Πάει ο παλιός ο χρόνος
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 30, 2010Το 2010 φεύγει αφήνοντας στην οικογένειά μου μια απειλή και μια υπόσχεση χαράς για το χρόνο που έρχεται. Η απειλή είναι η διάγνωση καρκίνου στον πατέρα μου, η υπόσχεση χαράς είναι η γέννηση του παιδιού του αδερφού μου και της γυναίκας του την άνοιξη. Περάσαμε όλοι μαζί τη μέρα των Χριστουγέννων και, αντίθετα από ό,τι πίστευα μέχρι τότε, δεν έκλαψα. Συγκινήθηκα, αλλά δεν έκλαψα. Αντιθέτως γέλασα. Γέλασα πολύ. Άλλοτε τα γέλια ήταν εύθυμα, από καρδιάς, όπως όταν ζουλήξαμε την κοιλιά της Κικής για να ξεσηκώσουμε τη μπέμπα –και τα καταφέραμε–, άλλοτε λιγότερο εύθυμα, λιγάκι αμήχανα, ωστόσο γέλια, αποτέλεσμα του μακάβριου χιούμορ του πατέρα μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Θεωρώ ότι απλώς συμβαίνουν και εμείς καλούμαστε ή να τα αντιμετωπίσουμε και να περάσουμε από πάνω τους, ή να τα αφήσουμε να μας ισοπεδώσουν. Διαλέγω το πρώτο –θα κλωτσάω μέχρι το θάνατό μου. Έτσι, για το γαμώτο, ρε γαμώ το. Για το 2011 εύχομαι σε όλους Υγεία. Και πολλά αποθέματα Ελπίδας. Θα τα χρειαστούμε.
Kι άλλο, κι άλλο!
| έκραξε Η Κουρούνα |
  |
