<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Μικρό βραδινό





Όταν βγήκε στη σύνταξη, ο πατέρας μου έφυγε από την Αθήνα και μετακόμισε στο μέρος όπου γεννήθηκε, ένα μικρό χωριό της Πελοποννήσου, ίσως το μικρότερο που έχω δει ποτέ. Από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια και δεν έχει ξαναπατήσει το πόδι του στην Αθήνα, ούτε θέλει να επιστρέψει ποτέ, μήτε για επίσκεψη. Του αρέσει εκεί που ζει, όπως ζει. Έχει πάρει μερικές κατσίκες, καλλιεργεί χωράφια, φτιάχνει τυρί, γενικώς ασχολείται καθημερινά με ένα σωρό πράγματα. Η μάνα μου, συγγενείς και φίλοι τον κατσαδιάζουν συνεχώς. «Δεν κάνει να κουράζεσαι έτσι, χριστιανέ μου, στην ηλικία σου, τζόβενο νομίζεις ότι είσαι;», «Τι πας και κοιμάσαι κάτω από τα δέντρα, ρε Αντρέα, καμιά ώρα θα σε ψάχνουμε και θα σε βρούμε τέζα». Δεν καταλαβαίνω την αγωνία τους. Αντίθετα από εκείνους, εγώ εύχομαι να τον βρούμε πεθαμένο κάποιο μέρα, κάτω από ένα δέντρο, εκεί που κάθησε να ξεκουραστεί, να φάει μια μπουκιά ψωμί και να πιει μια γουλιά νερό. Τι ωφελεί να φτάσει ένας άνθρωπος τα ενενήντα, σκεβρωμένος, ανήμπορος, ένα κουβάρι από πόνους, με την αγωνία του θανάτου στο νεκροκρέβατό του;

Όσο για μένα, ευτυχώς, μπροστά στο μπαλκόνι μου, στο κέντρο της Αθήνας, υπάρχει ένας πλάτανος.

12:33 μ.μ.
Blogger mamma είπε και ελάλησε...

Καταπληκτική στάση ζωή. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο με εκφράζει.    



2:48 μ.μ.
Blogger Provato είπε και ελάλησε...

τι να σου κάνει ο πλάτανος αν δεν έχει χώμα να ριζώσει!


στο χωριό αδελφές μου, στο χωρίο!    



4:45 μ.μ.
Blogger Πέπε είπε και ελάλησε...

Ν' αγιάσει το στόμα σου Κουρούνα! Με πιάνει απελπισία με τους γέρους της Αθήνας που τους στερούμε το δικαίωμα να πεθάνουν φυσιολογικά (αν όχι κάτω από το δέντρο, τουλάχιστον στο κρεβάτι τους, με τους δικούς τους γύρω γύρω) και αξιοπρεπώς, με τις δικές τους πιτζάμες διάβολε, αντί μόνοι και καλωδιωμένοι και με την πεταλούδα στο χέρι σ' ένα άξενο θάλαμο νοσοκομείου...

Καλά στερνά σε όλους!    



1:26 μ.μ.
Anonymous Ανώνυμος είπε και ελάλησε...

Όπα! Πώς μου ξέφυγε εμένα αυτό το πλατάνι; Τη διεύθυσή σας παρακαλώ, δις Κουρούνα!    



2:15 μ.μ.
Blogger Η Κουρούνα είπε και ελάλησε...

Νικήτα μου, άσε, γιατί από τότε που ήρθα σ΄ αυτό το σπίτι τρέμω μην περάσει από το μυαλό κανενός μαλ... κανενός αξιωματούχου ήθελα να πω, η ιδέα να κόψει το δέντρο για να μη βρωμίζει με τα φύλλα του τα τσιμέντα.    



3:22 π.μ.
Blogger Stefanos είπε και ελάλησε...

Πολύ ωραίο μπαλκόνι.    



» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο