Στο σπίτι όπου φιλοξενούμαι με τα τριάμισι γατιά μου (τρία ενήλικα, ένας μπέμπης) υπάρχουν άλλοι τρεις αρσενικοί. Συνολικά πέντε αρσενικοί και δύο θηλυκές δηλαδή. Οι αυτόχθονες δεν πήραν με καλό μάτι τους λαθρομετανάστες (ήρθαμε εδώ άφραγκοι και τρώμε το ψωμάκι και τις γατοκροκέτες των ιθαγενών) και οι αντιδράσεις υπήρξαν άμεσες, σφοδρές και συνεχίζονται καθημερινά. Από τις εχθροπραξίες κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι γάτες είναι πιο αιμοβόρες από τους γάτους, αφού ενώ οι δύο αρσενικοί μου έχουν εγκλιματιστεί και κάνουν προσπάθειες συμφιλίωσης με τους κυρίους του σπιτιού, τα δύο θηλυκά συνεχίζουν να ρίχνουν νυχιές και σφαλιάρες, να φοβερίζουν και να απειλούν όχι μόνο τους ντόπιους αλλά και τους συνπρόσφυγές τους γατούληδες. Εμένα δε, με έχουν στη μπούκα του κανονιού. Με κοιτάζουν με μισό μάτι, μου γυρίζουν τα οπίσθια και μου δείχνουν με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκειά τους που τις έριξα στα ξένα χέρια που ΄ναι μαχαίρια. Και γω, ηττημένη από τα αιλουροειδή και πνιγμένη στις τύψεις και τις ενοχές, τους αφήνω -αρσενικούς και θηλυκές, λαθρομετανάστες και εθνικιστές- να χορεύουν καρσιλαμά όλη τη νύχτα πάνω στο κρεβάτι και το κεφάλι μου. Εδώ πληρώνονται όλα.

Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2011 και ώρα 3:29 μ.μ.. Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!