο λιγη ωρα καταληξαμε σε κατι περιπου με ομοφωνια:
Λες σε μια μαγειρισα:
Ωραια η καρμποναρα σου.
Ωραια, αλλα περιεργη.
Δεν ειναι για να βγαλει νοημα αληθινα απο την κριτικη σου.
Ουτε για να της πεις εναν καλο λογο.
Νομιζουμε ειναι ενας σουρεαλ τροπος σε ανυποπτο χρονο, να την κανεις να μαθει οτι δεν θα ζηταγες και δευτερο πιατο που να σε σταυρωνανε, χωρις ομως να προσεξουν οι αντρες του τραπεζιου οτι της εριξες μεγαλη κακια, εκει μεσα στην ευφορια του τραπεζιου και τα κολακευτικα λογια για το γευμα... Οταν μαλιστα το λες, χαμογελας. Αν οι αλλοι δεν ειναι προσεκτικοι και εχουν χαλαρωσει θα το εκλαβουν ως ενα ακινδυνο, κολακευτικο σχολιο προς την μαγειρισα.
Καταληξαμε. Ηταν συγκεκαλυμενη μεγαλη φιδισια κακια. Συγκεκακαλυμενα μεγαλη, αλλα κακια φιδισια.
Τελος αναλυσης.
--
evris and the rest
4:09 μ.μ.
το κειμενο υπεροχο... τα σχολια ακομη καλυτερα . Πρεπει ομως να επανελθεις με συνεχεια, ειτε τη συνεχεια της ιστοριας ή το τι απεγινε ο καημενος ο νταλικερης!
Α, και κατι ακομη. . . Οταν η ηρωιδα αγκαλιαζει τον δικο της και μας περιγραφεις τον τροπο που τον μυριζει κτλ. αυτοs δεν μυριζει πανω της τοv νταλικερη?
4:35 μ.μ.
Ρε συ evris, 6 λέξεις έγραψα και κόντεψες να βραχυκυκλώσεις. Είπαμε, όχι κι έτσι.
Πάρε λοιπόν και τη μετάφραση στην παραφιλολογία σου:
Γράφω "ωραία γραμμένη" =
Εννοώ ωραία γραμμένη =
ωραία γραμμένη ως προς τη φόρμα, τη γλώσσα, την ιδέα, τον ελλειπτικό λόγο, την πρωτοτυπία.
Γράφω "αλλά περίεργη" =
περίεργη ως προς το θέμα =
κάτι δεν μου κάθεται καλά. Κάτι δεν μου κολλάει στην ηρωίδα. Δεν είμαι σίγουρη ότι μια γυναίκα που είναι τόσο ερωτευμένη θα έκανε μια αρπαχτή με έναν άγνωστο δέκα λεπτά πριν έρθει το τρένο από το οποίο θα κατέβει ο έρωτας της ζωής της. Από την άλλη δεν είμαι και ο φωτεινός παντογνώστης. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να λειτουργούν κι έτσι. Για μένα πάντως είναι περίεργο.
Τα περί καρμπονάρας και φιδίσιας κακίας δεν τα σχολιάζω. Εσείς που "είστε εκεί μαζεμένοι" φάτε μία στην υγειά μου.
Υ.Γ Διατηρώ το δικαίωμα να γράφω στα σχόλια κι άλλα πράγματα εκτός από μπράβο, ζήτω, κλπ., όταν δεν θέλω να γράψω μπράβο, ζήτω, κλπ.
6:12 μ.μ.
Εναλλακτικός τίτλος (και ίσως πιο... you know)
"The things we do for 10cc"
Είμαι σίγουρος πως ξέρεις τι εννοώ.
6:15 μ.μ.
Ναι ρε παιδι μου, κολλησαμε. Τι να κανουμε, το παραδεχομαστε, περασαμε μιση ωρα συζητωντας ακριβως αυτην την προταση "Ωραια ... περιεργη".
Το περι φιδισμου ειναι η μονη εκδοχη που εγινε αποδεκτη απο την πλειοψηφια και αυτο εξαιτιας του παραδειγματος με το φαγητο, την καλεσμενη και την οικοδεσποινα (Ωραια μαγειρεμενο το φαγητο σου χρυση μου αλλα περιεργο) και κυριως γιατι θελαμε να προχωρησουμε και σε αλλα εξισου σημαντικα θεματα μετα. Ολες οι αλλες εκδοχες που επεσαν στο τραπεζι δεν αντεξαν την προσεκτικη εξεταση.
--
evris
9:06 π.μ.
Απορία:
Κουρούνα έχεις γκόμενο;
Αν δεν έχεις εξηγείται, αλλά αν έχεις πώς σ' αφήνει κοπέλα μου να ξημεροβραδιάζεσαι στο μπλογκ; Τίποτ'άλλο δεν κάνετε; Ή είστε πολύ καιρό μαζί, οπότε ξεφορτώνεστε ο ένας τον άλλο.
12:49 μ.μ.
Σχόλιο στο τελευταίο σχόλιο. Tο να πεις τη γνώμη σου για κάτι (κείμενο, εικόνα, φαγητό, οτιδήποτε) είναι καλοδεχούμενο δικαίωμα. Tο να μειώσεις κάποιον (τον δημιουργό του κειμένου, της εικόνας, του φαγητού, του οτιδήποτε) χρησιμοποιόντας κλισέ του τύπου "έχεις γκόμενο?" το μόνο που δείχνει είναι πως είσαι "καημένος". Tο πικρόχολο σχόλιο μιας ανέραστης γεροντοκόρης. Kαημένος γιατί ανέραστος και γεροντοκόρος ηθοποιός (σίγουρα όχι στο θέατρο!).
Kουρούνα βρίσκω το κείμενο σου πολύ όμορφο και σαν γραφή και σαν ιστορία.
2:10 μ.μ.
Ηθοποιέ, κοίτα, μάλλον δίκιο έχεις. Ξημεροβραδιάζεται η άτιμη πάνω από το μπλογκ, την τύχη μου μέσα. Ξημεροβραδιάζεται.
Τώρα, αν δεν έχεις εσύ γκόμενο και θες να σε γαμήσω, πες το μου.
3:32 μ.μ.
Evris, μη φρικάρεις, σκέφτηκα ακριβώς το ίδιο με την Ιφιμέδεια. Προσωπικά, μου έκανε για ιστορία-μάθημα πάνω στην υποκρισία, την στιγμιαία λαγνεία, την απογοήτευση, και τις ψευδαισθήσεις.
Με τάραξε...
5:53 μ.μ.
Αν ηταν "καλοεκτελεσμενο αλλα αναμενομενο" χωρις να σου προκαλεσει καμια ταραχη θα ηταν καλυτερο, δηλαδη....
Χμμ, ευτυχως που η συζητηση αυτη με τα αναμενομενα εναντιον συνταρακτικων, αφορα καρμποναρες και κειμενα και οχι σεξ...
--
evris
7:54 μ.μ.
Ευτυχώς δε λες τίποτα!!!
Τόση φαιά ουσία χαμένη... αμαρτία απ'το Θεό :))))
9:53 μ.μ.
Ωραία, μπράβο και μετά λέτε για τους άντρες. Και στο μέλλον αν υποψιαστεί αυτή κάτι για τον γκόμενο θα το βρίζει και θα του λέι πως αυτός ξενοπηδάει ενώ αυτή του ήταν πιστή όλο αυτό τον καιρό και άλλα τέτοια.
Βρε καλά που κάνω και δεν δεσμεύομαι (κάπου το έχω ακούσει αυτό παραλλαγμένο)
11:09 μ.μ.
Ίμερος...
Πολύ ωραίο.
12:08 π.μ.
Καλά τραγουδάει ο Πανούσης:
Θα σου γαμηθώ
μ όποιον θέλω εγώ
μόλις βγεις απ την πόρτα
με τον πρώτο τυχόντα
θα σου γαμηθώ
Πέρα από πλάκα τώρα, καταπληκτικό κείμενο. Μόνον που οι πουτάνες κι οι λωλές έχουν τις τύχες τις καλές. Ενώ εμείς, τα καλά κορίτσια...
9:03 π.μ.
Ο νταλικέρης μακράν ο καλύτερος. Κάθεται και λιώνει μέχρι που του σκάει μία τύπισσα έξω από τα νερά του εντελώς και το κάνουν άγρια στο αυτοκίνητο. ΄Μου αρέσει που αποδεικνύει ότι τα αντίθετα θα έρθουν κοντά και θα ζευγαρώσουν βίαια, ορμητικά, σύντομα και χωρίς πολλά πολλά λόγια.
Η ηρωίδα πάλι έχει τον ακράτητο. Ενώ περιμένει το φουρφουρένιο της έρωτα δίνεται στο νταλικα-boy. Αυτό σημαίνει ότι όποιος έχει δίπλωμα οδήγησης κερδίζει τον ΟΣΕ ( που μόνιμα κολλάει στο Λιανοκλαδι και στο Γοργοπόταμο ).
Η ιστορία σου είναι πολύ όμορφη ( για να μιλήσουμε και σοβαρά ) και η ομορφιά της είναι εκεί που δεν κολλάνε σε άλλους οι προτάσεις. Έτσι δεν σκεφτόμαστε άλλωστε; Μία απορία όμως: γιατί ο νταλικέρης να περιμένει το φορτίο με τις κολώνιες από τη Θεσσαλονίκη και να μην περιμένει κάτι άλλο plus brutal? Λιπάσματα ας πούμε;
Υ.Γ. Τώρα κατάλαβα γιατί τα μεταφορικά έχουν αυξηθεί. Δεν φτάνει που τα μεταφορτώνουν στη μέση του πουθενά τα εμπορεύματα έχουμε και τους νταλικέρηδες που τους ψάχνουν στις φυλλωσιές του κάμπου. Α πα πα, με σκοτώνει αυτός ο ρεαλισμός....
2:38 μ.μ.
Υπέροχο κείμενο... όπως όλα...
Θα ήταν ωραίο, να γράψεις και τι έκανε αυτός όσο την περίμενε...
Αποδεικνύεις πάντως, ότι όταν σε μία σχέση, ο τρίτος είναι περαστικός, τότε πάντα η σχέση αναζωπυρώνεται!
9:51 π.μ.
Αριστοτεχνικά γραμμένη ιστορία. Μου αρέσει που δείχνει πόσο πολυδιάστατοι και αντιφατικοί γινόμαστε. Θα έλεγα οτι το στόρυ, πέρα από την ίδια τη δράση που έχει, είναι βαθιά ανθρώπινο...
Τα συγχαρητήριά μου για την περιγραφή της ατμόσφαιρας και της υγρασίας του κάμπου, νιώθω οτι κολλάω ήδη... :)
3:34 μ.μ.
Η Κουρούνα ξέρει να γράφει._ Υπόκλιση στο συγγραφικό της ταλέντο.
Αλλά κι εμένα δε μου κολλάει κάτι, όπως λέει η Ιφιμέδεια.Τέτοιος έρωτας και πάνω στην αναμονή ξεπέτα?...
Εκτός αν η ηρωίδα αυτό κάνει και τις άλλες μέρες που δεν περιμένει τον καλό της.
Πες τα Αθεόφοβε...
7:28 π.μ.
Μου θυμίζει Ιορδανίδου.
Στο σπάσιμο μιας παρθένας απο τσολιά στα ανάκτορα.
"Αυτός ανέβασε την φουστανέλλα του κι εκείνη κατέβασε τα τζήν της".
Δεν κατάλαβε, ούτε την ένοιαζε το γιατί.
Μικροαστικά σεξουαλικά όνειρα, παράνομα, κρυφά και λαικά, μηδέν οι αναμνήσεις.
Λοιπόν για να το κάνουμε πιο ρεαλίστικ.
Σενάριο πρώτο:
Ο νταλικιέρης έχει μόλις αρχίσει το παρκάρισμα της "νταλίκας" του με ταχύτητα πρώτη, όταν το τραίνο ακούγεται στον σταθμό.
Εκείνη "με ένα τίναγμα του κορμιού της" προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά τα μπράτσα του νταλικιέρη την σφίγγουν σαν τανάλια.
Δεν μπορεί να ξεφύγει.
Αυτός βάζει ταχύτητα δεύτερη, το "όχημα" μουγκρίζει, μουγκρίζει κι εκείνη, ο εραστής περιμένει με ανυπομονησία, στο τέλος ρωτά αν κάποιος είδε μια κοπέλλα μ'ένα αμάξι. Ο μισοκοιμισμένος καφετζής δείχνει προς την πλευρά του σκούρου όγκου, διπλα στις καλαμιές ή κάνει τον ανήξερο;
Η σημασία του καφετζή σαν "ο απο μηχανής θεός".
Σενάριο Δεύτερο:
Ακολουθεί το διήγημα της Κουρούνας αλλά με συνέχεια.
Η κοπελλιά στην κάψα της ξέχασε το προφυλακτικό στο ντουλαπάκι, μετα απο 2 μήνες καταλαβαίνει ότι είναι έγκυος, κάνει the dirty deed, abortion, στα πεταχτά αλλά και με συνέπειες, παντρεύεται τον εκείνο της, προσπαθούν να κάνουν παιδιά, αποτέλεσμα μηδέν.
Πηγαίνει ξανά και ξανά στον ίδιο σταθμό να βρεί τον νταλικίερη που ήξερε ότι ο λόγος του είναι συμβόλαιο, αλλά δεν ξέρει ότι εκείνο το βράδυ που τον άφησε χωρίς να του δώσει το κινητό, εκείνος απο την στεναχώρια του στον δρόμο ήπιε ένα μπουκάλι κολώνια και έπαθε δηλητηρίαση αλκοόλ.
Να γιατί το φορτίο ήταν κολώνιες.
11:14 π.μ.
Υπέροχη η ιστορία κι η απόδοσή της αλλά, υπάρχει ένα λογικο κενό : Έτσι "αδειάζεις", χωρίς να κρατήσεις ούτε ένα τηλέφωνο, κάποιον που σε κάνει να χύνεις σε 10 λεπτά ? Έγκλημα !
9:15 μ.μ.
ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΥΧΕΣΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ. ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΞΑΝΑΦΕΡΝΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ.ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙΣ(ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ "ΘΑ ΠΝΙΓΩ ΑΠΟ ΚΑΒΛΑ"). ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΝΙΩΘΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΑΥΤΟ. ΚΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΤΟ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΟΥ ΩΣ ΑΝΔΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ 2 ΦΟΡΕΣ SEX ΜΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ. ΚΟΥΡΟΥΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ.
11:54 μ.μ.
Dimostheni, orse -me to sumpatheio- poy pnigesai gia na teleiwseis!
Katalabainoume ti les kai xwris epixeirimata wraiopoiisis tis katastasis.
6:16 π.μ.
Τι μασουλάς Δημοσθένη;
Παρθένος είσαι ή μόλις πέρασες στις εισαγωγικές;
Μόνο οι γυναίκες που έχουν εραστή με προβλήματα πρόωρης εκσπερμάτωσης πνίγονται να προλάβουν τον οργασμό απο τον φόβο ότι θα τελειώσει το σερβίρισμα με το πρώτο ορεκτικό.
Οι γυναίκες που ξέρουν ότι το γαμήσι θα είναι ένα και καλό προσπαθούν να το ευχαριστηθούν όσο μπορούν περισσότερο με διαφορετικές στάσεις κτλ.
Η βιασύνη στην περίπτωση του ένοχου ήταν δικαιολογημένη.
Επιμένω ότι το διήγημα δεν είχε σασπένς.
Συνήθως το πεταχτό στο αυτοκίνητο γίνεται βαρετό για την γυναίκα που το σιχαίνεται γιατί σαν καλό αιλουροειδές που είναι της αρέσει να τεντώνεται άνετα προς όλες τις διευθύνσεις, πάνω κάτω, δεξιά, αριστερά, στο ορεκτικό, στο κύριο γεύμα και στο επιδόρπιο.
Σ'ένα κουβά περιορίζονται οι κινήσεις και δημιουργούνται τα μελανιάσματα.
Παρακαλώ ότι άλλες ερωτήσεις θα είμαι στην διάθεσή σας μέχρι μέσα Ιουλίου.
Μετά ταξιδάκι στην χώρα που τα στήθη σερβίρονται άσπρα ή κόκκινα.
Μετά
12:54 μ.μ.
Κουρούνα
a) Para siempre
b) Per sempre
c) For ever
d) Όλα τα παραπάνω
10:19 μ.μ.
"όχι εδώ βρέ ματια μου Δέν γουστάρω νά μας χαζευει κάθε λιγούρης του είπε'.......
......"αυτός σα νά συμφωνησε δέν ειπε τίποτα .κίνησαν νά φύγουν,αυτός κοντοστάθηκε ,γυρισε τό κεφάλι καί εριξε μια ματια στήν εξοδο του σταθμου.
Τώρα της φάνηκε ότι έκανε ενα γνέψιμο σάν χαιρετισμό στήν νεαρη πού περίμενε μέ μια βαλίτσα στό χερι? Μπά ιδέα της ηταν." Από τίς 15του μηνα δέν έχει καμιά ιδέα νά γράψει?
3:40 μ.μ.
Ρε παιδιά σοβαρολογείτε, γίνονται τέτοια πράγματα τη μετά aids εποχή;
Τσ, τσ, τσ...
3:49 π.μ.
Πως κάνετε έτσι; Αγχώθηκε η κοπελίτσα(βλέπε ηρωίδα) στην αναμονή και είπε να χαλαρώσει!(βλέπε με νταλικιέρη) :P
3:21 μ.μ.
Μαρία Βέλλιου γίνονται και παραγίνονται τέτοια πράγματα σε τέτοια εποχή!
Οι αμβλώσεις και τα aids έχουν την άτιμη δόξα τους.
Ελισάβετ,
αν αντί για κοπελίτσα ήταν το κοπέλι σου τι θα του πρότεινες για να χαλαρώσει;
Βουτιά στα παγωμένα νερά του Ερωτοπνίχτη ποταμού ή την πρώτη του αγάπη;
3:40 μ.μ.
αχ αυτή η Λάρισα!!
4:33 μ.μ.
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ! "Ρούφηξα" το κειμενό σου, που μέχρι τη μέση περίπου ηταν (για τα γούστα μου βεβαιως) ό,τι καλύτερο. Με γύρισες κάμποσες δεκαετίες πίσω.... Εκεί με το νταλικιέρη με χάλασε. Μα, ....σκύλα ήταν; Και αφού "μέτραγε τα λεπτά" για τον άλλον, από λαχτάρα και αγάπη υποθέτω, το συναίσθημα πάει πέταξε με το νταλικιέρη. Προτιμώ τη μυρωδιά της κοπριάς από την απλυσιά του νταλικιέρη....Μήπως εγώ είμαι "της παληάς σχολής"; Ή μήπως τα γράφεις για να ¨μετράς απαντήσεις στο blog;
3:06 μ.μ.
χαχαχα πολυ καλο κειμενο Κουρουνα.Δεν καταλαβαινω ομως γιατι πολλοι σου την ειπαν για την μη ρεαλιστικοτητα της ιστοριας,λες και ο σκοπος σου ηταν να τους καβλωσεις!!!!!!
2:45 μ.μ.
θα συμφωνήσω με την Ιφιμέδεια. Δε με έπεισε καθόλου η ηρωίδα. Το story μου θύμισε λίγο Άρλεκιν με επίφαση ωμότητας και κυνισμού (είχε και θεληματικό πηγούνι ο macho-νταλικέρης?)Καθαρά εντυπωσιασμού το κείμενο και καθόλου ουσίας
12:56 μ.μ.
Καλώς με δεχτήκατε και τρίβω τα χέρια μου από χαρά που θα κάνω πάλι την έξυπνη.
Τον δράστη δε φτιάχνουν μόνο οι κακές παρέες, αλλά και οι συνθήκες - περιστάσεις. Ο πηχτός αέρας, η ζέστη, η μπλούζα που χε κολλήσει στα βυζιά της, η ψιλή κουβέντα με τον τεστοστερονάτο νταλικιέρη ήταν αρκετά για να γίνει η ζημιά, αυτά για τους ηθικολόγους "που δεν κατάλαβαν" πώς μια τόσο ερωτευμένη γυναίκα επιδόθηκε σε τέτοια επαίσχυντη ξεπέτα. Γι αυτό δε βγαίνουμε ποτέ απ΄το σπίτι ασυνόδευτες, ειδικά σε καύσωνα/δε μιλάμε ποτέ σε αγνώστους, ειδικά αν μοιάζουν στον Θοδωρή Ζαγοράκη.
Πολύ παραστατικό κείμενο, κατά τ' άλλα. Σχεδόν μύριζα των ιδρώτα των παράνομων εραστών και τον καυτό αέρα. Πολύ ωραίο!
(άπαιχτο το σχόλιο του ανώνυμου: "Υπέροχη η ιστορία κι η απόδοσή της αλλά, υπάρχει ένα λογικο κενό : Έτσι "αδειάζεις", χωρίς να κρατήσεις ούτε ένα τηλέφωνο, κάποιον που σε κάνει να χύνεις σε 10 λεπτά ? Έγκλημα !"
Nαι, η αλήθεια είναι ότι απόρησα κι εγώ!)
12:51 π.μ.
Κουρούνα η ιστορία σου είναι ένας ύμνος στην ερωτική αναμονή!
"τους όμορφους έρωτες με έρωτα τους προσμένεις..."
ο νταλίκας με νοοτροπία δημόσιου υπάλληλου...μου φάνηκε...
γιατί να σου δώσει το τηλέφωνό της χρυσέ μου; αρσενικό κτητικής σχέσης είχε... το άλλο είναι που θα της προκύπτει με τον άνεμο, όχι απ' τη μουχλιασμένη λίστα του Nokia της.
(αναρωτιέστε που ξέρω τη μάρκα του κινητού της;...
Φυσικά εγώ κατέβηκα από το τραίνο!!!
Κι η σωστή ευχή που περιμένω: τα κέρατά μου να είναι ισόσκληρα με το πέος των ερωτικών στιγμών μου :)
1:50 π.μ.
...και δεν μου λέτε βρε καλόπαιδα, ερευνητές των αντιφάσεων της ιστορίας της Γιάννας,
τόσα πράγματα βρήκατε να τονίσετε (ιδιαίτερα που δεν "υιοθέτησε" τον κ. Δεκάλεπτο)
πως εξηγήτε να χτυπάνε την μύτη της όμορφης τα νυχτολούλουδα με το άρωμά τους ντάλα μεσημέρι; ή μήπως 'ηταν μαύρα μεσάνυχτα;
7:17 μ.μ.
Πού γράφει ότι ήταν μεσημέρι;
4:47 μ.μ.
έξοχο! [ήθελα να πω και κάτι άλλο αλλά αυτολογοκρίηκα].
6:59 μ.μ.
ηταν λιγο μαλ....αλλα καταταλα καλουτσικο!!!!
4:15 μ.μ.
Eυχαριστώ, Ανώνυμε, με σκλαβώνεις.
4:44 π.μ.
όποιος-α έχει φάει στην μάπα την ξενέρα που προκαλούν οι σχέσεις από απόσταση,ταυτίζεται με όλους τους χαρακτήρες της ιστορίας 100%.
ηθικό δίδαγμα,καλύτερα μόνος-η,παρά μπλεγμένος με αυτά τα κόλπα.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο