Νότες
Η μουσική που επενδύει τη γειτονιά μου στην Πλατεία Αμερικής είναι ως επί το πλείστον αλβανικά δημοτικά και ελληνικά καψουροτράγουδα. Πού και πού περνάει έξω από το σπίτι η Ντίσκο Ινφέρνο με τη μορφή πειραγμένου εργαλείου που οδηγεί κάποιος ψαγμένος αφρικανός, και τότε τα τζάμια του διαμερίσματός μου τρίζουν από τη λύσσα της ραπ. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν αργά ένα βράδυ που σκότωνα ώρες στο Ίντερνετ άκουσα από κάποιο σπίτι να παίζει στη διαπασών το Breakfast in America των Supertramp, δίσκος που είχα αγοράσει στα εφηβικά μου χρόνια αντί του αντιτίμου των σαράντα δραχμών. Από εκείνο το βράδυ και μετά, ο άγνωστος ρόκερ χτυπά σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, με Doors, Rolling Stones, Ian Dury και πάει λέγοντας. Σήμερα μιλούσα με τη διπλανή 23χρονη γειτόνισσα και της έλεγα πόσο λυπάμαι που δε θα μπορέσω να πάω να δω τον Bob Dylan στη Μαλακάσα. Με κοίταξε απορημένη και με ρώτησε: "Ποιος είναι ο Bob Dylan;". Έπειτα απ' αυτό και νιώθοντας πιο γηραιά κι από την Ακρόπολη προσπαθώ να εντοπίσω το σπίτι του -σίγουρα- Μαθουσάλα φιλόμουσου για να δώσω παραγγελιά το "World Gone Wrong".
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Τετάρτη, Μαΐου 26, 2010 και ώρα 6:19 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
7:11 μ.μ.Καλώς μας επανήλθες!
7:13 μ.μ.
Πες του να παίξει και το one more cup of coffee!
7:17 μ.μ.
Mambo Tango, δεν πρόλαβα να βάλω το post και σχολίασες. Ένιωσα όπως πρέπει να νιώθουν κάτι ξεπεσμένες ντίβες του ελληνικού πενταγράμμου που τις έχει ξεχάσει η μάνα τους και ξαφνικά ένας περαστικός τις σταματάει στο δρόμο και τους λέει: "Κυρία Ντίβα μου! Δεν έχετε αλλάξει καθόλου από τότε που σας άκουγα πριν από 200 χρόνια". Σε ευχαριστώ γι' αυτό. :-)
7:18 μ.μ.
Παύλο, εσύ είσαι ο δεύτερος περαστικός που πλησιάζει από πίσω τρέχοντας την ξεπεσμένη ντίβα και της λέει: "Κυρία Ντίβα μου, σας έπεσε η μασέλα σας. Να, πάρτε την, την ξεσκόνισα!".
7:26 μ.μ.
Δεν ήμουν περαστική, σας παρακολουθώ φανατικά κυρία Ντίβα μου! Όσο για τα χρόνια... συνενοχή.
7:52 μ.μ.
Οι ντίβες δεν έχουν ηλικία αγαπητή μου Κουρούνα!!! Καλώς μας ήρθες!
υγ μεταξύ μας, μας έλλειψες.
8:12 μ.μ.
Ζεις!!!!!
Αλληλούια!!!!!!
Καλώς μας επανηλθατε κυρία ντιβα!!!
9:25 μ.μ.
Κυρία Ντίβα,
Welcome back
9:27 μ.μ.
Διαμαρτύρομαι. Πρώτη φορά μετά από μήνες συνόδευσα το τέκνο στην παιδική χαρά και διάλεξες αυτή την ώρα να ανεβάσεις ποστ;
Καλώς τηνε την Ντίβα μας!
8:49 π.μ.
Ορκίσου ότι το επόμενο, δεν θα είναι μετά από έναν χρόνο.
Τι σου είναι η πλεονεξία στον άνθρωπο τελικώς.... :))
YΓ Μεγάλη τύχη να μένεις σ΄αυτή τη γειτονιά. Κλασσική μικρογραφία του όλου γύρω μας. Απ΄όλα έχει ο μπαξές.... Απ΄όλα όμως....
8:54 π.μ.
Καλώς ήρθες αγαπημένη συγγραφεύ και μην σε νοιάζει, είμαστε κοντά σου, δίπλα σου πολλοί οι υπέργηροι πουρόκερς!
Αλήθεια όμως, και πέρα από το κείμενο, είναι μεγάλη η χαρά που ξαναείδα να γράφεις. Μεγάλη!
1:34 μ.μ.
An-Lu, δεν είμαι σίγουρη ότι ζω. Υπάρχω όμως. Και όσο υπάρχω, θα υπάρχω!
Ζορζ, σας ευχαριστούμε!
Μάμα! Μαθαίνω τα νέα σου από το Νυχτερινό Τύπο.
Φοραδίτσα μου, υποσχέθηκα σε ένα φίλο πριν από κάνα μήνα και βάλε ότι θα γράψω κάτι στο μπλογκ. Ε, σε καλό δρόμο είμαι -δεν είμαι;
Ιφιμέδεια, καλώς σας ξαναβρήκα!
2:02 μ.μ.
"Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου"¨
την δική μου να δεις! που σε είδα ξανά στο reader μου γειτόνισσα!
4:51 μ.μ.
Καλώς τον!
Ο γείτονας τώρα, 4:50, 27/5, έχει μελαγχολική διάθεση. Παίζει παλιά, αγαπημένα τραγούδια του Carlos Santana.
8:19 μ.μ.
Καλύτερα να μην πείς στην πιτσιρίκα γειτόνισσα σου, που δεν ξέρει τον Ντύλαν, πως υπάρχει κάποιος αρχαίος που σου αφιερώνει το κατάλληλο για την περίσταση τραγούδι του Chuck Berry - Welcome Back Pretty Baby !
7:37 μ.μ.
thx κόρη!
[δεν θα σχολιάσω το delay]
:)
10:33 μ.μ.
__Μια εποχη αρκετα χρονια πριν,διαβαζα φορωντας ενα καρω πουκαμισο λιγδωμενο και κανα 2 νουμερα μικροτερο μου,μια βιογραφια του Χιτλερ μασουλωντας παστουρμα και καπνιστο ζαμπον και αγορευα επι των πεπραγμενων του Εθνικοσοσιαλιστικου συστηματος με εμφανεστατη θετικη αποψη,τοση ωστε να εισπραξω με χαιρεκακη ειρωνια τοις μετρητοις την ακολουθη ατακα απο την Κουρουνα-την Κουρουνα με τις δεδηλωμενες αριστερες αντιληψεις-,που τοτε βεβαια ειχε το ατυχες και περιεργο προσωνυμιο Ζαβο Γουρουνι:ΟΡΙΣΤΕ ΜΑΣ!ΚΟΥΛΕΡ ΛΟΚΑΛ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ!Απο τοτε βεβαια χυθηκε πολυ νερο στο αυλακι,αλλοτε καθαρο μα τις περισσοτερες φορες μαυρο.Η Κουρουνα επελεξε να πεταξει ειτε για να κρυφτει,ειτε για να ανεβει ψηλα,ομως λησμονησε το παλαιο αποφθεγμα του Μπλαιηκ οτι κανενα πουλι δεν πεταει ψηλα αν πεταει με τα δικα του φτερα,παρ ολο που το γνωριζε και μαλιστα καλα καθως και το παμπαλαιο Δομινικανικο ρητο που λεει οτι οποιος κρυβεται,προκαλει τους δαιμονες...Η αληθεια ειναι οτι καποιοι την εψαξαν,καποιοι οχι.Εγω την εψαξα.Τωρα την βρηκα.Ελπιζω,οπως και οι αλλοι σε αυτον τον ιστοχωρο,να μην την ξαναχασω.
2:43 π.μ.
Επ! Τεμπελιάζουμε!! ;-))
(Και σε κλίκαρα, ακούγοντας Αλέξις Κόρνερ - έχεις και γκρούπι της κάτω μειοκαίνου λοιπόν...)
5:02 μ.μ.
Πράγματι, Γνωστέ Άγνωστε, έχει περάσει πολύς καιρός από εκείνη την εποχή. Από Ζαβό Γουρούνι έγινα Κουρούνα και στην πορεία (ακόμα πιο)Τουφεκισμένη Μπεκάτσα. Όμως δεν κρύφτηκα ποτέ, ήμουν πάντα εδώ -και όποιος ήθελε μπορούσε να με βρει.
Μαύρο Πρόβατο, ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί "τόπο στα τιμημένα γηρατειά"!
10:44 π.μ.
Καλώς τηνε, καλώς ήλθες, καλώς όρισες και ότι άλλο σε καλώς υπάρχει!!!!!
pepe45
1:09 μ.μ.
Τι έγινε ρε; Να σφάξω τον κόκορα; Post μετά από ένα χρόνο; Όσο για τον Dylan καλύτερα που δεν πήγες. 'Ασε...
varometro
2:28 μ.μ.
Το ωραίο δεν είναι το ποστ έπειτα από ένα χρόνο, αλλά ότι οι συνήθεις ύποπτοι είναι όλοι εδώ. Πολύ χαίρομαι. :-)
Πέπε!
Βαρόμετρο!
3:10 π.μ.
Γουέλκαμ μπακ!
Τι όμορφη έκπληξη!
Τώρα μόλις είδα τα δύο νέα posts!
Μην ξαναφύγεις, ε!;
Ελπίζω να είσαι καλά, με λελυμένα τα περισσότερα προβλήματα που σε ταλάνιζαν.
Να είσαι καλά μέσα και έξω!
Idom
3:34 π.μ.
Όσο για τα γραφθέντα σου:
μού έχει τύχει και εμένα δις στη ζωή μου, να ακούσω "καλή" μουσική σε αναπάντεχα μέρη. Και ναι ήταν βάλσαμο!
Αλλά αξίζει για λεπτομέρειες να κάνω δική μου ανάρτηση... κάποτε...
Σού συνιστώ να διαβάσεις την "Μητέρα νύχτα" τού Βόνεγκατ.
Εκεί στην αρχή λέει για το Τιγκλάθ τον τρίτο - είναι ταμάμ στην απάντηση που σού έδωσε η γειτονοπούλα για τον Dylan.
Για μεγαλύτερη ευκολία διάβασε αυτή την ανάρτηση στο blog τού Ροβυθέ:
http://rovithe.blogspot.com/2008/05/blog-post_22.html
Όσο για το πάπλωμα: είχα πάει στη μία από τις παλιές εμφανίσεις στου στο Ηρώδειο. Ήταν ψυχρός και επαγγελματικός και δεν έκανε interaction με τον κόσμο...
Idom
5:18 μ.μ.
Ιdom, καλώς σε βρήκα. Γέλασα πολύ με το post του Ικαριώτη. Και αισθάνθηκα λίγο ακόμα σαν βροντόσαυρος!
Όσο για τον Bob Dylan, τι να πω; Δε βαριέσαι. Έχει προσφέρει τόσα με το ταλέντο του, ας του συγχωρέσουμε την ξυλαγγουρίαση.
7:15 μ.μ.
Καλως ξαναγυρισες κουρουνα! Πολυ χαρηκα.
11:02 μ.μ.
Ζει ο Μπομπ Ντύλαν?
3:36 μ.μ.
Εγώ είμαι 19 και τον ξέρω πάντως και ξέρω και τραγούδια του.
Δεν έφταιγε ότι είναι 23, αλλά ότι μάλλον ακούει σκυλάδικα. Οπότε μη νιώθεις γριά, αλλά καλή γνώστης της μουσικής :)
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο