Βγαίνω από το σπίτι μου για να πάω στο ψιλικατζίδικο. Από τον ουρανό πέφτει ψιλή τέφρα -τ΄ αμάξια της γειτονιάς μου είναι όλα σταχτί.

"Τι κάνεις, Χρήστο;" ρωτάω τον ψιλικατζή. Δεν τον λένε Χρήστο, όμως το αλβανικό όνομά του οι Έλληνες δυσκολεύονται -ή δε θέλουν να μπουν στον κόπο- να το μάθουν.

"Τι να κάνω μ΄ αυτά που γίνονται; Τόσες φωτιές, τόσοι άνθρωποι που πέθαναν. Γύρισα το κανάλι να μη βλέπω".

Η μικρή τηλεόραση πάνω στο ψυγείο με τα αναψυκτικά δείχνει αγώνες στίβου. ΕΤ1.

Οι δύο άλλοι πελάτες του μαγαζιού είναι Νιγηριανοί και πίνουν Άμστελ. Εικοσάρηδες.

"Το Πελοπόννησο καίγκεται", μου λέει ο ένας. "Γκιατί το καίει;"

"Μαλάκα είσαι; Do the right thing!" μου λέει ο άλλος.

Μένω κόκαλο για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά παίρνω τις κοκα-κόλες μου και φεύγω.

Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007 και ώρα 2:34 μ.μ.. Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!