Ροζ ιστορία
Κι εκεί που βαριέσαι αφόρητα να δουλέψεις, πέφτει τηλεφώνημα από φίλη και συνάδελφο που επίσης βαριέται να δουλέψει. "Δεν έρχεσαι από δω μήπως σπρώξουμε η μια την άλλη και γράψουμε καμιά αράδα;" σε ρωτάει. Καλή ιδέα, σκέφτεσαι. Παίρνεις λοιπόν τα μπογαλάκια σου -φορητούς, αναλόγια, φλασάκια, το βιβλίο- και πας στο σπίτι της. Και αφού κοπανάτε μερικές μπίρες -για την έμπνευση, βρε αδερφέ- στρώνεστε να μεγαλουργήσετε. Κάτι η παρέα, κάτι το αλκοόλ, το παίρνεις πατριωτικά και αρχίζεις να μεταφράζεις:
Η Κάθριν θα ξαφνιαζόταν αν μάθαινε ότι ο Μάρκους δεν ήταν απέναντί της τόσο αδιάφορος όσο νόμιζε εκείνη. Ήταν αλήθεια αυτά που έλεγε ο κόσμος για την ομορφιά της. Έβλεπε με τα ίδια του τα μάτια πόσο χαριτωμένη ήταν, πόσο αγνή φαινόταν με τα εβένινα μαλλιά της να πέφτουν στην πλάτη της όπως η κυματιστή χαίτη του υπέροχου μαύρου αλόγου του. Η μύτη της ήταν λεπτή, ελαφρά ανασηκωμένη, το πρόσωπό της οβάλ με ωραία τονισμένα ζυγωματικά. Τα χείλη της δεν έμοιαζαν με τα διαρκώς σουφρωμένα ρόδινα μπουμπούκια των κυριών της βασιλικής Αυλής, αλλά ήταν απαλά, καμπυλωτά και εκφραστικά. Ο Μάρκους παρατήρησε πώς τα εφηβικά στήθη της τέντωναν το ύφασμα της ρόμπας της και πώς τα πλαισιωμένα με μαύρες βλεφαρίδες μάτια της – λαμπερά και πράσινα, που έμοιαζαν να φωτίζουν το μικρό παρεκκλήσι– ήταν πλημμυρισμένα από ένα κράμα περιέργειας και ανησυχίας καθώς σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει. Στην αρχή ο Μάρκους δεν είχε καμία πρόθεση να εμπλέξει το κορίτσι στο σχέδιό του. Και τώρα που τη γνώρισε αναρωτήθηκε για την ίδια του τη σκληρότητα, γιατί σίγουρα δεν είχε κανένα δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο.
Και πάνω που έχεις πάρει φόρα κι έχεις μπει στο πνεύμα του ρομάντζου, άνθρωπος είσαι, σου ΄ρχεται κατούρημα. Βγαίνεις από το ροζ σύννεφο και κατευθύνεσαι στην τουαλέτα. Άμα τη επιστροφή σου διαπιστώνεις ότι η φίλη -και συνάδελφος- έχει προσθέσει τη δική της πινελιά στην ιστορία αγάπης που έχεις αφήσει στη μέση:
Σίγουρα όμως. Κανένα δικαίωμα. Ο Μάρκους ήταν και άφραγκους και η Κάθριν δεν γούσταρε τους άφραγκους. Είχε τρύπες στις τσέπες και ξεφτι(λι)σμένες κάλτσες και όταν ήθελε πασατέμπο απ’ το δρόμο, έπρεπε πρώτα να ζητιανέψει. Σκατά ζωή. Όταν η Κάθριν του μίλησε για το σάρκινο σπαθί του, του ήρθε να τη σπάσει στο ξύλο. Άκου σάρκινο σπαθί κοτζαμάν άνδρας! Με τέτοια μαλαπέρδα! «Έλεος Κάθριν», της είπε και η φωνή του έσπασε. «Μα τι είπα;» ρώτησε η Κάθριν. Εκείνος έπιασε το κεχριμπαρένιο χέρι της και το ακούμπησε απαλά στη μαλαπέρδα του. «Πω πω», είπε η Κάθριν. «Πω πω», είπε κι ο Μάρκους. «Τι ωραία που είναι η ζωή», αναστέναξε ο Μάρκους. «Ναι, είναι ωραία η ζωή», συμφώνησε κι η Κάθριν. «Ειδικά με μαλαπέρδες τέτοιου μάκρους».
Κι όσο διαβαζεις την προσθήκη, αρχίζει να σου φαίνεται ολοένα και πιο καλή. Και κάπου εκεί αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι είναι λίγα τα ψωμιά σου στα ρομάντζα...
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007 και ώρα 10:27 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
5:17 π.μ.Όντως μεγάλη εφεύρεση οι μαλαπέρδες μάκρους. Ειδικά όταν δεν έχεις πού να απλώσεις την μπουγάδα.
Νομίζω πάντως ότι η Κάθριν έκανε κακή επιλογή συντρόφου. Αν κατάλαβα καλά ο Μάρκους είχε και άλογο.
8:59 π.μ.
Proteinw na meineis esu sta romantza kai na susthseis thn filh kai sunadelfo ston tupo apo to Videodromio (an 8umamai kala t' onoma)! Akou malaperda se romantzo! LOOOL. Kala pou den evale kreatoverga!
10:00 π.μ.
Mπορεί η Κάθριν να κρατήσει το Μάρκους ως εραστή, μην πάει χαμένη κι η μαλαπέρδα, αλλά να βρει ένα φραγκάτο να παντρευτεί και μετά να προσλάβει το Μάρκους ως κηπουρό ή poolboy στη βίλα της...
Το παραπάνω το έχω κλέψει από αλλού, αλλά δε θυμάμαι από που...
Υ.Γ.: Μα "σάρκινο σπαθί";;;Έλεος!!!
11:43 π.μ.
ΟΥ ΟΥ ΟΥ
Δε ντρέπεστε!!!
(Καλό ΠΣΚ κούκλα!)
12:26 μ.μ.
Ο άφραγκους Μάρκους
με μαλαπέρδα απείρου μάκρους!
2:33 μ.μ.
Τί ρπμαντικό.....
Σ;)
3:29 μ.μ.
Με μπερδέψατε κι εσύ κι η φίλη (αν δεν πρόκειται για φανταστική δηλαδή), δεν είμαι σίγουρος ούτε αν έφταιγαν οι μπύρες ούτε ποιά έγραψε ποιό κομμάτι της ιστορίας...
3:54 μ.μ.
Plume, συμφωνώ μαζί σου. Η Κάθριν έπρεπε να προτιμήσει το μαύρο άτι. Άλλη η μαλαπέρδα του Μάρκους, άλλη του Ψαρρή.
Φραουλίτσα, έχεις απόλυτο δίκιο. Η φίλη μου θα έκανε στράκες στο Βιντεοδρόμιο και ευτυχισμένο τον κύριο Θανάση.
Σπιτόγατε, η ιστορία σου θυμίζει ύποπτα σενάριο "καλλιτεχνικής" βιντεοταινίας. Μάλλον "Κεραμιδόγατος" θα έπρεπε να λέγεσαι.
0 comments, ξέρω, είμαστε ξετσίπωτες (αλλά μας αγαπάτε). Καλά ΠΣΚ και σ' εσένα (αυτό το "κούκλα" μου θύμισε έναν πολύ αγαπημένο φίλο).
Άννα, τύφλα να΄χουν τα χαϊκού!
Μαύρε Γατούλη, "ρομαντική" είναι το δεύτερο όνομά μου.
Blueprints, καθόλου φανταστική, σε διαβεβαιώνω. Απλώς μερικοί άνθρωποι βγάζουν το ψωμάκι τους μεταφράζοντας ρομαντικές ιστορίες. Το πρώτο κομμάτι είναι η μετάφραση, το δεύτερο η προσθήκη της φίλης μου (όχι, δε θα περιληφθεί στο βιβλίο!). Και χωρίς μπίρες τα ίδια χάλια έχουμε πάντως.
4:31 μ.μ.
Συγγνώμη αγάπη μου αλλά αυτή είναι η απάντηση του ρεαλισμού στον υπερρεαλισμό της δικής σου περιγραφής.
Μα συγνώμη κιόλας: (μάτια) λαμπερά και πράσινα, που έμοιαζαν να φωτίζουν το μικρό παρεκκλήσι. ΠΟΙΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ρε γαμώτο;;; Δεν κατάλαβα, μπερδεύτηκα.
Ενώ η μαλαπέρδα σαφέστατη. Δεν αφήνει περιθώρια παρανόησης. Γιά να μην πω για το λογοπαίγνιο Μάρκους-μάκρους. Κορυφή!
4:46 μ.μ.
Ο Μάρκους,
Δεν είχε θέμα μάκρους,
Τουναντίον.
Η Κάρθιν,
Ρομαντικό ον,
Το εξέλαβε ως προσόν.
Έτσι με μία μαλαπέρδα,
Εξεκίνησε η σχέση,
Και μέσα στης συνουσίας της ζέση,
Και με τη δίψα που προκαλεί η λακέρδα
Η μαλαπέρδα βάφτηκε ροζ
Και όλο νόημα χαμογέλασε
Ο Μάγος του Οζ.
4:47 μ.μ.
Είστε και απαιτητικοί πελάτες. Η Κάθριν είχε ξυπνήσει μες στ΄άγρια μεσάνυχτα και είχε τρέξει στο παρεκκλήσι του σπιτιού της (ο πατήρ ήτο εγγλέζος λόρδος -είναι ιστορικό το ρομάντζο) και εκεί συνάντησε τον Μάρκους. Ουφ...
4:48 μ.μ.
Τα σχόλια αυτού του ποστ μ΄ αρέσουν ολοένα και πιο πολύ...
5:16 μ.μ.
Τελικα, ενιωσε τον πυρινο ανδρισμο του Μαρκους πανω στο καθαροαιμο ασπρο αραβικο αλογο καθως αυτο καλπαζε; Δεχτηκε λυτρωτικα τα ποταμια της ηδονης του πανω στο ατι;
(αλλιως δεν ειναι Αρλεκιν, ειναι μουφα)
--
e.
5:30 μ.μ.
Ανώνυμε, αυτό είναι από άλλη ιστορία! Βλέπε "Με ένα Άρλεκιν ξεχνιέσαι" (τεύχος Ιανουαρίου -2005).
6:45 μ.μ.
Θυμάμαι μικρός στο χωριό ένα γάιδαρο που τον έλεγαν Μάρκο. Ήταν ήσυχος και νοικοκύρης και πέθανε σχεδόν σαράντα χρονών.
(μη μελαγχολήσει κανείς: τα σαράντα είναι πολύ βαθιά γεράματα για γάιδαρο!)
8:54 μ.μ.
Σωστά λέγομαι σπιτόγατος...
...γιατί τι νομίζεις ότι κάθομαι και κάνω όλη μέρα μέσα στο σπίτι;
Να μη δω και καμιά ταινία;;;
:Ρ
10:37 μ.μ.
Όχι ρε γμτ! Κουρούνα, μάς το χάλασες που απάντησες στην Ιφιμέδεια για το παρεκκλήσι, ξωκκλήσι τι ήταν. Ο "Ποιητής" δεν πρέπει να εξηγεί το έργο του. Ό,τι ήταν να πει το είπε.
Εγώ το παρεκκλήσι το ερμήνευσα ως... το αιδοίον της... μια μικρή πόρτα, μέσα σκοτάδι... άντε να μπεις μέσα να βρεις τη λύτρωση... και την ώρα που θα της έκανε γλυφομούνι θα της έριχνε καμιά ματιά και θα φωτίζονταν τα πάντα γύρω από τα αθώα και λάγνα συνάμα μάτια της.
12:32 π.μ.
Πολύ φοβάμαι ότι η προσθήκη με τις φράσεις σάρκινο σπαθί και μαλαπέρδα τετοιου μήκους υποκρύπτει πρόβλημα της μαλαπέρδας σε σχέση με το φάρδος της το οποίον είναι σημαντικότερον του μήκους της.
1:17 π.μ.
Τελικα τι εγινε, την τρυπησε με το σπαθι? Μην αφηνεις αναπαντητα ερωτηματα. Η συναδελφος η Μ ηταν?
Ενας φιλος απο παλια
5:58 π.μ.
Και τότε ακούστηκε η λιγωμένη φωνή του πάστορα, που όλη αυτή την ώρα έπαιρνε μάτι το καβλαντιζόμενο ζεύγος, κρυμμένος πίσω από ένα μανουάλι: "Κάθριν, κάτσε επιτέλους πάνω στη μπάρα"
11:40 π.μ.
αλλο ένα πραγματικά υπέροχο κείμενο
12:23 μ.μ.
Αγαπητή Κουρούνα,
κι ας με έκανες ρόμπα, κι ας γελάς, εγώ από εκείνη τη μέρα άρχισα να γράφω. Το πρώτο μου βιβλίο σκέφτηκα να το ονομάσω "Πότε θα πάρουμε την Πόλυ".
Να μου πεις σε παρακαλώ τι μπορώ να γράφω αντί για "μαλαπέρδες" για να μπω κι εγώ στο χοροχώρο.
12:37 μ.μ.
Εσύ "συνάδελφος" γράφε για την Κουρούνα και εκείνη για σένα..Τα πάτε τόσο καλά!
1:09 μ.μ.
Πάνο, συγκινήθηκα. Έχουμε και μεις ένα γάιδαρο στο χωριό, κληρονομιά από τον παππού μου, ο οποίος πρέπει να είναι πάνω από 40, αλλά δε λέει να το βάλει κάτω. Μεγάλη Μάρκα ο όνος (θηλυκός γαρ).
Σπιτόγατε, σωστοοοός!
Ανώνυμε α΄, να τι μου κάνει η Ιφιμέδεια. Με πιέζει και απομυθοποιείται ο καλλιτέχνης.
Αθεόφοβε, ότι έχουμε καλόν είναι. Φάρδος; Φάρδος! Τι να γίνει...
Φίλε από τα παλιά, δεν ήταν η Μ., αν και τούτη εδώ Μ. είναι. Σπάνιο το όνομα βλέπεις.
Lost, πολύ ωραία η λεπτομέρεια. Είμαι βέβαιη ότι η θεία παρέμβαση θα συγκινήσει το αναγνωστικό κοινό.
Ανώνυμε β΄, ναι... Σαν να το βλέπω στις βιβλιοθήκες. Πόλεμος και Ειρήνη, Μαντάμ Μποβαρί, και ανάμεσά τους η Ροζ Ιστορία.
Συνάδελφε, Πόλυ με χρόνια και καιρούς Πόλυ δική μας θα είναι.
Ανάδελφε, ναι. Σήμερα λέμε να φτιάξουμε και μια μακαρονάδα μαζί.
1:41 μ.μ.
Για το δίδυμο:
Τα δυό μας στρωματσάδα
με μπύρες και μακαρονάδα
στη μετάφραση χαμένα
τα ρομάντζα μας στρωμένα
με μαλαπέρδες και σπαθιά
η παρέα πάει μπροστά..
2:02 μ.μ.
Γιαφκα δημιουργιας ενοχων το καταντησες (:-)))το μπλογκ Κουρουνα!!!!Εμεις με τα 13ποντα σπαθακια δεν εχουμε λογο υπαρξης(σεξουαλικο )???
υγ.Θα ηταν πολυ ευγενικο αν το επομενο ποστ σου, ειναι αφιερωμενο σε μας τους αδικημενους!!!!
2:07 μ.μ.
Ο Lost ζωγράφισε με τη σημαντική λεπτομέρειά του! Προτείνω να τον αξιοποιήσετε η συνάδελφος κι εσύ, Κουρούνα, ως πρώτο αναγνώστη σας. Μπήκε βαθιά στο πνεύμα του έργου. Το έπιασε γερά.
ο Ανώνυμος α'
11:48 μ.μ.
θέλω το τηλ της Κάθριν
2:53 π.μ.
Ευχαριστώ σε, κουρούνα. Άνώνυμε α', ομολογώ ότι η συμβολή της μαλαπέρδας στο να το πιάσω γερά το νόημα ήταν καθοριστική. Ίσως γιατί είμαι Η και όχι Ο Lost. :-) (ελπίζω να μην μου ξανακόψει το σχόλιο ο blogger)
7:19 π.μ.
Ανάδελφε, μας σκλάβωσες με τους στίχοι σου.
Τρολλ, τ΄ ακριβά αρώματα σε μικρά μπουκάλια, ως γνωστόν. Το παρόν blog είναι microtsoutsoun-friendly, μη διαμαρτύρεσαι.
Keimgreek, δε σου υπόσχομαι τίποτα, αλλά θα δω τι μπορώ να κάνω.
Ανώνυμε α΄, την έχουμε υπόψη μας!
4:34 μ.μ.
Κι όμως, δεν σκεφτήκατε να προωθήσετε τη γραφή της συναδέλφου ως κάτι το καινούριο στον κόσμο του ρομαντικού μυθιστορήματος... Μία τέτοια παράγραφος ατάκτως εριμμένη σε κανα-δύο σημεία θα ξάφνιαζε ευχάριστα και θα έβγαζε τον εγκέφαλο από το λήθαργο που περιπέφτει κατά την ανάγνωση ενός τέτοιου βιβλιαρακίου. Κάτι σαν τις εμβόλιμες σκηνές του Tyler Durden: την είδα, δεν την είδα, μπα στη φαντασία μου θα'ταν...
4:34 μ.μ.
Ελπίζω ο Μάρκους να μην δοκίμασε την απαντοχή της! Άφατη ικεσία σου κάνω δηλαδή.
;-))
9:38 π.μ.
Αναφέρεται ένας πάστορας. Ήταν στα τσιμπούκια μάστορας; Ή μήπως ήταν λιγούρης, σάπιος λιβανομαστούρης; Το... καυλιμάχι (sic) του το φορούσε;
Απορίες ενός κομμουνιστού ψάλτου. Ε... αριστερού ήθελα να πω.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο