Πριν από λίγες μέρες είδα σε μόνιμη στήλη εφημερίδας αναδημοσιευμένο ένα από τα κείμενα πολύ αγαπημένου φίλου και μπλόγκερ.
"Δημοσιεύτηκες, βρε", του είπα.
"Πού;" με ρώτησε απορημένος.
"Εκεί. Απ' αυτόν", απάντησα. "Να δες", πρόσθεσα και του έδωσα το απόκομμα.
"Δε με ρώτησε κανείς αν θέλω!" είπε.
"Πολλά ζητάς".
"Μα δε θέλω να με αναδημοσιεύει κανείς", επέμεινε ο φίλος μου.
"Περίεργος είσαι, ρε παιδάκι μου. Άλλοι κάνουν κρα (κάτι Κουρούνες και τα συναφή) να δουν κάπου το κείμενό τους".
"E, εγώ δεν κάνω!"
"Α, για να σου πω... Δε θα την πληρώσω εγώ τη νύφη. Άμα δε θες να βάζει κείμενά σου να του το πεις".
"Του το έχω πει. Παλιότερα, όταν ήθελε να βάλει ένα σε μια άλλη εφημερίδα".
"Και σ΄ έγραψε στ΄ αρχίδια του;"
"Τότε όχι, αλλά τώρα δε με ρώτησε".
"Ίσως σκέφτηκε ότι θα αρνιόσουν ξανά".
"Καλά το σκέφτηκε. Θα αρνιόμουν".
"Τα βλέπεις;"
"Μαζί μου είσαι ή με το θηρίο;"
"Μαζί σου, αλλά επειδή αν βρεις το δίκιο σου εμένα να με χέσεις, κάν΄ το γαργάρα και πάμε παρακάτω".
"Καλά..." είπε ο φίλος μου, τσαντισμένος.
Συμπέρασμα: Υπάρχουν κάποιοι που δε ζηλεύουν τη δημοσιότητα του ενός τετάρτου.
Ηθικό δίδαγμα: Μην πηγαίνεις σε φίλους σου αποκόμματα αναδημοσιευμένων κειμένων τους -ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σου τα χώσουν.
Update 16/11/2007