Φθινοπωρινή μελαγχολία
«…την τρίτη νύχτωσ’ έχασα τα χνάρια της
στον ουρανό αστράψαν τα φανάρια της.»
Ήταν η μέρα των γενεθλίων μου κι επέστρεφα στο σπίτι απ’ το σχολείο –πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού. Δεν ήμουν ενθουσιασμένη όπως κάθε παιδί τέτοια μέρα, κι ο λόγος που βιαζόμουν να γυρίσω δεν ήταν η προσμονή για τα δώρα, αλλά το γεγονός ότι σιχαινόμουν το σχολείο και δεν έβλεπα την ώρα να ξαναβρεθώ με τα παιχνίδια και τα βιβλία μου έπειτα απ' τον καταναγκαστικό περιορισμό στην τάξη. Τα γενέθλιά μου, που είναι πέντε μέρες μετά τη γιορτή μου, θα περνούσαν απαρατήρητα αν κάθε χρόνο τέτοια μέρα δεν τηλεφωνούσε η θεία μου η Βικτωρία, η αδερφή της μάνας μου, για να μου ευχηθεί. Τις περισσότερες φορές ξεχνούσα κι εγώ η ίδια ότι γιόρταζα –μέχρι που έπεφτε το τηλεφώνημα της θείας.
Φτάνοντας στο σπίτι, διέσχισα το μακρόστενο διάδρομο που οδηγούσε από την εξώπορτα στη μικρή πίσω αυλή μας. Αυτό που είδα μπροστά μου μ’ έκανε να πετάξω τη σάκα μου κάτω και ν’ αρχίσω να χοροπηδάω ολόγυρα αλαλάζοντας. Στη μέση της αυλής, αστραφτερό και ολοκαίνουριο, στεκόταν πάνω στο σταντ του ένα πράσινο ποδήλατο. Το δικό μου ποδήλατο. Γιατί δεν μπορούσε να είναι για τον αδερφό μου ένα τόσο μεγάλο ποδήλατο. Επί μήνες παρακαλούσα τον μπαμπά μου να μου το πάρει, κι εκείνος απαντούσε «δεν έχουμε λεφτά, καλό είναι και το παλιό σου». Να όμως που μου το είχε αγοράσει και, μάλιστα, τη μισητή μέρα των γενεθλίων που πάντα πήγαινε στράφι λόγω της γιορτής μου. Τα γκρίζα σύννεφα του Γενάρη διαλύθηκαν, άστραψε ήλιος καλοκαιρινός, η μπουκαμβίλια της αυλής άνθησε, και στα κλαδιά της ήρθαν και κάθησαν πολύχρωμοι παπαγάλοι, εξωτικά φλαμίνγκο και φωνακλάδικα τουκάν. Κι όταν ο μπαμπάς μου βγήκε από την πόρτα της κουζίνας, όπου περίμενε υπομονετικά να επιστρέψω απ’ το σχολείο για ν’ απολαύσει τη χαρά μου, γύρω από το κεφάλι του είδα να λάμπει το φωτοστέφανο του αγίου Ανδρέα.
Την τελευταία βόλτα με το πράσινο ποδήλατό μου την έκανα στα δεκάξι μου, με τον Ντίνο μπροστά μου, και μια καλοκαιρινή ζεστή μπόρα να πέφτει με δύναμη στα κεφάλια μας. «Θα μας σκοτώσει ο μπαμπάς!» φώναζε ο αδερφός μου γελώντας και πάταγε με δύναμη τα πετάλια του γαλάζιου δικού του ποδηλάτου -που ήταν το παλιό δικό μου. Γιατί ο Ντίνος είχε την κατάρα του μικρού αδερφού κι έπαιρνε πάντα τα δικά μου, μεταχειρισμένα ποδήλατα.
Η θεία μου η Βικτωρία τώρα πια έχει πεθάνει και τα γενέθλιά μου δεν τα θυμάται κανείς. Τις περισσότερες φορές τα ξεχνάω κι εγώ η ίδια. Το φωτοστέφανο του πατέρα μου έχασε κάτι από τη λάμψη και την αίγλη του εξαιτίας των καβγάδων και των διαφωνιών μας στα χρόνια που πέρασαν, ενώ το πράσινο ποδήλατο είναι κρεμασμένο στον πέτρινο τοίχο του σπιτιού μας στο χωριό, σκονισμένο και αραχνιασμένο -όμως έχει ακόμα τη δύναμη, κάθε φορά που το βλέπω, να διαλύει τα σύννεφα και να μαζεύει τα παραδείσια πουλιά.
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Δευτέρα, Οκτωβρίου 10, 2005 και ώρα 7:25 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
8:50 μ.μ.Επιτέλους, δρόσισε...
Ευχαριστώ για τις αναμνήσεις.
8:51 μ.μ.
Εγώ δεν είχα ποδήλατο, δεν ξέρω πως έτυχε, πάντως οι δικοί μου δεν μου πήραν ποτέ.
Είχαμε "συνεταιρικό" όμως, το ποδήλατο της κολλητής μου, της Μαίρης, κι αλωνίζαμε μ' εκείνο.
Πριν λίγα χρόνια, ήμουν στο σπίτι της και τη βοηθούσα σε κάτι δουλειές. Ξαφνικά μου λεει, ρε, ξέρεις τί θυμήθηκα; Πάμε στην αποθήκη να σου δείξω κάτι.
Κι εκεί μας περίμενε, λίγο σκουριασμένο είναι η αλήθεια, το παλιό της/μας, θαλασσί ποδήλατο...
Τι θα το κάνεις; τη ρώτησα κάποια στιγμή. Θα το πετάξεις;
Τώρα μάλιστα, βρήκες άνθρωπο, μου απάντησε. Άστο εκεί, δε ζητάει να φαει.
Καλό φθινόπωρο, ρε.
8:56 μ.μ.
Φοβάμαι να σχολιάσω...θέλω να μην σταματήσεις ποτέ. Ακούς πουλί μου;
9:27 μ.μ.
Aι μαρη, στο τηλεφωνο δεν μου πες για φλαμινγκο...:P
(μου αρεσε πολυ ομως, ειδικα το σημειο με το φωτοστεφανο...)
Λεω να σε παιρνω καθε μερα να σου λεω τι αγοραζω στην μικρη, να σου ανασκαλευω μνημες....μπας και ΞΑΝΑΡΧΙΣΕΙΣ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟΟΟΟΟΟΟ.
Oπως βλεπεις, εχεις την δυναμη να μας "ενωνεις"...;)
2:30 π.μ.
Το δικό μου το ποδήλατο με περίμενε κάτω απ' το μπαλκόνι μας, στον κήπο τον μπροστινό και δυστυχώς μόνο στα όνειρά μου. Γαμώτη μου!
Ειλικρινά συγκινήθηκα.
Να 'σαι καλά!
11:38 π.μ.
"Τα γκρίζα σύννεφα του Γενάρη διαλύθηκαν, άστραψε ήλιος καλοκαιρινός, η μπουκαμβίλια της αυλής άνθησε, και στα κλαδιά της ήρθαν και κάθησαν πολύχρωμοι παπαγάλοι, εξωτικά φλαμίνγκο και φωνακλάδικα τουκάν".
*
Κάτι τέτοιες στιγμές γεννάνε ή εμπειρίκους ή κουτρουμπούσηδες. Ή και τους δυο μαζί.
*
3:48 μ.μ.
Να δεις πως οι σαραντάρηδες χαιρόμαστε το καινούριο μας αμάξι /κινητό/ laptop/ γκόμενα κλπ.
Από τη μια λές "είμαστε ακόμα παιδιά" και χαίρεσαι - κι από την άλλη σε χαλάει η βάσιμη υποψία της ανωριμότητας.
(Αλλά η ζωή, έστω στιγμιαία, αστράφτει - οπότε, ας πάει και το παλιάμπελο!)
Doctor X
ΥΓ. Καλώς ανταμώσαμε και πάλι.
6:11 μ.μ.
Kourouna aristo.
Mprabo.
S.L.
9:46 μ.μ.
Αγαπητή μου Κουρουνίτσα,
Μετά από τόσα χρόνια μπορώ επιτέλους να σου εξομολογηθώ πόσο σε ζήλευα που εσύ είχες ποδήλατο και εγώ δεν είχα... Και πόσο σε ζηλεύω που εσύ μπορείς και γράφεις έτσι, ενώ εγώ δεν μπορώ! (Βέβαια, ούτε καλό ποδήλατο ξέρω να κάνω, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...) ΧΧΧ
Alex the great
9:31 μ.μ.
Τόσο καιρό σε διαβάζω, μα σχόλιο δεν άφηνα. Και τώρα που το αφήνω, πάλι δεν ξέρω τι να πω...
Γιατί, αλήθεια είναι, ότι μόλις τελειώνω κείμενό σου, ποτέ δεν ξέρω τι να πω...Απλώς, αισθάνομαι.
Αυτό και τίποτα άλλο.
Σ' ευχαριστώ.
4:24 μ.μ.
Παιδιά, σας ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια, και για τις αναμνήσεις που μοιραστήκατε μαζί μου. Καλτσόβρακο και Άρτεμις, καλώς ήρθατε! Κουκουζέλη, εσένα σ' ευχαριστώ διπλά γιατί "ο παλιός είναι αλλιώς".
1:15 μ.μ.
Πιο πολύ απ' τα κείμενα, μ' αρέσει ο χαρακτήρας που νοιώθω ότι κρύβεται από πίσω τους.
1:16 μ.μ.
Όχι ότι δεν απολαμβάνω και τα κείμενα. Είναι ζήτημα προσωπικών προτεραιοτήτων.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο