<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Η ουρά του γουρουνιού

Παρασκευή, Μαΐου 20, 2005
Ο ταξιτζής κατέβηκε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας σαν οδηγός αυτοκινήτου ληστών τράπεζας σε δευτεροκλασάτη αμερικανική ταινία: απότομα φρεναρίσματα, σφήνες, τσίτα το γκάζι στα παρά-πέντε κόκκινα φανάρια. Σε άλλη περίπτωση θα τον είχα κράξει αγρίως, όμως σήμερα έμεινα ήρεμη στο πίσω κάθισμα του ταξί. Ήμουν ανακουφισμένη, για να μην πω ευτυχισμένη -κάτι που σπανίως νιώθω.

Έπειτα από πολλές μέρες ασύλληπτου πόνου, απερίγραπτης ταλαιπωρίας και περιπετειών σε δημόσια νοσοκομεία, απίστευτου ξεσκίσματος σε ιδιωτικά θεραπευτήρια (οικονομικού εννοώ –μην τρέξετε οι στερημένες), και εξοικείωση με όρους όπως «σιγή νεφρού», «πυελογραφία» και «νεφρολιθίαση», ήξερα επιτέλους ότι από την επόμενη βδομάδα θα πάψω να βελάζω σαν τα πρόβατα που στοίχειωναν τα όνειρα της Τζόντι Φόστερ στη Σιωπή των Αμνών. Κι όλα αυτά χάρη σ’ ένα μαραφέτι που λέγεται pig-tail, και το οποίο θα τοποθετήσουν στο νεφρό μου προκειμένου να εκτελέσει την αποστολή του -που τώρα αρνείται πεισματικά να φέρει σε πέρας.

Ελπίζω όταν θα επιστρέψω δριμύτερη στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, να μη διαπιστώσω ότι κάποιος θεωρεί πως είμαι ο Τύπος Νυχτερινός. Όχι ότι η πεποίθηση κάποιων πως ήμουν η Χαρά με χάλασε. Βέβαια εγώ, αν μπορούσα να γράψω όπως εκείνη, θα έβαζα κάτω από τα κείμενά μου το ονοματεπώνυμό μου, όχι ψευδώνυμο.

I'll be back!

Ανανέωση: Σήμερα έμαθα ότι τη Δευτέρα το πρωί θα κάνω την επέμβαση. Ο γιατρός μού είπε ότι θα χρειαστεί νάρκωση, κάτι που δεν γνώριζα. Αν πω ότι έχω κλάσει μέντα θα είναι λίγο. Δεν φοβάμαι τα αίματα, μπορώ να φορέσω φίδια για κολιέ, παλεύω με κροκόδειλους για πλάκα σαν τον Τζόνι Βαϊσμίλερ. Πες μου όμως τη λέξη "νάρκωση" και διπλώνομαι σαν κουλουράκι από τρόμο, όπως η κάμπια στον Αρκά όταν ακούει τη φράση "πολτοποιημένο πτώμα πατημένο από πατούσα". Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές και σας θυμίζω ότι προτιμώ τα κίτρινα λουλούδια και πως αν θελήσετε να με αποχαιρετήσετε με ένα τραγούδι, το αγαπημένο μου είναι το Chill Out του Τζον Λη Χούκερ. Έτοιμος, Θάνο;

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!
έκραξε Η Κουρούνα

Σ Κ Α Τ Α

Παρασκευή, Μαΐου 13, 2005
Άνευ κειμένου

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!
έκραξε Η Κουρούνα