Respect
Καρβουνιασμένο πρόβατο υποκλίνεται μπροστά
στο ανθρώπινο μεγαλείο.
στο ανθρώπινο μεγαλείο.
Το δώρο του Παναγιώτη
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2007 και ώρα 12:43 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
1:53 μ.μ.Δεν υπαρχουν λεξεις...
3:44 μ.μ.
Agapiti Kourouna, sas stelnw ena videaki me ena evraiko nanourisma se glwssa yiddish: milaei gia ena paidaki pou 8elei na kanei parea se ena dentro pou to exoun afisei ta poulia kai exei meinei mono ton xeimwna ma i mama tou den to afinei na figei makria tis! San pouli pou eisaste kai meta to Olokautwma twn dentrwn pou siwpira eginan staxti kai enantia stin moda tou "den iparxoun" lekseis (alla mono ritorikes moutzes), enw stin pragmatikotita den iparxei to 8arros na tis ksestwmisoume, nomizw 8a to vreite endiaferon. Ta fita kai ta provata pe8ainoun siwpira, menei stous an8rwpous na fwnaksoun gia na swsoun sinan8rwpous kai ton aera pou anapneoun, diladi tous idious tous tous eautous. Euxaristw gia ton xwro pou mou dia8etete sto kladi sas (exoun ginei toso spania...)!
http://www.youtube.com/watch?v=eUouSTka1y0&mode=related&search=
4:50 μ.μ.
Παναγιώτη, ευχαριστώ για το δώρο σου. Το έβαλα εδώ για να μείνει.
5:48 μ.μ.
Parakalw, alla den katalava pou einai auto to "edw" :-)
5:51 μ.μ.
Δεν υπάρχουν λέξεις, ναι, δεν υπάρχουν λέξεις. Βέβαια, με έναν πρόχειρο υπολογισμό είδα κάτι δις λέξεις να μουκανίζουνε σαν πορδίτσες στα μπλογκ, κι άλλες τόσες να κορδώνονται σα τα κέρατα του καμένου λαφιού. Πιχί, είδα κι αυτό το πάρα πολύ ουραίο: "Έχεις δίκιο ρε πούστη μου... [Σημ.: Στον Πρέζα τιβί αναφέρεται ο κόμεντμαν.] Εμείς θα δώσουμε; Ο Βωβός, ο Κοντομηνάς, ο Λαμπράκης... Αυτοί να δώσουν. Αφού τα δικά τους περισσευούμενα φτάνουν και περισσεύουν, δεν είναι μαλακία να δώσουμε εμείς;"
Εμ άδικο έχει το παιδί; Α; Α; Άδικο έχει;
Έχει.
Βουνό το άδικό του. Πάρνωνας το άδικό του. Γιατί κανονικά δεν πρέπει, όχι φράγκα να μην τους δώσουμε τους πούστηδες, αλλά μήτε και νερό, μήτε και ρούχα, μήτε και ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Να τα δώσουνε ο Βωβός, ο Κοντομηνάς και ο Λαμπράκης. Να μη τους δώσουμε από μεριάς μας μήτε ένα μπαρά. Να πά' να γαμηθούνε στο φινάλε, όλοι τους, άει σιχτίρ ντε από δω χάμου, και ακόμα καλύερα να πά' να καούνε, και να ξανακαούνε, και να ματαξανακαούνε, και κάθε φορά να μη τους δίνουμε τίποτα, και να τους τα δίνουνε οι άλλοι για να φτωχύνουνε σα και μας, να δούνε τι σημαίνει να μη σε περισσεύουνε τα φράγκα.
Γι' αυτό σάς λέω: ΦΡΑΓΚΟ ΣΤΟΥΣ ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥΣ! ΦΡΑΓΚΟ ΜΗ ΔΩΣΕΤΕ! ΜΗΤΕ ΠΡΑΜΑΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕ* -- ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΡΑΚΙ, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΠΡΙΚΙ. ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΩΧΥΝΟΥΝΕ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝΕ. ΝΑ ΚΑΟΥΝΕ, ΡΕ!
Κι άμα γίνει ποτές καμιά κηδεία συμβολική, κάνα μνημόσυνο στις ψυχές που πήγανε καλλιά τους, φυτών τε ζώων τε και αθρώπωνε, μην πατήσουμε το ποδάρι μας. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Φόλα στις αδερφάρες που το σκεφτήκανε για να πάνε να μοστράρουνε τα περσινά τους Κίλερ Λουπ. Α τα μουνίδια σα δε ντρέπονται -- ούα!!! ούα, ρε ξεφτίλες!!!
Ούτε κατά λάθος μην πατήσουμε, ΑΔΕΡΦΙΑ, στα Συντάγματα και σ' αυτά, δε 'ν' καλά, δε 'ν' καθόλου καλά όλ' αυτά, είν' κακά, πάνε πίσω την τρανή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ημών των Βλαδιμήρων Ίλλιτς, είν' του κράτου δεκανίκια, κι εμείς θα τον ρίξομε τον κράτο με τα πληχτρολόγια και με το μυαλό μας και με μπόλικια οργή, ίσα μ' ένα τερα-ζαρτ. Γιατί έχομε μυαλό, όπως και αρκίδια. Νά κάτι αρκίδια έχομε. Και βεβαίως-βεβαίως συγκινιόμαστε (πήγα να το ξεχάσω ο βλακ) με το ελάφι και δε μας πάει κάτω το κόμεντ, μας στέκεται στον πικραμένο μας λαιμό.
Γι' αυτό σε λέω, Γιάννα, που δε με απαντάς κιόλα, Γιάννα, κι ας μη μιλάω σ' εσένανε, Γιάννα.
Σόρρυ, "σκούζω", δε μιλάω.
-----------------------------
*Το λέω επειδής είχατε την πρόθεση, μετά ή πριν την ΚΑΘΕΤΗ ρήξη σας με τον κράτο και τα μπατσόμουνα να τους πάτε φορτωσιές και φορτωσιές τα αγαθά σας, τουτέστιν σάς προλαβαίνω, σας σώνω.
6:04 μ.μ.
To eida, to eida! ;-)
7:19 μ.μ.
Πού δε σου απαντάω, βρε Κυριάκο;
7:39 μ.μ.
Πού δε σου απαντάω, βρε Κυριάκο;
Ορίστε; Μόνο εγώ τα βλέπω αυτά που γράφω; Ακούω και φωνές μήπως;
Γιά σ' έπεισα;! Χα.
Τι να πω, ρε συ; Για το πορδο-ποστ έλεγα. Πολλή μούγκα ξαφνικά σ' έπιασε. Μα πολλή.
Οκέι, γάμα το.
Απελπισμένος είμαι ' αυτά και μ' αυτά. (Και πάλι: όχι μ' εσένα).
Άσε, ρε Γιάννα μου γλυκιά.
Φιλιά.
10:19 μ.μ.
Έμεινα με την εντύπωση, Κυριάκο, ότι αυτά που έγραφες δεν αφορούσαν εμένα, οπότε τι να απαντήσω; Γι΄ αυτό σου έγραψα εξάλλου ότι θα τα πούμε και από κοντά. Και, μια και αναρωτιέσαι, ναι, με έπεισες. Και όση ώρα ήμουν εκτός εαυτού χθες το βράδυ, συζητούσα και με άλλους φίλους μου για το θέμα της πορείας. Και επειδή κι εκείνοι είχαν τη δική σου άποψη, και εγώ το σκέφτηκα καλύτερα, αποφάσισα την επόμενη φορά που θα γίνει ανάλογη συγκέντρωση, να έρθω. Ποτέ δεν ήμουν δογματική, δε θα γίνω τώρα στα σαρανταφεύγα.
Για τα υπόλοιπα τώρα, σχετικά με τους τηλεμαραθώνιους, τη βοήθεια με όποιο τρόπο αυτή μπορεί να εκφραστεί, έχω ήδη γράψει σε άλλο μπλογκ που έγινε κάποια συζήτηση ότι είμαι υπέρ. Όσες φορές χρειάστηκα βοήθεια στη ζωή μου, μου την έδωσαν εκείνοι που δεν είχαν, όχι εκείνοι που είχαν -εσύ το ξέρεις πολύ καλά αυτό.
Μη μου ξαναπείς ότι με έπιασε μούγκα. Δεν είμαι απ΄ αυτούς. Απλώς δεν κατάλαβα ότι περίμενες απάντηση από μένα.
Κι εγώ απελπισμένη είμαι. Και όχι μόνο γιατί αγαπώ πολύ τη φύση, και εκείνα τα μέρη ακόμα περισσότερο από άλλα, μα και γιατί αύριο μπορεί να αποτελούν οι γονείς μου μέρος των στατιστικών για τις πυρκαγιές. Σ΄ ένα χωριό μέσα στο δάσος ζουν κι αυτοί.
11:20 μ.μ.
Φύτεψες ένα πολύ μεγάλο και πολύ καφετί-και-πράσινο δέντρο στην καρδιά μου.
Κι έχει και μεγάλη και ρωμαλέα παρέα εκεί, γιατί μου 'χεις φυτέψει, καλή μου, και τόσα άλλα.
11:35 μ.μ.
Δες τώρα τον Καρατζαφέρη να φτιάξεις καινούριο συκώτι, Κυριάκο.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο