<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-2316842809200267195', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe", messageHandlersFilter: gapi.iframes.CROSS_ORIGIN_IFRAMES_FILTER, messageHandlers: { 'blogger-ping': function() {} } }); } }); </script>

Ρωμαίος

Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2012

Εδώ και κάποια χρόνια, διασχίζοντας τις ταράτσες και ακροβατώντας στα στηθαία τους, έρχεται στη βεράντα της φίλης μου της Ιφιγένειας στην πλατεία Αμερικής ένας πρίγκιπας των δρόμων, ο Ρωμαίος. Πάντα με τραύματα και πληγές από φοβερές γατομαχίες αλλά και ατυχήματα, ωστόσο τρυφερός και αγαπησιάρης, τρώει το φαγητό που του προσφέρουν, πίνει από το νερό που υπάρχει συνέχεια γι' αυτόν, εισπράττει τα χάδια του και φεύγει. Κάθε τόσο πρέπει να τον γιατροπορεύουν γιατί η ζωή ενός περιπλανώμενου πρίγκιπα δεν είναι εύκολη. Δέχεται μεγαλόψυχα τις περιποιήσεις, αλλά όταν συνέρχεται αποχωρεί ξανά, αναζητώντας νέες περιπέτειες. Όποιος αμφιβάλλει για την ευγενική καταγωγή του δεν έχει παρά να κοιτάξει τα ζαφειρένια μάτια του.

25-8-2012


buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα




To πατουσάκι της γάτας είναι το πιο τρυφερό πράγμα που υπάρχει για το γατόφιλο. Σε αγγίζει απαλά στο μάγουλο και λέει "Ε! Γιατί έχεις αυτά τα μούτρα; Εγώ είμαι εδώ", σε ζυμώνει και ομολογεί "Χαίρομαι που υπάρχεις", ακουμπάει τον καρπό σου, μένει εκεί καθώς πληκτρολογείς και δηλώνει "Είσαι δικός μου για πάντα".

30-8-2012



buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα




Tι ωραία που βγάζουν στα ρομάντζα τα σουτιέν και τα κιλοτάκια των γυναικών οι άντρες! "Επιδέξια", "με μια κίνηση", "αριστοτεχνικά". Έπειτα αυτά εξαφανίζονται, κανείς δε χρειάζεται να τα σβουρίξει, να τα ακουμπήσει, να τα καταχωνιώσει κάπου.
Πάνε μόνα τους στην παιδική χαρά εσωρούχων και επιστρέφουν όταν η ηρωίδα θέλει να τα φορέσει. Και πάντα η ηρωίδα, ακόμα κι αν έχει επιστρέψει από το μνημόσυνο της θειας της, φοράει τουλάχιστον σέξι Victoria's Secret. Αντιθέτως, στην πραγματικότητα όλα συμβαίνουν αλλιώς. "Πώς στο διάβολο ξεκουμπώνει αυτό το πράμα;", "Σιγά! Τινάχτηκε το λάστιχο και με πέθανε!", "Χαχα! Κουνέλια είναι αυτά στο βρακί σου;", "Πού πέταξες την κιλότα μου, ρε γαμώ το!". Κι έπειτα σου λέει η ζωή μιμείται την τέχνη.

24-5-2012




buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα


Δούλευα κάποτε σε ένα κατάστημα υδραυλικών στην Πλατεία Αμερικής και έρχονταν οι αφρικανοί μετανάστες και μας ζητούσαν ένα μαρκούτσι που λειτουργούσε με ρεύμα, το έβαζες σε έναν κουβά με νερό και το ζέσταινε. Το θυμήθηκα σήμερα, σε μια συζήτηση που έγινε σε άλλο τοίχο του fb για τη διακοπή ρεύματος από τη ΔΕΗ. Έφερα στο μυαλό μου μια εποχή που μου είχαν κόψει το ρεύμα και έπαιρνα με μπαλαντέζα από μια φίλη και γειτόνισσα, ίσα για να λειτουργεί ο υπολογιστής (με τον οποίο εργαζόμουν) και το ψυγείο (με το οποίο είχα και εξακολουθώ να έχω ερωτική σχέση). Η μπαλαντέζα είχε τέσσερις-πέντε υποδοχές για πρίζες και καλώδιο πενήντα μέτρων. Εκτός από το ψυγείο και τον υπολογιστή είχα βάλει επάνω και έναν από εκείνους τους κρεμαστούς πορτοκαλί λαμπτήρες των συνεργείων και περιφερόμουν από δωμάτιο σε δωμάτιο κρατώντας τον σαν τον πυρσό του αμερικανικού αγάλματος της Ελευθερίας. Εν ολίγοις, έχω κάνει crash-test στα ζόρια που έρχονται και δεν τα φοβάμαι. Αν καταφέρω να λύσω το πρόβλημα σίτισης των γατιών και το δικό μου, το επόμενο βήμα είναι απλώς η εκπαίδευση σε τεχνικές επιβίωσης για την περίπτωση επέλασης των Ζόμπι.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Ανάσταση νεκρών


Όσο καιρό λείπω από το μπλογκ, γράφω στο Facebook. Θέλοντας να δώσω τις πρώτες βοήθειες στην πνέουσα τα λοίσθια (ή μακαρίτισσα, θα δείξει) Κουρούνα θα μεταφέρω κάποια κείμενα από εκεί εδώ.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Γάτες - Κουρούνα σημειώσατε 1

Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2011

Στο σπίτι όπου φιλοξενούμαι με τα τριάμισι γατιά μου (τρία ενήλικα, ένας μπέμπης) υπάρχουν άλλοι τρεις αρσενικοί. Συνολικά πέντε αρσενικοί και δύο θηλυκές δηλαδή. Οι αυτόχθονες δεν πήραν με καλό μάτι τους λαθρομετανάστες (ήρθαμε εδώ άφραγκοι και τρώμε το ψωμάκι και τις γατοκροκέτες των ιθαγενών) και οι αντιδράσεις υπήρξαν άμεσες, σφοδρές και συνεχίζονται καθημερινά. Από τις εχθροπραξίες κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι γάτες είναι πιο αιμοβόρες από τους γάτους, αφού ενώ οι δύο αρσενικοί μου έχουν εγκλιματιστεί και κάνουν προσπάθειες συμφιλίωσης με τους κυρίους του σπιτιού, τα δύο θηλυκά συνεχίζουν να ρίχνουν νυχιές και σφαλιάρες, να φοβερίζουν και να απειλούν όχι μόνο τους ντόπιους αλλά και τους συνπρόσφυγές τους γατούληδες. Εμένα δε, με έχουν στη μπούκα του κανονιού. Με κοιτάζουν με μισό μάτι, μου γυρίζουν τα οπίσθια και μου δείχνουν με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκειά τους που τις έριξα στα ξένα χέρια που ΄ναι μαχαίρια. Και γω, ηττημένη από τα αιλουροειδή και πνιγμένη στις τύψεις και τις ενοχές, τους αφήνω -αρσενικούς και θηλυκές, λαθρομετανάστες και εθνικιστές- να χορεύουν καρσιλαμά όλη τη νύχτα πάνω στο κρεβάτι και το κεφάλι μου. Εδώ πληρώνονται όλα.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Αναχώρηση

Δευτέρα, Οκτωβρίου 10, 2011
Υπό την απειλή της έξωσης, μαζεύω τα πράγματά μου και ετοιμάζομαι για άλλη μια μετακόμιση. Χωρίς δουλειά και με τρεισήμισυ γάτες υπό μάλης θα φιλοξενηθώ σε ένα φιλικό σπίτι για όσο χρειαστεί. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι καλοί φίλοι, δηλαδή. Βάζοντας βιβλία σε κούτες, βρήκα πριν από λίγο το αγαπημένο βιβλίο των παιδικών χρόνων μου, που δεν ξεπεράστηκε ποτέ από κανένα άλλο. Δεν λάτρευα απλώς τον Χωκ Φινν, ήμουν ο Χωκ Φινν, και όσοι με διάβαζαν στην Κουρούνα ξέρουν ότι το αγαπημένο μου χόμπι είναι το ψάρεμα γατόψαρων...

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο φτάνω στην τελευταία παράγραφο: "Δεν έχω τίποτε άλλο να γράψω και χαίρομαι γι' αυτό. Αν ήξερα πόσο δύσκολο θα ήταν, δεν θ' άρχιζα ποτέ μου να γράφω ένα βιβλίο. Δεν την παθαίνω άλλη φορά. Πρέπει πάντως να φύγω από τους Φελπς όσο μπορώ πιο γρήγορα, γιατί η θεία Σάλι είπε πως θέλει να με υιοθετήσει και να με κάνει άνθρωπο. Εγώ δεν έχω καθόλου όρεξη γι' αυτό. Δοκίμασα κι άλλη φορά".

Έπειτα από τόσα χρόνια, ταυτίζομαι ξανά με τον Χωκ. Παίρνω το δισάκι μου και ξεκινώ πάλι για το άγνωστο, χωρίς να έχω γίνει άνθρωπος...

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2011


Το ενοικιαστήριο έγραφε "εσωτερικό δυάρι 50 τετραγωνικών, με θέα, 70 ευρώ". Κάποιο λάκκο έχει η φάβα, σκέφτηκα. Και είχε. Αυτό που είδα ήταν ένα εσωτερικό ημιυπόγειο με δύο δωμάτια, από τα παράθυρα των οποίων φαινόταν ένας ακάλυπτος 4Χ2. Η θέα; Ένας βρώμικος τοίχος με μια συκιά φυτρωμένη πάνω του. Ακόμα κι αν ξεπερνούσες τον εαυτό σου και ήθελες να βγεις να αράξεις εκεί έξω, ήταν αδύνατον. Τα παράθυρα καγκελόφραχτα και μπαλκονόπορτα δεν υπήρχε. Η σπιτονοικοκυρά διευκρίνισε πως ήθελε να νοικιάσει το κελεπούρι σε Έλληνες, αλλά ότι είχε γίνει λάθος στην τιμή και πως "το σπίτι ενοικιάζεται ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 150 ευρώ". Είχαμε πάει τρεις να δούμε το μέγαρο και μάλλον θεώρησε ότι θα παίζαμε σφαλιάρες μεταξύ μας για να το διεκδικήσουμε. Το χειρότερο; Σκέφτομαι να το νοικιάσω. Απλώς όταν θέλω να τηλεφωνήσω θα βγαίνω στο πεζοδρόμιο γιατί το κινητό δεν έχει σήμα εκεί. Ίσως βάλω και ένα τραπεζάκι με το λάπτοπ μου επάνω, να προσφέρω υπηρεσίες Ίντερνετ στους περαστικούς. Όλο και κάποιος γείτονας θα έχει ξεκλείδωτη ασύρματη σύνδεση...

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Aπογραφή πληθυσμού

Παρασκευή, Μαΐου 20, 2011


Μαθαίνοντας για την Απογραφή αποφάσισα να μην ανοίγω την πόρτα όταν μου χτυπάνε το κουδούνι, αφού δεν ήθελα να καταγραφεί πουθενά ο τόπος διαμονής μου. Καλό είναι να παίρνεις προφυλάξεις αφού ποτέ δεν ξέρεις πότε θα αποφασίσουν οι δανειστές σου –και, ακόμα χειρότερα, το Δημόσιο– να σε αναζητήσουν. Την πάτησα όμως. Ο απογραφέας χτύπησε το κουδούνι μου απόγευμα, νόμισα ότι ήταν κάποιος φίλος και άνοιξα. Επιπλέον ήταν χαριτωμένος και δεν μπόρεσα να του πω με ψαρωτικό ύφος «έχω δουλειά, κύριε, ελάτε άλλη μέρα» και στη συνέχεια να εξαφανιστώ μέχρι να βαρεθεί να μου χτυπάει την πόρτα. Όπως αποδείχτηκε, άδικα ανησυχούσα. Θα μπορούσα να δηλώσω ότι λέγομαι Παναγούλα Καραϊορδάνογλου, αφού οι απογραφείς δεν ζητάνε ταυτότητα. Επίσης θα μπορούσα να δηλώσω ότι το σπίτι μου είναι 30 τετραγωνικά, με εξωτερική τουαλέτα (κουβάς στο πίσω μπαλκόνι), ότι δεν έχω αυτοκίνητο, ότι χρησιμοποιώ φιάλη υγραερίου για να μαγειρεύω, ότι δεν κάνω ανακύκλωση γιατί τι να ανακυκλώσω αφού δε μπορώ να αγοράσω τίποτα, ότι έχω τρία παιδιά αντί τρεις γάτες, ότι διαθέτω πτυχίο πυρηνικού φυσικού. Η απογραφή κράτησε γύρω στα δέκα λεπτά, κυρίως γιατί πιάσαμε κουβέντα με τον απογραφέα. Τελικά υπάρχουν και χειρότερα από τα δικά μου. Ο άνθρωπος πάσχιζε έξι-εφτά χρόνια να μάθει γιαπωνέζικα και πάνω που τα έμαθε και ήταν έτοιμος να διαπρέψει στον τομέα μετάφρασης/διερμηνείας ήρθε το τσουνάμι, χτύπησε την Ιαπωνία και τη γονάτισε με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ζήτηση για μεταφραστές γιαπωνέζικων. Κωλοζωή. Για να μη μιλήσω για την αξιοπιστία της Απογραφής...

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

15.2.2011

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 14, 2011




Ένας απολογισμός των ερώτων μου από το Δημοτικό μέχρι σήμερα ήταν αρκετός για να με πιάσει αϋπνία -και κατάθλιψη. Η γειτονιά δε βοηθάει. Δεν πίστευα ότι θα μου έλειπε η Πλατεία Αμερικής, αλλά να που συνέβη κι αυτό. Εδώ, στο Μικρολίμανο, επικρατεί υπερβολική ησυχία για τα γούστα μου. Βέβαια υπάρχει η θάλασσα εκατό μέτρα από το σπίτι κι αυτό είναι καλό, δυστυχώς όμως ο επιφυλακτικός εαυτός μου -ο προερχόμενος από την Πλατεία Αμερικής- δεν έχει τα κότσια να βγει έξω τέτοια ώρα για έναν μοναχικό περίπατο. Αγκαλιά λοιπόν και πάλι με τους τρεις γάτους ενός φίλου τους οποίους προσέχω όσο εκείνος λείπει. Φιλήστε μου τον Άγιο Βαλεντίνο αν τον δείτε!



Έρικ - Γουίνι

Φρόντο


buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα