Σάββατο, Ιουνίου 19, 2010
Ενώ στη βουβή τηλεόραση ο Χαρδαβέλας καταπιάνεται άλλη μια φορά με τα μεγάλα μυστήρια που συμβαίνουν σ' αυτόν εδώ τον κόσμο μα και στον επόμενο, χαζεύω -αγαπημένη συνήθεια εν καιρώ ανεργίας- στο Δίκτυο. Η ζέστη έχει πέσει κάμποσο, αλλά όχι τόσο ώστε τα νεύρα μου να μη χορεύουν καρσιλαμά με το παραμικρό. Ξαφνικά όμως αντί καρσιλαμάδων ακούγονται ρωσικές μελωδίες η μία μετά την άλλη. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι διαπιστώνω πως απόψε στο κλειστό περίπτερο στο παρκάκι απέναντι από το σπίτι μου, χώρο μάζωξης του κάθε πικραμένου όλο το εικοσιτετράωρο, έχει συγκεντρωθεί ένα τσούρμο του πάλαι ποτέ Σιδηρούντος Παραπετάσματος αποφασισμένο να μας προσφέρει, θέλουμε δε θέλουμε, μια μοσχοβίτικη βραδιά. Διαπιστώνω ότι τα νεύρα μου αντιδρούν και στο εκτός Ελλάδος φολκλόρ. Έπειτα από καμιά δεκαριά τραγούδια αποφασίζω να αντεπιτεθώ. Βάζω στη διαπασών το "Kalinka" από τη χορωδία του Κόκκινου Στρατού. Τα όργανα από το παρκάκι σιγούν απότομα. Όμως, έπειτα από μια σύντομη στιγμή αμηχανίας, όλα τα ακορντεόν ξεκινούν να συνοδεύουν τη μουσική που βγαίνει από τα ηχεία μου. Η ξινίλα μου διαλύεται -άλλη μια φορά- από τις νότες. Συγκινούμαι. Όταν τελειώνει το "Kalinka" συνεχίζω με "Katjusha". Τα ακορντεόν επιμένουν να με ακομπανιάρουν. Χαμογελάω... Τι πιο όμορφο για το αποψινό μουντό βράδυ από την επική επέλαση του Κόκκινου Στρατού στην Πλατεία Αμερικής;
Kι άλλο, κι άλλο!
| έκραξε Η Κουρούνα |
  |
