Τα μακαρόνια λάσπωσαν (μέρος α΄)
"Πάει και τέλειωσε. Έχω μαλακομαγνήτη". Αυτό ήταν το αιώνιο παράπονο της Ζωής, που το συνόδευε με βαρύ αναστεναγμό, στωικό χαμήλωμα του βλέμματος και σούφρωμα των λεπτών χειλιών της -το τελευταίο είχε ως αποτέλεσμα κάτι που η μάνα της, πολύ παραστατικά, αποκαλούσε "κώλο της κότας".
"Μην κάνεις το στόμα σου σαν τον κώλο της κότας, Ζωζώκα μου", συμβούλευε η κυρία Αντιόπη κάθε φορά που έπιανε την κόρη της το παράπονο.
"Άσε με, ρε μάνα, και συ!" νευρίαζε η Ζωή. "Και μη με λες Ζωζώκα. Δεν είμαι πια πέντε χρονών!"
"Ό,τι πεις εσύ, Ζωζώκα μου. Εγώ δεν ξαναμιλάω", έλεγε καρτερικά η κυρία Αντιόπη, ρίχνοντας επιδέξια άλλο ένα κροσέ στα νεύρα του σπλάχνου της -από αγάπη όμως, όπως όλες οι μανούλες.
Στα σαράντα πέντε η Ζωή είχε στο ενεργητικό της δύο αποτυχημένους αρραβώνες, έναν αποτυχημένο γάμο, τρεις αποτυχημένους σοβαρούς δεσμούς, κι έναν αδιευκρίνιστο αριθμό από ερωτικές περιπέτειες, επίσης αποτυχημένες, που όμως ήταν επιπόλαιες οπότε δεν πιάνονται.
Ο φίλος της ο Θανάσης, που πήγε στην Αμερική να γίνει ψυχολόγος αλλά τελικά παράτησε τις σπουδές του κι επέστρεψε στην Ελλάδα για ν' αναλάβει την πατρική επιχείρηση Νεωτερισμοί-Οκαζιόν "Η Τουλίπα" -στις Τζιτζιφιές- προσπαθούσε να την πείσει ότι δεν έφταιγε κάποιος σατανικός μαλακομαγνήτης αλλά η ίδια. Για λόγους τους οποίους μόνο η ψυχανάλυση μπορούσε να αποσαφηνίσει, υποστήριζε ο Θανάσης, η Ζωή επέλεγε ανισόρροπους.
"Καλά έκανες και προτίμησες ν' ασχοληθείς με το εμπόριο", του έλεγε εκείνη, που μικρή εκτίμηση έτρεφε για τις ψυχαναλυτικές ικανότητες του Θανάση. "Δεν τους επέλεγα, σου λέω, με επέλεγαν". Στη συνέχεια, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία της και φτάνοντας στο παρόν, του αράδιαζε μια σειρά από περιπτώσεις που, κατά τη γνώμη της, αποτελούσαν τρανή απόδειξη πως ο μαλακομαγνήτης όχι μόνο ήταν υπαρκτός, αλλά επιπλέον λειτουργούσε στο φουλ.
Πρώτος στη λίστα της ήταν ο Κανέλος, ένας μαθητής της πέμπτης δημοτικού. Όταν η Ζωή ήταν τριτάκι, προκειμένου να τη γοητεύσει, μετά το σχόλασμα την έπαιρνε στο κυνήγι μέχρι το σπίτι της, κραδαίνοντας στο χέρι μια βέργα πάνω στην οποία είχε καρφώσει κουραδάκια σκύλων -ένα εμπνευσμένο, σουρεαλιστικό σουβλάκι που, στην τρυφερή ηλικία των οχτώ ετών, εκείνη δεν μπόρεσε να εκτιμήσει.
Ακολουθούσε ο Φίλιππος, ένας συμμαθητής της στην τρίτη γυμνασίου, που της άφηνε στο θρανίο ραβασάκια γραμμένα στον Οδηγητή. Η Ζωή είχε κρατήσει μια αναμνηστική σελίδα και την έδειχνε στο Θανάση. Ανάμεσα σε καρδούλες, φύλλα ινδικής κάνναβης, κρυπτογραφικές μουντζούρες, κι έναν πύραυλο που εκτοξευόταν βγάζοντας φλόγες -και που, σύμφωνα με τον Θανάση, ήταν φαλλικό σύμβολο-, σχεδιασμένα όλα με κόκκινο στυλό, ήταν γραμμένο ένα ερωτικό ποίημα:
Είμαι μια σκουλικαντέρα 47 κιλών κρεμασμένη σ' ένα τσιγγέλι.
Δεσποινίς μου επιτρέπεται ν' αγγίξω τα βυζιά σας;
Δεσποινίς μου επιτρέπεται ν' αγγίξω τα βυζιά σας;
"Όχι μόνο ήταν μισή μερίδα, δεν ήξερε κι ορθογραφία", έλεγε χολοσκασμένη η Ζωή. Τελικά ο Φίλιππος είχε περάσει στη Θεολογική, και σήμερα ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά, γεγονός που διαόλιζε την πάντα παρούσα στις συζητήσεις της Ζωής με το φίλο της κυρία Αντιόπη.
"Ανορθόγραφος ξανορθόγραφος την έκανε τη δουλίτσα του", σχολίαζε. Κι όταν της έριχνε φαρμακερές ματιές η κόρη της πρόσθετε βιαστικά, "Καλά, Ζωζώκα μου, εγώ δεν ξαναμιλάω".
Μετά τον Φίλιππο σειρά είχε ο Γρηγόρης, μαθητής της τελευταίας τάξης του Λυκείου όταν η Ζωή πήγαινε στη δευτέρα. Λεχρίτης, μηχανόβιος, ραδιοπειρατής -ο Γρηγόρης αφιερώνει στη Ζωζώκα… Ζωζώκα… Ζωζώκα…-, θεωρούσε επαναστατική πράξη να αμολάει βροντερές πορδές όταν του απηύθυναν το λόγο οι καθηγητές του. Παραδόξως, το τελευταίο, και όχι όλα τα υπόλοιπα, είχε εντυπωσιάσει τη Ζωή. Όπως και να το κάνεις είναι ταλέντο -αν και παρεξηγημένο- να κλάνεις κατά βούληση. Ο Γρηγόρης λοιπόν επί ένα χρόνο της έκανε το βίο αβίωτο, απειλώντας ότι θα την κάνει ασήκωτη από το ξύλο αν δεν πήγαιναν μαζί για καφέ, αν δεν καθόταν στο θρανίο του, αν δεν τον συντρόφευε στις κοπάνες, αν τον κάρφωνε στο λυκειάρχη, αν, αν, αν… Ευτυχώς, μολονότι μέχρι τότε έμενε σταθερά από δυο χρόνια σε κάθε τάξη, στην τρίτη λυκείου οι καθηγητές βαρέθηκαν αυτόν και τις ομοβροντίες του και τον πέρασαν χατιρικά, γλιτώνοντας τη Ζωή από άλλους δώδεκα μήνες τρομοκρατίας.
Στο πανεπιστήμιο, τη Ζωή ερωτεύτηκε σφόδρα ο Μελέτης, γιος του κυρίου Βασίλη που είχε το καφενείο απέναντι από τη φοιτητική εστία. Τον απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι, όμως εκείνος κολλούσε με σελοτέιπ στην πόρτα του δωματίου της σημειώματα: "Γλυκιά μου, πέρασα με τυρόπιτες αλλά έλειπες", ή "Αγαπούλα, έφερα σουβλάκια αλλά δε σε βρήκα", ή "Ζωΐτσα, πέρνα από το καφενείο. Η μάνα μου έφτιαξε λουκουμάδες". Στο τέλος, ολόκληρη η σχολή θεωρούσε ότι η Ζωή πηδιόταν με το Μελέτη για να εξασφαλίζει τσάμπα φαγητό.
Ο κατάλογος των επίδοξων πυροβολημένων μνηστήρων ήταν μακρύς, όμως ο άσος στο μανίκι της Ζωής, το μεγάλο ατού στους διαξιφισμούς της με τον Θανάση ήταν ο Ξενοφών.
(συνεχίζεται)
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2006 και ώρα 2:57 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
3:50 μ.μ.Αααααα όλο λάδι λάδι και τηγανίτα τίποτα
Ελπίζω με τον Φώντα ο οποίος φαίνεται νταβραντισμένος να έχει ολίγη ποιοτική τσοντούλα .
Δεν είναι καθόλου κακό . Μέχρι τώρα πάντως μου εξάπτει τη φαντασία.
Αχ περιστέρα μου ο αναγνώστης σαν εμένα όταν χώνει το μπιρμπιλωτό ματάκι του στην «μπλογκοκλειδαρότρυπα», θέλει να δει την Ζωζώκα με τον «καραφλό αρχηγό».
4:01 μ.μ.
Κουρούνα μου,
γνωστός πολύ γνωστός ο μαλακομαγνήτης.
Δεν θυμάμαι να σου έχω ποτέ μιλήσει για τις δικές μου εμπειρίες, αν και ο Κανέλος της Ζωής μου θύμισε εφιαλτικά πολύ τον Ιάκωβο, θύμα της γοητείας μου στο Δημοτικό. Τον Ιάκωβο που έλιωνε τις κιμωλίες με σάλιο και σχεδίαζε σουρεαλιστικά σχέδια στο θρανίο για το χατήρι μου και μου έφερνε χεσμένα φτερά περιστεριών από το κοτέτσι του.
Και άλλα και άλλα και άλλα πολλά. Δεν είναι της παρούσης. Σηκώνουν τσιγάρο.
Μην μας αφήσεις σε αγωνία το Σ/Κ. Αναμένω Φώντα.
4:11 μ.μ.
Ανυπομονώ να διαβάσω τι άλλο τράβηξε ο "μ.....μαγνήτης"!
4:16 μ.μ.
Χαρίζεται μαλακομαγνήτης. Ελαφρώς χρησιμοποιημένος αλλά ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Με μεγάλη εμβέλεια. Παραδίδεται αβίαστα και αβασάνιστα στον χώρο σας. Πληροφορίες εντός.
4:18 μ.μ.
εγώ παλι (για να κάνω και την τοποθέτησή μου) ανυπομονώ να δω τι άλλο νόμιζε η ζωζω ότι οφέιλεται σε μαλακομαγνήτη =)
4:38 μ.μ.
Εκτός από τον μαλακομαγνήτη υπάρχει και ο "ανθρωποδιώχτης"!
Ξέρεις, άμα κάποιαν την παρατάει συχνά ο γκόμενος....
Έχεις ιδέα πόσα ευχέλαια έχουν γίνει για χάρη τού;
5:23 μ.μ.
Tι εστι "Ξενοφων" ;Γιατι μάς το κόβεις στο καλύτερο;
7:59 μ.μ.
Περιμένω τη συνέχεια!! :)
Και μετά θα σου πω...για τον άνδραθύμαμαγνήτη που έχω εγώ!!!
φιλιά
12:17 π.μ.
Αχ, το κυνηγητό με τη βέργα. Τι πόθος και τι πάθος.
Εγώ, δυστυχώς, ήμουν ντροπαλός. Ποτέ δε βρήκα το θάρρος να κάνω τέτοια αποκοτιά. Ήμουν μια ρομαντική ψυχή, που φλερτάριζε διακριτικά, σαν κλέφτης μες τη νύχτα.
Συγκεκριμένα, σε κείνη τη συμμαθήτρια που ερωτεύομουνα στο κάθε διάλειμμα, πήγαινα κρυφα και της κολλούσα μια τσίχλα στα μαλλιά.
Όπως όλοι οι μεγάλοι Ρομαντικοί, δεν σταύρωσα ούτε μία γκόμενα. Αλλά τουλάχιστον διατήρησα καθαρό το σχολείο.
2:35 μ.μ.
Φίλτατη Ζωίτσα, ο οκαζιονέρ και παρ'όλόγον ψυχαναλυτής φίλος σου Θανάσης έχει δίκιο. Δεν υπάρχει μαλακομαγνήτης. Απλώς ο τόπος είναι γεμάτος μαλάκες. Όποιος και να σου κάτσει,έχει πιθανότητες 999 τοις χιλίοις να είναι μαλάκας.
Ο χιλιοστός είναι αδερφή... (αξιολάτρευτη κατά τ' άλλα ανθρώπινη παραλλαγή).
8:16 μ.μ.
ανυπομονώ για τη συνέχεια
12:50 μ.μ.
Ειμαι η Ζωη.
and not proud ot it
Γυρισες;
παρε με τελεφουνκεν.
4:05 μ.μ.
Πολύ μου αρέσει. Δεν ξέρω αν πρόκειτα για μαλακομαγνίτη ή για αντροδιώχτη. Πάσχω κι'εγώ από την δεύτερη πάθηση.
Λούλου η λόλα
4:27 μ.μ.
KAI MALAKOMAGNHTHS ,KAI TRELOMAGNHTHS KAI APO OLA TA KALA EXEI O MPAXES!!!!!!!!!!!
9:33 μ.μ.
Για τον απωθητή της αυτογνωσίας που διαθέτει η Ζωζώκα, δεν βλέπω κανά χιντ....
ΥΓ Καλό φθινόπωρο!
4:01 μ.μ.
Αναμένω εναγωνίως και τη σύνδεση με το λασπωμένο μακαρόνι... είναι σαφές μέχρι τούδε πως η Ζωζώκα δεν τα προτιμά al dente ;)
11:53 μ.μ.
Αντί για το υπέροχο τούτο κείμενό σου να σου σχολιάσω τον κώλο της κότας? Επειδή όταν μούτρωνα η μαμά μου΄, μου έλεγε ακριβώς τα ίδια με σένα για κότες και πισινά και επειδή δεν είχα δεί ποτέ τα πισινά μιάς κότας, στηνόμουνα το καλοκαίρι έξω απο το κοτέτσι της γιαγιάς μου και περίμενα να φύγει ο κόκκορας (γιατί μιά φορά που δεν περίμενα με κυνήγησε και με τσιμπούσε). Οταν έφυγε, έπιανα τις κότες απο την ουρά και τις σήκωνα για να δώ πώς είναι ο κώλος τους και όντως Κουρούνα μου ήταν σουφρωμένος, όπως τα χείλια μου όταν νευρίαζα..
Σοφές οι μαμάδες λοιπόν.
12:06 π.μ.
epikoinonise...rica-col
1:02 π.μ.
περαστικη απο εδω ,ξόμεινα,στη ΚΟΥΡΟΥΝΑ και το χάρηκα.Η συμβολη μου στον προβληματισμό λεγεται ''μαλακοπαγιδα'' όπως αυτοαποκαλείται μια φιλη (αυτή εχει το θαρρος και το λέει,οι υπολοιπες απλώς... κραταμε τον μαλακα στην παγιδα)
6:46 μ.μ.
Κουρούνααααα,
τα μακαρόνια λάσπωσαν!
(κατά το Ακάκιεεεε τα μακαρόνια να'ναι Μίσκο!)
Δώσε τροφή στο λαό!
8:52 μ.μ.
Θα… σκάσω Ζωζώκα μου, αν δεν διαβάσω και το β’ μέρος!
Που χάνεσαι και, το κοινό, περιμένει;
Είσαι πάντως, άπαιχτη .
9:56 μ.μ.
Σας θαυμαζω! Με εχετε ξεπερασει...
10:09 μ.μ.
Γι' αυτό στριφογυρίζετε στον τάφο σας σαν αρνί στη σούβλα;
12:25 π.μ.
Άντε ρε κουρούνα, δεν λασπώσανε απλώς, χυλός γίνανε... Πότε θα φάμε και τα υπόλοιπα?
5:05 μ.μ.
ante koritsi moy...dose mas kai to B' meros na mas trelaneis!!
9:59 π.μ.
μπραβο! μπράβο! δεν ειχε τυχει να ξαναδιαβασω κειμενό σου και τώρα καταλαβα τι έχανα τόσο καιρό! από σήμερα και μέχρι θανάΤΟΥ, θα παραΚΩΛΟΥθώ ανελλιπώς και θα σε ΑΦΟυγκράζομαι συχνά, ΔΕσμευμένη αιώνια στις καταπληκτικές σου δημοσιεύΥΣΕΙΣ !
5:44 μ.μ.
κουρουνίτσα γιατί κακολογείς τον Γρηγόρη, εσύ δηλαδή δεν κλάνεις;
6:26 μ.μ.
Μα που είναι η συνέχεια;;;;
ένας μήνας τώρα και ακόμα; κουρούνααααα...
7:56 μ.μ.
τουλάχιστο, έφαγε κανέναν λουκουμά; ή εκτός από μόνη, ήτο και πεινασμένη;
5:13 μ.μ.
Αγαπητή και ταλαντούχα Κουρούνα, ζητώ χίλια συγγνώμη που θα χρησιμοποιήσω το blog σου για να αναφερθώ επί του προσωπικού αλλά νομίζω πως θα συμφωνήσεις ότι έχω θέμα.
Λοιπόν, μπαίνοντας στο blog σου μετ΄απαό καιρό, λόγω φόρτου, είδα για πρώτη φορά μια νέα σχολιογράφο-blogger που υπογράφει με το όνομα "Αργυρένια".
Σας ενημερώνω ότι Αργυρένια ονομάζεται η δωδεκάχρονη κόρη μου, η οποία άνοιξε δικό της blog με το όνομα της από τον Μάιο, στο blogspot. Το blog της σχολιογράφου σου έίναι μεταγενέστερο και είναι στο wordpress.
Σημειώνω ότι το όνομα "Αργυρένια" είναι ένα όνομ απου δεν υπάρχει γενικώς, ούτε καν ως υποκοριστικό του Αργυρώ. Το έχω ψάξει προφανώς, εφόσον έχω βαφτίσει έτσι το παιδί μου. Ήταν έμπνευση του πατέρα της.
Γνωρίζω κάμποσες που λέγονται Αργυρώ, από διάφορες ηλικίες, μεταξύ αυτών και η μητέρα μου, καμία δεν το έχει ακούσει. Ακόμη κι αν υπήρχε όμως, το βρίσκετε σωστό να το υιοθετεί κάποιος στη blogόσφαιρα, τη στιγμή που προηγείται άλλος;
Δηλαδή, θα ήταν σωστό αν πήγαινα εγώ στο wordpress και άνοιγα blog με το όνομα Κουρούνα κι άρχιζα να υπογράφω και να σχολιάζω έτσι εδώ κι εκεί;
Προσωπικά είμαι βέβαιη ότι η εν λόγω είδε το όνομα ψάχνοντας τα blogs και το υιοθέτησε χωρίς να έχει σχέση μ'΄αυτό, θεωρώ δε ούτως ή άλλως την πράξη της απαράδεκτη και απολύτως αήθη για τα δεδομένα της blogόσφαιρας. Ήδη έχω ζητήσει να ανακαλέσει. Ήθελα απλώς να σας ενημερώσω για να ξέρετε με ποιόν έχετε να κάνετε όταν τη συναντάτε-ει δυνατόν να επικαλεστώ και τη συμπαράσταση σας. Ελπίζω να μην το αντιληφθεί το παιδί μου πριν διορθωθεί γιατί θα στενοχωρηθεί πολύ.
Για του λόγου το αληθές, το blog της κόρης μου στη διεύθυνση http://argyrenia.blogspot.com.
Άλλωστε γράφω επώνυμα. Ευχαριστώ για την ανοχή και την συμπαράσταση σας εκ των ροτέρων. Πιστεύω άλλωστε ότι στα θέματα ηθικής σ' αυτόν τον αχανή χώρο πρέπει να είμαστε σαν γροθιά.
Κουρούνα, εννοείται περιμένουμε τη συνέχεια του πολύ ωραίου post.
1:52 π.μ.
Ο μαλακομαγνήτης λειτουργεί όπως όλοι οι μαγνήτες..φεύγει από τον πάνω πόλο και πάει στον κάτω πόλο. Που σημαίνει ότι για να υπάρχει ως οντότητα θα πρέπει να υπάρχει κάποιος κάτω πόλος να τον δεχτεί.Μην τα ρίχνουμε όλα λοιπόν στους μαλακομαγνήτες..υπάρχουν και οι κάτω πόλοι που τα δέχονται..
2:36 μ.μ.
Κυρία Βέλιου, μπορεί να κάνω λάθος, αλλά μου φαίνεται ότι γυρεύετε ψιλά γράμματα. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το είδε από εσάς, τι να κάνουμε τώρα; Όλοι τα ονόματά μας (τα κανονικά, αυτά της ταυτότητας) τα έχουμε επειδή κάποιοι κάπου τα είδαν, κάπου τα άκουσαν και τα διάλεξαν. Δηλαδή καθένας που έχει ένα όνομα θα έχει και το κόπυραιτ μέχρι να πεθάνει; Ακόμη κι αν το επινόησε ο ίδιος - και δεν είστε οι μόνοι που το έκαναν - από τη στιγμή που "βγαίνει στον αέρα", ανήκει σε όλους. Δεν είναι πατέντα φαρμάκου, μπλογκ είναι. Απλώς θα καταλάβουν όλοι ότι υπάρχουν διάφοροι με το ίδιο όνομα και τέλειωσε. Αφήστε που δεν αποκλείεται να είναι και σύμπτωση, και η άλλη Αργυρένια να ενοχληθεί εξίσου μ' εσάς.
4:37 μ.μ.
Μα, θα σκάσω Κουρούνα μου, θα σκάσω!
Πες και τη συνέχεια!
Θα πάω κατευθείαν στη Ζωζωκα μου φαίνεται!
7:46 μ.μ.
Μελάνι, γεια, ειλικρινά με εκπλήσσετε. Σίγουρα δεν είναι και προς θάνατον το συγκεκριμένο θέμα-τα θέματα ήθους γενικότερα όμως είναι. Εδώ δεν μιλάμε για το όνομα που φέρουμε αλλά για το όνομα που χρησιμοποιούμε σ' ένα διαδικτυακό μέσο, το οποίο είναι ταυτότητα και υπογραφή στο μέσον αυτό.
Και είθισται να θεωρείται ότι κατοχυρώνει την υπογραφή εκείνος που πρώτος την χρησιμοποιεί.
Φερ' ειπείν θα το θεωρούσα κακοήθεια το να βγει κάποιος άλλος από τη Γιάννα και να υπογράφει ως Κουρούνα.
Φοβάμαι ότι αν επικρατήσει το ήθος αυτό, οι σοβαροί bloggers θα εξαφανιστούν ή θα κάνουν κάτι άλλο. Διότι απ' ότι ξέρω κι άλλοι έχουν παρόμοιους προβληματισμούς-έχουν γίνει μάλιστα κι ευτράπελα με κάποιους που επίτηδες και με κακές προθέσεις οικειοποιούνται το όνομα άλλων.
8:27 μ.μ.
Σήκω Κουρούνα για να δεις
Το Μπλογκ σου τι το κάνουμε…εμείς!
4:06 μ.μ.
εχω και εγω προμηθευτει μαλακομαγνητη ο οποιος ομολογω δουλευει αψογα εδω και χρονια. Δεν τον θελω ομως αλλο πια. παρτε τον, και δεν θελω τα λεφτα μου πισω
9:01 μ.μ.
There is no such thing as μαλακομαγνήτης, κορίτσια. Απλά τις περισσότερες από σας τις γοητεύουν οι μαλάκες, και όταν καταλάβουν περί τίνος πρόκειται, είναι αργά.
Εξηγούμαι: Στη σχολική ηλικία, τα καλά παιδιά είναι ντροπαλά. Τα μαλακισμένα δεν κωλώνουν πουθενά. Μέχρι να πάρει μπρος ο λευκός πρίγκηπας και να κάνει την κίνησή του, σας την έχουν πέσει δέκα λεχρίτες και σε κάποιον από αυτούς ενδώσατε. Οπότε ο καλός κατεβάζει το κεφάλι και στρίβει.
Μετά τα 20, αυτού του παιδιού του έχουν μείνει κάποιες ανασφάλειες, και κομπλάρει απέναντι στις γυναίκες που γουστάρει. Οι άλλοι έχουν γίνει εξπέρ στο μπαλαμούτι. Γι΄ αυτό και βλέπουμε κάτι θεές να γυρνάνε με κάτι ξεφτίλες, και στο τέλος βέβαια να χτυπάνε το κεφάλι τους. Βάλε και το ότι οι μαλάκες είναι απόλυτη πλειοψηφία, όχι 999/1000 που λέει το μελάνι, αλλά πάλι απόλυτη, και εδώ είμαστε!
Το θέμα για ένα καλό παιδί, είναι να μην παραμείνει για πάντα "καλό παιδί" γιατί από ένα σημείο και μετά αυτό είναι κατάρα. Τα "καλά παιδιά" τα φτύνετε πρώτες εσείς, και πολλές φορές καλά κάνετε γιατί είναι βαρετά και σπάστες. Το αγόρι γίνεται άντρας μόλις βρει την ισορροπία ανάμεσα στις αρχές που δεν πρέπει να προδόσει και στις αναστολές που πρέπει να πετάξει. Εγώ τα κατάφερα στα 25, μετά από πολλή προσπάθεια.
Κουρούνα, φιλάκια και κράτα γερά! Περιμένω τη συνέχεια!
11:42 μ.μ.
η αφήγηση παίρνει 9 με άριστα το 10.
το ότι κάποιοι αναζητούν τσόντα σε αυτό το μπλόγκ,κακό του κεφαλιού τους.
εγώ,προσωπικώς χαλαρώνω με τέτοια κείμενα.συνέχισε έτσι!
11:52 μ.μ.
εναλλακτικός τίτλος:
"Τα μακαρόνια δεν ήσαν al dente"
2:56 μ.μ.
black dog, συμφωνώ αρκετά με το κείμενο σου.
Ιδιαίτερα η προ-προτελευταία φράση για την ισορροπία ανάμεσα σε αρχές και αναστολές εκφράζει μια μεγάλη πραγματικότητα και είναι μεγάλη χαρά το ότι υπάρχουν άντρες που το καταλαβαίνουν αυτό-και το εφαρμόζουν, εννοείται. Επίσης, έχει σημασία να καταλαβαίνουν ποιές είναι αυτές οι αρχές.
Δυστυχώς, το ποσοστό που ανήκει στην "κακή " κατηγορία-η αγωγή μου δεν μου επιτρέπει να εκφραστώ, τουλάχιστον γραπτώς-μπορεί να μην είναι 99% είναι όμως πλειοψηφία.
Σε συγχαίρω αν ανήκεις στοςυ υπόλοιπους. Πιστεύω ότι ο δρόμος αυτός φαίνεται πιο δύσκολος αλλά θα είσαι πιο βαθιά ικανοποιημένος, όπως και οι γύρω σου. Καλή πορεία.
10:22 π.μ.
Μάλλον η κ.Βέλλιου δεν εχει καταλαβει οτι η μπλογκόσφαιρα ειναι οπως και ο αληθινος,σκατένιος κόσμος έξω,διότι απαρτίζεται από τούς ίδιους ανθρώπους.Γι αυτό και οραματίζεται "ιδανικές"καταστάσεις όπου ισχύουν οι δικές της αρχές,τύπου"όποιος το πιάσει πρώτος,δικό του είναι".Αυτή η τόσο ηθική κυρία λοιπόν κάνει κατάχρηση του χώρου της κουρούνας χωρίς τσίπα!Τς τς,τα σημερινά ήθη...
Κουρούνα,τα μακαρόνια μούχλιασαν και σε λίγο θα ειναι για πέταμα!Πάει τοσος καιρός που το ξέχασα το κείμενο...
3:31 μ.μ.
Επιτέλους αποκαλύπτετε ποιος είναι πίσω από το σούπερ χιτ του Σάκη «θα σου φτιάξω... μακαρόνια με κιμά για να φας » Η κουρούνα
6:59 μ.μ.
@ on the border:
Πρώτον, θα πρέπει να αποφασίσετε αν είμαι μια κυρία που οραματίζεται ιδανικές καταστάσεις σ' έναν σκατένιο κόσμο ή αν είμαι μια που κάνει κατάχρηση ξένου χώρου χωρίς τσίπα.
Δεύτερον, συνηθίζεται να γράφει κανείς στα blogs για θέματα που προκύπτουν στην κουβέντα ή και άλλα, εφόσον το επιτρέπει ο ιδιοκτήτης. Κι εσείς το ίδιο κάνετε. Ανά πάσα στιγμή, η Κουρούνα μπορεί να το σβήσει.
Αν κάνω εγώ κατάχρηση, εσείς την συνεχίζετε και μάλιστα προκαλείτε την περαιτέρω συνέχιση της κατηγορώντας με.
Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Το βλέπω πράγματι τώρα ότι ο κόσμος αυτός είναι όπως τον περιγράφετε.
Και έχετε δίκιο στο ότι δεν μου ταιριάζει καθόλου.
Από δω και πέρα, θα προσέχω που πατάω.
Ίσως εσείς, πάλι, να έχετε επιλέξει να εναρμονιστείτε μ' αυτόν.
2:20 μ.μ.
είμαι νέα εδώ μέσα και μπαίνω πρώτη φορα.....δεν ξέρω αν θα δείτε το σχόλιό μου.όμως αυτό που έχω να πώ εγώ είναι ότι κουρούνα δεν είσαι η μόνη που έχεις αυτόν τον μαγνήτη....θεωρώ ότι κατέχω τα προτία και κανένας δεν νομίζω ότι είναι στο σημείο που εγώ είμαι....είμαι 29 χρονών και δεν νομλιζω ότι έχει ζήσει κανείς άλλος ότι εγώ,σε σημείο που να θεωρώ ότι τελικά δεν μπωρώ να αντιμετοπίσω την ζωή....εσύ κουρούνα τα πάιρνεις light και έτσι πρέπει-εγώ όμως δεν τα εκλαμβάνω κατ'αυτόν τον τρόπο γιατί είναι πάρα πολλά αυτά που με έχοθν στιγματίσει και τίποτα το φυσιολογικό.....καλό είναι να μπορείς να γελάς αλλά κάποια στιγμή και αυτό στερεύει...μακάρι να μπορούσα και γω ν'αντιμετώπισω έτσι τις καταστάσεις αλλά η υπομονή μου εξαντλήθηκε....να μην σας κουράζω άλλο...ευχαριστώ που με ανεχτήκατε....αα!!
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο