<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Συγχρονικότητα


Δυο πόρτες έχει η ζωή.μπ3

Χάρη στο πανηγύρι του χωριού, είχαμε φιλοξενούμενους. Έτσι, βρεθήκαμε να έχουμε πέσει για ύπνο με τον αδερφό μου στο δωμάτιο του παππού και της γιαγιάς, στο παλιό σπίτι –ποτέ δε βάζουμε εκεί τους ξένους. Είναι απομονωμένο και φοβούνται. Ακριβώς τι, δεν ξέρω. Ίσως τα φαντάσματα των γέρων.
«Η ιστορία επαναλαμβάνεται», είπα, μες στο σκοτάδι. «Ένας Κωνσταντίνος και μια Γιαννούλα κοιμούνται ξανά εδώ μέσα».
«Ναι…» αποκρίθηκε η φωνή του αδερφού μου από την άλλη πλευρά του δωματίου. «Μόνο που έπειτα από χρόνια, όταν ένας άλλος Ντίνος και μια άλλη Γιάννα θα κάνουν αυτή τη συζήτηση, εμείς οι δύο δε θα είμαστε θαμμένοι στο νεκροταφείο του χωριού. Αλήθεια, πού λες να μας παραχώσουν;»
Εκείνη τη στιγμή, η τραγουδίστρια στο πάλκο που είχε στηθεί στην πλατεία άρχισε να τραγουδάει φουλ ντεσιμπέλ το Δυο πόρτες έχει η ζωή.
«Α, ρε Γιουνγκ», μουρμούρισα.
«Τι;» ρώτησε ο αδερφός μου.
«Τίποτα. Χέσ’ το», είπα.

5:19 μ.μ.
Blogger Niemandsrose είπε και ελάλησε...

Εκείνη τη στιγμή, πήδηξε από την ανοιχτή δίφυλλη ντουλάπα της κάμαρας ο Γιούνγκ. Η ευνούχα αρσενική γάτα της Κουρούνας. Τον είχε κουβαλήσει κακήν-κακώς από την Αθήνα γιατί είχε διάρροια και δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο του στο διαμέρισμα. Η Γιούνγκ, βγαίνοντας από την μία πόρτα, ήταν πάλι χεσμένος.    



5:34 μ.μ.
Blogger Η Κουρούνα είπε και ελάλησε...

Niemandsrose, αν πεταγόταν ένας γάτος από τη ντουλάπα εκείνη τη στιγμή, μάλλον θα με παραχώνανε τελικά στο νεκροταφείο του χωριού.    



6:25 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

διαβαζα για τη συγχρονικότητα πριν απο λιγεσ μέρες πάλι σε φυλάκιο απέναντι απο τη τουρκία. Σκέφτηκα τη θεωρία της σχετικότητας του Αινστάιν με αφορμή τη σχετικοποίηση του χρόνου όπως την περιγράφει ο γιούνγκ. παράλληλα παρατήρησα να επαναλαμβάνει ο γιούνγκ τη φράση "θα πίστευε κανείς ότι..." ή "θα έλεγε κανείς ότι..." . Αναρρωτήθηκα αν το "κανείς" είναι ενδεικτικό του ανθρωπιστικού πνεύματος του γιούνγκ ή μήπως είναι θέμα του μεταφραστή.
μετά απο λίγες ώρες πήγα στη σκοπιά. Ο άλλος σκοπός διάβαζε 2 βιβλία. ΤΟ "ο αινστάιν στο βερολίνο" και μια μελέτη στη θεωρία της σχετικότητας. Το όνομα του σκοπού ήταν Κανής.    



7:07 μ.μ.
Blogger Queerdom είπε και ελάλησε...

Μεγάλο κόλλημα με την Συγχρονικότητα του Γιουνγκ, χρόνια τώρα..
Και κάποιες φορές σαν να συντονίζεσαι και η συγχρονικότητα να γίνεται όλο και πιο εμφανής, ανησυχητικά εμφανής..
Καλησπέρα..:)    



7:43 μ.μ.
Blogger Niemandsrose είπε και ελάλησε...

Καλή η συγχρονικότητα, αλλά επειδή κάνω δίαιτα θα χτυπήσω μία αστρολογία. Ο μπαρμπα Γιουνγκ που είχε ασχοληθεί με το έτερον έδεσμα θα έλεγε πως ως αιγοκερίνα μάνα μ΄μια τάση στην καταθλιψάρα την έχεις. Χέσε το θάνατο, χέσε και τη συγχρονικότητα. Οι γάτοι νά ν΄καλά.    



» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο