Η ΚΟΥΡΟΥΝΑ: Δεκεμβρίου 2005

Χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά

Σάββατο, Δεκεμβρίου 31, 2005

Τα φετινά Χριστούγεννα με βρήκαν στο νοσοκομείο Καλαβρύτων, με βαρβάτο κολικό του νεφρού και ουρολοίμωξη ελεφαντιαίων διαστάσεων. Πήρα εξιτήριο την Τετάρτη, και την Πέμπτη έφυγα άρον άρον για την Αθήνα προκειμένου να δουλέψω εδώ, αφού ο φορητός υπολογιστής που είχα πάρει μαζί μου τίναξε τα πέταλα οριστικά και αμετάκλητα. Κατά τη διαδρομή της επιστροφής, και λίγο πριν την Κακιά Σκάλα (σημαδιακό το όνομα), με ξανάπιασε κολικός και έκτοτε έχει γαντζωθεί στο νεφρό μου και δε λέει να ξεκουμπιστεί. Πόνος, εμετοί, πόνος, εμετοί, πόνος... Εν ολίγοις, φέτος δε θα μπορέσω να γίνω η ψυχή του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν. Ο Καινούριος Χρόνος θα με βρει με ένα πιάτο σούπα στο χέρι και την ελπίδα ότι αυτή τη φορά το στομάχι μου θα την κρατήσει. Σκέφτηκα να ζωστώ με τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, να βουτήξω τα πόδια μου στο πιάτο με τη σούπα και να χώσω το δάχτυλό μου στην πρίζα, αλλά λυπάμαι τη συγκάτοικό μου. Δεν της αξίζει ν΄αντικρίσει αυτό το θέαμα όταν επιστρέψει από το Βόλο. Άσε το ψυχικό τραύμα της γάτας μας.

Εύχομαι σε όλους εκεί έξω Καλή Χρονιά, με Υγεία και Αγάπη, κι αφιερώνω τη χρονιά που φεύγει σε μια ψυχή στο Μπακού που απόψε θα περάσει την Πρωτοχρονιά με ρύζι, λαχματζούν, Νόβα, και την εικόνα των μουσουλμάνων Αζέρων να φωτογραφίζονται μπροστά σε χριστουγεννιάτικα δέντρα και Αϊ-Βασίληδες. Διαπρέψαμε και φέτος, Ξενούλα μου. Φτου να μη μας ματιάσω!

Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Απύθμενο Όρυγμα

Σάββατο, Δεκεμβρίου 17, 2005

Ο κύριος Σάκης Φώλιος σε νέες περιπέτειες. Απύθμενο Όρυγμα.

Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Μου 'ρχεται να κάνω νάζα...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2005

...στην ποδιά σου τη γαλάζα (*)

Είχε βραδιάσει για τα καλά -ήμαστε απογευματινές εκείνη τη βδομάδα- κι έκανε διαολεμένο κρύο. Επιστρέφαμε στα σπίτια μας έπειτα από άλλη μια συναρπαστική μέρα στο ΚΑ΄ Γυμνάσιο Θηλέων. Η Ντίνα και η Παγώνα προπορεύονταν, εγώ ακολουθούσα ξοπίσω βυθισμένη στις σκέψεις. Με απασχολούσε ένα ερώτημα ζωτικής σημασίας: τον κιμά που είχε ξεπαγώσει η μάνα μου λίγο προτού φύγω για το σχολείο άραγε τον είχε κάνει κεφτέδες ή σουτζουκάκια; Μισούσα τα σουτζουκάκια, αλλά η μάνα μου θεωρούσε ότι φτουράνε περισσότερο από τους κεφτέδες. Άσε που με τα σουτζουκάκια ξεμπέρδευε μ' ένα συνοδευτικό πιλάφι, ενώ οι κεφτέδες απαιτούσαν μπελαλίδικο καθάρισμα πατάτας για τηγάνι.

Ενώ τα συλλογιζόμουν όλα αυτά και προσπαθούσα να πείσω με παρακάλια την τύχη να δουλέψει προς όφελός μου, άκουσα ουρλιαχτά. Σήκωσα αλαφιασμένη το κεφάλι μου. Η Ντίνα και η Παγώνα το είχαν βάλει στα πόδια, τσιρίζοντας μ' όλη τους τη δύναμη. Έμεινα κεραυνόπληκτη μερικά δευτερόλεπτα κι έπειτα άρχισα να τρέχω κι εγώ σαν αφηνιασμένη φοράδα. Μπορεί να μην ήξερα το λόγο, αλλά σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν κάθεσαι να σκεφτείς, ακολουθείς τους υπόλοιπους.
"Τι έγινε;" φώναξα, προσπαθώντας να τις προφτάσω.
"Τρέχααα…. Δείχνει το πουλί του!" απάντησε ξέπνοη η Ντίνα.
Ποιος… Το πουλί του;

Οι ελβιέλες μου φρενάρισαν απότομα, αφήνοντας ίχνη ενός μέτρου στην άσφαλτο. Μυρωδιά καμένου λάστιχου πλημμύρισε τον αέρα. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Κι εκεί, ανάμεσα στους ευκαλύπτους και τα πεύκα του λοφίσκου της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής, στεκόταν εκείνος για τον οποίο μας είχαν προειδοποιήσει οι μανάδες μας, οι καθηγήτριες, το Πάνθεον και η Γυναίκα: ο Ανώμαλος. Με σάρκα και οστά. Και με καμπαρντίνα, κάλτσες και παπούτσια. Ο κύριος Επιδειξίας αυτοπροσώπως. Και στην παλάμη του, που παλινδρομούσε αποδίδοντας τα οφειλόμενα στο θεό Έρωτα, βρισκόταν το αντικείμενο των εφηβικών ανησυχιών μου: το Πουλί.

Όπως συνήθως γίνεται σ' αυτή την ηλικία, η περιέργεια νίκησε το φόβο. Επιτέλους θα το αντίκριζα στην πραγματικότητα, κι όχι μόνο στα ντοκιμαντέρ για τις άγριες φυλές της Αφρικής και στον τόμο νούμερο ένα της Ερωτικής Αρμονίας της θειας μου της Μίνας. Έκανα ένα βήμα μπροστά και γούρλωσα κι άλλο τα ήδη γουρλωμένα μάτια μου. Όμως, θες η απόσταση, θες το κρύο που κατά πάσα πιθανότητα το είχε συρρικνώσει σε μέγεθος εφταμηνίτικου κοκοβιού, το Πουλί ήταν άφαντο. Ο δε κάτοχός του, ικανοποιημένος από τον πανικό που είχε σπείρει, τέλειωσε τη δουλίτσα του σε λίγα λεπτά και χώθηκε ξανά στις λόχμες απ' όπου είχε βγει. Το εξωτικό πουλί έκανε φτερά οριστικά και χρειάστηκε να περιμένω αρκετά χρόνια μέχρι να το ξαναδώ. Εκείνο το βράδυ, απ' την τσαντίλα μου χτύπησα όλα τα κουδούνια που βρήκα μπροστά μου μέχρι να γυρίσω στο σπίτι. Και το χειρότερο, η μάνα μου τελικά είχε φτιάξει σουτζουκάκια.

Σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια αργότερα ανέβαινα φουριόζα τη Σπάρτης, προς την πλατεία Αμερικής. Στο μυαλό μου στριφογύριζαν οι λογαριασμοί του ΟΤΕ, και της ΔΕΗ, η προθεσμία για την παράδοση της δουλειάς που ψυχορραγούσε, οι διακοπές που δεν θα πήγαινα -ξανά- λόγω αψιλίας. Καθώς προχωρούσα, κατά την προσφιλή μου συνήθεια, με το κεφάλι σκυμμένο μπροστά σαν πολιορκητικός κριός, δεν αντιλήφθηκα παρά την τελευταία στιγμή τον τύπο που, αφού πετάχτηκε μ' ένα σάλτο πίσω απ' τους κάδους του δήμου και τους σωρούς των στραπατσαρισμένων χαρτόκουτων έξω απ' το ξενοδοχείο Μαριλένα, στάθηκε μπροστά μου. Τον κοίταξα αιφνιδιασμένη, με τις μισές σκέψεις μου ακόμα αλλού. Γύρω στα σαράντα πέντε, με μπλε αθλητική φόρμα, είχε το ένα χέρι στη μέση ενώ με το άλλο κρατούσε καμαρωτός το βασιλικό σκήπτρο του. Τίναξε ελαφρά τους γοφούς του προς τα εμπρός και με ρώτησε, λάμποντας από πατρική περηφάνια:

"Σ' αρέσει η ψωλάρα μου, μωρό μου;"

Η απάντησή μου ήταν μηχανική -δεν είχα τη διάθεση να μελετήσω ενδελεχώς το καμάρι του και να εξάγω ακριβές και ειλικρινές πόρισμα.
"Έχω δει καλύτερες", μουρμούρισα και, κάνοντας ένα βήμα στο πλάι, συνέχισα το δρόμο μου.
Τον άκουσα πίσω μου να φτύνει μια λέξη σχεδόν με παράπονο. "Φακλάνα!"
Δεν του κράτησα κακία. Ήξερα πια πως η ερωτική απογοήτευση είναι πολύ πικρό ποτήρι.

***

* click me with your rhythm stick

Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα