Η κυρία Ελένη
«Όλη μέρα χθες σκεφτόμουν την Ελένη», της είπα.
«Και εγώ το ίδιο. Ήταν κι ο πατέρας σου συνέχεια εδώ και δε μπορούσα να κλάψω. Κλαις την Ελένη; θα μου έλεγε. Ποια κλαίει την πρώην συμπεθέρα της;»
Κι άρχισε να κλαίει σιγανά. Έπιασα να κλαίω κι εγώ και σκέπασα το ακουστικό με την παλάμη μου για να μη με ακούσει. Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι ευχάριστο. Στο μυαλό μου ήρθε η Ελένη με την καστανή περούκα –της είχαν πέσει τα μαλλιά από το διαβήτη-, το κίτρινο παντελόνι και το ασορτί ζακετάκι. Με τα στολίδια της. Με το μεγάλο χαμόγελο και τα ακόμα πιο μεγάλα καστανά μάτια. Η Ωραία Ελένη. Ακόμα και στα εβδομηνταφεύγα.
«Μα γιατί με λες κυρία Ελένη; Μαμά πρέπει να με λες», παραπονιόταν.
Χαμογελούσα αμήχανα. Αδύνατον να πω μαμά άλλη από τη μάνα μου. Όμως σ’ εκείνο το δώρο που της έκανα κάποια Χριστούγεννα της έγραψα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο «Χρόνια Πολλά, Μητέρα». Τρελάθηκε από τη χαρά της. Δε βαριέσαι, σκέφτηκα. Αφού το ευχαριστήθηκε…
«Δε θέλεις να βαφτείς λιγάκι;» με ρωτούσε κάθε τόσο, ελπίζοντας πως θα γινόταν ένα θαύμα και από λέτσος θα μεταμορφωνόμουν σε νεράιδα. Το θαύμα δεν έγινε ποτέ. Παρέμεινα λέτσος. Μου χάριζε κοσμήματα. Βραχιολάκια, σκουλαρίκια. Τα έβαζα μια φορά για να της περάσει ο καημός κι έπειτα τα έτρωγε το μαύρο σκοτάδι της μπιζουτιέρας. Που εκείνη μου είχε αγοράσει.
Τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας έσπασα στο σπίτι της ένα ωραίο τασάκι. Ήταν μεγάλη θεριακλού στο τσιγάρο. «Δεν πειράζει», μου είπε. Ανακουφίστηκα κάπως. «Ήταν δώρο του μακαρίτη του άντρα μου. Μου το έφερε σε μια επέτειό μας». Δεν την ήξερα ακόμα αρκετά καλά, όμως κατάλαβα ότι το είπε έτσι, επεξηγηματικά, όχι για να με κάνει να νιώσω άσχημα. Και ένιωσα άσχημα.
Εκείνο το τασάκι ήταν το πρώτο μιας σειράς καταστροφών. Έσπασα το πόδι μιας καρέκλας. Έκαψα ένα πλαστικό μπολ στο μάτι της κουζίνας. Μου ΄μεινε στο χέρι η βρύση του νιπτήρα. Πέταξα στο σκύλο ένα μπαλάκι για να παίξουμε και εκείνος έριξε κάτω το πορτμαντό και έσπασε τον καθρέφτη του. Εκατό χρόνια γρουσουζιάς -ο καθρέφτης ήταν ολόσωμος. Δεν ήμουν απλώς νύφη. Ήμουν η νύφη του Φρανκεστάιν. Όμως εκείνη συνέχισε να μου αγοράζει μπιχλιμπίδια.
«Δεν υπάρχει περίπτωση να τα ξαναβρείτε;» με ρωτούσε από τότε που χώρισα με το γιο της, κάθε φορά που με πετύχαινε στο δρόμο.
Της χάιδευα την πλάτη. «Όχι, κυρία Ελένη».
Και κάθε φορά εκείνη με φιλούσε, αφήνοντάς μου στο μάγουλο δυο χείλη από κόκκινο κραγιόν.
Όταν τη βρήκαν ήταν τρεις ώρες πεθαμένη. Κάτι με το διαβήτη, κάποια επιπλοκή.
«Τουλάχιστον δεν κατάλαβε τίποτα», είπε η μάνα μου.
«Ναι...»
Κάποια μέρα θα δω στον ύπνο μου ότι πηγαίνω στο σπίτι της. Θα προχωρήσω στο διάδρομο, θα ανοίξω την πόρτα του δωματίου της και θα τη δω ξαπλωμένη στο πλευρό της, στο κρεβάτι της, με το τσιγάρο στο χέρι και τον καπνό του να ανεβαίνει στο ταβάνι σχηματίζοντας μπούκλες, ενώ το τρανζιστοράκι της θα παίζει. Όπως γίνεται κάθε φορά που ονειρεύομαι τους νεκρούς μου, δάκρυα θα κυλήσουν στα μάγουλά μου και θα της πω: «Κυρία Ελένη, εδώ είστε; Κάποιος μου είπε ότι πεθάνατε».
«Ήθελα να ΄ξερα ποιος λέει τέτοια πράγματα. Και συ, βρε χαζή, τι κλαις; Ποια κλαίει την πρώην πεθερά της;»
Και τότε θα γελάσω. Και μέχρι να ξυπνήσω θα είναι ωραία.
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Κυριακή, Φεβρουαρίου 06, 2011 και ώρα 10:56 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
2:30 π.μ.Πρώτον, χέσε με άνθρωπε, νυχτιάτικο! Αυτό μου έλειπε να διαβάσω να κάτσει το κερασάκι πάνω στην τούρτα.
Δεύτερον, "..Με το μεγάλο χαμόγελο και τα ακόμα πιο μεγάλα καστανά μάτια. Η Ωραία Ελένη. Ακόμα και στα εβδομηνταφεύγα.."
Μακάρι να ήταν περισσότερες σαν την κυρία Ελένη στα εβδομηνταφεύγα τους. Μή σου πω και στα τριανταφεύγα τους και στα σαρανταφεύγα τους.
Τρίτον, "..Ποια κλαίει την πρώην πεθερά της;.."
Κάτι μου λέει πως η κυρία Ελένη θα χαμογελούσε ακόμα πιο πλατιά αν ήξερε πως έκλαψες όταν έφυγε. Κι ας μην μπορούσες να την πεις "μαμά". Της απέδωσες αλλιώς την τιμή.
Και τέταρτον, χέσε με άνθρωπε, νυχτιάτικο! Σμουτς.
10:23 π.μ.
Τυχεροί όσοι έχουν ζήσει τέτοιους ανθρώπους και έχουν να θυμούνται ιστορίες μαζί τους.
Τυχερή εσύ κουρούνα.
9:09 μ.μ.
!με τσάκισες Κόρη
[γαμώτο πόσο καιρό είχα να διαβάσω κείμενο τόσο εξαιρετικό. Ευχαριστώ]
*να 'σαι καλά εκεί
,κυρία Ελένη
9:59 μ.μ.
Kι εγώ έκλαψα την πρώην πεθερά μου. Δεν γίνεται να σβήνεις τους ανθρώπους από το παρελθόν σου-είναι σαν να σβήνεις το παρελθόν. Μόνοι ήμασταν; Όχι...
2:28 π.μ.
Επιτέλους! Μη μας αφισεις πάλι να περιμένουμε τοσο :)))
1:27 μ.μ.
Τύπε, άλλη φορά θα βάζω το σηματάκι με το χαρτομάντιλο για να είσαι προετοιμασμένη.
Μάμα, ναι. Ήμουν πράγματι από τους ανθρώπους που τους "αγαπάει η πεθερά τους". Και η κυρία Ελένη είναι στ΄ αλήθεια μια όμορφη ζωγραφιά κρεμασμένη στην καρδιά μου.
Κύριε Digital, πηγαίνατε γυρεύοντας. Σωστά;
Lemon, χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη. Χαίρομαι που υπάρχουν πεθερές τις οποίες αξίζει να κλάψει κανείς ακόμα κι όταν έχουν γίνει πρώην.
Ανώνυμε, επίτηδες το κάνω για να σας λείπω και να με επιθυμείτε. Κουρουνοκαμώματα!
2:03 μ.μ.
"..Ποια κλαίει την πρώην πεθερά της;.."
H γυναίκα μου, και ας μην την είπε ούτε και αυτή ποτέ μάνα !
Αλλά και εγώ με το όνομα της την φώναζα!
Μαύρα μάτια κάναμε για να σε ξαναδούμε,τι Κουρουνοκαμώματα είναι αυτά; :))
4:05 μ.μ.
μου έλειψαν τα κείμενά σου. έστω και αργά κατάλαβα ότι επανήλθες. τι ζεστασιά. κι εγώ την πεθερά μου κυρία Ζωή τη λέω. Αλλά μεταξύ μας -χωρίς να υπάρχει κανένας εμφανής λόγος- εγώ δεν θα την κλάψω όπως έκλαψα τον πεθερό μου.
5:14 μ.μ.
Eisai kala?
5:19 μ.μ.
Ξερεις.. όχι μοναχα συναισθηματικα... αλλά και νομικα δεν λύνονται οι εξ αγχιστείας σχεσεις...
ενας πρώην δεν ενημερωσε εγκαιρως για το θανατο του πατερα του και θυμωσαμε πολυ τα παιδια και'γω.. ήταν εξαιρετικος άνθρωπος...
Ελαφρυ το χωμα που σκεπαζει τη Μητερα σου :) και.. γιατι αραίωσες; Ξερω! για να σε πεθυμάμε πεισσοτερο!!! :ΡΡΡ
9:37 μ.μ.
;πηγαίνω* γυρεύοντας εγωωωωωωωώ
!έλεος
,με παρεξηγήσατε μανδάμ
!estoy solo un [digital] hijo pequenito
,seniora
_________________________________
*by the way
;πάω τουλάχιστον κάπου συγκεκρημένα
ή
,στραβά αρμενίζω σε στραβό γιαλό
2:35 μ.μ.
like(N)
1:39 π.μ.
Εισαι καλος ανθρωπος....εμενα η γυναικα μου δεν εχει καλη καρδια και δεν φερεται καλα στην δικια μου μητερα...οποτε κι εγω την κερατωνω σε καθε ευκαιρια....κυριως γι αυτο. Ακομα και ενα χαμογελο να εδινε που και που θα αλλαζα ....
10:31 μ.μ.
:)
5:28 μ.μ.
Συμφωνώ με τον τελευταίο ανώνυμο.Αν δε σκάει ούτε ένα χαμόγελο,καλά της κάνεις...
Ακριβώς πριν 2 μήνες,πέθανε ο μπαμπάς του πρώην μου,μετά από χρόνια σκληρή μάχη με τον καρκίνο.Είμασταν μαζί πολλά χρόνια,ήξερα πολύ καλά τους γονείς του κι ακόμα και αφού χωρίσαμε,ο συγκεκριμένος άνθρωπος μου είχε μεγάλη αδυναμία.Όποτε τον έβλεπα,ερχόταν,μου μιλούσε με ενδιαφέρον,αλλά ποτέ δε ρώτησε ευθέως αν θα τα ξαναβρούμε.Ίσως επειδή ήξερε ότι ο χωρισμός επήλθε εξαιτίας άλλης γυναίκας.
Όταν έμαθα ότι πέθανε,ούτε για ένα λεπτό δε σκέφτηκα να μην πάω στην κηδεία.Έκλαιγα συνέχεια,γιατί έτσι μου έβγαινε και ήθελα να αποχαιρετήσω αυτό τον άνθρωπο,όπως πίστευα εγώ ότι του άξιζε.Γι'αυτό που ήταν για μένα....
Σίγουρα φάνηκε πολύ περίεργο σε κάποιους,αλλά δε με νοιάζει.Για μένα οι άνθρωποι που εκτιμώ,δεν περνάνε σε άλλη μοίρα,μόνο ενός χωρισμού,ειδικά όταν δεν ευθύνονται κιόλας γι'αυτό....
Κουρούνα μου,να τους θυμόμαστε,όπως τους αξίζει!
11:34 π.μ.
τις σχεσεις ζωης δεν τις ανακαλυπτουν τα χαρτια και οι κλασσικες τελετουργιες.η αγαπη ειναι χημεια,υπαρχει στον αερα εστω και με την πεθερα!!!σου αφησε κατι στην ψυχη σου,κουρουνα μην ξαναχαθεις!!!!!!!παλιοκοριτσο
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο