Μαθαίνοντας για την Απογραφή αποφάσισα να μην ανοίγω την πόρτα όταν μου χτυπάνε το κουδούνι, αφού δεν ήθελα να καταγραφεί πουθενά ο τόπος διαμονής μου. Καλό είναι να παίρνεις προφυλάξεις αφού ποτέ δεν ξέρεις πότε θα αποφασίσουν οι δανειστές σου –και, ακόμα χειρότερα, το Δημόσιο– να σε αναζητήσουν. Την πάτησα όμως. Ο απογραφέας χτύπησε το κουδούνι μου απόγευμα, νόμισα ότι ήταν κάποιος φίλος και άνοιξα. Επιπλέον ήταν χαριτωμένος και δεν μπόρεσα να του πω με ψαρωτικό ύφος «έχω δουλειά, κύριε, ελάτε άλλη μέρα» και στη συνέχεια να εξαφανιστώ μέχρι να βαρεθεί να μου χτυπάει την πόρτα. Όπως αποδείχτηκε, άδικα ανησυχούσα. Θα μπορούσα να δηλώσω ότι λέγομαι Παναγούλα Καραϊορδάνογλου, αφού οι απογραφείς δεν ζητάνε ταυτότητα. Επίσης θα μπορούσα να δηλώσω ότι το σπίτι μου είναι 30 τετραγωνικά, με εξωτερική τουαλέτα (κουβάς στο πίσω μπαλκόνι), ότι δεν έχω αυτοκίνητο, ότι χρησιμοποιώ φιάλη υγραερίου για να μαγειρεύω, ότι δεν κάνω ανακύκλωση γιατί τι να ανακυκλώσω αφού δε μπορώ να αγοράσω τίποτα, ότι έχω τρία παιδιά αντί τρεις γάτες, ότι διαθέτω πτυχίο πυρηνικού φυσικού. Η απογραφή κράτησε γύρω στα δέκα λεπτά, κυρίως γιατί πιάσαμε κουβέντα με τον απογραφέα. Τελικά υπάρχουν και χειρότερα από τα δικά μου. Ο άνθρωπος πάσχιζε έξι-εφτά χρόνια να μάθει γιαπωνέζικα και πάνω που τα έμαθε και ήταν έτοιμος να διαπρέψει στον τομέα μετάφρασης/διερμηνείας ήρθε το τσουνάμι, χτύπησε την Ιαπωνία και τη γονάτισε με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ζήτηση για μεταφραστές γιαπωνέζικων. Κωλοζωή. Για να μη μιλήσω για την αξιοπιστία της Απογραφής...

Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την Παρασκευή, Μαΐου 20, 2011 και ώρα 1:18 μ.μ.. Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!