Ενώ στη βουβή τηλεόραση ο Χαρδαβέλας καταπιάνεται άλλη μια φορά με τα μεγάλα μυστήρια που συμβαίνουν σ' αυτόν εδώ τον κόσμο μα και στον επόμενο, χαζεύω -αγαπημένη συνήθεια εν καιρώ ανεργίας- στο Δίκτυο. Η ζέστη έχει πέσει κάμποσο, αλλά όχι τόσο ώστε τα νεύρα μου να μη χορεύουν καρσιλαμά με το παραμικρό. Ξαφνικά όμως αντί καρσιλαμάδων ακούγονται ρωσικές μελωδίες η μία μετά την άλλη. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι διαπιστώνω πως απόψε στο κλειστό περίπτερο στο παρκάκι απέναντι από το σπίτι μου, χώρο μάζωξης του κάθε πικραμένου όλο το εικοσιτετράωρο, έχει συγκεντρωθεί ένα τσούρμο του πάλαι ποτέ Σιδηρούντος Παραπετάσματος αποφασισμένο να μας προσφέρει, θέλουμε δε θέλουμε, μια μοσχοβίτικη βραδιά. Διαπιστώνω ότι τα νεύρα μου αντιδρούν και στο εκτός Ελλάδος φολκλόρ. Έπειτα από καμιά δεκαριά τραγούδια αποφασίζω να αντεπιτεθώ. Βάζω στη διαπασών το "Kalinka" από τη χορωδία του Κόκκινου Στρατού. Τα όργανα από το παρκάκι σιγούν απότομα. Όμως, έπειτα από μια σύντομη στιγμή αμηχανίας, όλα τα ακορντεόν ξεκινούν να συνοδεύουν τη μουσική που βγαίνει από τα ηχεία μου. Η ξινίλα μου διαλύεται -άλλη μια φορά- από τις νότες. Συγκινούμαι. Όταν τελειώνει το "Kalinka" συνεχίζω με "Katjusha". Τα ακορντεόν επιμένουν να με ακομπανιάρουν. Χαμογελάω... Τι πιο όμορφο για το αποψινό μουντό βράδυ από την επική επέλαση του Κόκκινου Στρατού στην Πλατεία Αμερικής;
Το κείμενο αυτό καταχωρήθηκε την
Σάββατο, Ιουνίου 19, 2010 και ώρα 11:49 μ.μ..
Εκεί κατά το τέλος της σελίδας μπορείτε ν' αφήσετε και το σχολιάκι σας!
2:37 π.μ.Όλοι θεωρούν το θέσφατο "αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το", σαρκαστικό. Αλλά μόνο πριν τους τύχει ένα ρώσικο πανηγύρι έξω απ' το σπίτι τους. ;)
9:58 π.μ.
Γουστάρω! Μα τι θα ειχες να γραφεις αν δεν ειχες κι αυτα τα εκτακτα ;-)
11:53 π.μ.
Μα τι καταπληκτικό ήταν αυτό!!!!!
Όταν διάβασα "Τα όργανα από το παρκάκι σιγούν απότομα" πάγωσα και σκέφτηκα "τώρα θα ορμήξουν να σε φάνε".
Αλλά η συνέχεια με γέμισε χαμόγελα :)
1:08 μ.μ.
Ωραία τα είπατε με τη μουσική!!!
9:31 μ.μ.
Τίποτα πιο όμορφο, είναι η αλήθεια...
9:41 π.μ.
Μπράβο, βίωσα μια τρομερή ανάταση σε αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε! Στις μέρες μας μάλιστα, πού ο σοσιαλιστικός σουρεαλισμός είναι τόσο υποτιμημένος…
7:59 μ.μ.
.σας βρίσκω 'overdose red folklore'
!μ'αρέσει
2:43 π.μ.
Χα, χα!
Καταπληκτικός "διάλογος".
Απορία:
Πού βρήκατε έτοιμα τα άσματα από τον Κόκκινο Στρατό;
Είστε διαγραμμένη τού ΚΚΕ;
Άιντε, με το καλό και με άλλες εθνότητες!
Idom
3:40 π.μ.
Riski, ακριβώς έτσι! Στην αρχή αντιστάθηκα, αλλά έπειτα υπέκυψα και πράγματι το απόλαυσα.
An-lu, πες το ψέματα. Μόνο με τις ιστορίες από την πολυκατοικία μου και το παρκάκι απέξω μπορώ να γεμίσω βιβλίο.
Μάμα, και γω το ίδιο σκέφτηκα αρχικά. Ότι θα μάθω εν μία νυκτί όλα τα ρωσικά μπινελίκια. Άλλη φορά!
Ιφιμέδεια, όταν ήρθα σ' αυτό το σπίτι βρήκα μέσα ένα πιάνο (άλλοι βρίσκουν ψόφιες κατσαρίδες, εγώ βρίσκω ογκώδη μουσικά όργανα). Σκέφτομαι να το μεταφέρω στο μπαλκόνι και να αρχίσω τα μεταμεσονύκτια ρεσιτάλ σιγά σιγά.
Κωνσταντίνε, η Πλατεία Αμερικής είναι η μάνα των σουρεαλιστικών καταστάσεων. Από τότε που ήρθα εδώ νομίζω ότι άλλαξα πλανήτη.
Idom, δε μπορείς να φανταστείς τι έχω στον υπολογιστή μου. Ευτυχώς που δεν με "προκάλεσαν" τίποτα Γερμανοί γιατί έχω όλη τη γκάμα των εμβατηρίων της ναζιστικής Γερμανίας. Θα γινόμουν η αγαπημένη του Πλεύρη.
1:47 μ.μ.
Α να χαθείς… Συγκινήθηκα
https://www.blogger.com/comment.do?loginRedirect=SFC1277290018357&pli=1
1:58 μ.μ.
http://www.youtube.com/watch?v=qLcc19mt4eA
10:05 μ.μ.
Big thanks for the blog, and the book. They have seen me through difficult times.
if you are into russian songs, here's another good one:
http://www.youtube.com/watch?v=88gLWwq5G5M
The singer is rather good looking too (which is always a bonus).
9:12 π.μ.
Μα τι καλύτερο θα είχες να κάνεις Σάββατο βράδυ;;;;
9:31 μ.μ.
χαχαχαχα! Πάλι καλά!
10:44 μ.μ.
Έπρεπε να τους βάλεις τον εθνικό ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης, εγώ κάθε φορά που τον ακούω δακρύζω.
http://www.youtube.com/watch?v=kVdVTVR-j0Q
10:47 π.μ.
Κάθε άλλο παρά άδικο...
6:53 μ.μ.
Καλησπέρα! Με λένε Παυλίνα Εξαδακτύλου και εργάζομαι ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» στην Θεσσαλονίκη. Ετοιμάζω ένα θέμα για την εφημερίδα σχετικά με τους πρώτους μπλόγκερς. Θα ήθελα να μου μιλήσουν για την αρχή του Blogging στην Ελλάδα, το πόσο έχει αλλάξει αυτό με τα χρόνια, πόσο έχει παρεξηγηθεί ή όχι η έννοια του Blogging κλπ. Θα ήθελα να μου πείτε κι εσείς σχετικά, αφού ξέρω ότι το ιστολόγιό σας είναι ανάμεσα σε εκείνα που εμφανίστηκαν αρκετά νωρίς. Αν θέλετε, στείλτε μου ένα απαντητικό e-mail στο pavlinaex@gmail.com να συνεννοηθούμε.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
2:22 μ.μ.
Καλησπέρα και σε σένα, Παυλίνα Εξαδακτύλου,
Επί τη ευκαιρία, να χαίρεσαι και το ολοκαίνουργιο προφίλ σου· υποθέτω ότι η Marion Barfs είναι το alter ego σου, η οποία, παρεμπιπτόντως, άρχισε να ιστογραφεί τον αύγουστο του 2005, δηλαδή υπήρξε μεταξύ των πρώτων ιστολόγων. Μάλιστα…
Λοιπόν Παυλίνα, εγώ δεν είμαι ο διαχειριστής του εν λόγω ιστοημερολογίου -όχι ότι αυτό έχει και καμιά ιδιαίτερη σημασία, βέβαια-, αλλά αναρωτιέμαι, γιατί θα πρέπει να σου δώσουμε δωρεάν πληροφορίες για το θέμα που ετοιμάζεις, ώστε να κάνεις την εφημερίδα σου πλουσιότερη και συγχρόνως να αμοιφθείς και εσύ; Πως είπες; Επειδή πιστεύεις στα ιδανικά της μάχιμης και ανεξάρτητης -χωρίς φόβο και πάθος- δημοσιογραφίας, με τελικό σκοπό την ενημέρωση του πολίτη; Τι μου λες; Υπάρχει τέτοιο πράμα; Α να χαθείς βρε ατιμούλικο, ευθυμήσαμε πάλι… Όμως, επειδή εγώ είμαι (και) καλός άνθρωπος όταν το θέλω, και επειδή μου αρέσουν οι συνεντεύξεις σου, ιδίως ο τρόπος που τις ολοκληρώνεις, με μια έντονη ανησυχία για το μέλλον, θα σου δώσω ένα clue περί blogging, όπως λέτε κι εσείς οι μπέμπηδες.
Λοιπόν, Παυλίνα μου, εγώ βρίσκομαι αισίως στο διαδίκτυο 25 χρόνια και πληκτρολογώ ανώνυμα -με ευλαβική προσήλωση, θα έλεγα- από τότε που το internet ονομαζόταν usenet, πίσω από ένα τερματικό (ένα EASTBORDER Cbcs με USROBOTICS 9600bps, στο τότε FIDONET), από την εποχή που βλέπαμε το Δομάζο να εκτελεί τους αργεντίνους, ακούγαμε τον 9.84 που έπαιζε Καζάσογλου, και στην επικαιρότητα ήταν όσα σούρνανε οι «παγουράδες» στον «Αλβανό» Παπούλια -με πιάνεις; Προχωρώ· βγάλε τα πέδιλα, έτσι ξυπόλητη να νιώθεις άνετα, και δώσε βάση.
Το διαδίκτυο είναι εργαλείο, και όπως και το μαχαίρι, το χρησιμοποιείς κατά βούληση. Όσο πιο πολλοί το χρησιμοποιούν τόσο πιο αντιπροσωπευτικός καθρέφτης της κοινωνίας μας γίνεται -ένα το κρατούμενο. Έτσι λοιπόν, στα τέλη της δεκαετίας του '80, το χρησιμοποιούσαμε αποκλειστικά οι παρηκούντες την τεχνολογική Ιερουσαλήμ του Πανεπιστημίου, και μεσουρανούσαν τα Bulletin Boards. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, το χρησιμοποιούσαν τα παιδαρέλια με ελλειματικές κοινωνικές δεξιότητες και κάποιοι πρωτοπόροι επιχειρηματίες, και μεσουρανούσε το MIRC. Ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του '90, έως και τις αρχές του 21ου αιώνα, οι προσωπικές σελίδες «Under Construction», τα Forums (τότε δεν τα λέγαμε Fora), ο Ευταξίας και το Startpoint ήταν στα χάι τους, σε αυτό το ευήλιο και παραθαλάσσιο οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα. Και έπειτα ήρθαν τα blogs και το adsl!
Τα blogs μας προέκυψαν προ 5ετίας και σύντομα έγιναν μεγάλο σουξέ στους τότε 25άρηδες, διότι ήταν απλά και εύκολα στη χρήση, δίνοντας την ευκαιρία στη γενιά της ευκολίας να εμπεδώσει -στην ημεδαπή ή στην αλλοδαπή- την μοναχικότητα και την ματαιοδοξία της. Τα πρώτα ιστολόγια στον Ελλαδικό χώρο δημιουργήθηκαν πρώτα στο κυπριακό Phigita.net, οι πρώτοι bloggers χρησιμοποιούσαν ως τίτλο το ονοματεπώνυμό τους και ασχολούνταν με ποίηση, αποφθέγματα και προσωπικά/εργασιακά θέματα και κάποια ήταν γραμμένα στην αγγλική. Αργότερα, οι μαθητευόμενοι δημοσιογράφοι, οι αποτυχημένοι ηθοποιοί, οι 10% (LGBT) της περιφρονημένης κοινωνίας, και οι ευαισθητούλες γεματούλες με εμμονή σε νεραϊδούλες και ψευδωνυματάκια με κατάληξη -άκι -όπως λέμε κολοκυθάκι- βρήκαν γρήγορα μια θέση στην οθόνη των PCs και έκαναν σταδιακή κατάληψη στα domain names του Blogspot και δειλά δειλά και του Wordpress, την ίδια στιγμή μάλιστα που όλο και περισσότεροι γελούσαν με τις διακωμωδημένες σάχλες του Λιακόπουλου, μέχρι που μια ωραία πρωία τους αποκάλυψα ότι πίσω από τη «σάτιρα» βρισκόταν ένας άλλος εκδότης και τους κόπηκε το γέλιο απότομα. Το 2006 μάλιστα οργανώθηκε για πρώτη φορά και εκείνο το περιβόητο πάρτυ, όπου οι 200 -όλοι κι όλοι- bloggers επεδίωξαν το μόνο πράγμα που δε γινόταν online· τη φυσική παρουσία. Από τότε τα πάρτυ πήραν την κατιούσα.
2:24 μ.μ.
Όμως πολύ σύντομα τα πράγματα ξεκαθάρισαν και παρά το ανελέητο (κρυφο)σπάμ του ΠρέζαTV και την ψυχασθενική εμμονή του Μανταλένου να μας πείσει ότι είναι γυναίκα, μαζί με τους επικούς του τσακωμούς, ο Νίκος Δήμου τίναξε την μπάνκα στον αέρα, πριν ανατιναχτεί και ο ίδιος από εθισμό και υπερκόπωση, τα ευθυμογραφήματα του Πιτσιρίκου αποθεώθηκαν, ήταν τότε που ο ίδιος ισχυριζόταν ότι οι δημοσιογράφοι είναι ανίκανοι στο διαδίκτυο και ότι δε θα εργαστεί ποτέ γι'αυτούς, αλλά μετά το έκανε γαργάρα, ο Κωφόπουλος έγινε πόλος έλξης των απανταχού «ματάκηδων» της τεχνολογίας, και ενώ ακόμα παιδεύεται με εκείνο το επιχειρηματικό του startup, και η Αμαλία, η οποία επέλεξε να μην πληρώσει τους επίορκους γιατρούς και εν τέλει να το πληρώσει με τη ζωή της, «ανακηρύχτηκε» η ανεπίσημη Oσία της μπλογκόσφαιρας, αναδεικνύοντας την υποκρισία αυτών που την ανέδειξαν. Η ημέρα της Αμαλίας -την οποία, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πρότεινα εγώ- ήταν η μεγαλύτερη εικονική κινητοποίηση των bloggers, η οποία ξεπεράστηκε μόνο από την πραγματική κινητοποίηση για την αναδάσωση. Τότε προέκυψε και η έκφραση «η κοινότητα των bloggers». Όπως καταλαβαίνεις, τίποτα δεν τελεσφόρησε· όλα ήταν χαμένος κόπος και για άλλη μια φορά είχα επιβεβαιωθεί πανηγυρικά.
Εν ολίγοις Παυλίνα μου, παρότι στην αρχή υπήρχε αθωώτητα, άγνοια και ενθουσιασμός, μεταξύ των 25άρηδων, στην πορεία εξανεμίστηκαν όλα. Όσο για τα περιεχόμενα των blogs, αυτά, καλή μου, όπως και τώρα έτσι και τότε ήταν επιεικώς {βάλε ό,τι απαξιωτικό θέλεις εδώ μέσα}. Ό,τι ήθελες έβρισκες και τότε, όπως ακριβώς και τώρα: αποφθέγματα, σαχλαμαρίτσες, καλαμπούρια, ευθυμογραφήματα, μουσική, μπάλα, videogames, gadgetάκια, tech-news, ιστορική καταγραφή, φωτογραφική καταγραφή, αποτυχημένους συγγραφείς, μαθητευόμενους δημοσιογράφους, άνεργους ηθοποιούς, τουριστικές εμπειρίες, απλοϊκές καθημερινές περιγραφές, ψευδώνυμες προσωπικές αποκαλύψεις, κλάψα από τα μπακούρια, μίρλα από τις παρθενωπιπίτσες, οργή από τους gay, καταθλιπτικά παραληρήματα, χυδαιολογίες, ψεύδη, έμμεση διαφήμιση, προπαγάνδα, τσόντα, σπαμ, κτλ. Αν θες, μπορώ να σου τους απαριθμήσω σχεδόν όλους, έναν προς έναν. Μόνο οι παραπολιτικοί παπατζόνηδες έλειπαν.
Και έπειτα, ήρθαν οι παραπολιτικοί παπατζόνηδες… αλλά αυτή την ιστορία είμαι σίγουρος ότι τη γνωρίζεις ήδη πολύ καλά, εξάλλου τέτοια δυσωδία δεν κρύβεται με τίποτα και ως γνωστόν αυτές οι ιστορίες έχουν πάντοτε κακό φινάλε. Αυτά τα ολίγα, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι και ιδίως για όσους δεν έχουν επιλεκτική μνήμη. Ελπίζω να σου έδωσα μια ιδέα, μια γεύση που λένε και οι συνάδελφοί σου, μιας κι εγώ παραμένω σταθερό και διαχρονικό σημείο αναφοράς στο ίντερνετ, κάτι σαν την Παπαρήγα ένα πράγμα -είδες ο άτιμος, έχω και χιούμορ!
Άντε ρε φτάνει, συγκινήθηκα πάλι, γέρος άνθρωπος, τι κάθομαι και θυμάμαι· μου βάλατε και τον εθνικό ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης -σα δε ντρέπεστε λίγο. Είδατε όμως τι καλός που γίνομαι, άμα θέλω. Αυτά και τα ξαναλέμε, άντε έχω και δουλειές.
Εγώ σε παρακαλώ εκ των υστέρων,
Анонимный
ΥΓ. Ιδού μερικοί από τους πρώτους bloggers στην Ελλάδα, (εννοείται ότι δε με συμπεριλαμβάνω, διότι σέβομαι την την ανωνυμία μου):
►http://www.phigita.net/~chris/blog/2
►http://vrypan.net/weblog/2003/10/04/1/
►http://www.blogger.com/profile/03427867954365103976
►http://www.blogger.com/profile/07207593440453000419
►http://www.blogger.com/profile/07682482254574539548
►http://www.blogger.com/profile/10192409250372761277
►http://www.blogger.com/profile/11085410061380525216
►http://www.blogger.com/profile/12340652007713733030
►http://www.blogger.com/profile/13809492653896145396
2:40 μ.μ.
►Bonus Tip, αυτό το μικρό διαμαντάκι, χαμένο στον ορυμαγδό της διαδικτυακής καθημερινότητας· η αυτοκριτική ενός blogger, στην οποία αποτυπώνεται ανάγλυφα η ψυχολογική κατάσταση της γενειάς των 30ρηδων, μετά από μια 5ετία online.
Ένα ιστολόγιο ανώνυμο, χωρίς χρήσιμο ή ειδικό περιεχόμενο είναι δίκοπο μαχαίρι για αυτόν που το διατηρεί.
Ξεκινάει ως ψυχανάλυση του γράφοντος, μια απλή παράθεση προσωπικής αισθητικής, συναισθημάτων, ιδεών και γεγονότων.
Ο χρόνος μπορεί να δράσει ευεργετικά στην αρχή για κείνον που γράφει. Θα βελτιώσει την τέχνη της αναλυτικής ή αφηρημένης σκέψης του, θα μάθει να καταδύεται στα πιο απόκρυφα ψυχικά του βάθη, θα σημειώνει σκέψεις στα πιο απίθανα μέρη και θα έχει πάντα ένα κίνητρο για να γράφει.
Και το κίνητρο γίνεται εμμονή, ένα ατσάλινο επίμονο σκουλήκι. Γίνεται κόμπος στο λαιμό. Μαχαίρι, όπλο κι έμπιστος σύντροφος για κείνον που κρατά την πένα.
“Γράφε παντού και συνεχώς,γράφε ακόμα κι όταν δε γράφεις. Βυθίσου σε όνειρα και μίλα συνεχώς μ’αυτούς που σε κάνουν να πονάς. Κι όταν τελειώσεις με τις λέξεις φόρα τα σκούρα σου γυαλιά πες μια ατάκα που ήθελες να πεις καιρό και φύγε αφήνοντας τους πίσω σου να καίγονται…”
Με τον καιρό, τα προσωπικά συναισθήματα θα εκφραστούν στην πλειοψηφία τους, οι εχθροί θα λουστούν στο οξύ και θα κατασπαραχτούν από άγρια θηρία, οι αγαπημένοι θα αποθεωθούν και η αγάπη θα γίνει ένας δορυφόρος σε τρελή τροχιά εκπέμποντας προς κάθε κατεύθυνση ανιδιοτελώς.
Ο πρώτος κύκλος θα κλείσει. Ο ιστολόγος θα είναι υπερήφανος για το έργο του, ευγνώμων για τους όποιους αναγνώστες με τους οποίους μοιράζεται κομμάτια της ψυχής του, αλλά θα παραμένει ανώνυμος ακόμα, με προοπτικές πλέον περιορισμένες και τα αρχικά του απωθημένα ανικανοποίητα, εφόσον ούτε η μάνα του δε θα ήθελε να δει αυτά που γράφει. Η έλλειψη ουσιαστικής αναγνώρισης θα ψαλιδίσει τις άκρες των φτερών του αργά ή γρήγορα.
Τότε, κοιτώντας στον καθρέφτη, ο ιστολόγος μας θα νιώσει σαν ένας ακόμα John Doe που έφερε εις πέρας την προσωπική του θεραπεία επιτυχώς, δημιουργώντας όμως νέα θέματα, πολύ μεγαλύτερα και διαφορετικά από εκείνα που ήθελε να λύσει εξ’ αρχής.
Μπορεί βέβαια και να το πάρει πάνω του, ξεκινώντας ένα ολοκληρωμένο συγγραφικό πόνημα για να κατασπαραχτεί ο ίδιος -έξω από τη σαπουνόφουσκα του ιστολογίου του- από τα πεινασμένα σκυλιά-φύλακες της λογοτεχνίας.
Ίσως όμως και να μπορεί να ξαναγεννηθεί αρχίζοντας από την αρχή, ισορροπώντας με τις ίδιες του τις λέξεις, αγκαλιάζοντας την αυτογνωσία που απέκτησε τόσον καιρό γράφοντας και κουρνιάζοντας ξανά στη σκοτεινή γωνιά του με την αυθάδεια της ειλικρίνειας του τη σιγουριά της ηθικής του, χωρίς να περιμένει, χωρίς να τον περιμένουν.
Μα όλα αυτά είναι απλά ένας μύθος. Γιατί τίποτα δεν μπόρεσε ποτέ να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Ίσως έτσι να παρατείνει λίγο ακόμα την καθολική και ολοκληρωτική τελική του κατάρρευση.
2:49 μ.μ.
Χμμ, ακούω μια κουρούνα να με κράζει που έκανα κατάληψη στο κλαράκι της ή έχω παραισθήσεις. Αχ, γεράματα, τς τς τς… μάλλον εδώ ταιριάζει το «ουδέν σχόλιον». ;-)
Анонимный
3:27 μ.μ.
Απίθανο κείμενο
12:25 π.μ.
Παυλίνα, λες ότι κάνεις ρεπορτάζ και "θα ήθελα να μου μιλήσουν για...".
Δηλαδή θες να σε βοηθήσουν να γράψεις το θέμα σου, για το οποίο βέβαια θα πληρωθείς. Συγγνώμη, αν σε παρερμηνεύω, αλλά μου μυρίζεις ή λίγο τεμπελίτιδα ή λίγο αρχαροσύνη.
Μα θα κάτσει κάποιος να σου μιλήσει και να γεμίσεις εσύ σελίδες, όταν βαριέσαι η ίδια ακόμη και να θέσεις τις ερωτήσεις; Ρωτάς δυο-τρία πραγματάκια και αμέσως βάζεις "κλπ"! Ακόμη και τις ερωτήσεις δηλαδή ξεχνάς/βαριέσαι/αγνοείς να τις θέσεις. Πρέπει ο άλλος από μόνος του να σκεφτεί τι θα σε ενδιέφερε εσένα...
Λες βέβαια να σου στείλουν email. Αν τους το κάνεις εκεί πιο λιανά, έχει καλώς. Αλλά γιατί να κοπιάσει ο άλλος να στείλει email? Γίνου εξαρχής πιο σαφής. Ή στείλε του εσύ εξαρχής email. Αλλά θες και το δημόσιον... μήπως σε δουν και άλλοι και τσιμπήσουν.
Δε θα πω απορώ και εξίσταμαι... Σιγά μην "εκστώ" λόγω αυτού του ποστ. Αλλά τέλος πάντων, παρατήρησα το φαινόμενο...
Ανώνυμος "θα ήθελα να μου μαγειρέψουν κάτι να φάω. Επικοινωνήστε να σας πω ποιο φαΐ μου αρέσει"
1:40 π.μ.
Παυλίνα, έλαβα και το email σου, αλλά δεν έχω τίποτα να πω για τα μπλογκ. Έχουν ειπωθεί όλα. Καμιά δουλειά μπορείς να μου βρεις γιατί στο τέλος θα βγω πραγματικά στο κλαρί; (Και δε μ' αντέχει.)
Όχι, δε σε έκραξα εγώ, Ανώνυμε. Άλλον άκουσες.
1:51 π.μ.
Διάβασα το εν τρίτο (ευελπιστώ να διαβάσω και τα άλλα δύο τρίτα, αλλά σιγά σιγά) του Ανώνυμου.
Μορφώθηκα και συγκινήθηκα...
Υποτίθεται δίνει πληροφορίες- επεξηγήσεις στην Παυλίνα = 1. κάνει επίδειξη ("το χρησιμοποιούσαμε οι παροικούντες την τεχνολογική ιερουσαλήμ του Πανεπιστημίου") και 2. λόγω κεκτημένης συνήθειας, κάνει χαριτωμενιές και την πέφτει αλά παιδαρέλι με ελλειματικές κοινωνικές ικανότητες ("Παυλίνα βγάλε τα πέδιλα να νιώθεις πιο άνετα ξυπόλυτη")...
Μη χειρότερα, καλοκαιριάτικα!
Ανώνυμος "είμαι όλα αυτά που κατηγορώ. επίσης, λέω ότι έχουν οι άλλοι κόμπλεξ, πριν μου το πουν εκείνοι... α και Παυλίνα, αγάπη μου, είμαι στη διάθεσή σου για περισσότερες πληροφορίες όποτε θες, με ένα δροσιστικό ποτάκι (αν αρνηθείς, θα ενταχθείς και θα στολιστείς κι εσύ καταλλήλως με κάποιο χαρακτηρισμό)"
3:11 μ.μ.
Συμπλήρωμα:
Η Παυλίνα υποτίθεται ότι θέλει να της τα πούμε από την αρχή, να της τα κάνουμε λιανά, γιατί δε γνωρίζει (και βαριέται βέβαια να ψάξει μόνη της), το ίδιο θα θέλει και ο αναγνώστης της εφημερίδας της.
Ο Ανώνυμος διαφωτίζει λοιπόν πλήρως με χρήσιμες και σαφείς πληροφορίες για έναν αδαή: λέει π.χ. τερματικό (ένα EASTBORDER Cbcs με USROBOTICS 9600bps, στο τότε FIDONET, και αργότερα ή μάλλον πάντα με Turbo-X Masturbarion system - all time classic)
Θα μου πεις, αυτό μπορεί να το γράφει για να συγκινηθούν οι παλιότεροι που ξέρουν ή και για να εντυπωσιαστεί-συγκινηθεί η Παυλίνα... είναι και το ποτάκι που λέγαμε στη μέση
Ανώνυμος "συμπλήρωσα με το παρόν σχόλιο, για να μην αδικήσω τον ανώνυμο... επιδεικνύεται κατά πολλούς τρόπους, όχι μόνο με αυτόν που ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιο"
12:51 π.μ.
Πεπεισμένη ότι τα εξωγήινα vibes του ονόματος Χαρδαβέλας έστειλαν τα σχόλια αυτού του ποστ στο Διάστημα, έχω να δηλώσω τα εξής:
Λυπάμαι που οι γνώσεις, η εξυπνάδα και η υπέρβαση της μετριότητας δεν κάνουν τους ανθρώπους καλύτερους, με αποτέλεσμα να βλέπεις αξιόλογα μυαλά να ξεκατινιάζονται στα μπλογκ
και κυρίως, λυπάμαι που μια τόσο ταλαντούχα Κουρούνα παραμένει άνεργη.
Και αυτά τα δύο φαινόμενα δεν είναι καθόλου άσχετα μεταξύ τους.
12:31 μ.μ.
Άλλο ήθελα να σχολιάσω αρχικά, αλλά με τέτοιο "ρεπορτάζ", το ρωσικό πανηγύρι πάει περίπατο... Τέσπα, για όσους δεν κατάλαβαν, αυτός είναι ο διαβόητος ρωσοανώνυμος, o χωρισμένος, πόντιος, 45 φεύγα, πρώην ΚΚΕς που δουλεύει στην ΚΥΠ και στον "ελεύθερο χρόνο" του μας παρακολουθεί από τις IP Address που βρίσκονται στα αρχεία των servers και, όταν δεν μας κάνει προβοκάτσιες, έχει πάντα μια "καλή" κουβέντα για όλους μας, οπότε καταλαβαίνετε για τι είδος ανθρώπου μιλάμε. Οι δε αναφορά του στα πέδιλα της "ρεπόρτερ", υποπτεύομαι ότι μάλλον έχει σχέση με αυτό. Κατά τα άλλα, απορώ που ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών αργόσχολος δεν είπε τίποτα για την μεγαλύτερη κινητοποίηση των μπλόγκερς που ετοιμάζεται εδώ και μήνες: το Get Greece Back στις 6 Σεπτεμβρίου και το Get Greece Back στις 11 Σεπτεμβρίου, η πρώτη από αφελείς αριστερούς και οι δεύτερη από ύποπτους ακροδεξιούς. Α, και κάτι ακόμα, ο πρώτος Έλληνας μπλόγκερ είναι αυτός. Περαστικά μας και με μια δουλειά το συντομότερο. ;-)
Δεν καταλαβαίνω, προς τι η λογοκρισία στο σχόλιό μου, Κουρούνα; Δεν υβρίζω κανέναν, ούτε ψεύδομαι, και οι πληροφορίες είναι γνωστές και δημοσιευμένες από τους ίδιους, χωρίς να αποτελούν μυστικό. Τι κακό έκανα η έρμη, δεν μπορώ να εκφράσω την άποψή μου, έστω και αν κάνω λάθος;
4:27 μ.μ.
ΠEΡΙ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ: Ορίστε;;;;
Στο μπλογκ μου δεν λογοκρίθηκε ποτέ κανένας. Ούτε καν εκείνοι που με έβριζαν ή που με ειρωνεύονταν. Για ποια λογοκρισία μιλάς; Μια φορά έσβησα σχόλιο κι αυτό γιατί περιείχε το τηλέφωνο κάποιου.
Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο Ανώνυμος, αλλά αν πράγματι εργάζεται στην ΚΥΠ θα τον παρακαλέσω να μου βρει μια δουλειά. Δακτυλογράφου, παιδιού που θα ψήνει καφέδες, ό,τι να'ναι. Έχω απελπιστεί. Δε βρίσκω πουθενά, τίποτα. Το γεγονός ότι είμαι υπέρβαρη και 45 δε βοηθάει στην αγορά εργασίας, αλλά, ρε γαμώ το, μια κωλοσελίδα μπορώ να τη δακτυλογραφήσω. Εμπρός, Ανώνυμε. Βάλε μπροστά τα κονέ.
4:51 μ.μ.
Σου ζητώ συγνώμη, καλή μου Κουρούνα, υπέθεσα ότι το έκανες εσύ, αλλά φαίνεται ότι το σχόλιο δεν άρεσε στον Κυπατζή και το διέγραψε, το έχει ξανακάνει και σε άλλους στο παρελθόν. Τι να πει κανείς...
6:04 μ.μ.
Παίδες, μας την πέφτουν οι χρυσαυγίτες με μηνύσεις, θέλουν να μας φιμώσουν, σπεύσατε για βοήθεια, πριν είναι αργά.
7:45 μ.μ.
Όρεξη που την έχει ο Ανώνυμος Λοκατζής αυγουστιάτικα... Εδώ ο κόσμος καίγεται (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) και το μουνί χτενίζεται (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς).
10:33 π.μ.
@Mambo Tango
«πολυμαθίη νόον οὐ διδάσκει»
1:01 π.μ.
εχο χασει το τηελφωνό σουυυυυ.
Επικοινώνησε μαζί μου πλίζ :)
1:10 π.μ.
δεν κάθησα να διαβάσω όλο το κατεβατό περί Παυλίνας αλλα μια πληροφορία θα την δώσω.
Πριν λίγα χρόνια η εφημερίδα Αγγελιαφόρος είχε παρει αυτούσιο ενα κειμενό που ειχε παραθέσει κάποιος σε ένα μπλογκ μου (ήταν και γκαντέμω) περί κινητών και ακτινοβολίας, και το ειχε πασαρει στην εφημερίδα ως εμπεριστατωμένο.
Πήρα τηλέφωνο στον αγγελιαφόρο και τόνισα οτι πρώτον δεν υπηρχε καμια πηγή και βιβλιογραφία που να υποστηρίζει αυτό που γραφτηκε και δεύτερον, αν ειχε κανει τον κοπο να ρωτήσει τον ιδιοκιτήτη του μπλογκ (εμένα) αν μπορούσε να το πάρει, θα της το ειχα πει.
Δούλευα και η ιδια ως δημοσιογραφος σε περιοδικά και μου ειχε κανει πολύ κακή εντύπωση η κίνηση της αλλα η απάντηση ήταν αποστωμοτική και ελαφρώς πρόστυχη.
"Αδεια για να πάρω κατι από το ίντερνετ;" και με διαολοστειλε.
Δεν ξέρω αν ήταν Η παυλίνα που λεει ο ανώνυμος η καποια άλλη, δεν θυμαμαι δυστυχώς ονοματα και αποθώ δυσαρεστες καταστάσεις και ανθρώπους από το μυαλό μου.
Ομως ειχα σοκαριστεί με την έλλιψη ηθικής και το θράσος καιη εφημερίδα μου ειχε μεινει ως κακό παράδειγμα.
Note στην υπεύθυνη
Τα κείμενα που πληρωνεστε 200 και 300 ευρώ to ένα δεν παρθενογεννήθηκαν, ειναι εργασία καποιου άλλου και άλλο κάνω ερευνα και φτιαχνω δικό μου κείμενο, και άλλο κλέβω αυτουσιο κάτι και δεν τσεκάρω καν αν στεκει, η σελίδα να γεμίζει.
Εβαλα και εγω το λιθαράκι μου σ aυτή την κουβέντα που δεν κάθησα να παρακολουθήσω (μόλις ειδα "αγγελιαφορος Θεσσαλονίκης" είδα κόκκινο.) :P
1:13 π.μ.
αχ πόσες φορές θα ξαναρθω;
Ο πρωτος έλληνας μπλογκερ εχει ημερομηνία εναρξης ιούνιο του 2003.
Τον τρωω, και σίγουρα τον τρώει και η κουρούνα :P
2:16 μ.μ.
@Lili
«Ο πρωτος έλληνας μπλογκερ εχει ημερομηνία εναρξης ιούνιο του 2003. Τον τρωω, και σίγουρα τον τρώει και η κουρούνα»
Δεν είναι ωραίο να ψεύδεσαι, καλή μου.
Lili
On Blogger Since April 2005
Profile Views 28,000
* Age: 250
* Gender: Female
* Astrological Sign: Pisces
* Zodiac Year: Rat
* Industry: Arts
* Occupation: Teacher/artist
* Location: Αthens : Greece
About Me
I dont know what I have become...yet. but I m working on it.
Your superpower is that you smell like dandelions whenever someone lies. How will you maintain your secret identity?
I ll fart a lot
Interests
* Tv
* Dvd
* Karaoke
* reading
* painting
* dancing
* meeting new people making friends
* writing
* argueing
Favorite Movies
* Back to the future
* An affair to remember
* Identity
* 6th sence
* The way we were
* The Shawsank redemption
* ...
Favorite Music
* Earth wind and fire
* Stevie Wonder
* funk
* Blues Pop
* soul...
Favorite Books
* Pearl Buck's
* Barbara de Angelis practical psychology.
7:27 π.μ.
Γιάννα, άνθρωποι σαν εσένα δε θα έπρεπε να γράφουν δημόσια, γιατί αναδεικνύουν την μικρότητα και την αδιαλλαξία των άλλων. Απλά σε ευχαριστώ που υπάρχεις και μοιράζεσαι μαζί μας στιγμιότυπα της ζωής σου. Έχεις σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο να μεταναστεύσεις για αναζήτηση εργασίας στην Αυστραλία;
12:21 π.μ.
Τρία πουλάκια κάθονταν πάνω σε πλάτανο στου Διάκου το ταμπούρι. Το να κοιτάζει την Κουρούνα, το άλλο έχει μελαγχολία, το τρίτο το καλύτερο θωρεί κατά την Αυστραλία
1:54 π.μ.
Το νου σας! Το "κίνημα" του getgreeceback τους τελευταίους μήνες είναι προσχηματικό και ο μόνος λόγος λειτουργίας του είναι το ΦΑΚΕΛΩΜΑ των BLOGGER (ποιοι είμαστε και που μένουμε) και γενικά όσων αντιδρούν στο σύστημα. Κοιτάξτε τι μου έστειλε ο διοργανωτής του Φώτης Μπόμπολας:
"Θερμή παράκληση λοιπόν, τις επόμενες ημέρες να μας στείλετε τις συντεταγμένες του δικού σας σημείου και ας αρχίσουμε να προτρέπουμε και τον κύκλο μας να κάνει το ίδιο"
5:30 μ.μ.
Aγαπητέ ανώνυμε, το σύστημα με έχει ήδη φακελωμένη αφού με συνέλαβαν για χρέος προς το ΤΕΒΕ και πέρασα εννιά αξέχαστες μέρες στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, κατά τη διάρκεια των οποίων με φωτογράφισαν για να με έχουν να με θυμούνται στο άλμπουμ τους φίλων και γνωστών. Όσο για την αντίδραση στο σύστημα, να μη σε στενοχωρήσω, αλλά αν ήταν όλοι οι... αντιδραστικοί σαν εμένα το σύστημα θα έπρεπε να τους κόψει επίδομα για να συνεχίσουν την επαναστατική δράση τους (σύστημα, με ακούς, πώς σου φαίνεται η ιδέα μου;).
7:56 μ.μ.
Και μού το 'λεγε εμένα η γιαγιάκα μου:
"Μακριά απ' τους bloggers, πιδάκι μου. Ητούτοι είναι χειρότεροι από καλλιτέχνες...".
Κουρούνα μου, λυπάμαι για τα ζόρια σου.
Χωρίς αστεία, η μετανάστευση προβάλλει όλο και περισσότερο ως λύση για την ανεργία και την μιζέρια.
Idom
9:57 μ.μ.
Κουρούνα, τελικά τι έγινε με το άρθρο της Παυλίνας; Μπορεί κάποιος να μου δώσει ένα λινκ, ώστε να το διαβάσω και εγώ;
Όσο για τις κινήσεις του getgreeceback, απ'ότι φαίνεται μάλλον δεν κινήθηκε τίποτα.
9:59 π.μ.
@9:57 μμ
Όποιος ενδιαφέρεται για τα άρθρα της Παυλίνας (η οποία δουλεύει για λογαριασμό του πεθερού του υπουργού Αμύνης Βενιζέλου) στον Αγγελιοφόρο μπορεί να τα βρει με μια απλή αναζήτηση του ονόματός της στο:
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=70
Το getgreeceback έκλεισε, δεν μαζεύτηκαν ούτε 50 άνθρωποι. Η τελευταία τους φράση ήταν "Καληνύχτα Ελλάδα, δεν μας χρειάζεσαι". Όποιος θέλει μπορεί να επισκεφτεί τα μπλογκς των εμπνευστών τους:
http://thalamofilakas.blogspot.com
http://fotisbobolas.wordpress.com
6:23 π.μ.
Εκλπηκτικός, όπως πάντα, ο κόκκινος στρατός. 'Ομως δεν κατάλαβα αυτές τις ...εικαστικές παρεμβάσεις των παλικαριών με τις περούκες με τα τσουλούφια και τα σουβλερά πατούμενα. Είχα δει, αμέσως μετά την πτώση του κομμουνισμού, την ορχήστρα του κόκκινου στρατού, όλους τους μπροστινούς εκτελεστές με περούκες με τα τσουλούφια, να παίζουν το αμερικανικότατο και αντιπαθέστατο (για μένα) Delilah και εθλίβην βαθύτατα για το μετακομμουνιστικό κατάντημα του ένδοξου αυτού σώματος που βρήκε ότι το Delilah συμβόλιζε την "απελευθέρωση" και αμερικανοποίηση του ρώσσικου λαού! Την εκτέλεση βρήκα και στο youtube: http://www.youtube.com/watch?v=NhIMEMDYxZE
3:16 μ.μ.
Heliotypon, οι τύποι με τα τσουλούφια είναι οι Leningrad Cowboys, ένα φινλανδικό συγκρότημα. Το 1994 έδωσαν μια συναυλία στο Ελσίνκι με την 160μελή ρωσική ορχήστρα και την ίδια χρονιά με 70 από τα μέλη της ίδιας ορχήστρας τραγούδησαν στα ετήσια βραβεία του MTV στη Νέα Υόρκη. Εμένα μου αρέσει το αποτέλεσμα. H μουσική δεν έχει σύνορα. Πρέπει να δεις τους Ρώσους να τραγουδάνε το Sweet Home Alabama...
10:45 μ.μ.
"Η ξινίλα μου διαλύεται -άλλη μια φορά- από τις νότες. Συγκινούμαι. "
Και εγώ συγκινούμαι όταν διαβάζω τέτοια, μαγικές στιγμές! Τι και αν όλα χειροτερεύουν, η δύναμη της μουσικής μαγεύει κουρούνα μου.
» Σχολιάστε Το Υπέροχο Τούτο Κείμενο