<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe", messageHandlersFilter: gapi.iframes.CROSS_ORIGIN_IFRAMES_FILTER, messageHandlers: { 'blogger-ping': function() {} } }); } }); </script>

Μια πίτσα με ζαμπόν και κάνναβη, μάστορα

Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2007


Κι εκεί που είμαι στα μαύρα πανιά, έρχεται το ΛΑΟΣ και με φτιάχνει...





(Να δεις που με το ΛΑΟΣ θα την πάθω όπως ο Λαζόπουλος με τον Αρναούτογλου.)


Και αφού ανέβασα το βίντεο, έπεσα πάνω σ΄αυτό:

Να δεις και συ το βίντεο του ΛΑΟΣ. Τύφλα να΄χουν οι κοιλιακοί του Μπουρνάζου μετά.

Ετικέτες

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Respect

φωτό: indy.gr

Καρβουνιασμένο πρόβατο υποκλίνεται μπροστά
στο ανθρώπινο μεγαλείο.





Το δώρο του Παναγιώτη


buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Διάβασέ την

Τετάρτη, Αυγούστου 29, 2007
Από το μπλογκ Gatti:

Ο Βερύκιος και ο τρόμος πάνω από την Αθήνα

Οι πυρκαγιές και η εθνική μας αμνησία

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Τι μας χρειάζεται;

Τρίτη, Αυγούστου 28, 2007


Ακούω και διαβάζω τις τελευταίες μέρες τη σιχαμερή ατάκα "Α, ρε, Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται!". Όχι, παιδιά, δε μας χρειάζεται Παπαδόπουλος. Βοϊδόπουτσα μας χρειάζεται. Και κάτι βόδια που το έχουν καταλάβει μας την έχουν φορέσει για τα καλά.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Ανακαλώ

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007


Σ΄ ένα σχόλιο κάποτε αναρωτήθηκα "Ποιος έχασε το χιούμορ του για να το βρει το ΛΑΟΣ" (είχα πικράνει και τον Βανζέλ). Ε, λοιπόν, το παραδέχομαι: έπεσα έξω. Στο ΛΑΟΣ διαθέτουν χιούμορ (και μάλιστα το αγαπημένο μου είδος -μαύρο).

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Σπάικ Λη καλεί Κουρούνα

Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007
Βγαίνω από το σπίτι μου για να πάω στο ψιλικατζίδικο. Από τον ουρανό πέφτει ψιλή τέφρα -τ΄ αμάξια της γειτονιάς μου είναι όλα σταχτί.

"Τι κάνεις, Χρήστο;" ρωτάω τον ψιλικατζή. Δεν τον λένε Χρήστο, όμως το αλβανικό όνομά του οι Έλληνες δυσκολεύονται -ή δε θέλουν να μπουν στον κόπο- να το μάθουν.

"Τι να κάνω μ΄ αυτά που γίνονται; Τόσες φωτιές, τόσοι άνθρωποι που πέθαναν. Γύρισα το κανάλι να μη βλέπω".

Η μικρή τηλεόραση πάνω στο ψυγείο με τα αναψυκτικά δείχνει αγώνες στίβου. ΕΤ1.

Οι δύο άλλοι πελάτες του μαγαζιού είναι Νιγηριανοί και πίνουν Άμστελ. Εικοσάρηδες.

"Το Πελοπόννησο καίγκεται", μου λέει ο ένας. "Γκιατί το καίει;"

"Μαλάκα είσαι; Do the right thing!" μου λέει ο άλλος.

Μένω κόκαλο για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά παίρνω τις κοκα-κόλες μου και φεύγω.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Τα χανάμι και οι φλεγόμενες κερασιές

Σάββατο, Αυγούστου 25, 2007



Η φωτογραφία στο πίσω μέρος γράφει Μάιος 1973 –είμαι οχτώ χρονών. Φοράω πράσινη ζακέτα και πράσινη φούστα –τις έχει πλέξει και τις δύο η μαμά μου–, λευκά σοσόνια και άσπρα παπουτσάκια με κόκκινο σιρίτι. Είμαι ένας εξωτικός παπαγάλος με πλατύ χαμόγελο και φωτεινά μάτια, κουρνιασμένος ανάμεσα στα κλαδιά μιας ανθισμένης κερασιάς, σ’ ένα βουνό της Αχαΐας. Μ’ έχει ανεβάσει εκεί ο μπαμπάς μου.

Μπαμπά, θα πέσω!
Δε θα πάθεις τίποτα.. Μόνο κρατήσου γερά, εντάξει;

Αφού το έλεγε ο μπαμπάς, δε θα πάθαινα τίποτα.

Ήταν η εποχή που απαντούσα ψέματα στην ερώτηση Ποιον αγαπάς περισσότερο, τον μπαμπά ή τη μαμά; Δεν ήταν αλήθεια πως αγαπούσα το ίδιο και τους δύο. Αγαπούσα τη μαμά μου, αλλά εκείνον τον λάτρευα, ήταν ο θεός μου.

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, στα ανθισμένα κλαδιά της κερασιάς πετούσαν πεταλούδες και βούιζαν χρυσόμυγες, σερσέγκια και μέλισσες.

Μπαμπά, θα με φάνε!
Δε σε πειράζουν, μη φοβάσαι.

Αφού το έλεγε ο μπαμπάς, δε φοβόμουν.

Όταν πλησίαζε το Πάσχα και ξεκινούσαμε για τα Καλάβρυτα, περίμενα πώς και πώς την ανάβαση από την Ακράτα προς το Μέγα Σπήλαιο. Χαμηλά λεμονιές και πορτοκαλιές, έπειτα πλατάνια, ελιές, πεύκα, και πιο ψηλά ένα χωριό πνιγμένο στις ανθισμένες κερασιές. Χωράφια ολόκληρα με πανέμορφα δέντρα, και χιλιάδες άσπρα πέταλα να στροβιλίζονται στον αέρα σαν χιονονιφάδες. Μου φαινόταν ότι βρισκόμουν σε παραμύθι. Εκείνη η μέρα, όταν ο μπαμπάς σταμάτησε το αμάξι και με ανέβασε στο δέντρο για να με φωτογραφήσει, έγινε μία απ' τις πολυτιμότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Και από τότε, κάθε φορά που περνούσα από κει, το βλέμμα μου έψαχνε μόνο του για την κερασιά μου.

Φέτος τον Αύγουστο, όταν ήρθε η ώρα να πάω στο χωριό για διακοπές, δεν έκανα τη συνηθισμένη διαδρομή. Προτίμησα να οδηγήσω αρκετά χιλιόμετρα παραπάνω παρά να βρεθώ αντιμέτωπη με την καταστροφή που ήξερα ότι είχε προκαλέσει στα αγαπημένα μέρη μου μια από τις εκατοντάδες πυρκαγιές του καλοκαιριού. Η προφύλαξη αποδείχτηκε μάταιη. Κάποια μέρα χρειάστηκε να πάω από τα Καλάβρυτα στο Αίγιο για δουλειά. Αναγκαστικά έπρεπε να κατέβω τις στροφές μετά το Μέγα Σπήλαιο, μέχρι την εθνική.

Έχω ξαναβρεθεί σε καμένα δάση. Είναι μια θλιβερή, οδυνηρή εικόνα. Όμως με αυτό που αντίκρισα φέτος μούδιασε το μυαλό μου. Ολόκληρες εκτάσεις από καρβουνιασμένα κολοβώματα που κάποτε ήταν δέντρα, μαυρισμένα ερείπια στη θέση σπιτιών, καταστραμμένα γεωργικά μηχανήματα, ασχήμια, ερήμωση, φρίκη. Και ο θάνατος που δεν έβλεπα: τα ζώα και τα πουλιά που αφανίστηκαν από τη φωτιά. Πιο κάτω, ένα βουνό με χαμηλή βλάστηση είχε μετατραπεί σε σεληνιακό τοπίο. Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου έβλεπα καψαλισμένο έδαφος, πασπαλισμένο με γκρίζα τέφρα -κλαράκι ούτε για δείγμα. Το οδόστρωμα ήταν σπαρμένο με κάτι που αρχικά πέρασα για σκούρες βαλίτσες και που, πλησιάζοντας, διαπίστωσα ότι ήταν πελώρια κάρβουνα. Εδώ κι εκεί, παρότι είχαν περάσει πολλές μέρες από τη φωτιά, ο τόπος κάπνιζε. Η κόλαση επί της Γης.

Η χθεσινή μέρα ήταν τρανή απόδειξη ότι πάντα υπάρχουν χειρότερα. Χιλιάδες στρέμματα καμένα στην Πελοπόννησο, δεκάδες σπίτια ξεθεμελιωμένα, δεκαεννιά άνθρωποι νεκροί.

Λίγο νωρίτερα, ενώ έγραφα αυτό το ποστ, μου τηλεφώνησε ένας φίλος.

«Ποιοι βάζουν τις φωτιές; Τι άνθρωποι είναι αυτοί;» με ρώτησε.

Δεν ξέρω τι άνθρωποι είναι αυτοί. Όμως αναρωτιέμαι τι άνθρωποι είμαστε εμείς, που αφήνουμε να ορίζουν τη ζωή μας άνθρωποι σαν αυτούς.

Οι Ιάπωνες, λέει, κάθε χρόνο, την εποχή που ανθίζουν οι κερασιές, κάνουν χανάμι, δηλαδή μαζώξεις στα πάρκα, και γιορτάζουν τον ερχομό της άνοιξης, θαυμάζοντας το σακούρα, το λουλούδι της κερασιάς, που γι' αυτούς συμβολίζει τη ζωή -είναι λαμπερό και όμορφο, αλλά παροδικό και εφήμερο.

Απόψε είναι μία από τις φορές που θα ήθελα να ξαναγίνω οχτάχρονος παπαγάλος πάνω στο κλαδί ενός ανθισμένου δέντρου και να κάνω το δικό μου χανάμι. Μόνο που η κερασιά μου δεν πρόκειται να ξανανθίσει ποτέ.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Πάρε πέντε!

Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007
Η ιστορία έχει ως εξής: λαμβάνω στο e-mail μου μια πρόσκληση από κάποιον για κάτι που λέγεται Hi5. Ως γνήσιο ορνίθι συμπληρώνω τα στοιχεία που μου ζητάνε, πατάω ό,τι βλέπω μπροστά μου και βρίσκομαι να έχω σπαμάρει όλη την ατζέντα του gmail μου. Μια χάρη ζητώ από γνωστούς και αγνώστους του γραμματοκιβωτίου μου: όχι όλοι μαζί τις φάπες -είμαι και κάποιας ηλικίας.


Ιδού οι πρώτες αντιδράσεις:

1. Σακης (ο Φώλιος, ποιος άλλος;): ti xaza mou stelneis?

2. Σακης (ο ίδιος): phres narkwtika pali?

3. Βαγγέλης (να μη σας νοιάζει ποιος Βαγγέλης): Ti ein'toyto?

4. Δε λέω ποιος για να μην τον εκθέσω: Ti einai ayto re zwon?

5. Δε λέω ποια για να μην την εκθέσω: Ό,τι μαλακία βρεις τη στέλνεις!!!


Βέβαια, υπήρξαν και κάποιοι που δέχτηκαν την πρόσκλησή μου χωρίς φάσκελα. Τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη (Πού πάτε, ρε παιδιά; Είναι πονηροί οι καιροί, ρε παιδιά!).

Μου αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι από τις Hi5 (του διανοητικού επιπέδου μου δηλωτικό).

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Angst

Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007


Αφιερωμένο στην Ou Ming.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα