Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός,
τρένα σταματάει ο Κουταλιανός,
πέτρες ροκανίζει ο Κουταλιανός,
και βουνά γκρεμίζει ο Κουταλιανός...

Μπορεί ο Κουταλιανός να ροκανίζει πέτρες, εγώ όμως τις κατουράω. Τις τελευταίες μέρες έχω κατουρήσει τόσο γαρμπίλι ώστε σκέφτομαι ν’ ανοίξω μάντρα με υλικά οικοδομών, τουλάχιστον να πιάσουν τόπο οι πόνοι και η ταλαιπωρία. Δεν έχω όρεξη να εργαστώ (αυτό το γράφω γιατί ξέρω ότι με διαβάζουν κάποιοι από τους δύστυχους που μου δίνουν δουλειά), δεν έχω κέφι να μιλήσω σε κανέναν και να βγω έξω (αυτό το γράφω γιατί ξέρω ότι με διαβάζει κόσμος που δε με βρίσκει στα τηλέφωνα), δεν έχω διάθεση ν’ ασχοληθώ με το blog και να κάνω αυτά που από καιρό θέλω, δηλαδή να βάλω καινούρια links, να βγάλω όσα μας άφησαν χρόνους, και να τελειώσω επιτέλους εκείνο το ρημάδι το Μέρος Β΄ για τον Φιντέλ (αυτό το γράφω μπας και το διαβάσω εγώ και συνέλθω).

Τουλάχιστον κατάφερα να επιστρατεύσω λίγη καλή διάθεση για να διαφημίσω τους φίλους μου –που τόσο καιρό με ανέχονται: τη DiS, που δε χρειάζεται διαφήμιση, την Τύπος Νυχτερινός (πώς λέμε η Μήτσος;), που δεν έχει πολύ καιρό στη μπλογκόσφαιρα, και τον Violent Unknown Event, καινούριο στο χώρο, που πρέπει οπωσδήποτε να προμοτάρω γιατί γράφει για μένα και σκέφτομαι να τον κάνω προσωπικό μου βιογράφο. Διαβάστε τους.

Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την Δευτέρα, Ιουνίου 13, 2005 και ώρα 3:09 μ.μ.. Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!