Ένα βράδυ, κάπου στην Αθήνα
Περιφέρομαι από μπλογκ σε μπλογκ, ακούγοντας χαλαρωτική μουσική, κατάλληλη για το βραδάκι, δηλαδή το Vampire’s Revenge –ελληνιστί Η εκδίκηση των βρικολάκων – από το σάουντρακ του Blade II. Κι ενώ ενημερώνομαι για τα απίστευτα δρώμενα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, ακούω κάποιον να κραυγάζει από το δρόμο:
«Πούστηδες Έλληνες! Βρωμιάρηδες Έλληνες! Γαμιέστε! Η Ελλάδα τον παίρνει και μετά δεν μπορεί να περπατήσει! Γαμιέστε, γαμιέστε, γαμιέστε! Αρχίδια Έλληνες! Γαμιέστε, τον παίρνετε, γαμιέστε, τον παίρνετε!»
Εντάξει, σκέφτομαι, αξίζει τον κόπο να σηκωθώ από την καρέκλα με κίνδυνο να σπάσουν οι ρίζες που έχουν φυτρώσει στα πισινά μου λόγω παρατεταμένης παραμονής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και επιχειρώ να κρυφτώ πίσω από τους αναιμικούς τηλέγραφους –μη με πουν κουτσομπόλα οι υπόλοιποι κουτσομπόληδες που έχουν βγει στα δικά τους μπαλκόνια. Ο βαθμός επιτυχίας του εγχειρήματος είναι ανάλογος με εκείνον της προσπάθειας ενός ελέφαντα να κρυφτεί πίσω από τις παπαρούνες. Δεν πτοούμαι. Προτεραιότητά μου είναι το δικαίωμα του πολίτη στην ενημέρωση. Σκύβω πάνω από τα κάγκελα και προσπαθώ να εντοπίσω τον αγανακτισμένο συνάνθρωπο, πράγμα εύκολο γιατί εξακολουθεί να ωρύεται με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του.
Πρόκειται για έναν νεαρό γύρω στα είκοσι, εμφανίσιμο, με σπορ ρούχα, που πηγαινοέρχεται στο πεζοδρόμιο, τινάζοντας τεντωμένα τα χέρια του μπρος-πίσω, σαν να παρελαύνει. Οι περαστικοί τον κοιτάνε, άλλοι με φόβο, άλλοι κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι τους για το ιερόσυλον του πράγματος.
«Καριόληδες Έλληνες! Τον παίρνετε! Γαμιούνται οι μανάδες σας και οι αδερφές σας! Ξεκωλιάρηδες! Η Ελλάδα γαμιέται, γαμιέται, γαμιέται!» συνεχίζει εκείνος. Σταματάει ίσα να πάρει δυο ανάσες κι έπειτα αρχίζει ξανά.
«Και η Κίνα! Ναι! Και η Κίνα! Γαμιέται, γαμιέται, γαμιέται! Βρωμιάρηδες Κινέζοι! Ξεκωλιάρηδες! Τον παίρνετε, τον παίρνετε, τον παίρνετε! Η Κίνα τον παίρνει, τον παίρνει, τον παίρνει, και μετά δεν μπορεί να περπατήσει!»
Ξαναμπαίνω στο διαμέρισμά μου, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι πόσες χώρες υπάρχουν στον πλανήτη...
Ετικέτες Χέσε μέσα Πολυχρόνη
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007 και ώρα 6:33 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
7:00 μ.μ.Όπου κι αν πάω η Κίνα με πληγώνει. Ξέρεις εσύ.
7:20 μ.μ.
Φταίει εκείνο το αποκείνο που έκανες για το Πεκίνο.
8:20 μ.μ.
Γαμιεται η Ελλαδα η Ιταλια η Ισπανια αγγλια η...η..η.ηηηηηηηηη.... ο Λιβανος
γαμιεται?
8:28 μ.μ.
Όλοι γαμιούνται. Εκτός από τον Πειραιά -αυτός γαμάει.
8:31 μ.μ.
Μια και δεν τσικνάμε απ΄'οτι βλέπω για πες τε μου και μένα του αμάθητου...τι παίζει με το "γαμιώνται όλοι;"
Μήπως βγαίνει νταλκάς ..ξεγάνωτος και δεν μας πέφτει λόγος;
8:35 μ.μ.
Ανάδελφε, ποιος τον ξέρει το συνάνθρωπο; Για να σάλταρε, όλο και κάτι θα παίζει.
8:38 μ.μ.
Δηλαδή ο περιπλανώμενος εθνο-υβριστής είναι απ'έξω; ή μέσα;
8:41 μ.μ.
Τώρα πια έχει φύγει. Έκοψε μερικές βόλτες κραυγάζοντας και πήγε να τα πει κι αλλού.
8:47 μ.μ.
Κρίμα...που δεν μάθαμε την αιτία..
Θα ήταν ενδιαφέρουσα η ιστορία του αν την ακούγαμε από σένα όμως!
8:50 μ.μ.
Θα σκεφτώ το αίτημά σας, αγαπητέ αναγνώστη. (αριθμ. πρωτοκολ. 8703/33)
10:45 μ.μ.
το μπλογκ σου βγαζει περιεργα ιερογλυφικα.
οσο για την κινα
ξερεις τι συνειρμο εκανα :D
9:19 π.μ.
Pantws to leksilogio tou den htan idiaitera plousio...
8a phge na ma8ei ki alla rhmata kai 8a epanel8ei drimuteros...
7:45 μ.μ.
Μου θυμίσατε πριν χρόνια στο σταθμό Λαρίσης έναν τύπο που φώναζε: «Ζωή! Πάντα πουτάνα η Ζωή/ζωή!» Ακόμα έχω μείνει με την απορία αν ο τύπος σάλταρε από την γκόμενα που τον κεράτωσε ή από τη ζωή γενικότερα.
9:40 π.μ.
Τελικά είναι επιδημία!
Πριν λίγες μέρες πέτυχα έναν τύπο στην Ερμού που φώναζε "Ο Καραμανλής γαμιέται γαμιέται γαμιέται. Τον παίρνει. Είναι πούστης. Γαμιέται ο Καραμανλής. Είναι πισωγλέντης. Γαμιέται γαμιέται γαμιέται..."
11:30 π.μ.
Τελικά πως τα φιάξατε τα ιερογλυφικά??? Πείτε μου και μένα pls....
11:04 π.μ.
Πργματικά, το μυστήριο τούτο μέγα εστί...του γ...ού εννοώ!
10:49 μ.μ.
"...Εκεί οι μαυροντυμένες γριές -η Αλεξάνδρα, η Όλγα και η Αντιόπη- που κάθονταν στην αυλή με την πελώρια ορτανσία στο ξύλινο κρασοβάρελο και έπλεκαν σαν αφιονισμένες με τα βελονάκια τους, κόβοντας και ράβοντας τα άπλυτα του χωριού..."
Και τυπωμένο να το διάβαζα ,τις ίδιες "αναθύμισες" θα είχα!
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο