<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe", messageHandlersFilter: gapi.iframes.CROSS_ORIGIN_IFRAMES_FILTER, messageHandlers: { 'blogger-ping': function() {} } }); } }); </script>

Xαράς Ευαγγέλιο!

Τετάρτη, Απριλίου 27, 2005
Όσοι λόγω Πάσχα νηστεύουν, προσεύχονται, αυτομαστιγώνονται, απέχουν, και γενικώς δεν θέλουν να σκανδαλιστούν, ας μην τρέξουν στο Χαράς Ευαγγέλιο. Δεν πρόκειται για θρησκευτικού περιεχομένου blog -τουλάχιστον όχι αν δεν έχεις κάνει θεό το σεξ!

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Hellhound on my tail - Mέρος Α΄

Ανέκαθεν ήμουν φανατική γατόφιλη. Όχι πως δεν αγαπώ τους σκύλους. Απλώς οι γάτες πάντα αποτελούσαν για μένα μεγαλύτερη πρόκληση. Οι σκύλοι ήταν πάντοτε πρόθυμοι να με πλησιάσουν και ν΄ αποδείξουν ότι δεν φέρουν αδίκως τον τίτλο του καλύτερου φίλου του ανθρώπου. Οι γάτες όμως ήταν άλλη υπόθεση. Διαρκώς επιφυλακτικές και καχύποπτες, γίνονταν καπνός μόλις έβλεπαν την παραμικρή λάθος κίνηση, αδιαφορώντας για την καλή τους φήμη.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου προσπαθούσα να τις πλησιάσω με λάθος τρόπο. Τις μπουγέλωνα και τις κυνηγούσα ανηλεώς στο προαύλιο του σχολείου και όπου αλλού τις έβρισκα. Με τον καιρό διαπίστωσα ότι μικρές μπουκιές ψωμιού και τεράστια αποθέματα υπομονής ήταν σαφώς πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να εξημερωθούν οι ωραίες άπιαστες των δρόμων. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει απ' τη ζωη μου εκατοντάδες απ' αυτές, και θα μπορούσα να γράψω διατριβή για την ιδιοσυγκρασία της γάτας. Ο σκύλος, από την άλλη, παρέμεινε για μένα το συμπαθητικό αλλά άνευ ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος τετράποδο που σου κουνάει την ουρά, του χαϊδεύεις το κεφάλι, μένετε και οι δυο ευχαριστημένοι, κι αυτό είν' όλο. Θέλω να πω, ένας σκύλος δεν μπορεί να σου τραβήξει πολλή ώρα την προσοχή. Σωστά;

Σωστά.
Εκτός αν τον λένε Φιντέλ.

Image Hosted by ImageShack.us


"Είναι πολύ καλός χαρακτήρας, ήσυχος σαν αρνάκι. Όλη τη μέρα θα κοιμάται, ούτε θα καταλάβετε ότι υπάρχει σκυλί στο σπίτι", μας είπε η ιδιοκτήτρια του πετ-σοπ απ' όπου εγώ και ο φίλος μου ο Νίκος αγοράσαμε το κοντούλικο, έξι μηνών μπασέ χάουντ -που τότε ήταν απλώς ο Ανώνυμος Σκύλος. Αναρωτήθηκα τι νόημα έχει να υπάρχει ένα σκυλί στο σπίτι αν κοιμάται όλη μέρα, αλλά δεν είπα τίποτε. Ούτε το γεγονός ότι η γυναίκα μάς έκοψε 200 ευρώ από την αρχική τιμή πώλησης έκανε εντύπωση σε μένα και στον Νίκο. Απλώς σκεφτήκαμε ότι κατάλαβε πόσο πολύ τον ήθελε ο φίλος μου και, ψυχοπονιάρα καθώς ήταν, του έδωσε την ευκαιρία να τον αποκτήσει. Κούνια που μας κούναγε!

Ο Νίκος, έπειτα από πολλή σκέψη και την απόρριψη δεκάδων άλλων ονομάτων, τον ονόμασε Φιντέλ, "πιστό". Αργότερα θα σκεφτόμουν ότι αυτή η επιλογή ήταν προφητική. Ο Φιντέλ μάς βγήκε επαναστάτης, ξεροκέφαλος και ισχυρογνώμων, σαν τον κουβανό συνονόματό του. Αρχικά, σύμφωνα με το σατανικό σχέδιο της ιδιοκτήτριας του πετ-σοπ, στο οποίο το σκυλί –είμαι απολύτως σίγουρη γι' αυτό– είχε συναινέσει, ο Φιντέλ ήταν η αθωότητα προσωποποιημένη. Κοιμόταν μακαρίως όλη μέρα, τόσο που ο Νίκος άρχισε ν' ανησυχεί μήπως έχει κάποιο πρόβλημα, και δεν σκαρφάλωνε πουθενά. Όπως θα διαπίστωνα αργότερα, οι ορειβατικές ανησυχίες του μεγάλωσαν μαζί με τα κοντόχοντρα ποδαράκια του.

Ο καιρός πέρασε, ο Φιντέλ μεγάλωσε –κυρίως κατά μήκος– κι έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής του Νίκου, αλλά και της δικής μου. Στις συνηθισμένες αυτοκινητάδες μας στο Σούνιο τώρα ακολουθούσε κι εκείνος. Έριχνε τρεχάλες στις παραλίες, έπαιζε με όποιο σκυλί εμφανιζόταν στον ορίζοντα, κυνηγούσε την ουρά του, και γενικά έκανε ό,τι κάνει συνήθως ένα κουτάβι. "Τι γλυκό σκυλάκι", "Πω, πω, ένας κούκλος", "Τι καλό ζώο", έλεγαν οι περαστικοί και τον χάιδευαν εκστασιασμένοι. Ο Νίκος κάθε τόσο μου εξιστορούσε τις χαριτωμένες σκανταλιές του και γελούσαμε. Ξίνισα λίγο τα μούτρα μου όταν μου ανακοίνωσε ότι το σκυλί είχε αποκτήσει την έξη να μασουλίζει τα φυτά της βεράντας του, που με κόπο και ατέλειωτα πηγαινέλα στο φυτώριο είχαμε μετατρέψει σε ζούγκλα, αλλά το κατάπια. Ε, ζώο ήταν, τι να κάνει, να το σκοτώσει; Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια…

"Πρέπει να πάω στο Βόλο για μια δουλειά. Θα λείψω τέσσερις μέρες", μου ανακοίνωσε μια ωραία πρωία ο Νίκος κι αφού είχαμε να ιδωθούμε σχεδόν ένα μήνα γιατί δούλευε σαν τρελός. "Μπορείς να έρθεις στο σπίτι μου, να προσέχεις τον Φιντέλ;"
"Χρωστάς ταινίες στο βιντεοκλάμπ;" τον ρώτησα.
"Όχι", μου απάντησε.
"Ωραία. Θα δω όλα τα θρίλερ. Θα μου γεμίσεις το ψυγείο με κοκακόλες λάιτ;"
"Ναι".
"Θα μου αφήσεις το φορητό να δουλέψω;"
"Εννοείται".
"Έχει λήξει η σύνδεσή σου στο Δίκτυο;"
"Όχι".
"Είναι πιο ωραία η Σκλεναρίκοβα από μένα;"
"Απλώς είστε διαφορετικές".
Γαμώ το. Πάντα η ίδια απάντηση.
"Τέλος πάντων… Θα έρθω να τον προσέχω", είπα.
Ξέχασα να ρωτήσω το πιο σημαντικό: εμένα ποιος θα με πρόσεχε;

Ημέρα 1η
Από πού πάνε για τη χαβούζα;

Να ΄μαι λοιπόν έξω από το διαμέρισμα του Νίκου, με το σακίδιό μου και τα συμπράγκαλά μου, έτοιμη για ένα ήσυχο τετραήμερο με τον Φιντέλ. Θα ετοίμαζα τις μεταφράσεις μου, θα έβλεπα τις ταινίες μου –είχα ήδη σηκώσει κάμποσες από το βιντεοκλάμπ– και αργότερα θα την άραζα στη βεράντα και θα απολάμβανα τις ανοιξιάτικες βραδιές.

Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Αντίκρισα ένα πεδίο μάχης. Στο πάτωμα κείτονταν μαξιλάρια από τον καναπέ, ένα πλαστικό μπούτι κοτόπουλου, μια σκισμένη πετσέτα μπάνιου, παράταιρες κάλτσες, μια ψάθινη σαγιονάρα, ένα μισοφαγωμένο γουρουνίσιο αφτί –αληθινό αφτί, απ’ αυτά που με κάποιο τρόπο αποξηραίνουν και μετατρέπουν σε μεζεδάκια για σκυλιά. Μέχρι να καταγράψει ο εγκέφαλός μου την εικόνα, άκουσα ένα ποδοβολητό, ο Φιντέλ όρμησε από τη μισάνοιχτη πόρτα της βεράντας, έδωσε έναν πήδο, προσγειώθηκε πάνω μου και άρχισε να μου γλείφει… όχι… να μου σαλιώνει τα χέρια.
«Κάτσε καλά, βρε σατανά. Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω», του είπα, και το εννοούσα. Η μαλαγανιά πάντα αποδίδει.
Άφησα κάτω το σακίδιό μου και τον χάιδεψα για λίγο ενώ εκείνος έκανε σαν σεληνιασμένος, αφήνοντας άσπρες τρίχες στα ρούχα μου και σοβαντίζοντάς τα με σάλια.
«Πάμε έξω, να δω τα φυτά», του είπα, έχοντας ακόμα καλή διάθεση. Με ακολούθησε.

Όταν βγήκα στη βεράντα κατάλαβα τι ακριβώς εννοούν μετεκλογικά οι νικητές όταν λένε "παραλάβαμε καμένη γη". Αν είχαν περάσει ακρίδες θα είχαν πιο ελεητική διάθεση απέναντι στα φυτά. Τα πλατιά φύλλα της μπανανιάς κρέμονταν χαλαρά σαν αφτιά αφρικανικού ελέφαντα, σκισμένα και κιτρινισμένα. Η φτέρη είχε γίνει παρελθόν. Εκεί που κάποτε θέριευαν τα κατσαρά φύλλα της τώρα υπήρχαν τσακισμένα κοτσάνια. Την ίδια τύχη είχαν οι τηλέγραφοι. Το κατάξερο και κοκαλωμένο πτώμα ενός φίκου στεκόταν άκαμπτο μέσα σε μια γλάστρα, χωρίς το χώμα του, με τις παραμορφωμένες και μασουλημένες ρίζες του εκτεθειμένες. Ο πάπυρος μάς είχε αφήσει χρόνους, ο βασιλικός και το δεντρολίβανο δεν θα μπορούσαν ποτέ πια να νοστιμίσουν μια μακαρονάδα ή ένα αρνάκι στο φούρνο. Το κουφάρι της ορτανσίας θα κατάφερνε να αναγνωρίσει μόνο ένας ιατροδικαστής-γεωπόνος, ενώ η θαλερή στεφανωτή που είχα δωρίσει στον Νίκο και που είχε γεμίσει κερένια, ευωδιαστά ανθάκια λίγες βδομάδες αργότερα, έμοιαζε με σαφρακιασμένο παλιοχόρταρο. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα ολόγυρα, αδυνατώντας να χωνέψω ότι ένα σκυλί είχε καταφέρει να προκαλέσει τέτοια καταστροφή. Αναπόλησα με μελαγχολία τα νωχελικά καλοκαιρινά απογεύματα που είχα περάσει σ’ αυτό τον, μέχρι τότε, κρεμαστό κήπο των Εξαρχείων, απολαμβάνοντας το καφεδάκι μου. Nevermore!

Η υπόλοιπη βεράντα είχε το μαύρο της το χάλι. Παντού υπήρχαν ροκανισμένες, άδειες πλαστικές γλάστρες και πιατάκια, χώματα, μισοφαγωμένα παπούτσια, ξεριζωμένα και τσαλαπατημένα φυτά, σκόρπια σκυλοπαίχνιδα. Το χειρότερο όμως ήταν οι διάσπαρτες, διαφόρων μεγεθών τούρτες που με μεγάλη επιμέλεια είχε φτιάξει ο Φιντέλ. Είχα ακούσει ότι ο κώλος της κατσίκας είναι καλλιτέχνης γιατί φτιάχνει κομπολόγια, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένας σκυλίσιος κώλος θα είχε τόσο δημιουργικές τάσεις. Διάβολε! Τι είχε φάει από το πρωί και είχε κατορθώσει να καλύψει με σκατό μισό στρέμμα βεράντα; Κάπως σαν εμένα πρέπει να ένιωσε ο Ηρακλής όταν είδε για πρώτη φορά την κόπρο του Αυγεία. Μόνο που εγώ δεν είχα εύκαιρο ένα ποτάμι –πώς θα τα έβγαζα πέρα με το κουραδομάνι; Τότε κατάλαβα με φρίκη τη χρησιμότητα της μεγάλης σπάτουλας που ο Νίκος είχε αφήσει διακριτικά μέσα στη σακούλα πάνω στο τραπεζάκι της βεράντας, δίπλα στο ρολό με το χαρτί κουζίνας. Αναστέναξα βαριά και έφερα στο μυαλό μου τη Λούνα, τη γάτα της συγκατοίκου μου, που έκανε τη δουλειά της στη λεκάνη της και στη συνέχεια σκέπαζε τις καλλιτεχνίες της με άμμο, ώστε να μη σκανδαλίζονται τα δίποδά της.

Ωστόσο οι αναπολήσεις δεν βοηθούσαν. Έπρεπε να καθαρίσω. Έπιασα τη σπάτουλα κι έκανα την πρώτη απόπειρα. Τι μπόχα! Μου ήρθε λιποθυμία. Όμως το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Τσάμπα είχα δει τόσες ταινίες με ψυχοπαθείς δολοφόνους κι εγκλήματα; Χρειαζόμουν λίγη Βιξ για τα ρουθούνια μου. Αυτό κάνουν οι ιατροδικαστές όταν εξετάζουν τα πτώματα και, πίστεψέ με, το σκατό του Φιντέλ μύριζε σαν ψοφίμι. Έτρεξα στο μπάνιο. Πουθενά Βιξ. Βρήκα μόνο τις κολόνιες του Νίκου. Στην αναβροχιά καλό είν' και το χαλάζι, σκέφτηκα. Έριξα στη μύτη μου άφθονη Λαλίκ και επέστρεψα στο ναρκοπέδιο. Γάτες και πάλι γάτες, σκέφτηκα καθώς ξεκολλούσα από το πάτωμα την πρώτη τούρτα...
Image Hosted by ImageShack.us

Ημέρα 2η
"Ο κακός χρόνος περνάει, ο κακός γείτονας δεν περνάει"

Η ώρα ήταν δέκα το πρωί. Είχα κοιμηθεί σαν κούτσουρο όλη τη νύχτα, αφού πρώτα είχα δουλέψει, μαζέψει το δεύτερο γύρο σκατού -το βραδινό αυτή τη φορά- στη βεράντα, και τακτοποιήσει όπως όπως το χάλι που είχε προκαλέσει ο Φιντέλ. Σηκώθηκα και πέρασα το οδόφραγμα που είχα στήσει στο χωρίς πόρτα κατώφλι της κρεβατοκάμαρας για να μην μπαίνει μέσα το σκυλί: ένα παιδικό καροτσάκι που ο Νίκος είχε μετατρέψει σε τραπεζάκι του καφέ, μια βαλίτσα, έναν ανεμιστήρα δαπέδου και το σακίδιό μου. Μπήκα στο μπάνιο. Ο Φιντέλ, που όλη τη νύχτα κοιμόταν πιστός φρουρός στο διάδρομο έξω από την κρεβατοκάμαρα, έσπρωξε με το κεφάλι του την πόρτα –που, να ληφθεί υπόψη, δεν έκλεινε ούτε κλείδωνε– και μπήκε μέσα.

«Φιντέλ, δίνε του. Ακόμα και ο βασιλιάς πάει μόνος του στη χέστρα».
Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν πείστηκε.
Ξάπλωσε στο πάτωμα, ακούμπησε το κεφάλι του στα μπροστινά πόδια του και με κοίταξε σοβαρός. Ένιωσα πολύ αμήχανα. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο μου ΄χει συμβεί να κάθομαι στη λεκάνη της τουαλέτας με το βρακί κατεβασμένο και ένα σκυλί να με παρατηρεί επίμονα.
«Βγες έξω, βρε ματάκια!» είπα.
Καμία αντίδραση.
«Πιάσε, Φιντέλ!» είπα και πέταξα έξω ένα ρολό χαρτιού τουαλέτας. Το σκυλί τινάχτηκε από το μπάνιο σαν σφαίρα. Θρίαμβος!
Όχι ακριβώς.
Όταν βγήκα από την τουαλέτα, τον βρήκα στο σαλόνι. Με κοίταξε περιχαρής. Παντού ολόγυρα υπήρχε σκορπισμένος άσπρος χαρτοπόλεμος.
«Το κωλόχαρτο!» ψέλλισα.
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι.
Πανικός… Ήμουν αναμαλλιασμένη, με τη χαχόλικη μακό μπλούζα που φορούσα στον ύπνο κι ένα σπίτι διακοσμημένο με τα απομεινάρια του κωλόχαρτου που είχε ξεσκίσει ο Φιντέλ.

"Ποιος είναι;" φώναξα, χωρίς ν’ ανοίξω την πόρτα.
"Ο κύριος Χατζηγούλας".
Τι όνομα!
"Ποιος κύριος Χατζηγούλας;"
"Ο γείτονας του πρώτου ορόφου. Ανοίξτε μου!"
Ωχ!
Ο Νίκος μου είχε μιλήσει για τον από κάτω. Αν ήταν ταύρος, ο Φιντέλ θα ήταν το κόκκινο πανί. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να μπει μέσα.
"Δεν μπορώ να σας ανοίξω, με βγάλατε από το μπάνιο", είπα, επιχειρώντας να τον πιάσω στο φιλότιμο μπας και τον ξεφορτωθώ μια ώρα αρχύτερα. "Τι θέλετε;"
"Τον κύριο Λεντάκη".
"Απουσιάζει εκτός Αθηνών. Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;"
"Μ΄ ενοχλούν τα νυχάκια του σκύλου στο παρκέ!" βρυχήθηκε.
"Και τι θέλετε να κάνω; Να του τα ξεριζώσω με τανάλια;" ρώτησα.
"Με ειρωνεύεστε, δεσποινίς;"
Δεσποινίς; σκέφτηκα. Αν δεν ήξερα πού μένεις, θα ζητούσα τη διεύθυνσή σου για να σου στείλω γλαδιόλες.
Ο Φιντέλ θεώρησε τη στιγμή κατάλληλη για να σηκωθεί στα πισινά του πόδια, να αγκαλιάσει με τα μπροστινά του τον μηρό μου και ν΄ αρχίσει να κουνιέται μπρος-πίσω σε μια έξαρση σεξουαλικού οίστρου.
"Παράτα με ήσυχη, βρε τραχανά!" φώναξα και τον έσπρωξα πέρα.
"Τραχανά; Δεν φτάνει που ενοχλείτε, με βρίζετε κι από πάνω;" γκάριξε έξαλλος πίσω από την πόρτα ο γείτονας.
"Δεν το είπα σε σας, κύριε Χατζημούλε, στο σκυλί μιλούσα".
"Χατζηγούλας! Όχι Χατζημούλος!"
"Δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, κύριε Χατζηγούλα. Επιτέλους δεν σκάβει στο παρκέ, απλώς περπατάει το καημένο".
"Εμένα μ΄ ενοχλεί!"
Χέστηκα…
"Κύριε Χατζηγούλα, είμαστε δέκα μέτρα από την Ιπποκράτους. Γίνεται χαμός απ΄ τα μηχανάκια και τ΄ αυτοκίνητα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Τα νύχια του σκυλιού σας πείραξαν;"
"ΝΑΙ!"
Έπειτα από τις πρώτες διαμαρτυρίες του γείτονα, ο Νίκος είχε βάλει χαλί στο σαλόνι. Κι ο Τυραννόσαυρος Ρεξ να περπατούσε επάνω είναι αμφίβολο αν θα ακούγονταν τα νυχάκια του. Όμως ο τύπος ήταν αποφασισμένος: ο Φιντέλ ήταν ο Εχθρός και έπρεπε να εξοντωθεί. Κατάλαβα ότι δεν θα έβγαζα άκρη.
"Εντάξει. Θα μεταφέρω τα παράπονά σας στον ιδιοκτήτη του μόλις επιστρέψει", του είπα.
"Και τι θα κάνω εγώ μέχρι τότε;" γκρίνιαξε.
Χαρακίρι, ελπίζω.
"Υπομονή, κύριε Χατζημούλε", απάντησα, παραλλάζοντας σκόπιμα αυτή τη φορά το επώνυμό του.
"ΧΑΤΖΗΓΟΥΛΑΣ!!!" φώναξε μ΄ όλη του τη δύναμη.
"Θα το βουλώσετε επιτέλους; Ζώα, ε ζώα!" αντήχησε ξαφνικά μια φωνή στο κλιμακοστάσιο.
Αυτός σίγουρα ήταν ο αντικειμενικός παρατηρητής.
"Να το βουλώσεις εσύ!" φώναξε ο κύριος Χατζηγούλας κι απομακρύνθηκε στο διάδρομο βρίζοντας θεούς και δαίμονες, απειλώντας ότι θα μας δείξει αυτός, ότι θα μας κάνει μήνυση, ότι θα κανονίσει το βρωμόσκυλο.
Άκουσα με τη φαντασία μου τον Τζον Πολ Γιανγκ να τραγουδάει το Love is in the air.
Επέστρεψα στο γραφείο του Νίκου συλλογισμένη. Μου ΄ρθε στο μυαλό μια παροιμία που έλεγε η γιαγιά μου. Πήρα ένα λευκό χαρτί, την έγραψα επάνω με χοντρό μαύρο μαρκαδόρο, βρήκα σελοτέιπ και κόλλησα το φύλλο στην εξώπορτα του διαμερίσματος. Την επόμενη φορά που ο κύριος Χατζηγούλας θα ανέβαινε να διαμαρτυρηθεί θα μάθαινε πως:

ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΟΥ ΜΑΣ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ!

Να, κάτι τέτοια κάνω ενώ θα έπρεπε να αντιμετωπίζω με σοβαρότητα και ωριμότητα τις καταστάσεις. Ουαί!

(Συνεχίζεται)

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Αυτό το βραβείο ποιος θα το πάρει;

Τρίτη, Απριλίου 26, 2005
Βαράτε, βιολιτζήδες! Η ελληνική μπλογκόσφαιρα απόκτησε το δικό της βραβείο. Ποιο Όσκαρ, ποιο Γκράμι, ποιο Αρίων, ποιο Χρυσό Λιοντάρι; Το Tchotchke ήρθε και θα μείνει. Μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρουμε!

Image Hosted by ImageShack.us

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως πρέπει να καθιερωθεί και βράβευση με το Μετάλλιο της Ανοιχτής Παλάμης. Τότε θα κλάψουν μανούλες...

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Μια ωραία πεταλούδα

Τρίτη, Απριλίου 19, 2005
Στο γάμο του πέρυσι το καλοκαίρι, τον κοιτούσα και θυμήθηκα τη μέρα που άργησε να γυρίσει από το σχολείο.
Image Hosted by ImageShack.us

"Κάπου θα χαζεύει", είπε ο πατέρας μου στη μάνα μου όταν εκείνη άρχισε να τρώει τα νύχια της από την ανησυχία γιατί είχε περάσει ένα τέταρτο από τη συνηθισμένη ώρα που γύριζε ο Ντίνος. Πέρασε και το μισάωρο, όμως, πέρασαν σαράντα λεπτά κι εκείνος άφαντος ακόμα. Τότε ο πατέρας μου βγήκε να τον ψάξει. Έπειτα από κάμποση ώρα μπήκαν στο σπίτι, ο Ντίνος αναψοκοκκινισμένος, ο πατέρας μου κρατώντας τη σάκα και την ποδιά του αδερφού μου στο χέρι.

"Στο ρέμα ήταν ο κύριος. Είχε πετάξει στα χώματα τη σάκα, είχε βγάλει την ποδιά και κυνηγούσε πεταλούδες!" είπε στη μάνα μου.
"Που να σε φάει ο λύκος, μας έκοψες το αίμα!" είπε εκείνη στον αδερφό μου, τάχα νευριασμένη, αλλά φανερά ανακουφισμένη που δεν είχε σκοτώσει κάνα αμάξι το παιδί, που δεν το'χε αρπάξει κάνας ανώμαλος.

Εγώ κι ο Ντίνος πήγαμε στο δωμάτιό μας.
"Πώς σου 'ρθε όταν είδες τον μπαμπά;" τον ρώτησα.
"Άσε, χέστηκα πάνω μου!" απάντησε, κι αρχίσαμε να χαχανίζουμε πνιχτά. Ήταν δέκα χρονών τότε.

Χτες μου είπε ότι σε λίγους μήνες θα γίνει ο ίδιος πατέρας.
"Πώς σου 'ρθε όταν το 'μαθες;" τον ρώτησα, προσπαθώντας ακόμα να χωνέψω το νέο.
"Άσε, χέστηκα πάνω μου!" απάντησε. Μου 'ρθε ξανά στο μυαλό το περιστατικό με τις πεταλούδες. Του το 'πα.
"Γαμώ το, το μπαζώσανε το ρέμα. Πού θα κυνηγάει πεταλούδες το δικό μου το παιδί;" μουρμούρισε.
"Θα το πηγαίνουμε για σαφάρι στη Ρόδο, στην κοιλάδα με τις πεταλούδες", του είπα κι αρχίσαμε να γελάμε. Τριάντα έξι εκείνος, σαράντα εγώ.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Προσεχώς...

Δευτέρα, Απριλίου 11, 2005
Hellhound on my tail

Μια ιστορία φρίκης και τρόμου, με πρωταγωνιστή τον Φιντέλ.



Προσοχή!
Μετά το τέλος της ανάγνωσης θα γίνει κλήρωση μεταξύ των σχολιαστών. Ο νικητής θα κερδίσει ένα dvd της ταινίας "Το σκυλί των Μπάσκερβιλ" κι ένα αντίτυπο του βιβλίου "Πώς να επιζήσετε της συμβίωσης με ένα Μπασέ Χάουντ". Αναμείνατε στις οθόνες σας.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Στιγμιότυπο

Σάββατο, Απριλίου 09, 2005
Γύρω στις οχτώ το βράδυ βγαίνω στο μπαλκόνι μου. Από το βάθος βλέπω έναν παπάκια να κατηφορίζει τον δρόμο. Ξαφνικά σταματάει στο απέναντι από το σπίτι μου πεζοδρόμιο. Κατεβαίνει από το παπί, στρέφεται στον τοίχο μιας πολυκατοικίας και αρχίζει να κατουράει. Την ίδια στιγμή περνάει από κει ένα νεαρό ζευγάρι.

"Καλά, ρε μαλάκα, δεν έχεις τουαλέτα στο σπίτι σου;" ρωτάει η κοπέλα τον παπάκια.
"Άντε γαμήσου, μωρή σκρόφα", λέει εκείνος και συνεχίζει το κατούρημα.

Ο νεαρός που συνοδεύει την κοπέλα την τραβάει από το μπράτσο και συνεχίζουν τον δρόμο τους. Μπαίνουν σε μια πολυκατοικία δυο-τρεις πόρτες παρακάτω. Έπειτα από λίγη ώρα τους βλέπω να εμφανίζονται στο διαμέρισμα του φοιτητή που μένει απέναντι από το δικό μου. Η κοπέλα στήνεται μπροστά στον υπολογιστή. Λες να διαβάσει την Κουρούνα, σκέφτομαι; Αν ναι, θέλω να της πω ότι ο συνοδός της με απογοήτευσε. Άραγε εκείνη πώς ένιωσε;

ΑΝΑΝΕΩΣΗ: Και ενώ η συζήτηση εξελίσσεται σε ματς "Μαγκιά, κλανιά κι εξάτμιση" vs "Μη μου τους κύκλους τάραττε", ο Γεώργιος Χοιροβοσκός αναλύει στο blog του. Τον ευχαριστώ που ασχολήθηκε.

ΑΝΑΝΕΩΣΗ No 2: Εξαρθρώθηκε κύκλωμα ουρολάγνων. Το έγραψε ο Ναυτίλος.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Στον αστερισμό του Παρθένου

Πέμπτη, Απριλίου 07, 2005
Γκάλοπ που θα ταράξει τα νερά της ελληνικής μπλογκόσφαιρας (και όχι μόνο) ξεκίνησε η Σοφία. Μπλογκεράδες, μπλογκερούδες, αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, τρεχάτε! Η επιστήμη της Στατιστικής χρειάζεται τη βοήθειά σας. Πού ξέρετε, οι απαντήσεις σας μπορεί να βοηθήσουν την ερωτική ζωή των συνανθρώπων σας. Μη χάνετε χρόνο, ψηφίστε κι εσείς!

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα