<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Εδώ που είμαι θα ΄ρθεις



Μπήκε αγουροξυπνημένος στην κουζίνα και είδε μια μαυροφορεμένη γριά να κάθεται στην καρέκλα μπροστά στη τζαμαρία, κόντρα στο δυνατό φως του ήλιου.
Η Βασιλική…
Όχι, γαμώ την τρέλα μου, σκέφτηκε. Στον ύπνο της μας είδε και κουβαλήθηκε πρωί πρωί;
Η Βασιλική ήταν χήρα, άτεκνη, κι όπως όλοι οι μαγκούφηδες είχε ανάγκη από κουβέντα. Όποτε τον πετύχαινε πουθενά τον λίγωνε στην πολυλογία. Τη λυπόταν, αλλά η βαρεμάρα του ξεπερνούσε τα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Έτσι, κάθε φορά που ο Τάσος κατέβαινε στο χωριό να επισκεφτεί τους γέρους του, άλλαζε σοκάκι όταν την έβλεπε. Όμως η γριά ήταν πονηρή αλεπού. Κάπου κάπου, με πρόφαση ότι έφερνε δυο αβγά, λίγο κατσικίσιο γάλα, ή ένα πιάτο χωριάτικη κοτόσουπα για “το παιδί”, δηλαδή την αφεντιά του, ένα μαντράχαλο τριάντα δύο χρονών, ερχόταν στο σπίτι των γονιών του για αρμένικες βίζιτες.
“Καλημέρα, θεια”, της είπε. Εδώ όλες τις γριές τις αποκαλούσαν θειάδες και τους γέρους μπαρμπάδες, είχαν δεν είχαν συγγένεια μαζί τους. “Τι κάνεις;”
“Τι να κάνω, παιδάκι μου. Πέθανε ο αδερφός μου”, είπε η γυναίκα με φωνή που μόλις ακούστηκε, και σκούπισε τα μάτια της με μια χαρτοπετσέτα.
Του ήρθε απότομο. Μετά θυμήθηκε το ξεθωριασμένο κηδειόχαρτο που είχε πάρει το μάτι του κολλημένο στον πλάτανο της πλατείας. Δεν είχε δώσει σημασία. Κάθε τόσο κάποιο σάψαλο από τα πολλά του χωριού τα τίναζε και γινόταν είδηση για μερικές μέρες.
Τι λέγανε σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Συλλυπητήρια; Του φαινόταν τελείως τυπικό. Ψεύτικο. Να ζήσεις να τον θυμάσαι, θεια; Χειρότερο. Θα ήταν σαν να την κορόιδευε. Η γριά κόντευε τα ενενήντα, πόσο θα ζούσε ακόμα; Προτίμησε να μην πει τίποτα.
“Πότε πέθανε, θεια; Πώς;” τη ρώτησε από ευγένεια.
“Πάνε τέσσερις μήνες. Για μια εγχείρηση στη χολή ανέβηκε στην Αθήνα και το ξεκάνανε το παλικάρι μου”.
Αν δεν ήταν τραγικό για τη Βασιλική, ο Τάσος θα έβαζε τα γέλια. Παλικάρι ο μπάρμπα-Θανάσης των ογδονταβάλε Μαΐων!
“Με πήρε τηλέφωνο προτού εγχειριστεί. Όταν γιάνω θα κατέβω στο χωριό να σε δω, μου είπε. Δεν πρόλαβα να τον δω ζωντανό τον αδερφό μου. Τον έκλαψα με πικρά δάκρυα. Γιατί δεν πήρε εμένα ο Θεός;” μονολόγησε η Βασιλική.
Γιατί δεν υπάρχει Θεός, θεια, να γιατί. Ναι, ρε μαλάκα, σκέφτηκε. Βρήκες την ώρα για φιλοσοφία. Πες κάτι, κόπανε, πονάει η γυναίκα.
“Μην τα συλλογίζεσαι αυτά τώρα, θεια. Ούτε εσένα ωφελούν, ούτε την ψυχή του αδερφού σου”. Μπράβο, Τασούλη. Άξιος.
“Νομίζεις θέλω να τα συλλογίζομαι, μάτια μου; Μόνα τους έρχονται εκεί που κάθομαι. Από τότε που ήρθα νύφη σε τούτο το χωριό, εξήντα πέντε χρόνια δεν έβγαλα τα μαύρα. Πρώτα η μάνα μου. Χύθηκε αίμα στο μυαλό της είπανε οι γιατροί. Εγκεφαλικό. Έπειτα ο πατέρας μου. Ο πεθερός μου, η πεθερά μου. Ο Βασίλης μου, το παιδάκι μου. Μετά ο άντρας μου. Δεν άντεξε που χάσαμε το αγόρι. Και ύστερα…”
Η γριά συνέχισε να απαριθμεί τους πεθαμένους της, αλλά ο Τάσος έπαψε να την ακούει. Τι πακέτο κι αυτό πρωινιάτικα!
Το προηγούμενο βράδυ είχε πάει με τη μηχανή στο κεφαλοχώρι απέναντι να βρει ένα παλιό φιλαράκι του, το Σταύρο. Τα είπανε, ήπιανε κάνα δυο τρίφυλλα και μετά… Μετά γυρίσανε τα κωλόμπαρα της περιοχής για σύσφιξη διακρατικών σχέσεων με τις γκομενάρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ούτε που θυμόταν πώς βρήκε το δρόμο για το σπίτι του. Στο κεφάλι του επικρατούσε ακόμα γλυκιά θολούρα. Το μόνο που ήθελε ήταν ένα καφεδάκι από τα χέρια της μάνας του, όχι τη νεκρολογία της Βασιλικής. Αλήθεια, πού ήταν η μάνα του να τον γλιτώσει; Έτσι κι αλλιώς, εκείνος ήταν ανίκανος να παρηγορήσει τη γριά. Η κυρά-Δέσποινα όμως θα έβρισκε τα κατάλληλα λόγια.
“Τώρα είναι αλλιώς ο κόσμος. Δεν φοράνε μαύρα, δεν τους νοιάζει. Όμως εγώ δεν μπορώ. Δεν είναι ωραίο. Τους νεκρούς πρέπει να τους πενθείς, αλλιώς είναι σαν να τους ξεγράφεις”. Η Βασιλική έμεινε σαν χαμένη για λίγο. “Ούτε στον ύπνο μου δεν είδα το Θανάση, θα το θυμόμουν. Οι άλλοι ήρθαν στα όνειρά μου όταν πεθάνανε. Αυτός γιατί δεν ήρθε;”
“Καλύτερα που δεν τον είδες, γιατί...” Γιατί; Εδώ σε θέλω, εξυπνάκια. “Δεν έχεις ακούσει τι λένε, θεια; Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους”. Μπράβο, μεγάλε! Πες και κάνα τι είναι ο άνθρωπος, ένα τίποτα είναι, να το στολίσεις λίγο ακόμα.
“Τότε καλύτερα ο άλλος κόσμος για μένα, Τάσο μου. Κανείς δε με υπολογίζει. Μιλάω και μου γυρίζουν την πλάτη. Ο αδερφός μου ήταν το στήριγμά μου. Όταν μου είπαν ότι έφυγε, πόνεσα τόσο πολύ που μου φάνηκε ότι σκίστηκε η καρδιά μου και έμεινα στον τόπο”. Η γριά αναστέναξε. “Τι σε σκοτίζω τόση ώρα με τα δικά μου βάσανα; Για άλλο ήρθα. Άκουσα για το δυστύχημα και είπα να περάσω να σας δω”.
Ποιο δυστύχημα; Όλο ευχάριστα νέα ήταν σήμερα η Βασιλική.
“Ποιο…”
“Δεν προσέχετε και σεις τα νιάτα, αγόρι μου. Τρέχετε, όλο τρέχετε σαν να σας κυνηγάει ο εξαποδός. Δε σκεφτόσαστε τις μανάδες και τους πατεράδες σας; Πώς θα ζήσουνε τώρα οι έρμοι γονείς;”
Είχε σκοτωθεί κανείς; Τι έλεγε πάλι η μουρλόγρια;
“Θεια…”
“Υπάρχει χειρότερο από το να χάνεις παιδί; Εγώ ξέρω”, είπε εκείνη και σκούπισε ξανά τα μάτια της. Η κόκκινη καρό χαρτοπετσέτα είχε γίνει φιτιλάκι στα χέρια της.
-Πάλι τις φτηνιάρικες πήρες, ρε μάνα; Πάω να σκουπιστώ με δαύτες και λιώνουν!
-Λίγη οικονομία δε βλάφτει, κύριε Ωνάση.
Ο Τάσος χαμογέλασε άθελά του. Αυτές οι χαρτοπετσέτες ήταν μόνιμη αιτία τρυφερών καβγάδων με τη μάνα του.
Άκουσε την εξώπορτα της κουζίνας ν’ ανοίγει. Πάνω στην ώρα. Ακόμα λίγο να έμενε μόνος με τη Βασιλική θα σάλταρε. Γύρισε να δει. Ο πατέρας του, με μάτια κοκκινισμένα και θολά, βαστούσε τη μάνα του που έκλαιγε και φαινόταν έτοιμη να σωριαστεί στα πόδια της. Την πήγε μέχρι το τραπέζι της κουζίνας και τη βοήθησε να καθήσει. Έπειτα έπεσε βαρύς σε μια καρέκλα δίπλα της και στήριξε το κεφάλι του στα χέρια του. Κανείς από τους δύο δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στη Βασιλική. Ο Τάσος, εμβρόντητος, έτρεξε στη μάνα του, έσκυψε από πάνω της και της έπιασε το χέρι.
“Τι έγινε, μανούλα μου, τι συμβαίνει;” τη ρώτησε με αγωνία.
Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της με κόπο και κοίταξε τον άντρα της. “Πάει το παιδί μας, Γιώργο. Πάει ο Τάσος μας…> ψέλλισε.
Ο πατέρας του Τάσου κοίταξε πέρα απ’ τη Βασιλική, στον κήπο, λες και η γριά ήταν αόρατη. “Ανάθεμα την ώρα”, είπε βράχνα. “Ανάθεμα την ώρα που πήγε κι αγόρασε την πουτάνα τη μηχανή”.
Ο Τάσος ένιωσε το αίμα να στραγγίζει απότομα από το κεφάλι του, όπως όταν ονειρευόταν πως έπεφτε κι όλο έπεφτε από ψηλά. Η επιδερμίδα του μυρμήγκιασε και οι τρίχες στο σβέρκο του σηκώθηκαν όρθιες.
Στράφηκε στη Βασιλική.
Όταν μου είπαν ότι έφυγε, πόνεσα τόσο πολύ που μου φάνηκε ότι σκίστηκε η καρδιά μου και έμεινα στον τόπο.
Η γριά δεν έκλαιγε πια. Μόνο τον κοίταζε με τη λαχτάρα και τη χαρά απόβλητης που επιτέλους βρήκε σ’ αυτό το μοναχικό και αδιάφορο κόσμο μια ψυχή πρόθυμη να την ακούσει.
Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους, σκέφτηκε ο Τάσος, μουδιασμένος.

11:34 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

apapa anatrixiasa...    



12:23 π.μ.
Blogger Περαστικός είπε και ελάλησε...

Και μόλις πριν 5 λεπτά τέλειωσα να διαβάζω την "κερένια κούκλα" του Χρηστομάνου. Πολύ γκόθικ για μια βραδιά, αλλά μ' αρέσει.    



4:43 π.μ.
Blogger Rodia είπε και ελάλησε...

Πραγματικά υπέροχο Κουρούνα μ'! Νά'σαι καλά.    



8:54 π.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Το διάβασα πρωί πρωί που ήρθα στη δουλειά. Νάσαι καλά, δεν μου 'φτιαξες τη μέρα! Αλλά και πάλι, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάτι που να μου έφτιαχνε τη μέρα...
Αλέκα    



10:24 π.μ.
Blogger houli_v είπε και ελάλησε...

πάρα πολύ καλό
(αν και θέλω να πιστεύω ότι το τσιγάρο φταίει και όταν περάσει η δράση του θα αποφασίσει να μη το ξαναβάλει στο στόμα του)
Καλημέρα ...    



10:36 π.μ.
Blogger ΠΑΥΛΟΣ είπε και ελάλησε...

Απλά υπέροχο, όπως πάντα    



12:05 μ.μ.
Blogger Sisyfina είπε και ελάλησε...

Η γραφή σας, σαν κεντημένη από νεράιδες και ξωτικά διαθέτει μια δαιμονική χάρη.
(και μετά λιποθύμισα)    



12:35 μ.μ.
Blogger αθεόφοβος είπε και ελάλησε...

Πολύ καλό,ελληνική εκδοχή της ταινίας -οι άλλοι-    



1:09 μ.μ.
Blogger zepos είπε και ελάλησε...

Μπράβο κουρούνα..
Η ατμόσφαιρα δεν προδίκασε το τέλος..
Έμπνευση!
Μου άρεσε πολύ!    



1:13 μ.μ.
Blogger ε είπε και ελάλησε...

χτες ενας φιλος ελεγε σε μια φιλη οτι πρεπει επιτελους ν αφησει τη μανα της (πεθαμενη τρια χρονια τωρα)ησυχη να παει στην ευχη της παναγιας,να προχωρησει επιτελους, να ξεκολλησει απο το πενθος.μετα τα ψιλοακουσα κι εγω γιατι μπορει να μην εχει πεθανει κανενας κοντινος μου αλλα ολο και ασχολουμαι με κατι φαντασματα.
ωραιο ποστ κουρουνα.    



1:36 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Ήρθε κι έδεσε...    



2:01 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν... όπως η ποιότητα των κειμένων σου. Ευχαριστώ    



4:01 μ.μ.
Blogger manosnikol, Manos Nikoloudakis, Μάνος Νικολουδάκης είπε και ελάλησε...

Σας το 'χω ξαναπεί: Γράφετε πολύ ωραία και πάντα σας διαβάζω γιατί είστε αυτό που λένε: εκφραστής "εξαιρετικών αισθημάτων".
(Αυτό ειδικά το κείμενο σας, μου θύμισε συνειρμικά ένα δικό μου, το: "Ταξίδι στην Απουσία" γραμμένο στις 16 Δεκέμβρη του 2006)    



9:41 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Άψογο!    



11:05 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

μάλλον είμαι ηλίθια τελικά γιατί δε κατάλαβα τι έγινε στο τέλος. :( πείτε εσείς που καταλάβατε!    



11:53 μ.μ.
Blogger Αναρά είπε και ελάλησε...

«Πού πάνε οι νεκροί όταν δεν τους θυμόμαστε; Καμιά φορά τις νύχτες έρχονται στον ύπνο μας, άλλοτε πάλι κρύβονται πίσω από τα φυσικά ανθρώπων κοντινων- ζωντανών ακόμα. Φεύγουν σχεδόν αμέσως όμως παίρνοντας μαζί τους αναμνήσεις, έρωτες παλιούς, χίμαιρες, μέρες που σπαταλήσαμε ή κερδίσαμε• τόπους και χρόνια αγαπημένα! Όσο μακραίνουνε οι νύχτες μου κι οι φίλοι κι οι δικοί περνούν απέναντι κρατώντας στα χέρια τους την προηγούμενη ζωή μου, αρχίζω όλο και πιο συχνά να λογαριάζω, κι ίσως καμιά φορά να ονειρεύομαι, τον εαυτό μου ανάμεσα τους. Σιγά-σιγά όλα όσα νοσταλγούμε φεύγουνε προς τα εκεί... Έτσι που (όταν κάποτε αποφασίσεις) το ταξίδι θα μοιάζει σαν επιστροφή στον τόπο σου• στην ποθητή πατρίδα...»

Μότο στο βιβλίο Των κεκοιμημένων του Δημήτρη Μίγγα.    



9:33 π.μ.
Blogger Όνειρα γλυκά.. είπε και ελάλησε...

Ανατριχιαστικό..

Καλημέρα σας ..    



11:32 π.μ.
Blogger Effie είπε και ελάλησε...

Μπρρρρρ.....    



12:08 μ.μ.
Blogger angeliki marinou είπε και ελάλησε...

Ω, μα*άκα....

Πραγματικά πολύ κινηματογραφική απόδοση. Πολύ ωραίο, πολύ ανθρώπινο.    



4:16 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ

Πάρα πολύ ωραίο!

(σκέψου τώρα να έχεις φορτωθεί "συγκατοίκηση" με την Βασιλική για την αιωνιότητα ολόκληρη....)    



6:31 μ.μ.
Blogger Aurelia Aurita είπε και ελάλησε...

Έκλαψα λίγο...δεν ξέρω γιατί...    



7:37 μ.μ.
Blogger Idάκι είπε και ελάλησε...

Ανατρίχιασα, κι ένα έχω να πω: αν δεν έχεις γνήσιες ιδέες ακόμη και μετά θάνατον στο κλισέ καταφεύγεις!!

χεχεχε

Άψογη ανατροπή Κουρούνα :))    



7:45 μ.μ.
Blogger Niemandsrose είπε και ελάλησε...

Πολύ δυναμικό comeback! Καταπληκτικό και μπράβο!!!    



8:37 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

εξαιρετικό όπως πάντα...    



10:37 μ.μ.
Blogger alexander είπε και ελάλησε...

Υπέροχο πράγματι!    



11:14 μ.μ.
Blogger Dr.Φλάντζας είπε και ελάλησε...

Αγαπητη κυρία Κουρούνα:

Με μεγαλην χαράν σας καλώ είς την διεθήν πρεμίεραν της νέας μου ταινίας "Η Γέννηση Ενός Φλάντζα" που θα προβαλλετω απο σήμερον κε για λίγαι μονο παραστασείς είς το εκλογικόν μου ιατρείον.

Θερμη παράκλησις να απενεργοποιήσετε τας κινητάς σας,
Dr.Φλάντζας    



1:55 π.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Υπέροχο κείμενο Κουρούνα.
Ας το διαβάσουμε ολοι προσεκτικά κι ας δουμε τί έχει να μας μάθει.
Και πιστεψτε με.
Εχει πολλά......    



11:38 π.μ.
Blogger Error είπε και ελάλησε...

α!
και βουκολικόν...
και dark!
i like!!!

*[αλλά γμτ, είμαι δηλωμένος 'Κουρούνα's fan, οπότε...]    



8:41 μ.μ.
Blogger Πέπε είπε και ελάλησε...

Πω πω ρε Κουρούνα! Όντως ανατριχιαστικό! Σ' ευχαριστούμε.

Πρέπει να ομολογήσω δημοσία ότι δεν είμαι πολύ "επαρκής αναγνώστης", καταπώς φαίνεται, γιατί το διάβασα δυο φορές και δεν το 'πιασα. Ευτυχώς το κατάλαβαν οι άλλοι. Όταν, διαβάζοντας τα σχόλια, μπήκα στο νόημα, μ' έπιασε σύγκρυο.    



3:26 μ.μ.
Blogger Η Κουρούνα είπε και ελάλησε...

Ανώνυμε, πού και πού χρειάζεται.

Περαστικέ, δεν ήξερα τον Χρηστομάνο. Διάβασα γι΄ αυτόν στο Διαδίκτυο και θα φροντίσω να βρω την Κερένια Κούκλα. Ευχαριστώ,

Να΄ σαι καλά, Ροδιά μου.

Αλέκα, μπορείς πάντα να υπολογίζεις σ' εμένα όταν θες να φτιάξεις το κέφι σου.

Houli-v, όπως και να ΄χει, ζωή σε μας!

Παύλο, όπως πάντα ευγενικός. Ευχαριστώ.

Mambo tango, αναμένω και τους επαίνους του Γουρουνιού του Αρκά (αυτό λιποθυμάει όταν λέει κάτι τέτοια) και μετά έχω κλείσει ως θριλερογράφος.

Αθεόφοβε, όταν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, θα απαιτήσω να υποδυθεί τη Βασιλική η Νικόλ Κίντμαν -ως Βιρτζίνια Γουλφ τα κατάφερε μια χαρά. Γιατί όχι και ως Βασιλική;

Αχταπέ, καλά μου τα λες, αλλά ο Πέπε (που είναι και ο αγαπημένος μου σχολιαστής) δεν το κατάλαβε. :(

E, σ΄ ευχαριστώ πολύ.

Βlanca, άμα σου λέω εγώ...

Γιώργο (Ιορδάνου), εγώ σ΄ ευχαριστώ (για πολλοστή φορά).

Μάνο, σε σχέση με το δικό σου κείμενο μάλλον φτωχός συμπέθερος είναι το δικό μου.

Πάνο, σας ευχαριστούμε!

Ηλίθια, να μην τα ξαναλέω για τον Πέπε, έτσι;

Αναρά, μου άρεσε πολύ αυτό το απόσπασμα. Εκτός από την Κερένια Κούκλα του Περαστικού τώρα θα ψάξω και γι' αυτό το βιβλίο.

Όνειρα Γλυκά, καλημέρα και σε σας (έστω και καθυστερημένα).

Effie, μαζί με τον Ανώνυμο Α΄ κι εσύ. :-)

Ρέντον, ευχαριστώ! Για να δούμε τι θα γίνει με το άλλο (ξέρεις εσύ).

Μπαμπάκη, άσε, προτιμώ να μην το σκέφτομαι!

Aurelia, από τη μια χαίρομαι (που σε συγκίνησα), από την άλλη λυπάμαι (που σε στενοχώρησα).

Idάκι, μιλ μερσί.

Niemandsrose, με εμπνέει το αχαϊκό περιβάλλον. Έλειπα δέκα μέρες στο χωριό των γονιών μου (και για ν΄ ανεβάσω το ρημαδοπόστ έφαγα μιάμιση ώρα!).

Μαρία, σε ευχαριστώ.

Αλέξανδρε, και εσένα!

Δρ. Φλάντζα, καθήστε φρόνιμα γιατί σας βλέπω να πρωταγωνιστείτε σε ποστάκι με τίτλο "Ο θάνατος ενός δόκτορα".

Αlexis b, ευχαριστώ πολύ.

Error, καλά το κατάλαβες. Εσύ δεν πιάνεσαι!

Πέπε, αχ Πέπε, μου άνοιξες πληγή στα στήθια! Μα είναι δυνατόν να μην καταλάβει ο αγαπημένος μου σχολιαστής; Με τι μούτρα θα κυκλοφορήσω τώρα;    



12:27 π.μ.
Blogger Βαγγέλης Μπέκας είπε και ελάλησε...

Τελικά είχαν δίκιο!
Ήταν μαύρο, ανατριχιαστικό, ακραίο…    



1:28 π.μ.
Blogger Πέπε είπε και ελάλησε...

Ναι, το ξέρω. Λυπάμαι (σοβαρά!). Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι: "Άμα αυτός ο τόσο ένθερμος αναγνώστης μου δεν καταλαβαίνει γρυ απ' ό,τι γράφω, τότε...;" Αλλά έτσι είναι η ρημάδα η ζωή Κουρούνα: όλο χαστούκια. Εφεξής, αν δεν έχω να πω κάτι αξιοθαύμαστα εμβριθές και βαθυστόχαστο, θα κρατάω το στόμα μου κλειστό. Επιφυλάσσομαι να υπερασπιστώ σε προσεχή ευκαιρία τον τίτλο μου -ο οποίος πάντως με τιμά όλως ιδιαιτέρως.

Πέπε.    



11:33 π.μ.
Blogger Η Κουρούνα είπε και ελάλησε...

Vita, αν και συνήθως δεν χαίρεται κάποιος όταν αποδίδουν σ΄ ένα κείμενό του αυτές τις ιδιότητες, μου έφτιαξες τη μέρα. Ευχαριστώ!

Πέπε, όχι, να μην κρατάς το στόμα σου κλειστό αν δεν έχεις να πεις κάτι αξιοθαύμαστα εμβριθές και βαθυστόχαστο. Ένας από τους πολλούς λόγους που είσαι ο αγαπημένος σχολιαστής μου είναι πως όταν έχεις κάποια αντίρρηση για ένα κείμενό μου την εκφράζεις (πάντα με ευγενικό και ωραίο τρόπο -αλλιώς θα σου είχα δείξει εγώ!).    



5:26 μ.μ.
Blogger An-Lu είπε και ελάλησε...

Τέλεια ανατριχιαστικό....    



12:30 μ.μ.
Blogger gatti είπε και ελάλησε...

Ανατριχιαστικό, σοκαριστικό, ανατρεπτικό και τελικά υπέροχο!
Τροφή για σκέψεις...

Θα το σκεφτώ δυο φορές από εδώ και πέρα να "βαριέμαι" ανθρώπους στη ζωή μου. Πού ξέρεις πού και πώς μπορεί να τους ξανασυναντήσω στην αιωνιότητα...    



12:48 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

:-)

Δεν είσαι και πολύ active τελευταία (νομίζω όλοι έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο activity) αλλά όταν τα λες - τα λες καλά.

Σε φιλώ.    



5:00 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Επί τέλους, κυρία Αναστοπούλου, καθίσατε και γράψατε και πάλι! Θέλετε παρακάλια για να γράφετε συχνότερα;
Χαιρετώ θερμότατα
Κ. Κ.    



10:55 π.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Αθανασία Δ. λέει :
κα Κουρούνα μας, αν είναι να μας δίνετε έτσι ωραία την εκδοχή του γνωστου θέματος του πεθαμένου με τους ζωντανούς, να έρχεστε συχνότερα στο αχαϊκό περιβάλλον και μεις θα σας φέρνουμε φρέσκα αυγά και πίτα με ζυμωτό φύλο. Μας αρέσε.    



11:20 π.μ.
Blogger Σπιτόγατος είπε και ελάλησε...

Ανατρίχιασα!!!
Πολύ "The others" μου έκανε...
Συγκλονιστικό!    



2:54 μ.μ.
Blogger Η Κουρούνα είπε και ελάλησε...

Αn-Lu, Gatti, ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

Σοφία, θα αναγγενηθώ σαν τον Φοίνικα κάποια στιγμή. Προς το παρόν κυλιέμαι στις στάχτες.

Κύριε Κοσμά, ναι, θέλω παρακάλια. Εμπρός! (Χαιρετώ πιο θερμά από θερμότατα.)

Αθανασία, όλο εκεί γύρω βρίσκομαι. Την επόμενη φορά θα ακολουθήσω τη μυρωδιά της πίτας.

Σπιτόγατε, είμαι ανατριχιαστικός τύπος, τι να κάνουμε;    



8:23 μ.μ.
Blogger Καφετζής είπε και ελάλησε...

Αυτή η πρώτη μου επίσκεψη στη "φωλιά" σου, σίγουρα δε θα είναι η τελευταία...μπράβο !    



3:14 π.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

με αυτό το κέιμενο πάει και μια μουσικούλα που έχω ανεβάσει και στο www.sotiris-koukios.blogspot.com επ' ευκαιρίας ρίξτε και μια ψήφο στην έρευνα μου    



9:52 π.μ.
Blogger Ναπoλέων είπε και ελάλησε...

Ωραία και η έμπνευση και η ανάπτυξη, η ζωηράδα του λόγου. Μπράβο σας.
Ίσως όμως να πρέπει να βελτιώσετε λίγο τη στίξη, ειδικά στην εναλλαγή «διαλόγου-σκέψεων».
Θα περιμένω τα επόμενά σας.
αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων    



11:31 π.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Αποδείξατε για μια ακόμη φορά οτι οι Κουρούνες πράγματι ζωγραφίζουν και στους πίνακές τους καταφέρνουν να κάνουν εξαιρετικά και ανατρεπτικά ελκυστική ακόμα και την πιο σκούρα απόχρωση του γκρί.
Σας ευχαριστώ!    



7:31 μ.μ.
Blogger Katerina είπε και ελάλησε...

Σωστό το τουίστ!    



2:49 π.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

καλά όλα τα λεφτά μου θυμίζει έναν τύπο εντελώς που μας έπριζε τα παπάρια με τα μπλοκ σας
ευτυχώς που αποφασίσαμε πλεον να μη τον ακούμε    



10:26 π.μ.
Blogger Η Κουρούνα είπε και ελάλησε...

Καφετζή, σας ευχαριστώ.

Ανώνυμε, επίσης με αυτό το κείμενο πάει και μια κόκα-κόλα -πάει με όλα.

Ναπολέων, ευχαριστώ. Πράγματι πάσχει η στίξη στην εναλλαγή διαλόγων-σκέψεων, θα το έχω κατά νου.

Soduck, εγώ σας ευχαριστώ.

Κατερίνα, θενξ!

Μάλλινο καπέλο, καλά κάνατε και αποφασίσατε πλέον να μην τον ακούτε. Τα παπάρια είναι ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, πρέπει να τα προσέχει κανείς.    



11:22 π.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Να μη λυπάσαι.Ότι ανακινεί συναισθήματα,δεν μπορεί παρά να είναι σημαντικό...:)
(παλιά προσπαθούσα να αποφύγω τη στεναχώρια με νύχια και με δόντια-όχι πια,ευτυχώς..)

aurelia aurita    



3:45 μ.μ.
Blogger phospholipid είπε και ελάλησε...

Εμενα μου θύμισες την γιαγιά μου που μου έλεγε ότι μπορεί να μην της δίναμε καμια σημασία όσο ζούσε αλλα όταν θα έφευγε,θα κλαίγαμε όλοι και θα μετανιώναμε. Είχε απόλυτο δίκιο, στην κηδεία έκλαψαν όλοι. Αλλα το καλλίτερο το φύλαγε για τον θείο μου που ποτε δεν άκουσε μια λέξη που βγήκε από το στόμα της. Πέθανε στα χερια του και τον σημάδεψε για πάντα. Σε ευχαριστώ για την υπεροχη γεύση μελαγχολίας που θα μου κάνει παρεούλα όλη την ημερα σήμερα.    



1:39 π.μ.
Blogger Theogr ο κηπουρός είπε και ελάλησε...

Απλά καταπληκτικό και καταπληκτικά απλό. Να σαι καλά.    



12:13 μ.μ.
Blogger Κύμα είπε και ελάλησε...

Βρεθηκα εδω ακολουθώντας καποιο λινκ που βρηκα αλλου. Πραγματικά ενδιαφερον το κειμενακι, βιωνω φαση απώλειας και με αγγιξε.

Μονο μια παρατηρηση εχω να κανω: Η Βασιλική στην αρχη χαρακτηριζεται ως "άτεκνη", ενω εχει χασει το παιδι της όπως μαθαινουνε στην πορεια. Η ένσταση μου ειναι ακριβώς αυτη. Μια γυναικα που εχει χασει το παιδι της, δεν μπορει να χαρακτηριζεται ως ατεκνη, όπως ακριβώς η γυναικα που εχει χασει τον αντρα της δεν χαρακτηριζεται ως ανύπναντρη αλλα ως χηρα.

Η μανα ειναι παντα μανα.    



» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο