Τα χανάμι και οι φλεγόμενες κερασιές
Η φωτογραφία στο πίσω μέρος γράφει Μάιος 1973 –είμαι οχτώ χρονών. Φοράω πράσινη ζακέτα και πράσινη φούστα –τις έχει πλέξει και τις δύο η μαμά μου–, λευκά σοσόνια και άσπρα παπουτσάκια με κόκκινο σιρίτι. Είμαι ένας εξωτικός παπαγάλος με πλατύ χαμόγελο και φωτεινά μάτια, κουρνιασμένος ανάμεσα στα κλαδιά μιας ανθισμένης κερασιάς, σ’ ένα βουνό της Αχαΐας. Μ’ έχει ανεβάσει εκεί ο μπαμπάς μου.
Μπαμπά, θα πέσω!
Δε θα πάθεις τίποτα.. Μόνο κρατήσου γερά, εντάξει;
Αφού το έλεγε ο μπαμπάς, δε θα πάθαινα τίποτα.
Ήταν η εποχή που απαντούσα ψέματα στην ερώτηση Ποιον αγαπάς περισσότερο, τον μπαμπά ή τη μαμά; Δεν ήταν αλήθεια πως αγαπούσα το ίδιο και τους δύο. Αγαπούσα τη μαμά μου, αλλά εκείνον τον λάτρευα, ήταν ο θεός μου.
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, στα ανθισμένα κλαδιά της κερασιάς πετούσαν πεταλούδες και βούιζαν χρυσόμυγες, σερσέγκια και μέλισσες.
Μπαμπά, θα με φάνε!
Δε σε πειράζουν, μη φοβάσαι.
Αφού το έλεγε ο μπαμπάς, δε φοβόμουν.
Όταν πλησίαζε το Πάσχα και ξεκινούσαμε για τα Καλάβρυτα, περίμενα πώς και πώς την ανάβαση από την Ακράτα προς το Μέγα Σπήλαιο. Χαμηλά λεμονιές και πορτοκαλιές, έπειτα πλατάνια, ελιές, πεύκα, και πιο ψηλά ένα χωριό πνιγμένο στις ανθισμένες κερασιές. Χωράφια ολόκληρα με πανέμορφα δέντρα, και χιλιάδες άσπρα πέταλα να στροβιλίζονται στον αέρα σαν χιονονιφάδες. Μου φαινόταν ότι βρισκόμουν σε παραμύθι. Εκείνη η μέρα, όταν ο μπαμπάς σταμάτησε το αμάξι και με ανέβασε στο δέντρο για να με φωτογραφήσει, έγινε μία απ' τις πολυτιμότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Και από τότε, κάθε φορά που περνούσα από κει, το βλέμμα μου έψαχνε μόνο του για την κερασιά μου.
Φέτος τον Αύγουστο, όταν ήρθε η ώρα να πάω στο χωριό για διακοπές, δεν έκανα τη συνηθισμένη διαδρομή. Προτίμησα να οδηγήσω αρκετά χιλιόμετρα παραπάνω παρά να βρεθώ αντιμέτωπη με την καταστροφή που ήξερα ότι είχε προκαλέσει στα αγαπημένα μέρη μου μια από τις εκατοντάδες πυρκαγιές του καλοκαιριού. Η προφύλαξη αποδείχτηκε μάταιη. Κάποια μέρα χρειάστηκε να πάω από τα Καλάβρυτα στο Αίγιο για δουλειά. Αναγκαστικά έπρεπε να κατέβω τις στροφές μετά το Μέγα Σπήλαιο, μέχρι την εθνική.
Έχω ξαναβρεθεί σε καμένα δάση. Είναι μια θλιβερή, οδυνηρή εικόνα. Όμως με αυτό που αντίκρισα φέτος μούδιασε το μυαλό μου. Ολόκληρες εκτάσεις από καρβουνιασμένα κολοβώματα που κάποτε ήταν δέντρα, μαυρισμένα ερείπια στη θέση σπιτιών, καταστραμμένα γεωργικά μηχανήματα, ασχήμια, ερήμωση, φρίκη. Και ο θάνατος που δεν έβλεπα: τα ζώα και τα πουλιά που αφανίστηκαν από τη φωτιά. Πιο κάτω, ένα βουνό με χαμηλή βλάστηση είχε μετατραπεί σε σεληνιακό τοπίο. Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου έβλεπα καψαλισμένο έδαφος, πασπαλισμένο με γκρίζα τέφρα -κλαράκι ούτε για δείγμα. Το οδόστρωμα ήταν σπαρμένο με κάτι που αρχικά πέρασα για σκούρες βαλίτσες και που, πλησιάζοντας, διαπίστωσα ότι ήταν πελώρια κάρβουνα. Εδώ κι εκεί, παρότι είχαν περάσει πολλές μέρες από τη φωτιά, ο τόπος κάπνιζε. Η κόλαση επί της Γης.
Η χθεσινή μέρα ήταν τρανή απόδειξη ότι πάντα υπάρχουν χειρότερα. Χιλιάδες στρέμματα καμένα στην Πελοπόννησο, δεκάδες σπίτια ξεθεμελιωμένα, δεκαεννιά άνθρωποι νεκροί.
Λίγο νωρίτερα, ενώ έγραφα αυτό το ποστ, μου τηλεφώνησε ένας φίλος.
«Ποιοι βάζουν τις φωτιές; Τι άνθρωποι είναι αυτοί;» με ρώτησε.
Δεν ξέρω τι άνθρωποι είναι αυτοί. Όμως αναρωτιέμαι τι άνθρωποι είμαστε εμείς, που αφήνουμε να ορίζουν τη ζωή μας άνθρωποι σαν αυτούς.
Οι Ιάπωνες, λέει, κάθε χρόνο, την εποχή που ανθίζουν οι κερασιές, κάνουν χανάμι, δηλαδή μαζώξεις στα πάρκα, και γιορτάζουν τον ερχομό της άνοιξης, θαυμάζοντας το σακούρα, το λουλούδι της κερασιάς, που γι' αυτούς συμβολίζει τη ζωή -είναι λαμπερό και όμορφο, αλλά παροδικό και εφήμερο.
Απόψε είναι μία από τις φορές που θα ήθελα να ξαναγίνω οχτάχρονος παπαγάλος πάνω στο κλαδί ενός ανθισμένου δέντρου και να κάνω το δικό μου χανάμι. Μόνο που η κερασιά μου δεν πρόκειται να ξανανθίσει ποτέ.
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Σάββατο, Αυγούστου 25, 2007 και ώρα 4:47 π.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
9:37 π.μ.Δεν υπάρχουν λόγια, για να περιγράψει κανείς αυτό που συμβαίνει. Είμαι γιος δασικού και το τι σημαίνει φωτιά στα δάση το ξέρω από μωρό παιδί, είναι μέσα στο γονίδιό μου. Είμαι εγγονός δασικού που είχε πάρει μέρος στην αναδάσωση του Ταϋγετου την δεκαετία του '30. Πέρναγα από κει και έλεγα, ο παππούς μου τα φύτεψε αυτά. Τώρα αμφιβάλλω αν θα ξαναπεράσω.
10:18 π.μ.
μόνο σιγή, θλίψη και περισυλλογή, όντως οι κερασιές δεν θ'ανθίσουν φέτος...
12:05 μ.μ.
Μερικές φορές απλά, δεν υπάρχουν λόγια....
10:12 π.μ.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
4:53 μ.μ.
ήρθε η άνοιξη μικρή μου κουρούνα και το δάσος σου μυρίζει ακόμη καπνό... μας καίει το λαιμό και τα ρουθούνια και φτάνει ως εδώ πάνω ψηλά, στην μακεδονία, εδώ που ξυπνάω και βλέπω έναν απέραντο κάμπο χωρίς δέντρα, χωρίς ίσκιο χωρίς μουρμουρίζοντα φύλλα.
πόσο μου λείπουν τα δέντρα που ποτέ δεν γνώριζα!
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο