Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη
Σήμερα, αναγνώστη μου, θα σου μιλήσω για τους λόγους που κατάληξα να γίνω ένας άνθρωπος με τάσεις παράνοιας και μύρια άλλα στραβά -σύμφωνα με τα αποτελέσματα του τεστ που έκανα έπειτα από παρότρυνση της DiS (που κακό χρόνο να μην έχει), και τα οποία παρουσίασα στο προηγούμενο post μου.
Όπως ήδη σου έχω πει, όταν ήμουν μικρή τρελαινόμουν για τα παραμύθια. Αυτή μου η αγάπη, όπως θα διαπιστώσεις στη συνέχεια, ήταν το αίτιο της πτώσης μου στην άβυσσο. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου όλα πήγαιναν καλά. Τα παραμύθια που μου διάβαζε η μαμά μου έβριθαν από χαριτωμένα ζωάκια που έκαναν το ένα και το άλλο, και που οι περιπέτειές τους είχαν πάντα ευτυχισμένο τέλος. Το ασχημόπαπο γινόταν κύκνος, το έξυπνο γουρουνάκι έσωζε το σπίτι του, η μαμά-κλώσσα προστάτευε το άτακτο κοτοπουλάκι,ο βάτραχος γινόταν πρίγκιπας, ο γάτος φορούσε τις μπότες του και έσωζε την κατάσταση, η χελώνα νικούσε τον λαγό που κοκορευόταν. Όλα πήγαιναν ρολόι στα δάση, στα ποτάμια και στους βάλτους, κι εγώ κοιμόμουν ικανοποιημένη, σίγουρη πως ένα Αόρατο Χέρι φροντίζει όλα τα πλάσματα της φύσης και πως το Δίκιο και το Καλό πάντα θριαμβεύουν. Και τότε μπήκαν στη ζωή μου τα άλλα παραμύθια, εκείνα που ήταν για μεγαλύτερα παιδιά.
Τύφλα να΄ χουν ο Κρόνενμπεργκ, ο Ράιμι και ο Γιούζνα μαζί. Αν ζούσαν σήμερα, οι αδερφοί Γκριμ θα σάρωναν τα βραβεία στα φεστιβάλ ταινιών τρόμου. Όσο για τον Άντερσεν, θα έπαιρνε Όσκαρ για το πιο ψυχοπλακωτικό σενάριο. Το κεφάλι μου γέμισε ιστορίες που έσταζαν αίμα και μαυρίλα. Οι λύκοι καταβρόχθιζαν τους ανθρώπους, οι κυνηγοί ξεκοίλιαζαν και έγδερναν τους λύκους, οι φτωχοί παρατούσαν τα παιδιά τους στο δάσος, οι μάγισσες τα πάχαιναν για να τα φάνε, οι μητριές όταν δεν έβγαζαν το λάδι στις κόρες των συζύγων τους τις σκότωναν με δηλητηριασμένα μήλα, ο Διάβολος ήταν πανταχού παρών και έβραζε τον κόσμο στα καζάνια της κόλασης, ο Θάνατος ερχόταν να εισπράξει αυτά που του χρωστούσαν οι κοινοί θνητοί, το αηδόνι τρυπούσε την καρδιά του στα αγκάθια του λευκού τριαντάφυλλου για να το βάψει κόκκινο και να το χαρίσει ο φοιτητής στην άκαρδη αγαπημένη του, το άγαλμα του πρίγκιπα χάριζε τα διαμάντια και τα σμαράγδια του στους φτωχούς και στο τέλος το έκαιγαν στον κλίβανο γιατί δεν ήταν πια όμορφο, το χελιδόνι που τον βοηθούσε στο θεάρεστο έργο του πέθαινε από το κρύο, κι από κοντά ακολουθούσε το κοριτσάκι με τα σπίρτα που κοκάλωνε από την παγωνιά έξω από τα σπίτια των πλουσίων. Η σύγχυσή μου ολοένα και μεγάλωνε. Όπως ο Χάρι Κλιν, ρωτούσα τη μαμά μου "τι, πώς, και πού και πότε κι όταν κι άμα και γιατί", αλλά ικανοποιητική απάντηση δεν έπαιρνα, άσε που στο τέλος εκνευριζόταν και με αποστόμωνε με ένα "γιατί κλάνει το γατί", προσθέτοντας στις τόσες απορίες μου άλλη μία για τον ρόλο του γατιού στην έκβαση των πραγμάτων (να γιατί κατάβρεχα τις ανυποψίαστες γάτες στο σχολείο).
Με τον καιρό, το άγχος και οι φοβίες μου έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη. Τα βράδια αρνιόμουν πεισματικά να πάω για ύπνο, σίγουρη πως όταν έκλειναν τα φώτα θα πετάγονταν από τα σκοτάδια όλες οι φρίκες και θα μου ορμούσαν. Όταν οι δικοί μου κατάφερναν, με καλοπιάσματα ή με αγνή γονική βία, να με βάλουν στο κρεβάτι για ύπνο, σαβανωνόμουν με τα σκεπάσματά μου και αγρυπνούσα τρέμοντας ολόκληρη. Άκουγα την ανάσα μου και νόμιζα ότι δίπλα μου καραδοκούσε ο Διάβολος, το παραμικρό τρίξιμο μεταμορφωνόταν σε Τέρας που πλησίαζε ύπουλα για να μου ροκανίσει το πόδι. Ακόμα και τα φυλαχτά που αράδιαζα γύρω από το κρεβάτι για να με προστατεύσουν -χνουδωτά ζωάκια, κούκλες, στρατιωτάκια- μετατρέπονταν σε παραμορφωμένα και αποτρόπαια εξαμβλώματα: όποια αποκρουστική διάσταση δεν κατάφερναν να τους δώσουν το σκοτάδι και οι σκιές την πρόσθετε η φαντασία μου. Δεν νομίζω να υπήρξε άλλο παιδί που να περίμενε με τόση λαχτάρα τον ερχομό της αυγής. Όταν στις χαραμάδες των παντζουριών έφεγγε το πρώτο φως της μέρας, αυτόματα τα βλέφαρά μου βάραιναν και τα μάτια μου έκλειναν. Αμ δε που ησύχαζα όμως! Το κυνηγητό και η αγωνία συνεχίζονταν στα όνειρά μου. Να σου οι γριές κακάσχημες μάγισσες, δώσ' του οι λύκοι με τις αιματοβαμμένες δοντάρες, οι λογής λογής μπαμπούλες και τα διεστραμμένα πλάσματα. Πεταγόμουν από τον ύπνο μου με φωνές και κλάματα, ενώ όλη την υπόλοιπη μέρα περιφερόμουν σαν ζόμπι από τη σωματική και την ψυχική εξάντληση. Με τα πολλά και με τα λίγα, οι γονείς μου αποφάσισαν να ρωτήσουν τον γιατρό. Ο φωτισμένος παθολόγος (για παιδοψυχολόγο ούτε λόγος εκείνη την εποχή) με εξέτασε και έβγαλε το πόρισμα: δεν έπρεπε να με αφήνουν να βλέπω τηλεόραση. Ποτέ, αναγνώστη μου, δεν υπήρξε μεγαλύτερη επιστημονική πλάνη. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, η τηλεόραση ήταν αθώα και έφταιγαν τα βιβλία!
Καθώς ο καιρός περνούσε, ηρέμησα. Ή, τουλάχιστον, έτσι φαινόταν. Ο νους και η ψυχή του ανθρώπου λειτουργούν με περίεργους τρόπους και, τελικά, όλος αυτός ο παιδεμός και το βάσανο είχαν ως αποτέλεσμα, στα χρόνια που ακολούθησαν, να αγαπήσω βαθιά τη λογοτεχνία τρόμου και τον αντίστοιχο κινηματογράφο. Οι ειδικοί λένε πως όσοι προσελκύονται από αυτού του είδους τα βιβλία και έργα, ξορκίζουν με αυτό τον τρόπο τους φόβους τους. Ίσως, δεν το ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω τώρα πια είναι πως ο Διάβολος έχασε τη δύναμή του και αποκαθηλώθηκε μαζί με τον Θεό, ο Θάνατος βαδίζει στο πλευρό μου από τότε που γεννήθηκα και περιμένει να συμφιλιωθούμε, και πως ο Κακός ο Λύκος που θέλει να με καταβροχθίσει είναι, τελικά, ο ίδιος μου ο εαυτός. Όσο για το περιβόητο τεστ και τα αποτελέσματά του, δεν υπάρχει λόγος να απασχολούν ούτε εμένα ούτε εσένα, αναγνώστη μου. Την επόμενη φορά θα απαντήσω στις ερωτήσεις με λιγότερη ειλικρίνεια. Κάνε και συ το ίδιο.
Όπως ήδη σου έχω πει, όταν ήμουν μικρή τρελαινόμουν για τα παραμύθια. Αυτή μου η αγάπη, όπως θα διαπιστώσεις στη συνέχεια, ήταν το αίτιο της πτώσης μου στην άβυσσο. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου όλα πήγαιναν καλά. Τα παραμύθια που μου διάβαζε η μαμά μου έβριθαν από χαριτωμένα ζωάκια που έκαναν το ένα και το άλλο, και που οι περιπέτειές τους είχαν πάντα ευτυχισμένο τέλος. Το ασχημόπαπο γινόταν κύκνος, το έξυπνο γουρουνάκι έσωζε το σπίτι του, η μαμά-κλώσσα προστάτευε το άτακτο κοτοπουλάκι,ο βάτραχος γινόταν πρίγκιπας, ο γάτος φορούσε τις μπότες του και έσωζε την κατάσταση, η χελώνα νικούσε τον λαγό που κοκορευόταν. Όλα πήγαιναν ρολόι στα δάση, στα ποτάμια και στους βάλτους, κι εγώ κοιμόμουν ικανοποιημένη, σίγουρη πως ένα Αόρατο Χέρι φροντίζει όλα τα πλάσματα της φύσης και πως το Δίκιο και το Καλό πάντα θριαμβεύουν. Και τότε μπήκαν στη ζωή μου τα άλλα παραμύθια, εκείνα που ήταν για μεγαλύτερα παιδιά.
Τύφλα να΄ χουν ο Κρόνενμπεργκ, ο Ράιμι και ο Γιούζνα μαζί. Αν ζούσαν σήμερα, οι αδερφοί Γκριμ θα σάρωναν τα βραβεία στα φεστιβάλ ταινιών τρόμου. Όσο για τον Άντερσεν, θα έπαιρνε Όσκαρ για το πιο ψυχοπλακωτικό σενάριο. Το κεφάλι μου γέμισε ιστορίες που έσταζαν αίμα και μαυρίλα. Οι λύκοι καταβρόχθιζαν τους ανθρώπους, οι κυνηγοί ξεκοίλιαζαν και έγδερναν τους λύκους, οι φτωχοί παρατούσαν τα παιδιά τους στο δάσος, οι μάγισσες τα πάχαιναν για να τα φάνε, οι μητριές όταν δεν έβγαζαν το λάδι στις κόρες των συζύγων τους τις σκότωναν με δηλητηριασμένα μήλα, ο Διάβολος ήταν πανταχού παρών και έβραζε τον κόσμο στα καζάνια της κόλασης, ο Θάνατος ερχόταν να εισπράξει αυτά που του χρωστούσαν οι κοινοί θνητοί, το αηδόνι τρυπούσε την καρδιά του στα αγκάθια του λευκού τριαντάφυλλου για να το βάψει κόκκινο και να το χαρίσει ο φοιτητής στην άκαρδη αγαπημένη του, το άγαλμα του πρίγκιπα χάριζε τα διαμάντια και τα σμαράγδια του στους φτωχούς και στο τέλος το έκαιγαν στον κλίβανο γιατί δεν ήταν πια όμορφο, το χελιδόνι που τον βοηθούσε στο θεάρεστο έργο του πέθαινε από το κρύο, κι από κοντά ακολουθούσε το κοριτσάκι με τα σπίρτα που κοκάλωνε από την παγωνιά έξω από τα σπίτια των πλουσίων. Η σύγχυσή μου ολοένα και μεγάλωνε. Όπως ο Χάρι Κλιν, ρωτούσα τη μαμά μου "τι, πώς, και πού και πότε κι όταν κι άμα και γιατί", αλλά ικανοποιητική απάντηση δεν έπαιρνα, άσε που στο τέλος εκνευριζόταν και με αποστόμωνε με ένα "γιατί κλάνει το γατί", προσθέτοντας στις τόσες απορίες μου άλλη μία για τον ρόλο του γατιού στην έκβαση των πραγμάτων (να γιατί κατάβρεχα τις ανυποψίαστες γάτες στο σχολείο).
Με τον καιρό, το άγχος και οι φοβίες μου έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη. Τα βράδια αρνιόμουν πεισματικά να πάω για ύπνο, σίγουρη πως όταν έκλειναν τα φώτα θα πετάγονταν από τα σκοτάδια όλες οι φρίκες και θα μου ορμούσαν. Όταν οι δικοί μου κατάφερναν, με καλοπιάσματα ή με αγνή γονική βία, να με βάλουν στο κρεβάτι για ύπνο, σαβανωνόμουν με τα σκεπάσματά μου και αγρυπνούσα τρέμοντας ολόκληρη. Άκουγα την ανάσα μου και νόμιζα ότι δίπλα μου καραδοκούσε ο Διάβολος, το παραμικρό τρίξιμο μεταμορφωνόταν σε Τέρας που πλησίαζε ύπουλα για να μου ροκανίσει το πόδι. Ακόμα και τα φυλαχτά που αράδιαζα γύρω από το κρεβάτι για να με προστατεύσουν -χνουδωτά ζωάκια, κούκλες, στρατιωτάκια- μετατρέπονταν σε παραμορφωμένα και αποτρόπαια εξαμβλώματα: όποια αποκρουστική διάσταση δεν κατάφερναν να τους δώσουν το σκοτάδι και οι σκιές την πρόσθετε η φαντασία μου. Δεν νομίζω να υπήρξε άλλο παιδί που να περίμενε με τόση λαχτάρα τον ερχομό της αυγής. Όταν στις χαραμάδες των παντζουριών έφεγγε το πρώτο φως της μέρας, αυτόματα τα βλέφαρά μου βάραιναν και τα μάτια μου έκλειναν. Αμ δε που ησύχαζα όμως! Το κυνηγητό και η αγωνία συνεχίζονταν στα όνειρά μου. Να σου οι γριές κακάσχημες μάγισσες, δώσ' του οι λύκοι με τις αιματοβαμμένες δοντάρες, οι λογής λογής μπαμπούλες και τα διεστραμμένα πλάσματα. Πεταγόμουν από τον ύπνο μου με φωνές και κλάματα, ενώ όλη την υπόλοιπη μέρα περιφερόμουν σαν ζόμπι από τη σωματική και την ψυχική εξάντληση. Με τα πολλά και με τα λίγα, οι γονείς μου αποφάσισαν να ρωτήσουν τον γιατρό. Ο φωτισμένος παθολόγος (για παιδοψυχολόγο ούτε λόγος εκείνη την εποχή) με εξέτασε και έβγαλε το πόρισμα: δεν έπρεπε να με αφήνουν να βλέπω τηλεόραση. Ποτέ, αναγνώστη μου, δεν υπήρξε μεγαλύτερη επιστημονική πλάνη. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, η τηλεόραση ήταν αθώα και έφταιγαν τα βιβλία!
Καθώς ο καιρός περνούσε, ηρέμησα. Ή, τουλάχιστον, έτσι φαινόταν. Ο νους και η ψυχή του ανθρώπου λειτουργούν με περίεργους τρόπους και, τελικά, όλος αυτός ο παιδεμός και το βάσανο είχαν ως αποτέλεσμα, στα χρόνια που ακολούθησαν, να αγαπήσω βαθιά τη λογοτεχνία τρόμου και τον αντίστοιχο κινηματογράφο. Οι ειδικοί λένε πως όσοι προσελκύονται από αυτού του είδους τα βιβλία και έργα, ξορκίζουν με αυτό τον τρόπο τους φόβους τους. Ίσως, δεν το ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω τώρα πια είναι πως ο Διάβολος έχασε τη δύναμή του και αποκαθηλώθηκε μαζί με τον Θεό, ο Θάνατος βαδίζει στο πλευρό μου από τότε που γεννήθηκα και περιμένει να συμφιλιωθούμε, και πως ο Κακός ο Λύκος που θέλει να με καταβροχθίσει είναι, τελικά, ο ίδιος μου ο εαυτός. Όσο για το περιβόητο τεστ και τα αποτελέσματά του, δεν υπάρχει λόγος να απασχολούν ούτε εμένα ούτε εσένα, αναγνώστη μου. Την επόμενη φορά θα απαντήσω στις ερωτήσεις με λιγότερη ειλικρίνεια. Κάνε και συ το ίδιο.
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Πέμπτη, Ιανουαρίου 20, 2005 και ώρα 4:03 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
8:02 μ.μ.Τελικά, όλοι γεννιόμαστε με το χαρακτήρα μας. Τι κοινωνικοποίηση και μπούρδες! Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ΚΑΙ εγώ μεγάλωσα με τα ίδια αναγνώσματα, ΚΑΙ εγώ έφαγα στη μάπα τις ροζ ιστορίες με τους πρίγκηπες, ΚΑΙ εγώ διάβασα Γκρίμ (και διαβάζω ακόμα) αλλά ... ΠΟΤΕ δεν βίωσα ουδένα παρατράγουδο. Ίσως ή "λογική" ότι είναι απλές ιστορίες και όχι αλήθειες να με βοήθαγε να κοιμάμαι σα ζώον από την ηλικία των 5. Δεν είμαι σίγουρη ...
Πάντως, για να χαρεί ο ψυχίατρος του μέλλοντος, δηλώνω επισήμως ότι τις αληθινές ιστορίες στις ταινίες και γενικώς παντού, ΤΙΣ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ.
Άντε τώρα εσύ να βγάλεις συμπέρασμα ...
8:38 μ.μ.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
8:39 μ.μ.
Μερικοί μάλιστα γεννιόμαστε με περισσότερους από έναν χαρακτήρες...
1:12 μ.μ.
Αγαπητές, κάργα διαφωνώ μαζί σας. Στά παραμύθια, η αλήθεια είναι ξεκάθαρη. Το κακό είναι αυτό που είναι και το καλό αυτό που είναι και το παιχνίδι γίνεται χωρίς προκαταλήψεις και ηθικολογίες και τα τι' αύτα.
Ενώ στην υποτιθέμενη παραγματικότητα μας άλλαξε ο μανολιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς, το καλό καλό δεν βρήκε, ποιος είσαι εσύ ποιος είμαι εγώ κ.λ.π.
dim...
1:54 μ.μ.
Αγαπητές, κάργα διαφωνώ μαζί σας. Στά παραμύθια, η αλήθεια είναι ξεκάθαρη. Το κακό είναι αυτό που είναι και το καλό αυτό που είναι και το παιχνίδι γίνεται χωρίς προκαταλήψεις και ηθικολογίες και τα τι' αύτα.
Ενώ στην υποτιθέμενη παραγματικότητα μας άλλαξε ο μανολιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς, το καλό καλό δεν βρήκε, ποιος είσαι εσύ ποιος είμαι εγώ κ.λ.π.
dim...
1:59 μ.μ.
Sorry για το διπλό.
Ψιλομπερδεύτηκα dim...
7:18 μ.μ.
Κάτι άσχετο και μαζί σχετικό.
Συμβαίνει να γνωρίζω καλά έναν από τους διασημότερους ρομαντικοπαραμυθάδες της μικρής μας πατρίδας και σας βεβαιώ ότι είναι αναμφίβολα ένας απίστευτος πορνόγερομαλάκας! Κανονικά δηλαδή θα έπρεπε να του απαγορεύεται να πλησιάζει παιδιά..
Οπότε προσοχή στα παραμύθια που μας πουλάνε. Σωστά;
Ιφιμέδεια
2:23 μ.μ.
τέστ
2:24 μ.μ.
όλοι και όλα πίσω απο ένα παραμύθι κρύβονται..
πορνόγερος
3:57 μ.μ.
This goes out για το συνάφι των παραμυθιασμένων κι επειδή περήφανα δηλώνω ότι ανήκω και πολύ πολύ πρόσφατα το πήρε το μάτι μου και φαντάζομαι πως δε θα θέλατε να το χάσετε.. όπως δε θέλω κι εγώ...ας σας πω ότι η Σάσσα Βούλγαρη θα δώσει πάλι ρέστα στην Παραμυθοχώρα ...Όσοι θα 'χει τύχει να τηνε δουν είμαι σίγουρη ότι θα σπεύσουν μαγεμένοι...
Καλά παραμύθιασματα...:)
5:21 μ.μ.
Τους θυμάμαι και τους σιχαινόμουν. Γενικώς δεν μου άρεσαν ποτέ οι μαριονέτες. Μόνο τα Muppets αγάπησα.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο