<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d8823282\x26blogName\x3d%CE%97+%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%A5%CE%9D%CE%91\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://kourouna.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://kourouna.blogspot.com/\x26vt\x3d-6656590165348922955', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe", messageHandlersFilter: gapi.iframes.CROSS_ORIGIN_IFRAMES_FILTER, messageHandlers: { 'blogger-ping': function() {} } }); } }); </script>

Πέντε πράγματα για μένα

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 16, 2007
Δεν ξέρω ποιος και πότε άρχισε αυτό το παιχνίδι, αλλά εμένα στο χορό με προσκάλεσε η Μανταλένα. Μολονότι οι σκληροί δε χορεύουν, είπα ν΄ανταποκριθώ στην πρόσκληση. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Μου αρέσουν πολύ τα τεράστια σπίτια. Θα ήθελα να ζω σ' ένα σπίτι μπροστά στη θάλασσα, με πολύ πράσινο ολόγυρα.

2. Είμαι ανασφαλής.

3. Έχω μια παράξενη φοβία. Πολύ συχνά όταν πίνω νερό με πιάνει πανικός. Νιώθω σαν να μου κρατάνε το κεφάλι κάτω από το νερό.

4. Μπορώ να συγχωρέσω ακόμα και το χειρότερο εχθρό μου αν μου προσφέρει κλάδο ελαίας.

5. Τρέμω το θάνατο.

Με τη σειρά μου προσκαλώ στο παιχνίδι τους: Τύπο Νυχτερινό, Νανάκο, Αδερφή, The Big Nowhere, Λιανοκλάδι.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Σαράφης στο Παρίσι, Σαράφης *και* στα Τρίκαλα!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007


Ο κορυφαίος κομίστας Σπύρος Δερβενιώτης -που μέχρι τώρα σνόμπαρε την ελληνική μπλογκοσφέρ διατηρώντας *μόνο* αγγλόφωνο μπλογκ- τώρα και στα ελληνικά στο ΕΚΤΟΣ ΚΑΡΕ.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Ένα βράδυ, κάπου στην Αθήνα

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007


The lunatics have taken over the asylum.mp3

Περιφέρομαι από μπλογκ σε μπλογκ, ακούγοντας χαλαρωτική μουσική, κατάλληλη για το βραδάκι, δηλαδή το Vampire’s Revenge –ελληνιστί Η εκδίκηση των βρικολάκων – από το σάουντρακ του Blade II. Κι ενώ ενημερώνομαι για τα απίστευτα δρώμενα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, ακούω κάποιον να κραυγάζει από το δρόμο:
«Πούστηδες Έλληνες! Βρωμιάρηδες Έλληνες! Γαμιέστε! Η Ελλάδα τον παίρνει και μετά δεν μπορεί να περπατήσει! Γαμιέστε, γαμιέστε, γαμιέστε! Αρχίδια Έλληνες! Γαμιέστε, τον παίρνετε, γαμιέστε, τον παίρνετε!»
Εντάξει, σκέφτομαι, αξίζει τον κόπο να σηκωθώ από την καρέκλα με κίνδυνο να σπάσουν οι ρίζες που έχουν φυτρώσει στα πισινά μου λόγω παρατεταμένης παραμονής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και επιχειρώ να κρυφτώ πίσω από τους αναιμικούς τηλέγραφους –μη με πουν κουτσομπόλα οι υπόλοιποι κουτσομπόληδες που έχουν βγει στα δικά τους μπαλκόνια. Ο βαθμός επιτυχίας του εγχειρήματος είναι ανάλογος με εκείνον της προσπάθειας ενός ελέφαντα να κρυφτεί πίσω από τις παπαρούνες. Δεν πτοούμαι. Προτεραιότητά μου είναι το δικαίωμα του πολίτη στην ενημέρωση. Σκύβω πάνω από τα κάγκελα και προσπαθώ να εντοπίσω τον αγανακτισμένο συνάνθρωπο, πράγμα εύκολο γιατί εξακολουθεί να ωρύεται με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του.
Πρόκειται για έναν νεαρό γύρω στα είκοσι, εμφανίσιμο, με σπορ ρούχα, που πηγαινοέρχεται στο πεζοδρόμιο, τινάζοντας τεντωμένα τα χέρια του μπρος-πίσω, σαν να παρελαύνει. Οι περαστικοί τον κοιτάνε, άλλοι με φόβο, άλλοι κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι τους για το ιερόσυλον του πράγματος.
«Καριόληδες Έλληνες! Τον παίρνετε! Γαμιούνται οι μανάδες σας και οι αδερφές σας! Ξεκωλιάρηδες! Η Ελλάδα γαμιέται, γαμιέται, γαμιέται!» συνεχίζει εκείνος. Σταματάει ίσα να πάρει δυο ανάσες κι έπειτα αρχίζει ξανά.
«Και η Κίνα! Ναι! Και η Κίνα! Γαμιέται, γαμιέται, γαμιέται! Βρωμιάρηδες Κινέζοι! Ξεκωλιάρηδες! Τον παίρνετε, τον παίρνετε, τον παίρνετε! Η Κίνα τον παίρνει, τον παίρνει, τον παίρνει, και μετά δεν μπορεί να περπατήσει!»
Ξαναμπαίνω στο διαμέρισμά μου, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι πόσες χώρες υπάρχουν στον πλανήτη...

Ετικέτες

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Οσονούπω και DVD




Το ιστολόγιο Η Κουρούνα βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει στα στίφη των αναγνωστών του πως -τη ευγενική χορηγία του νέου blogger- από σήμερα μπορούν να εξασκούνται στη σφηνοειδή γραφή.

Ετικέτες

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Απ΄ την Κική και την Κοκώ ποια να διαλέξω;

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007


Bloodhound Gang - Why's Everybody Always Pickin' On Me.mp3


«…Χωρίς δαπάνες, χωρίς εκδότες, τυπογράφους, βιβλιοδέτες, βιβλιοπώλες, ανεβάζεις μόνος σου το κείμενό σου στο Διαδίκτυο και οι αναγνώστες σε βρίσκουν. Είναι πια μια πανίσχυρη πολιτική κοινωνική και πολιτιστική πραγματικότητα. 60.000.000 blogs στον πλανήτη και κάθε μέρα αυξάνουν. Η δημοκρατία στην πράξη. Φωνή και βήμα για όλους, με ό,τι θεματολογία μπορεί να φανταστεί κανείς, ανοίγουν πόρτες, γκρεμίζουν ταμπού. Ενίοτε και κυβερνήσεις. Λέγεται ότι έπαιξαν βασικό ρόλο στην τελευταία νίκη των Δημοκρατικών.

Όμως…

Στο πλαίσιο αυτής της δημοκρατίας υπάρχει και πολύ μπλα-μπλα-μπλα και πολύ σκουπίδι. Υπάρχει ανία, κοινοτοπίες, μικροκακίες, αφόρητο κουτσομπολιό. Έχει κάτι από reality αυτός ο χώρος και ως εκ τούτου σέρνει μαζί και τα κακά του. Κάποια στιγμή τους βαριέσαι και ξαναγυρίζεις στο χαρτί. Τι να πω, ο καθένας και η ευθύνη του».

Μ. –από το περιοδικό Διαβάζω, τεύχος Φεβρουαρίου 2007, στήλη Σχόλια


Τι να πεις, Μ. μου; Να πεις ότι πολύ μπλα-μπλα-μπλα, πολύ σκουπίδι, ανία, κοινοτοπίες, μικροκακίες, και αφόρητο κουτσομπολιό –δηλαδή τα φίδια στον παράδεισο των blogs– υπάρχουν επίσης, και με το παραπάνω, στο χώρο των εκδόσεων και του βιβλίου. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, άλλωστε.

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα

Ροζ ιστορία

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007


Η Σφιγξ ήταν άντρας.μπ3 (αφιερωμένο στους απανταχού της γης Κουτρουμπουσικούς)

Κι εκεί που βαριέσαι αφόρητα να δουλέψεις, πέφτει τηλεφώνημα από φίλη και συνάδελφο που επίσης βαριέται να δουλέψει. "Δεν έρχεσαι από δω μήπως σπρώξουμε η μια την άλλη και γράψουμε καμιά αράδα;" σε ρωτάει. Καλή ιδέα, σκέφτεσαι. Παίρνεις λοιπόν τα μπογαλάκια σου -φορητούς, αναλόγια, φλασάκια, το βιβλίο- και πας στο σπίτι της. Και αφού κοπανάτε μερικές μπίρες -για την έμπνευση, βρε αδερφέ- στρώνεστε να μεγαλουργήσετε. Κάτι η παρέα, κάτι το αλκοόλ, το παίρνεις πατριωτικά και αρχίζεις να μεταφράζεις:

Η Κάθριν θα ξαφνιαζόταν αν μάθαινε ότι ο Μάρκους δεν ήταν απέναντί της τόσο αδιάφορος όσο νόμιζε εκείνη. Ήταν αλήθεια αυτά που έλεγε ο κόσμος για την ομορφιά της. Έβλεπε με τα ίδια του τα μάτια πόσο χαριτωμένη ήταν, πόσο αγνή φαινόταν με τα εβένινα μαλλιά της να πέφτουν στην πλάτη της όπως η κυματιστή χαίτη του υπέροχου μαύρου αλόγου του. Η μύτη της ήταν λεπτή, ελαφρά ανασηκωμένη, το πρόσωπό της οβάλ με ωραία τονισμένα ζυγωματικά. Τα χείλη της δεν έμοιαζαν με τα διαρκώς σουφρωμένα ρόδινα μπουμπούκια των κυριών της βασιλικής Αυλής, αλλά ήταν απαλά, καμπυλωτά και εκφραστικά. Ο Μάρκους παρατήρησε πώς τα εφηβικά στήθη της τέντωναν το ύφασμα της ρόμπας της και πώς τα πλαισιωμένα με μαύρες βλεφαρίδες μάτια της – λαμπερά και πράσινα, που έμοιαζαν να φωτίζουν το μικρό παρεκκλήσι– ήταν πλημμυρισμένα από ένα κράμα περιέργειας και ανησυχίας καθώς σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει. Στην αρχή ο Μάρκους δεν είχε καμία πρόθεση να εμπλέξει το κορίτσι στο σχέδιό του. Και τώρα που τη γνώρισε αναρωτήθηκε για την ίδια του τη σκληρότητα, γιατί σίγουρα δεν είχε κανένα δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο.

Και πάνω που έχεις πάρει φόρα κι έχεις μπει στο πνεύμα του ρομάντζου, άνθρωπος είσαι, σου ΄ρχεται κατούρημα. Βγαίνεις από το ροζ σύννεφο και κατευθύνεσαι στην τουαλέτα. Άμα τη επιστροφή σου διαπιστώνεις ότι η φίλη -και συνάδελφος- έχει προσθέσει τη δική της πινελιά στην ιστορία αγάπης που έχεις αφήσει στη μέση:

Σίγουρα όμως. Κανένα δικαίωμα. Ο Μάρκους ήταν και άφραγκους και η Κάθριν δεν γούσταρε τους άφραγκους. Είχε τρύπες στις τσέπες και ξεφτι(λι)σμένες κάλτσες και όταν ήθελε πασατέμπο απ’ το δρόμο, έπρεπε πρώτα να ζητιανέψει. Σκατά ζωή. Όταν η Κάθριν του μίλησε για το σάρκινο σπαθί του, του ήρθε να τη σπάσει στο ξύλο. Άκου σάρκινο σπαθί κοτζαμάν άνδρας! Με τέτοια μαλαπέρδα! «Έλεος Κάθριν», της είπε και η φωνή του έσπασε. «Μα τι είπα;» ρώτησε η Κάθριν. Εκείνος έπιασε το κεχριμπαρένιο χέρι της και το ακούμπησε απαλά στη μαλαπέρδα του. «Πω πω», είπε η Κάθριν. «Πω πω», είπε κι ο Μάρκους. «Τι ωραία που είναι η ζωή», αναστέναξε ο Μάρκους. «Ναι, είναι ωραία η ζωή», συμφώνησε κι η Κάθριν. «Ειδικά με μαλαπέρδες τέτοιου μάκρους».

Κι όσο διαβαζεις την προσθήκη, αρχίζει να σου φαίνεται ολοένα και πιο καλή. Και κάπου εκεί αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι είναι λίγα τα ψωμιά σου στα ρομάντζα...

buzz it!


Kι άλλο, κι άλλο!

έκραξε Η Κουρούνα